Jack Higgins - Lot orłów.pdf - Jack Higgins - danamat1

JACK HIGGINS

LOT ORŁÓW

Mojej żonie Denise,

za ogromną pomoc,

jakiej udzieliła mi

przy pisaniu tej książki.

Oprócz wielu innych zalet,

które masz, jesteś również

nadzwyczajnym pilotem...

Kanał La Manche

1997

Kiedy straciliśmy prawy silnik, wiedziałem, że mamy kłopoty, ale cała ta wyprawa od

początku źle się zapowiadała.

Od kilku dni byliśmy z żoną w naszym domu na Jersey, na Wyspach Normandzkich, gdy

otrzymałem telefoniczną wiadomość, że pewien hollywoodzki producent jest poważnie

zainteresowany sfilmowaniem jednej z moich książek. Oznaczało to, że musimy jak najszybciej

wrócić do naszego domu w Chichester, a stamtąd do Londynu. Zadzwoniłem do firmy lotniczej, z

której usług zazwyczaj korzystałem, ale nie mieli żadnego wolnego samolotu. Obiecali jednak

zobaczyć, co się da zrobić. Znaleźli mi cessnę 310 z Granville na wybrzeżu Bretanii i podstarzałego

pilota, niejakiego Duponta. Żebracy nie mają wyboru, więc bez wahania zarezerwowałem lot,

ponieważ prognoza meteorologiczna nie była zła i chcieliśmy jak najszybciej mieć podróż za sobą.

Usiadłem z tyłu, ale trzystadziesiątka ma podwójne stery, więc moja żona jako doświadczony pilot

usiadła na prawym przednim fotelu. I dzięki Bogu.

Wyspy Normandzkie i kanał La Manche często nawiedzają mgły, które pojawiają się

niewiarygodnie szybko i natychmiast wszystko zasłaniają. Tak właśnie stało się tego ranka.

Wystartowaliśmy z Jersey przy dobrej pogodzie, lecz w ciągu dziesięciu minut mgła spowiła

wyspę, zasłaniając nie tylko wybrzeże Francji, ale także Guernsey.

Kierowaliśmy się ku południowym brzegom Anglii, do Southampton. Dupont na oko

dobiegał sześćdziesiątki, miał siwe włosy i lekką nadwagę. Obserwując go przy pracy,

zauważyłem, że pot spływa mu po twarzy.

Denise włożyła słuchawki i podała mi zapasowe, a ja je podłączyłem. Przez chwilę

pilotowała samolot, bo Dupont rozmawiał z wieżą kontroli lotów, potem przejął stery, ona zaś

odwróciła się do mnie.

- Jesteśmy na tysiącu ośmiuset metrach. Na dole paskudna mgła. Southampton wykluczone,

tak samo jak wszystkie inne lotniska na wschodzie. Próbujemy Bournemouth, ale nie wygląda to

najlepiej.

Uniknąwszy jako dziecko śmierci od bomb podkładanych przez Ira na Shankill w Belfaście,

a później wyszedłszy cało z paru niebezpiecznych sytuacji podczas służby wojskowej, nauczyłem

się przyjmować życie takim, jakim jest. Uśmiechnąłem się mimo huku silników, ufając

umiejętnościom mojej żony, znalazłem półlitrową butelkę szampana Moet Chandon, który

przewidująco umieścili w barku, po czym nalałem go do plastikowej szklanki. Zawsze uważałem,

że najważniejsze to zachować spokój. Tym razem miało mi to przyjść z trudem.

Zgasł nam prawy silnik. Przez jedną, zapierającą dech w piersiach chwilę tryskał z niego

pióropusz czarnego dymu, a potem zniknął. Dupont wpadł w panikę, walcząc ze sterami.

Gorączkowo wyrównywał kurs, lecz bez powodzenia. Zaczęliśmy opadać. Przerażony, zaczął

krzyczeć po francusku do kontroli lotów w Bournemouth, lecz moja żona uciszyła go machnięciem

ręki i spokojnie, rzeczowo przejęła dowodzenie.

- Paliwa starczy nam mniej więcej na godzinę - zgłosiła. - Macie jakieś propozycje?

Na wieży kontrolnej w Bournemouth akurat miała dyżur kobieta i jej głos był równie

spokojny.

- Niczego nie gwarantuję, ale najlepsza będzie dla was Kornwalia. Mgła nie jest tam tak

gęsta jak tu. Cold Harbour, mały port rybacki opodal Lizard Point. Znajdziecie tam stary pas

startowy Raf-u z drugiej wojny światowej. Nieczynny od lat, ale nadający się do użytku. Przekażę

wiadomość wszystkim służbom ratowniczym. Powodzenia.

Przez następne dwadzieścia minut zeszliśmy na tysiąc metrów i z trudem utrzymywaliśmy

łączność radiową, często przerywaną przez zakłócenia. Mgła zgęstniała, a potem lunął deszcz.

Dupont sprawiał wrażenie jeszcze bardziej przerażonego, a twarz miał już wyraźnie zroszoną

potem. W pewnej chwili znów zatrajkotał po francusku i Denise ponownie podjęła rozmowę z

wieżą. Usłyszeliśmy chór niewyraźnych głosów, donośne trzaski, po czym samolotem zaczęło

gwałtownie rzucać - wlecieliśmy w sam środek burzy.

Denise bardzo opanowanym głosem podała naszą pozycję.

- Możliwe Mayday. Podchodzę do lądowania na pasie startowym Cold Harbour.

Nagle szumy ucichły i usłyszeliśmy głośno i wyraźnie:

- Tu Royal National Lifeboat Institution, [Królewskie Narodowe Towarzystwo Łodzi

Ratunkowych.] Cold Harbour. Mówi Zec Acland. Nie ma mowy o lądowaniu tutaj, dziewczyno.

Nie widzę nawet mojej wyciągniętej ręki.

Dla Duponta była to ostatnia kropla, która przepełniła czarę. Jęknął, zadygotał i głowa

opadła mu na bok. Samolot zanurkował, ale Denise przejęła stery i stopniowo wyrównała lot.

Przechyliłem się i pomacałem tętnicę szyjną pilota.

- Jest tętno, ale słabe. Wygląda mi to na atak serca.

Odepchnąłem go od Denise. Powiedziała spokojnie:

- Wyjmij spod jego fotela kamizelkę ratunkową i załóż mu ją, a sam włóż drugą.

Przestawiła trzystadziesiątkę na pilota automatycznego i też wciągnęła kamizelkę. Zająłem

się Dupontem, a potem wcisnąłem się w swoją.

Jack Higgins - Lot orłów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: