Shields Gillian - Nieśmiertelny.pdf - 1.Nieśmiertelny - ewka3121

GILLIAN SHIELDS

„Nieśmiertelny”

Wszyscy umieramy, a jesteśmy jako wody rozlane po ziemi.

Księga Samuela 2, 14-14

Prolog

Nic wierzę w duchy. Nie wierzę też w czarną magię, lewitację, kontakty z

zaświatami, tarota, jasnowidzenie, wampiry - w cały ten bełkot o drugiej

stronie. Jasne, że nie wierzę. Ja, rozsądna, rozważna, inteligentna Evie

Johnson. Dziewczyny takie jak ja nie zajmują się tymi paranormalnymi

bzdurami.

Tak w każdym razie uważałam, dopóki nie przyjechałam do szkoły dla

dziewcząt Wyldcliffe Abbey. Po-ii m wszystko się zmieniło. Widziałam jej

świat i już nigdy nie będę taka jak dawniej.

Wyobraź sobie dziką, odludną okolicę, gdzie wrzosowiska wznoszą się

surową falą brązów, zieleni i fioletów. Gdzieniegdzie na wzgórzach stoją

owce, ze stoickim spokojem znosząc przenikliwy wiatr. Kilka drzew, którym

udało się wyrosnąć, jest słabych i powyginanych. Wrzosowiska otaczają

wioskę strzegącą wejścia do doliny jak więzienne mury. Witajcie w

Wyldcliffe.

Właśnie to miejsce nawiedza moją teraźniejszość, przeszłość i przyszłość.

O ile oczywiście jest przede mną jakaś przyszłość. O ile on na to pozwoli. O

ile przedtem mnie nie zniszczy.

Ona trwa u mego boku jak siostra, ale on jest w mojej duszy.

Jest moim wrogiem, dręczycielem, demonem.

Moim ukochanym.

Rozdział 1

Nigdy nie chciałam wyjeżdżać do szkoły z internatem. Nigdy nie miałam

ochoty na towarzystwo rozpuszczonych bogatych dziewczyn, które

zadzierają nosa. Wystarczało mi moje dawne życie, w którym zawsze

trzymałam się na uboczu. Może nie byłam szczęśliwa, ale zadowolona. Aż

pewnego błękitnego wrześniowego dnia moja babka, Frankie, poważnie

zachorowała.

Nigdy nie mówiłam do niej „babciu", zawsze była dla mnie „Frankie",

zastępczą matką, najlepszą przyjaciółką. Naiwnie wierzyłam, że zawsze tak

będzie. Ale nikt nie jest nieśmiertelny, nawet ci, których kochamy. I tak

Frankie zachorowała, a ja musiałam się spakować i wyruszyć do szkoły dla

dziewcząt Wyldcliffe Abbey. Życie czasami daje nam kopniaka. Starałam się

myśleć o tym jak o kolejnym wyzwaniu.

Podróż do Wyldcliffe zdawała się ciągnąć godzinami. Pociąg mknął na

północ. Ojciec chciał pojechać ze mną, ale przekonałam go, że poradzę sobie

sama. Wiedziałam, że chciał spędzić jak najwięcej czasu z Frankie w domu

opieki, zanim skończy mu się urlop i wojsko znów wyśle go za granicę.

Dlatego wytłumaczyłam mu, że poradzę sobie sama, wytrzymam kilka godzin

w pociągu i na pewno nie trafię na listę zaginionych. Doprawdy, tato, mam

już szesnaście lat, nie jestem dzieckiem... wcale nietrudno było go przekonać.

Tak naprawdę uznałam, że łatwiej będzie mi się z nim pożegnać w domu.

Ostatnie, na co miałam ochotę, to czuć na sobie wyniosłe spojrzenia uczennic

z Wyldcliffe, gdy zapłakana odprowadzam ojca wzrokiem. O nie, tym razem

nie będzie „biedaczki Evie". Dość się tego nasłuchałam przez mamę. Ludzie

szeptali o mnie na ulicy. Czułam na sobie litościwe spojrzenia. O nie, to się

nie powtórzy. Pokażę im, że nikogo nie potrzebuję. Jestem silna, tak silna jak

turkusowy ocean. Nikt w Wyldcliffe nie zobaczy moich łez.

Przesiadłam się do powolnej, zasapanej kolejki, gdy zapadł zmierzch.

Jechałam przez nieznany krajobraz, mijałam wzgórza porośnięte jeżynami i

wrzosem. Choć pogrążona w rozpaczy, poczułam ukłucie ciekawości. Kiedy

byłam mała, Frankie opowiadała mi o Wyldcliffe, o którym słyszała od swojej

mamy - o dzikich wrzosowiskach, farmach na odludziu i surowym

północnym niebie. Nigdy tu nie byłam, ale gdy pociąg zbliżał się do celu,

odłożyłam gazetę, zdjęłam słuchawki i wyjrzałam przez okno w zmierzch.

Pół godziny później pociąg wjechał na małą stacyjkę u zejścia do głębokiej

doliny okrytej cieniem. Wtaszczyłam walizki do wiekowej taksówki i wtedy

wraz z wiatrem pojawił się deszcz.

- Do Wyldcliffe proszę - powiedziałam i ruszyliśmy. Usiłowałam nawiązać

rozmowę z taksówkarzem o zmęczonych oczach, ale tylko burknął coś w

odpowiedzi, więc jechaliśmy w milczeniu. Między chmurami dostrzegłam

skrawek słońca - chowało się za wrzosowiskami jak krwawa kula. Ołowiane

niebo przytłaczało ziemię. Całe dotychczasowe życie spędziłam nad morzem

i ciemne wzgórza sprawiały, że czułam się dziwnie osaczona. Mimo butnych

słów nagle poczułam się bardzo mała i samotna. Głupio zrobiłam, że nie po-

zwoliłam ojcu się odwieźć... Samochód pokonał zakręt i moim oczom w

końcu ukazały się stare kamienne budynki i wieża kościelna w Wyldcliffe.

Taksówkarz zatrzymał się przed niewielkim sklepem na ulicy poczerniałej

od deszczu.

- A dokąd dokładnie? - warknął.

- Do szkoły - odparłam. - No wie pan, Wyldcliffe Abbey.

Odwrócił się i łypnął na mnie groźnie.

- Do przeklętego miejsca nie jadę. - Splunął. - Możesz iść pieszo.

- Ale ja nawet nie wiem, gdzie to jest! - zaprotestowałam. - Poza tym

pada.

Mężczyzna zawahał się, ale zaraz znowu burknął gniewnie:

- To niedaleko na piechotę. Jak chcesz, możesz poprosić Jonesa ze sklepu.

On cię zawiezie. Ja nie.

Wysiadł z samochodu, postawił moje bagaże na mokrej jezdni. Ja też

wysiadłam.

- Gdzie jest szkoła? Którędy mam iść?

- Niedaleko. - Niechętnie wskazał kościół. - Niecały kilometr od

cmentarza. Powiedz Danowi Jonesowi, dokąd się wybierasz.

Chwilę później taksówka odjechała, a ja zostałam jak niechciany bagaż.

Nie mieściło mi się w głowie, że tak po prostu mnie wysadził, w środku

ulewy. Energicznie zapukałam do drzwi - tabliczka informowała, że to

„Urząd pocztowy i sklep", a kierownikiem jest „D. Jones". Nikt nie otwierał.

Był późny deszczowy niedzielny wieczór i miałam wrażenie, że całą wioskę

zamknięto na cztery spusty. Zaklęłam pod nosem. Nie miałam wyboru -

musiałam iść pieszo.

Słońce już zaszło, blady księżyc usiłował przebić się przez gęste chmury.

Dokoła małego kościółka tłoczyły się wysokie drzewa i wiekowe nagrobki.

Nagle dobiegło mnie krakanie.

Otrząsnęłam się ze złością. Nie przerazi mnie stadko gawronów i stary

cmentarz. To wszystko przypominało tandetną scenografię drugorzędnego

horroru. Rozejrzałam się i zobaczyłam stary drogowskaz z napisem „Abbey".

Ruszyłam wąską ścieżką, ciągnąc za sobą walizkę przez błoto. Moje długie

rude włosy ociekały deszczem, dłonie pobielały z zimna, ale w środku byłam

bliska wybuchu, wściekła na niesprawiedliwy los: najpierw mama, potem

Frankie, a teraz jeszcze ta cholerna szkoła z internatem, stuknięty taksówkarz

i przeklęty deszcz...

Pogrążona w gorzkich rozmyślaniach, nie zauważyłam ani konia, ani

jeźdźca, a potem było już za późno. Tętent kopyt, rżenie, szelest obszernej

peleryny. Podniosłam głowę i znieruchomiałam, nie byłam w stanie

uskoczyć z drogi przed czarnym wierzchowcem, który pędził wprost na

mnie. Nagle wspiął się na tylne nogi, zarżał, coś uderzyło mnie w głowę.

Pamiętam tylko, jak spadałam... spadałam w ciemność.

Kiedy znów uniosłam powieki, jeździec zdążył zsiąść i pochylał się nade

mną. Okazało się, że to chłopak, może trochę ode mnie starszy, ale wyglądał,

jakby przybył z innego świata, z kart powieści, z krainy rycerzy, książąt i

elfów. Długie ciemne włosy okalały bladą delikatną twarz o wysokich

kościach policzkowych i błyszczących niebieskich oczach. Przyglądał mi się

tak intensywnie, że poczułam się nieswojo.

To niemożliwe. Nie należę do dziewczyn, które wpadają na przystojnych

chłopaków. Z trudem wstałam.

- Ja... przepraszam - wy stękałam. - Nie widziałam cię.

- Nie mogłaś.

Wydawał się zmęczony i spięty, cienie pod jego oczami przypominały

śliwki.

- Przepraszam - powtórzyłam głupio i czekałam, aż zrobi to samo. On

jednak tylko mi się przyglądał.

- Celowo zatrzymałaś mojego konia?

- Celowo na mnie najechałeś? - odparłam gniewnie.

- Przecież nic ci się nie stało - zauważył. - Choć tego samego nie da się

powiedzieć o moim wierzchowcu.

Koń drżał i pocił się, potrząsał łbem, przewracał ślepiami, jakby zobaczył

ducha.

- Bardzo mi przykro - żachnęłam się. - Tam, skąd pochodzę, uważa się, że

ludzie są ważniejsi od koni.

- Ludzi jest na świecie za dużo, jak szczurów, a rzadko trafia mi się koń

tak doskonały jak ten. - Jego głos był lodowaty jak ocean w zimie. Szeptał coś

do rozdrażnionego zwierzęcia, przebiegł długimi palcami po jego bokach.

Znowu na mnie spojrzał, odrobinę mniej wrogo. - Na szczęście nic mu się nie

stało.

- Świetnie - syknęłam. - Kamień spadł mi z serca. Obawiałam się, że jest

posiniaczony i ubłocony, bo przecież upadł, a już i tak był spóźniony

pierwszego dnia w koszmarnej szkole z internatem. Ale nie, koniowi nic się

nie stało. Chwalmy Pana!

Pochyliłam się i nerwowo zbierałam rzeczy, które wysunęły się z walizki.

Za kogo on się uważa, pretensjonalny pozer o długich czarnych włosach, w

długiej czarnej pelerynie? Któż to ma być, romantyczny rozbójnik? Co za

dureń. Wściekła, jak mogłam najszybciej upychałam ubrania z powrotem do

walizki. Zobaczyłam błękitny sweter w kałuży. Podniosłam go i syknęłam z

bólu.

- Au!

Rozchylił się i odsłonił zdjęcie mamy. Była na nim piękna, śmiała się do

aparatu tamtego dawno minionego letniego dnia. Specjalnie owinęłam

zdjęcie w sweter, żeby się nie zniszczyło, ale szkło pękło i przecięło mi skórę

dłoni. Na twarz kapnęła kropla mojej krwi.

Zachwiałam się na piętach. Najchętniej usiadłabym w potokach deszczu i

wyła do księżyca.

- Zobacz, co narobiłeś! - warknęłam. Starałam się powstrzymać łzy.

Chłopak cisnął wodze na niską gałąź, owinął zdjęcie swetrem, wyszeptał

coś i oddał mi zawiniątko.

Shields Gillian - Nieśmiertelny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: