Feasey Steve - Wilkołak. Dlaczego ja rozdz 1-19.pdf - Feasey Steve - Limera

STEVE FEASEY

„WILKOŁAK. DLACZEGO JA?”

Trey Laporte otworzył oczy i zamrugał, porażony blaskiem późnego

poranka. Usiadł na łóżku i zaraz złapał się za głowę. Poczuł, jakby w jej

wnętrzu eksplodował granat. Pod jego powiekami zapaliły się gwiazdy, a cia-

łem wstrząsnęła fala nudności. Jęknął i opadł z powrotem na poduszkę; leżał

ze wzrokiem wbitym w sufit, który dziwnie falował. Z ustami pełnymi śliny

starał się powstrzymać torsje, licząc na to, że wszystkie objawy zaraz ustąpią.

Uzmysłowił sobie, że nie pamięta momentu, w którym kładł się spać

wieczorem poprzedniego dnia. Marszcząc czoło z wysiłku, usiłował sobie

przypomnieć cokolwiek, zebrać w całość choćby jedną informację, która by

mu podpowiedziała, dlaczego tak się czuje. Na próżno.

Po kolacji grał w świetlicy z Wayne'em na xboksie w Pro-Evolution

Soccer. Wayne, jak zwykle, ruszał się po boisku w ślimaczym tempie i po

jakimś czasie Trey miał już dość młócenia go. O dziewiątej wrócił do pokoju,

żeby przed snem posłuchać muzyki z MP3. Wszedł, zamknął drzwi na klucz

i... nic więcej nie pamiętał.

Nie pamiętał absolutnie niczego, co się stało od tamtego momentu. Jakby

ktoś wcisnął klawisz kasowania, kiedy on wszedł do pokoju, i wymazał

wszystko, co się wydarzyło.

Jeszcze raz dźwignął się z poduszki. I znowu poczuł nudności. Syknął.

Wyschły mu usta, a spuchnięty język przyklejał się do podniebienia. Był

spragniony. Spuścił nogi z łóżka. Oczy miał wciąż zamknięte, bo raziło go

słońce. Miał wrażenie, że we wnętrzu jego czaszki przy każdym ruchu

wybuchają fajerwerki. Zorientował się, że jest nagi, a przecież nie sypiał bez

piżamy. Wsunął dłoń pod poduszkę i wyciągnął spodenki. Wszystko to

wydało mu się bardzo dziwne. Wreszcie Trey otworzył oczy i schylił się, by

włożyć dół piżamy. W tej samej chwili wzrok chłopca padł na adidasy. Jego

ulubione adidasy. Co, do cholery...?

Ktoś energicznie zapukał do drzwi.

Trey zignorował pukanie i na chwilę zapomniał o ogniu, który trawił

każdą cząstkę jego ciała. Oszczędzał długie tygodnie, by kupić sobie te buty, i

oto teraz leżały przed nim porozrywane, jakby ktoś w ataku szału pociął je

dużym nożem. Schylił się, żeby dokładniej obejrzeć zniszczone adidasy, i aż

jęknął, gdy poczuł kolejną falę bólu w głębi czaszki.

- Moje buty! Co, do...? - Głos mu się załamał, gardło zdawało się palić

żywym ogniem. Instynktownie przyłożył dłoń do szyi. Kiedy przełknął ślinę,

aż zamrugał. Nawet tak prosty odruch powodował nieprzyjemne doznania.

Stanął, rozglądając się za czymś do picia, i dopiero teraz zauważył chaos, jaki

panował w jego pokoju. Obracał się powoli, z ustami otwartymi ze

zdumienia.

Gdy ciałem Treya wstrząsnął dreszcz, chłopak poczuł chłód. Zerknąwszy

przez ramię, zobaczył, że okno wisi odchylone pod dziwnym kątem,

wyrwane z górnego zawiasu. Na framudze widać było wyżłobienia, metal

prześwitywał w miejscach, w których zdrapano plastikową powłokę. Wzrok

chłopca przesunął się na prawo od okna, gdzie w tynku widniały głębokie

bruzdy, jakby ktoś rozoral ścianę grabiami.

Jakim cudem przespał noc i niczego nie usłyszał? Czy to w ogóle możliwe?

Pokój był zrujnowany. Jego rzeczy - miał ich niedużo, dlatego trzymał je

porządnie poukładane - walały się po całym pomieszczeniu, wiele z nich

zostało zniszczonych. Serce tłukło mu się w piersi i poczuł, że ma ochotę

wrzasnąć, by dać upust furii. Zbierało mu się na płacz. Był wściekły.

Zapragnął się dowiedzieć, kto to zrobił, i...

Znowu ktoś zapukał, tym razem głośniej. Trey odwrócił się w tamtą stronę.

Jego wzrok padł na klucz, który tkwił w zamku od wewnątrz. Podszedł i

spróbował przekręcić gałkę, pewny, że drzwi się otworzą. Cofnął się o krok,

ponieważ nawet nie drgnęły. Patrzył podejrzliwie na ich białą, lśniącą

powierzchnię. Po chwili wyciągnął rękę, ujął klucz w dwa palce i powoli

przekręcił go zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Znów zmarszczył czoło,

kiedy usłyszał, jak blokada wysuwa się z zamka i chowaw głównej komorze.

Uchylił drzwi. Spojrzał jeszcze raz na okno - zamek był nienaruszony. Serce

chłopca wyraźnie przyspieszyło, on zaś, zdruzgotany, po raz kolejny rozejrzał

się po pomieszczeniu, nie mając najmniejszego pojęcia, co się mogło

wydarzyć. Ponownie poczuł przypływ nudności.

Uszkodzenia okna sugerowały, że dokonano ich od wewnątrz... a przecież

spał tutaj. Z pewnością by się obudził, gdyby ktoś demolował mu pokój!

Trey powoli wrócił do łóżka. Podniósł z podłogi zniszczone adidasy i

usiadł na materacu wpatrzony w skórzano-gumowe strzępy, które zostały z

jego cennej własności - najlepszych butów, jakie kiedykolwiek miał.

Pomyślał, że wyglądają jak zwierzę po sekcji, i zaraz przypomniał sobie

żaby, które musieli preparować na lekcjach biologii - rozcinali twardą skórę i

odciągali ją, by odsłonić zakrwawione wnętrzności. Ze sznurowadeł, które

wiązał tyle razy, została plątanina pozrywanych i postrzępionych kawałków.

- Treyu? - rozległ się głos Colina Wallingtona. - Wszystko w porządku,

Treyu?

Drzwi otworzyły się trochę szerzej i chłopiec usłyszał, jak gość

wstrzymuje oddech.

- O mój Boże! Coś ty narobił?

Colin Wallington wszedł do pokoju. Był wysokim, chudym mężczyzną o

gładko ulizanych, czarnych włosach i chciwym, rozbieganym spojrzeniu.

Cechy te w połączeniu z cienkim, haczykowatym nosem nadawały mu

nieprzyjemny, ptasi wygląd, dlatego też wychowankowie zarządzanego przez

niego domu dziecka obdarzyli go przydomkiem Sęp. Wallington zatrzymał

się na środku pokoju i rozglądał dokoła z niedowierzaniem, kręcąc głową. A

potem, wyraźnie rozwścieczony, spojrzał na Treya.

- Coś ty tu wyczyniał?!

- Oszalałeś? - jęknął chłopiec. - To nie ja! Dlaczego miałbym robić taką

demolkę we w ł a s n y m pokoju i niszczyć wł a s n e rzeczy? Spójrz na te

buty! - Podniósł wyżej adidasy i w tej samej chwili przypomniał sobie, że jest

nagi. Przykrył się i znowu sięgnął po spodenki piżamy. Wciągnął je pod

kołdrą.

Trey zauważył, że Colin cały drży, tkwiąc w miejscu, jakby jakiś prąd

płynący przez jego ciało nie pozwalał mu się ruszyć. Patrzył na nastolatka,

zaciskając i rozprostowując palce dłoni.

W ciągu całego swojego trzyletniego pobytu w domu dziecka Apple

Grove, Trey nie widział dyrektora tak rozgniewanego. Colin był złośliwym i

mściwym człowiekiem, zdawał się czerpać chorobliwą przyjemność z

poniżania tych, którymi się opiekował, lecz o ile chłopak się orientował,

dyrektor nigdy nie dopuścił się fizycznej przemocy wobec żadnego z

podopiecznych. Za to potrafił być paskudnym tyranem, który nie przebierał

w słowach, kiedy chciał zranić nielubiane przez siebie dzieciaki. Trey po raz

pierwszy bał się, że mężczyzna może go uderzyć.

- Masz pojęcie, ile mi narobiłeś kłopotów tym swoim popisem? I ile

dodatkowej pracy mi przysporzyłeś? – wycedził Colin przez zaciśnięte zęby.

Poruszana tikiem lewa brew zaczęła drgać rytmicznie. - Będę musiał

sporządzić raport, zamówić kogoś, kto naprawi okno, i...

Zamilkł i pociągnął nosem, a jego twarz wykrzywił grymas obrzydzenia,

upodabniając mężczyznę do chimery; brew nad lewym okiem wciąż

poruszała się regularnie w rytm niesłyszalnej melodii.

- Na Boga, a cóż to za smród?

Schylił się i podniósł podartą bluzę Treya. Powąchał ją i stwierdził, że nie

jest źródłem odoru wypełniającego pokój. Cisnął ubranie z powrotem na

podłogę i obrzucił chłopca podejrzliwym spojrzeniem.

- Coś ty tu wyprawiał, obrzydliwy gnojku? Teraz i Trey to poczuł. Oleisty,

metaliczny zapach przywodzący na myśl zbutwiałe liście i świeżo przeko-

paną ziemię. Wyczuwało się w nim coś jeszcze, czego nie potrafił nazwać.

Był to brązowawopomarańczowy zapach, który - choć wydawał mu się

dziwnie znajomy - pozostawał poza granicą rozpoznania.

Po chwili Trey zdał sobie sprawę, że takie spostrzeżenie nie ma sensu.

Brązowawopomarańczowy zapach? Co za pomysł? Przecież zapachów się nie

widzi, a tylko... można je poczuć.

Lecz tak właśnie wyobraził sobie woń wypełniającą pokój: jako

intensywny, podobny do brązowego sosu kolor głębi, z którego wydobywały

się pomarańczowe bańki - choć nawet słowo kolor nie do końca opisywało

odczucie, jakie chciał wyrazić. Przypominało to bardziej wspomnienie

doznania, jakiś wrodzony zmysł, który utracił albo którym nigdy dotąd się

nie posługiwał - jakby ktoś niewidomy od urodzenia próbował oczyma

wyobraźni zobaczyć i opisać, jak to jest oglądać niebo.

Zmarszczył brwi i pokręcił głową, próbując pozbyć się tych dziwnych

myśli.

- Czy ty mnie słuchasz? - zapytał Colin i wycelował w chłopca drżący

palec. - Tego - powiedział i powiódł wzrokiem po pokoju - już za wiele.

Nawet jak na ciebie. Myślałem, że po tych trzech latach wyzbyłeś się już

gniewu. Najwyraźniej jednak trzeba ci przypomnieć, jak zachowuje się

normalny człowiek. Zafunduję ci krótkie wakacje w OPN-ie. Pamiętasz

ostatni pobyt? Nie wątpię, że znowu poczujesz się tam jak w domu, gdy

zakwaterują cię na oddziale z bandą takich samych psychopatów jak ty. Pakuj

się - jeszcze dzisiaj jedziesz do Ciupy.

Ciupą nazywano centralną jednostkę Oddziału Psychiatrycznego dla

Nieletnich, dokąd wysyłano wychowanków Apple Grove, którym odbiła

palma. Samookaleczające się dzieciaki, te, które mogły popełnić samobójstwo,

agresywne - wszystkie je wysyłano do OPN-u. Sam oddział nie był taki zły,

lecz zanim tam kogoś skierowano, musiał najpierw przejść przez Ciupę, gdzie

jedyną metodą na uspokojenie delikwenta było nafaszerowanie go taką

ilością lekarstw, że stawał się żywym trupem. Treya wysłano na oddział pięć

miesięcy po przybyciu do domu dziecka z powodu odmowy komunikowania

się z innymi i pobicia jednego z wychowanków, Matthew Cottera. Nikt z

personelu nie miał pojęcia, że przyczyną, dla której chłopak w ogóle nie

chciał rozmawiać, był właśnie Matthew Cotter. To on codziennie, przez całe

pięć miesięcy, wsadzał głowę Treya domuszli klozetowej, aż do dnia, gdy

gnębiony wreszcie się postawił, w wyniku czego dręczyciela odwieziono do

szpitala ze złamanym nosem.

- Colinie, już ci mówiłem - powiedział Trey i zamrugał z bólu. Samo

artykułowanie słów było bardzo bolesne. - To nie moja robota. Dlaczego

miałbym się tak zachowywać? Nie możesz odesłać mnie do Ciupy za coś, cze-

go nie zrobiłem! Naprawdę nie wiem, w jaki...

- Nie chcę tego słuchać, panie Laporte. Pakuj się. -Ale...

- Pakuj swoje rzeczy... NATYCHMIAST.

- Chrzanić to. - Trey obrzucił wychowawcę nienawistnym spojrzeniem. -

Te buty kupiłem tydzień temu! - Kopnął adidas, zachwiał się i ze wzrokiem

wbitym w podłogę opadł z powrotem na materac. Czuł się obolały, jakby

miał się zaraz rozchorować. - Musiałem zostać czymś odurzony - rzucił

nieśmiało i pokręcił głową, świadomy tego, jak niewiarygodnie zabrzmiała ta

wymówka. - Pewnie ktoś dodał mi coś do jedzenia albo do picia, a potem

włamał się i nabałaganił.

-Ach tak, może, kiedy nie patrzyłeś, Belinda albo... ktoś inny z

personelu... dodała ci do herbaty rohypnolu, żeby tu przyjść i narozrabiać. A

potem tajemniczy napastnicy, niewidziani przez nikogo, przynieśli cię tu i

zamknęli drzwi od środka. Może wciąż siedzą pod łóżkiem? Daj spokój,

Treyu. Nie traktuj mnie jak skończonego idioty, dobrze?

Trey poczuł, że wzbiera w nim fala niechęci wobec niesprawiedliwości,

jaka go spotkała. Zacisnął pięści, usiłując zapanować nad narastającym

gniewem. Przecież to jemu działa się krzywda w jego własnym pokoju i j e g

o rzeczy zniszczono, a mimo to został oskarżony. Brązowa-wopomarańczowy

zapach stał się jakby intensywniejszy, a chłopak poczuł, że chciałby rykiem

Feasey Steve - Wilkołak. Dlaczego ja rozdz 1-19.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: