Przedsiebiorczość.doc

Przedsiebiorczość – jest to prowadzenie działalności gospodarczej, zarządzanie firmą w warunkach ryzyka w celu osiągnięcia zysku.

Przedsiębiorstwo łączy 3 elementy:

1.      myślenie

2.      akcję – działanie

3.      proces – dynamiczny , ciągle zmieniający się

Przedsiębiorcy replikatywni – to tacy przedsiębiorcy, którzy przy braku ekonomicznej presji podejmują inicjatywy biznesowe, które są oparte na znanych już wcześniej rozwiązaniach i pomysłach, pomimo tego, iż nie dysponują unikalnymi produktami, usługami, procesami mogą się wykazać unikalna sprawnością działania.

Formy pomysłu na biznes :

1.      Nowy produkt lub nowa usługa, wprowadzenie tzw. „starych produktów” na nowe rynki

2.      Nowe metody wytwarzania produktów lub świadczenia usług.

3.      Nowe sposoby docierania do klienta z produktem

4.      Nowe sposoby przekazywania informacji klientom o usługach lub produktach

5.      Nowe sposoby budowania i utrzymywania więzi wewnątrzorganizacyjnych (Franchizing)

6.      Zastosowanie więcej niż w jednej dziedzinie

FORMY  PRAWNE

1. działalność gospodarcza – samozatrudnienie – osoba fizyczna

Przedsiębiorcami zostają osoby fizyczne, pełnoletnie, które nie zostały ograniczone w swojej zdolności do czynności prawnych (możliwość zdobywania praw i zaciągania zobowiązań).

Każdy przedsiębiorca działa pod firmą.

Firmą osoby fizycznej jest jej imię i nazwisko, co nie wyklucza jakiejś nazwy.

Założenie działalności nie jest skomplikowaną procedurą.

·         Kierujemy się do Urzędu Gminy

PKD – Polska Klasyfikacja Działalności – umownie przyjęty usystematyzowany podział zbioru rodzajów działalności społeczno- gospodarczej jakie realizują jednostki czyli przedsiębiorcy.

·         Do Urzędu Statystycznego po REGON

·         Do Urzędu Skarbowego  ( zgłoszenie formy opodatkowania, NIP firmy to NIP właściciela)

·         Do ZUS

REGON to 9-cio cyfrowy numer statystyczny podmiotu gospodarczego.

Rejestr REGON jest to zbiór informacji o podmiotach gospodarki narodowej prowadzony w postaci centralnej bazy danych. Obok centralnej bazy są terenowe bazy danych.

2. Spółka z o.o. jest spółką kapitałową.

Może być utworzona przez jedna osobę lub kilka. Może to być osoba fizyczna lub prawna.

W celu utworzenia spółki z o.o. należy:

·         Zawrzeć umowę spółki , albo sporządzić akt notarialny

·         Wnieść kapitał

·         Powołać zarząd

·         Ustanowić Radę Nadzorczą lub komisję rewizyjną, jeśli wymaga tego umowa spółki

Wybór tej formy prawnej wydaje się dobry dla prowadzenia działalności przez małe i średnie przedsiębiorstwa . Wyłączenie odpowiedzialności wspólnika za zobowiązania spółki oraz możliwość pozyskania kapitału poprzez pozyskanie nowego wspólnika, czyni tę formę prawną bardziej atrakcyjną , gdyż wspólnicy nie odpowiadają za zobowiązania i jednocześnie mogą mieć duży wpływ na działalność firmy, ponieważ ich wpływ jest większy niż w spółkach cywilnych i jawnych. Wadą tej formy prawnej jest kosztowna procedura oraz obciążenie wypłat na rzecz wspólników. Obowiązkiem tez jest prowadzenie ksiąg handlowych oraz wymóg badania sprawozdań finansowych.

PROGRAMY DOFINANSOWAŃ

PARP – Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości)

Program Operacyjny Innowacyjna Gospodarka POIG – 8.1.

Program Operacyjny Kapitał Ludzki POKL – 6.2.

·         Akademickie Inkubatory Przedsiębiorczości

·         Anioły Biznesu

·         Polska Konfederacja Pracodawców Biznesu LEWIATAN

·         Polska Sieć Aniołów Biznesu

·         Śląska Sieć Aniołów Biznesu

ZASADY PRZYDZIELANIA ŚRODKÓW UNIJNYCH

1.                  Zasada koncentracji – oznacza, ze środki z funduszy są przede wszystkim dostępne dla tych regionów unii europejskiej, które tego najbardziej potrzebują, dlatego projekty zlokalizowane na tych obszarach mogą liczyć na największy stopień dofinansowań (tzw. maksymalna intensywność pomocy)

2.                  Zasada partnerstwa – polega na współpracy komisji europejskiej z odpowiednimi władzami krajowymi, regionalnymi oraz lokalnymi. Polega na konsultowaniu propozycji zmian z zakresie kształtu programu.

3.                  Zasada zgodności – oznacza konieczność zachowania zgodności programów krajowych z najważniejszymi zasadami polityki wspólnotowej.

4.                  Zasada dodatkowości – tzn., ze środki z Unii europejskiej są tylko dodatkiem do środków własnych.

5.                  Zasada programowania – oznacza, że środki finansowe są kierowane do (ustalonych w wyniku wielostronnych konsultacji) programów, w ramach których beneficjenci pomocy domagają się dofinansowania.

ZARZĄDZANIE  PROJEKTAMI

1.      Inicjowanie (określamy problem lub potrzebę biznesową)

2.      Planowanie (określamy czynności do wykonania)

3.      Realizacja

4.      Kontrola i zakończenie.

Lista strukturalno – hierarchiczna

Technika 536 ( zespoły 6 osobowe, każda osoba wymyśla 3 pomysły, cykl powtarza się 5 razy – 6x3x5 = 108)

Wykres Gantta – harmonogram robót

Kamienie milowe – zakończenie pewnego etapu (20-30%,50%, 70-80%, 95%)

Błędy popełniane przez osoby rekrutujące:

1.      efekt autoprezentacji

2.      efekt świeżości i pierwszeństwa

3.      efekt rogów albo efekt aureoli

4.      efekt kontrastu (porównywanie)

5.      myślenie stereotypowe

6.      nastrój

7.      złe pytania

INTERNACJONALIZACJA – (umiędzynarodowienie) – można nazwać strategia globalną.

Podział strategii internacjonalizacji firmy ze względu na kierunki zmiany portfela produktu, rynku:

1.      Strategia obronna – tzn. firma oferuje ten sam produkt , na te same rynki co do tej pory

2.      Rozwoju rynku – firma wchodzi z niezmienioną ofertą towarową lub usługową na nowe rynki.

3.      Rozwoju produktu – tzn. przedsiębiorstwo oferuje zmieniony produkt na dotychczasowych rynkach

4.      Strategia dywersyfikacji – tzn. rozproszenie, przedsiębiorstwo wchodzi na nowe rynki z nowymi produktami

Czynnikami, które przesadzają o powodzeniu strategii internacjonalizacji są przede wszystkim:

1.      konfiguracja

2.      Koordynacja działalności przedsiębiorstwa

Wyróżnia się dwie formy konfiguracji :

1.                  konfiguracja rozproszona – (rozproszenie terytorialne) – ta strategi wymaga znacznych nakładów inwestycyjnych poza granicami kraju. Ten typ strategii spotyka się w sektorach, w których koszty transportu, komunikacji i przechowywania zapasów są wysokie.

2.                  konfiguracja skoncentrowana – polega na skupieniu najważniejszych ogniw łańcucha wartości na terytorium jednego lub kilku krajów, tzn. kiedy firma produkuje na terytorium własnego kraju a następnie eksportuje swoje produkty do innego kraju wykorzystując rozproszoną na cały świat dystrybucję. Koncentracja umożliwia osiąganie większych korzyści z dużej skali produkcji (efekt skali).

Poza wyborem strategii internacjonalizacji istnieją jeszcze inne czynniki, które decydująco wpływają na skuteczne umiędzynarodowienie firmy. Są to m.in.:

·         zarządzanie kompetencjami technologicznymi, produkcyjnymi, menedżerskimi

·         szybkość z jaka wchodzi się na rynek

·         odniesienie do osiągnięć liderów w danej branży

Wyróżnia się 2 sposoby wchodzenia na rynki zagraniczne:

Ø      poprzez eksport produktów wytwarzanych w kraju macierzystym

Ø      poprzez integrację zasobów, wiedzy, umiejętności i technologii za granicą

W przypadku internacjonalizacji przez eksport zaangażowanie firmy na rynku zagranicznym jest ograniczone. Nie przekracza ono rozszerzenia granic geograficznych swoich sieci sprzedaży i w związku z tym koszty takiej operacji są niskie, natomiast firma może osiągnąć znaczące korzyści.

Internacjonalizacja przez eksport jest najczęściej stosowana przez małe i średnie przedsiębiorstwa.

Wyróżnia się eksport pośredni i bezpośredni.

Różnią się one geograficznym położeniem jednostki odpowiedzialnej za sprzedaż produktu jak również własnością dóbr eksportowych.

W przypadku eksportu pośredniego firma ma pośrednie i ograniczone powiązania z rynkiem zagranicznym. Wszystkie działania wzdłuż łańcucha wartości są podejmowane w kraju macierzystym. Firma najczęściej nie ma kontaktu z odbiorca produktu. Nie zna specyfiki rynku docelowego. Marketing i sprzedaż produktów są oddelegowane do pośredników. Pośrednicy szacują koszty, szacują ryzyko i zajmują się promocja i marketingiem. Eksport pośredni jest bardzo często stosowany przez małe i średnie przedsiębiorstwa.

Często sektor MSP rozpoczyna się internacjonalizować od spotkania się z pośrednikami (krajowymi i zagranicznymi). Wadą eksportu pośredniego jest to, że firma nie zna ostatecznych preferencji konsumenta.

Kolejna formą eksportu pośredniego jest Piggibaching. Jest to porozumienie, na mocy którego firma zapewnia sobie ulokowanie produktu na rynku zagranicznym przy wykorzystaniu sieci innej firmy. Umowa taka na ogół przewiduje, że tzw. „firmy wciągnięte” będą oferowały dobra komplementarne.

Eksport bezpośredni stosowany jest przede wszystkim w eksporcie dóbr inwestycyjnych i oznacza bezpośredni kontakt z klientem. Z bezpośrednią forma eksportu związane jest większe ryzyko niż w przypadku eksportu pośredniego. Wymagane jest poza tym większe zaangażowanie kapitałowe ze względu na dłuższy obieg pieniądza.

Alternatywą dla internacjonalizacji poprzez eksport jest wejście firmy na rynki zagraniczne poprzez integrację zasobów i zdolności firmy.

Internacjonalizacja poprzez integracje realizowana jest w drodze porozumienia o współpracy lub bezpośrednie inwestycje zagraniczne. Istotą tego procesu jest „zanurzenie” firmy w kulturze obcego kraju.