Walter Miller - Kantyk dla Leibowitza.pdf - Ebooki - mike33s

WALTER M. MILLER jr.

KANTYK DLA

LEIBOWITZA

(Tłumaczył : Adam Szymanowski)

Dedykacja to tylko drapanie

Swędzącego miejsca –

A zatem dla Anne, na której

Piersi spoczywa zadumana

Rachel,

Dając mi natchnienie przy pisaniu

Tej pieśni

I chichocząc między jej wierszami

z błogosławieństwem, Lass

Podziękowanie

Wszystkim, których wsparcie w rozmaity sposób przyczyniło się do napisania tej

książki, autor wyraża uznanie i wdzięczność, a szczególnie i dobitnie następującym osobom:

państwu W. i M. Millerom, Sr., panom Donowi Congdonowi, Anthony'emu Boucherowi i

Alanowi Williamsowi, a także dr. Marshalowi Taxayowi, wielebnemu Alvinowi

Burggraffowi csp oraz świętym Franciszkowi i Klarze, i Maryi, z przyczyn, które każdemu z

Nich są dobrze znane.

Fiat homo 1

Brat Franciszek Gerard z Utah nigdy by pewnie nie odkrył owych świętych pism,

gdyby nie pielgrzym z przepasanymi biodrami, który pojawił się na pustyni w okresie

nakazanego nowicjuszom czterdziestodniowego postu.

Brat Franciszek nigdy dotąd nie widział pielgrzyma z przepasanymi biodrami, ale o

tym, że ten właśnie jest osobnikiem bona fide 2 , przekonał się, jak tylko opanował dreszcz

przerażenia wywołany pojawieniem się na horyzoncie czarnej joty chyboczącej się w

rozedrganej mgiełce rozgrzanego powietrza. Beznoga, ale wyposażona w małą głowę jota

wyłoniła się z lustrzanego szkliwa, idąc potrzaskaną szosą, aczkolwiek miało się wrażenie, że

nie kroczy, lecz wkręca się niby śruba w pole widzenia. Brat Franciszek zacisnął kurczowo w

dłoniach krucyfiks przy różańcu i bezgłośnie poruszając ustami, odmówił jedną i drugą

zdrowaśkę. Owa jota nasuwała myśl, że chodzi tu o jakąś drobną zjawę spłodzoną przez

demony upału, które nękają całą tę krainę w samo południe, kiedy wszelkie stworzenie

mogące się poruszać po pustyni (poza sępami i paroma pustelnikami w rodzaju Franciszka)

leżało bez ruchu w swojej jamie albo kryło się w cieniu skały przed wściekłością promieni

słonecznych. Tylko jakaś istota potworna, nadprzyrodzona, niespełna rozumu mogła kroczyć

w samo południe szlakiem przez pustkowie.

Brat Franciszek dorzucił czym prędzej modlitwę do świętego Raula Cyklopa, patrona

ludzi będących od urodzenia wybrykami natury, o ochronę przed nieszczęściami, nad którymi

ten święty roztaczał swoją opiekę. A któż nie wiedział w owych dniach, że na ziemi żyją

potwory? Każdy bowiem, kto urodził się żywy, musiał, na mocy nakazu Kościoła i prawa

naturalnego, znosić w miarę możności swoje pełne cierpienia życie i korzystać jako dziecko z

pomocy tych, którzy go spłodzili. Nie zawsze przestrzegano tego prawa, ale wystarczająco

często, by podtrzymywać rozproszoną populację dorosłych potworów, które wybierały sobie

często najbardziej zapadłe zakątki pustynnych krain i nocą podpełzały do ognisk osób

podróżujących przez prerię. W końcu jednak jota wykręciła się całkowicie z rozedrganej

warstwy na przezroczyste powietrze i wtedy stało się zupełnie oczywiste, że jest nią odległy

nadal pielgrzym. Brat Franciszek puścił krucyfiks i powiedział cichutko: “Amen".

Pielgrzymem okazał się chudy starzec, wspierający się na lasce, w plecionym

kapeluszu, z potarganą brodą i bukłakiem na wodę przerzuconym przez ramię. Żuł i spluwał

ze zbyt wielkim zacięciem, jak na zjawę, a jednocześnie robił wrażenie zbyt wątłego i

ułomnego, żeby z powodzeniem uprawiać fach wilkołaka albo rozbójnika. Jednak Franciszek

cichaczem usunął się z pola widzenia pielgrzyma i przycupnął za stertą gruzu, skąd mógł

widzieć, sam nie będąc widziany. Spotkania z obcymi na pustyni zdarzały się nieczęsto, ale

kiedy już do nich dochodziło, nie obywało się bez podejrzliwości i wstępnych przygotowań

obu stron, powitanie bowiem mogło okazać się równie dobrze serdeczne, jak wrogie.

Zwykle nie częściej niż trzy razy do roku jakiś człowiek świecki lub w ogóle ktoś

obcy przemierzał stary szlak przechodzący przez teren opactwa, chociaż była tam oaza, która

umożliwiała jego istnienie i która uczyniłaby z klasztoru naturalny zajazd dla wędrowców,

gdyby nie fakt, że szlak prowadził donikąd, oczywiście jak na ówczesne sposoby

podróżowania. Być może w minionych wiekach szosa stanowiła fragment najkrótszej drogi z

1 Niech się stanie człowiek

UWAGA: Wszystkie teksty łacińskie, jeśli nie podano inaczej, przełożyła Justyna Neuer-Luboradzka (przyp. red.).

2 (działającym) w dobrej wierze

Great Salt Lake do Old El Paso; na południe od opactwa przecinała się z innym pasmem

gruzu rozciągającym się na wschód i zachód. Spustoszenia były dziełem czasu, nie zaś

człowieka.

Pielgrzym zbliżył się na odległość głosu, ale nowicjusz nie wyszedł spoza sterty

gruzu. Biodra pielgrzyma były naprawdę przepasane strzępem brudnego worka, który

stanowił jego jedyne odzienie, jeśli nie liczyć kapelusza i sandałów. Wytrwale zdążał przed

siebie, stawiając mechanicznie kroki, wspomagając chromą nogę ciężką laską. Rytmiczny

marsz świadczył o tym, że wędrowiec ma długą drogę za sobą i równie długą przed sobą.

Kiedy jednak wszedł na teren starożytnych ruin, przystanął, żeby się rozejrzeć.

Franciszek schował głowę.

Wśród stert gruzu, w miejscu gdzie niegdyś wznosiło się skupisko wiekowych

budowli, nie było nigdzie cienia, ale niektóre większe głazy mogły jednak dać trochę ochłody

wybranym fragmentom ciała podróżników, równie mądrych w drodze przez pustynię jak -już

wkrótce się okazało - pielgrzym. Sięgnął bez wahania po odpowiedniej wielkości odłam

skalny. Brat Franciszek zauważył z uznaniem, że tamten nie szarpał się z kamieniem, lecz

stanął przed nim w bezpiecznej odległości i, wykorzystując swoją laskę jako dźwignię, a

mniejszy odłamek jako punkt podparcia, przesunął ciężar, spod którego wypełzło z sykiem

zagniewane stworzenie. Podróżny obojętnym ciosem laski zabił węża i odrzucił na bok wijące

się jeszcze ścierwo. Usunąwszy mieszkańca szczeliny pod kamieniem, pielgrzym wykorzystał

owo sklepienie chłodnej szczeliny, stosując zwykłą metodę, to znaczy odwracając kamień na

drugą stronę. Następnie obciągnął z tyłu przepaskę, usiadł zwiędłymi pośladkami na

względnie chłodnej powierzchni kamienia, ruchem nóg zrzucił sandały i postawił stopy na

tym, co było przedtem piaskowym podłożem chłodnej jamy. Ochłodziwszy się w ten sposób,

poruszył palcami stóp, uśmiechnął się bezzębnymi ustami i zaczął nucić jakąś melodię.

Wkrótce rozległ się zawodzący śpiew w nie znanym nowicjuszowi dialekcie. Zmęczony i

skulony brat Franciszek ciągle zmieniał pozycję.

Nie przestając śpiewać, pielgrzym wydobył suchar i kawałek sera. Potem śpiew umilkł

i pielgrzym wstał na chwilę, żeby głosem przypominającym nosowe pobekiwanie

wykrzyknąć w miejscowym narzeczu: “Błogosławiony bądź, Adonai Elohim, królu

wszystkich rzeczy, który sprawiłeś, że ziemia rodzi chleb". Potem usiadł z powrotem i począł

jeść.

Ten wędrowiec musiał naprawdę przebyć szmat drogi - pomyślał brat Franciszek, nie

znał bowiem żadnego pobliskiego królestwa, które byłoby rządzone przez monarchę o tak

niezwykłym imieniu i takich dziwacznych roszczeniach. Starzec odbywa pielgrzymkę

pokutną - próbował odgadnąć brat Franciszek - być może do “sanktuarium" w opactwie,

aczkolwiek nie było tam oficjalnie żadnego sanktuarium, a “święty" nie został jeszcze uznany

za świętego. Brat Franciszek nie potrafił znaleźć żadnego innego wytłumaczenia dla

obecności starego wędrowca na drodze prowadzącej donikąd.

Pielgrzym spożywał chleb i ser bez pośpiechu i nowicjusz wiercił się coraz bardziej, w

miarę jak niknął strach. Reguła milczenia podczas dni postnych nie pozwalała wszczynać

dobrowolnie rozmowy ze starcem, ale nie ulegało wątpliwości, że gdyby opuścił swoją

kryjówkę za stertą gruzu, zanim starzec odejdzie, zostałby rychło dostrzeżony albo usłyszany

przez pielgrzyma, jako że nie wolno mu przecież opuszczać sąsiedztwa swojej pustelni przed

końcem wielkiego postu.

Ciągle jeszcze niezbyt pewny swego, brat Franciszek odchrząknął głośno, a następnie

wyprostował się tak, że można go było zobaczyć.

- Ojej!

Starzec rzucił natychmiast chleb i ser. Chwycił za laskę i zerwał się na równe nogi.

- Tylko spróbuj się zbliżyć!

Potrząsał groźnie laską w stronę zakapturzonej postaci, która wyłoniła się spoza stosu

Walter Miller - Kantyk dla Leibowitza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: