Prolog.pdf

Autor: LadyPoir

PROLOG

poglądałemwniebo,iedącnatrawiePlecy,któreodponaddwóchgodinopartebyłyo

pieńdrewa,acęłymniebolećZignorowałemtojednak,twierdając,żekompletnieniemam

ochotyięruaćpiewptakówiumwiatruwkonarachdrewbyłymuyką dla moich uszu.

ZamiałemięnatrywialnoćtegoobrakaJakietometrówodemniepłynęłareka,upokajający

plukwodypowoliłmiięjecebardiejrelakować

MylałemodiecińtwieOlatachbłogiejniewiadomociiradociOumiechu,barwach

tęcywokoło,ciepłychdłoniachmatkiPrypomniałemobiecay,gdywraBelląchodiłemnad

rekę,kiedydwięcnymiechlicerobrmiewałechemwmojejgłowieUwielbiałempędać

nimicaTera,mimożetegoniechcę,wpomnieniapowoliblaknąWiediałemteż,żejużniedługo

upełnieapomnęotym,coniegdydawałomicęcieChciałematrymaćtenprocelegdy

tylkowyciągałemrękę,byuchwycićpulchną,diecięcątwarlice,onamiałaięjecebardieji

uciekaławnicoć

PocułemłodkimakjejwargNieotwierającocu,pogłębiłempocałunekDokonale

wiediałem,żetomogłabyćtylkoonaNapamięćnałemkażdyjejruch,jużwielelattemu

apamiętałemtenapachPrywykłemdotakichpocałunkówCętomnienimiobdarowywała

Możebytcęto?Odunąłemięodniej,gdytylkoabrakłomipowietraCułem,żeiadaobok,nie

miałemjednakodwagiotworyćocu

- Edwardzie, nie czas na smutek – powiediałapochwiliNieareagowałemjednaknato,co

mówiła łuchałem cego innego Ptaków, wiatru, jej dłoni preukujących kieenie tarych

jeanów, dwięku odpalanej apalnicki Nie mogłem ułyeć jak ię aciąga, ale byłem

tuprocentowopewny,żewłanietorobiłaOparłagłowęomojeramięPocułemtrudnydo

opisaniaapachpalonejmarihuannyMocniejacinąłempowiekiPróbowałemobieprypomnieć

lewytko,ocymdotejporymylałem,natychmiatuleciałomojejgłowy

Gwałtownie otworyłem ocy W pierwej chwili wiatło olepiło mnie, więc lekko

mrużyłem powieki Diewcyna achichotała cichutko Nie cekając nawet, aż moje ocy

prywycająiędowiatła,wyciągnąłemdłońwjejkierunkuZaciągnąłemięgłęboko,odchylając

głowędotyłu

Trwalimytakobokiebieprekolejnągodinę,nieodywającięwogólePojakimcaie

ułyałem,żeBellacichołkaPowoliłemjejwtulićięwmojąkoulę,aleniemiałemnatyle

odwagi,byobjąćjąramieniemWolałembyćbiernymwidem,udając,żeto,coiędieje,mnienie

dotycytarałemięniemyleć otym,coteraiędiejePodiwiałemieleńtrawyibłękitnieba

Niechciałemapamiętać,jaktegodniawyglądałaJednakkażdamyl,każdyobra,każdeucucie

wyryłoięwmojejpamięcibepowrotnie

Cułem,żediewcynaporuaiędelikatnieRoprotowałanogi,odrywającwojątwarod

mojejkouliOdwróciłemwrok,byniemuiećpatrećjejwocyWtała,poglądającnamniePo

chwiliatanowieniaukucnęła,dotykającdłońmimojejtwary

- Żegnaj,Edwardie– powiediała,muającmnie,bympopatryłwjejbrąowetęcówki

Dotregłemwnichtyleucuć,żeprerażeniemamknąłempowiekitrach,ból,łoćNie

wiediałem jak mógłbym jej pomóc, co robić, by pocuła ię lepiej Najgora jednak była

wiadomoć,żetowytkopreemniepuciłemgłowę,niechcącwidieć,jakodchodi

Miałemenacielatinienawidiłemwiata,któryamtworyłem