Courths-Mahler Jadwiga - Zaginiony dokument.pdf - Jadwiga Courths - Mahler - danamat1

ZAGINIONY DOKUMENT

przekład: Barbara Taborska

Tytuł oryginału: Dos verschwundene Dokument © Translation by

Barbara Taborska

Znaki firmowe Oficyny Wydawniczej „Akapit"

oraz znaki serii wydawniczych „Akapitu"

z a s t r z e ż o n e

ISBN 83-85715-82-7

Projekt okładki i strony tytułowej: Piotr Warisch

Redakcja: Halina Kutybowa

Redakcja techniczna: Jarosław Fali

Korekta: Piotr Kutyba

Wydanie pierwsze

Wydawca: „Akapit" Oficyna Wydawnicza sp. z o.o. Katowice

1993

Ark. druk. 11. Ark. wyd. 11,5

Druk i oprawa: Rzeszowskie Zakłady Graficzne

Rzeszów, ul. płk. L. Lisa-Kuli 19. Zam. 1777/93.

Ruth Alving stała przygnębiona przy oknie i ze smutkiem patrzyła na

zaśnieżony ogród. W zimowej szacie prezentował się wyjątkowo pięknie,

mimo to nie zachwycał jej teraz. Zacisnęła mocno subtelnie wykrojone usta, a

na jej białym czole rysowała się wąska pionowa zmarszczka, nadająca tej

młodej twarzy wyraz bólu.

W taki nastrój wprawiła ją dochodząca do jej uszu z drugiego pokoju

rozmowa, którą pan domu, Berndt, prowadził ze swymi jedynymi krewnymi,

wnukami kuzyna.

Rochus Berndt, siwowłosy starzec, spoczywał najwyraźniej znużony w

fotelu i spoglądał spod białych krzaczastych brwi na dwoje młodych ludzi

siedzących naprzeciwko. W jego szarych oczach nie było przyjaźni. Niechętnie

tych dwoje przyjmował u siebie, więc tylko z rzadka przyzwalał na te

odwiedziny.

Lena i Kurt, noszący to samo nazwisko co gospodarz, dalecy byli od

myśli, aby sobie przypisywać winę za taki stan rzeczy. Żywili głębokie

przekonanie, że to Ruth, wychowanka i pupilka dziadka stryjecznego, nastawia

go przeciwko nim. W ich oczach była podstępną, czyhającą na spadek

intrygantką. Jeśli nie ma się w sobie za grosz szlachetności, to i w innych

doszukuje się tylko zła.

Rochus Berndt wziął Ruth na wychowanie, gdy jej rodzice zginęli w

katastrofie kolejowej. Zarządzali przez lata należącym do niego majątkiem

ziemskim i byli mu bardzo oddani, a i on darzył ich pełnym zaufaniem.

To na jego życzenie wyruszyli w podróż, która miała być ich ostatnią.

Berndt wezwał rodziców Ruth do Berlina dla omówienia bieżących spraw.

Alvingowie mieli złożyć sprawozdanie z sytuacji w majątku i otrzymać od

niego nowe polecenia. Sam nie mógł sobie pozwolić na wyjazd z miasta, jako

że miał wtedy mnóstwo innych spraw na głowie i jego czas był na wagę złota.

Pociąg, którym jechali rodzice Ruth, wykoleił się, gdy podmyty wodą po

ulewnych deszczach nasyp nie wytrzymał obciążenia i osunął się. Wśród

dwudziestu ofiar katastrofy znalazło się też małżeństwo AMngów, ludzi

pracowitych i jeszcze młodych, którzy ponieśli śmierć na miejscu.

W ten sposób Ruth, mając zaledwie dwanaście lat, została sierotą. Berndt

nie mógł uwolnić się od myśli, że jest winien śmierci jej rodziców, i właśnie

owo nie dające mu spokoju uczucie skłoniło go do zajęcia się w wyjątkowo

wielkoduszny sposób osieroconym dzieckiem. Ten szlachetny postępek miał

okazać się dla niego w przyszłości prawdziwym błogosławieństwem, gdyż

Ruth stała mu się z czasem droga jak własne dziecko i rozjaśniła swą

młodością jego samotną starość. Sam był wdowcem od wielu lat, a jego jedyna

córka, którą kochał nade wszystko, zginęła mając dwadzieścia dwa łata w

wypadku samochodowym.

Berndt postanowił przede wszystkim dać Ruth staranne wykształcenie,

aby kiedyś bez trudu mogła się usamodzielnić, a jej dziecięca wdzięczność i

ciepło, jakie ze sobą wnosiła przyjeżdżając ze szkoły w odwiedziny, sprawiły,

że po skończeniu przez nią nauki wziął ją do siebie do domu.

Ruth żywiła dla niego uczucie szczególnego szacunku, więc się ucieszyła,

gdy powiedział, jak bardzo jej potrzebuje. Na każdym kroku starała się mu

okazać wdzięczność i oddanie, uczucia, które zaszczepili w niej jeszcze

rodzice. Nie było w tym nic dziwnego, że samotny starszy pan i osierocona

młoda dziewczyna przylgnęli do siebie, odkrywając raz po raz, że tak pod

względem duchowym, jak i intelektualnym mają ze sobą wiele wspólnego, on

— siedemdziesięciopięcioletni starzec i ona — dwudziestolatka.

Z biegiem czasu Ruth stała się prawą ręką Berndta we wszystkich spra-

wach. Pełniła funkcję sekretarki, zajmowała się gospodarstwem, wreszcie

wzięła na swe barki prowadzenie dużego domu. Ze względu na nieposzla-

kowaną uczciwość, jakiej dowody dała wiele razy, Berndt nie wahał się

wręczyć jej kluczy od pomieszczeń z bielizną pościelową i stołową, zapasami i

srebrną zastawą. To Ruth składała zamówienia u dostawców i dokonywała z

nimi rozliczeń, prowa"dząc przy tym bardzo skrupulatnie księgi rachunkowe.

Wuj Rochus —jak nazywała swego opiekuna na jego wyraźne

życzenie — często żartował sobie z niej z tego powodu. Wtedy spoglądała na

niego poważnie, a zarazem prosząco, wreszcie któregoś dnia powiedziała: „Nie

czynię tego ze względu na ciebie. Robię to raczej dla siebie. Zaufałeś mi, wuju,

tak jak ja sama sobie ufam. Pragnę jednak móc w każdej chwili udowodnić

każdemu, że nie zabiegam o korzyści własne. Ty wiesz, że przyglądają mi się

podejrzliwie".

Starszy pan wiedział doskonale, że miała na myśli Lenę i Kurta Bernd-

tów, chcąc zatem ustrzec wychowanicę przed ich napaściami, pod każdym

miesięcznym rozliczeniem, które Ruth mu przedstawiła, składał swój podpis.

Późną jesienią, gdy opiekun — chyba po raz pierwszy w swym życiu —

zachorował na grypę o wyjątkowo ciężkim przebiegu, Ruth była dla niego

czułą, nigdy nie zmęczoną pielęgniarką. Pełniła też na przemian z wiernym

służącym Henrykiem nocne dyżury przy łożu chorego.

To jeszcze bardziej zbliżyło ją do wuja. Rochus Berndt kochał swą

wychowanicę jak własne dziecko i ta okoliczność stanowiła cierń w oku jego

krewnych, pożądliwie oczekujących spadku.

Gdy Berndt wziął do siebie osieroconą Ruth, żył jeszcze ojciec Leny i

Kurta. Już i on nadaremnie wyglądał z dnia na dzień śmierci starszego kuzyna.

W ciągu całego swego życia był lekkoduchem, a nawet człowiekiem

występnym. Nienawidził wszelkiej pracy, dnie spędzał najczęściej w łóżku i

fotelu, za to noce w barach i domach gry. Jego równie lekkomyślna żona także

żyła tylko dla własnej przyjemności, uganiając się za coraz to nowymi

rozrywkami i zaniedbując obowiązki matki. Oboje roztrwonili w ten sposób

odziedziczony majątek, a gdy sytuacja stała się nader krytyczna, na domiar

złego zabrakło jeszcze matki Leny i Kurta, zmarłej na skutek zapalenia płuc,

którego nabawiła się na całonocnym balu.

Owdowiały mąż rzucił się teraz już bez ograniczeń w wir hulaszczego

życia, a dzieci, pozostawione pod opieką pozbawionych skrupułów służących,

wzrastały nie mając wokół siebie dobrego przykładu, a nauczywszy się wieść

pozbawioną hamulców, nastawioną tylko na użycie egzystencję, wstąpiły

całkowicie w ślady rodziców. Zdumiewające przy tym wszystkim było to, że

Kurt i Lena zawsze trzymali się razem.

Lena, szczupła, zgrabna brunetka, o czarnych pałających oczach i

kruczych bujnych włosach, stanowiących dziedzictwo po matce Polce,

wypatrywała bogatego konkurenta, a w swym wyrafinowaniu nie miała sobie

równych. Tylko myśl o wspaniałej partii, którą może zrobić przy swej

Courths-Mahler Jadwiga - Zaginiony dokument.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: