Aldiss Brian Wilson - Helikonia Tom 2 - Lato Helikonii.pdf - Aldiss Brian Wilson - hollow19

Brian W. Aldis

Lato Helikonii

W człowieku jest symetria świetna, Proporcje wiążą jego członki, podobieństwem Kojarzą

wszechświat z pojedynczym życiem;

Najdalsze części ciała są rodzeństwem:

Głowa jest siostrą stopy i nić je sekretna Łączy z przypływem i księżycem.

Człowiek na każdej swojej drodze Spotkać może liczniejsze, niż spostrzega, sługi:

Depcze je, choć mu niosą pocieszenie, Kiedy choroba umęczy go srodze. O, potężna Miłości. Być

światem i drugi Świat mieć na każde swe skinienie'

George Herbert

Człowiek

I. WYBRZEŻE BORLIEN

Fale szły ukosem plaży, cofały się i podchodziły od nowa. Pochód fal rozbijał się o masyw

zwieńczonej zielenią skały przybrzeżnej. Niby głaz graniczny dzieliła płycizny od otchłani.

Niegdyś była częścią góry w głębi lądu, nim wulkaniczne spazmy cisnęły ją w wody zatoki. Teraz

nosiła własne imię. Nazywano ją Skałą Linien. Od niej wziął nazwę ten skrawek ziemi i zatoka

Grawabagalinien. Za skałą po horyzont rozpostarło migotliwe lazury Morze Orłów. Fale, mętne od

zebranego po płyciznach piachu, biły z pluskiem o brzeg i rozpuszczały zagony białej piany, które

zapędzały się na plażę i lubieżnie tonęły w piasku.

Opłynąwszy bastion Skały Linien fale z różnych stron schodziły się przy plaży, zalewając ją ze

zdwojonym rozmachem i kipiąc wokół nóg złoconego tronu i nóg czterech fagorów stawiających

tron w piasku. W kipieli nurzało się dziesięć różanych palców stóp królowej Borlien.

Pozbawieni rogów ancipici zastygli w bezruchu. Mimo panicznej obawy przed wodą trwali w

mlecznej powodzi, co najwyżej strzepując uchem. I mimo że nieśli swój królewski ciężar przez pół

mili od pałacu Grawabagalinien, nie było po nich widać zmęczenia. Niczym nie okazywali, że

dokucza im skwar. Nie okazali też zainteresowania, gdy królowa nago zstąpiła z tronu w morze.

Na wydmie za plecami fagorów dwaj niewolnicy z rasy ludzkiej rozpięli namiot pod okiem

pałacowego majordoma, który własnoręcznie rozkładał barwne madiskie kobierce.

Drobne fale lizały kostki królowej Myrdeminggali. Ją to borlieński lud nazywał królową

królowych. Myrdeminggali towarzyszyła córka poczęta z królem, księżniczka Tatra, i kilka

przybocznych dam dworu. Księżniczka skakała przez fale, piszcząc z radości. W wieku dwóch lat i

trzech tennerów uważa się morze za ogromne, nierozumne, przyjazne stworzenie.

- Och, jaka wielka fala, patrz, mamo! Największa ze wszystkich! I druga... idzie tutaj... oooch! Jaki

potwór, wysoki do nieba! Och, one są coraz większe! Coraz większe i coraz większe, mamo,

mamo, zobacz! Zobacz tylko tę teraz,

zobacz, zaraz buchnie i... ooch, już idzie druga, jeszcze większa! Zobacz, zobacz, mamo!

Słysząc zachwyty córki nad drobnymi łagodnymi falami, królowa z powagą kiwała głową, lecz

spojrzeniem tonęła w dali. Na południowym widnokręgu zbierały się ołowiane chmury, zwiastuny

bliskiej już pory monsunów. Morskie tonie syciły barwę, dla której określenie "lazurowa" było zbyt

ubogie. Obok lazurów widziała królowa akwamaryny, turkusy i szmaragdy. Na palcu nosiła

kupiony od domokrążcy w Oldorando pierścień z kamieniem - rzadkim i nieznanego pochodzenia -

harmonizującym z kolorami morza o poranku. Miała uczucie, że jej los, i los córki, jest wobec

życia tym, czym ten kamyk wobec oceanu. Z owej kolebki bytu przychodziły fale, budzące

zachwyt Tatry. Dla dziecka każda fala stanowiła osobne wydarzenie, niepowtarzalne przeżycie

oderwane od tego, co minęło i musiało nadejść. Każda fala była jedyną falą. Tatra żyła jeszcze w

wiecznej teraźniejszości dzieciństwa.

Królowej fale mówiły o ciągłym przemijaniu, wspólnym zarówno dla oceanu, jak i dla losów

świata. W tych losach było i odtrącenie przez męża, i armie maszerujące za widnokręgiem, coraz

większy skwar i żagiel codziennie z nadzieją wypatrywany na horyzoncie. Nie było dla niej

ucieczki od żadnej z tych spraw. Przeszłość i przyszłość, obie współistniały w jej groźnej

teraźniejszości.

Krzyknąwszy Tatrze na do widzenia, pobiegła przed siebie i zanurkowała w fale. Brała rozbrat z

maleńkim wylęknionym dziecięciem płycizn, aby poślubić ocean. Pierścień błysnął jej na palcu,

gdy przecięła dłońmi toń. Woda lubieżnie pieściła członki i chłodziła rozkosznie. Moc oceanu

przenikała ciało. Na wprost bieliła się linia przyboju, wytyczając granicę między wodami zatoki a

pełnym morzem, gdzie wielki prąd wschodni, oddzieliwszy skwarny kontynent Kam-panniat od

mroźnego Hespagoratu, toczył wody dookoła świata. Poza tę granicę Myrdeminggala nigdy nie

wypływała bez wodnych przyjaciół u boku. Wodni wasale już przybywali, zwabieni intensywną

aurą jej kobiecości. Otoczyli królową zwartym kołem. Nurkując z nimi słuchała muzyki głosów

przemawiających w tonalnym, wciąż jeszcze niezbyt zrozumiałym języku. Ostrzegali królową, że

zaraz się coś wydarzy - coś nieprzyjemnego wychynie z morskiej toni.

Królowa była w Grawabagalinien wygnanką, zesłaną w zapadły kąt na samym południu Borlien,

do starożytnej krainy, nawiedzanej przez upiory wojsk poległych tu dawno temu. Tyle jej się ostało

z całego królestwa. Ale odkryła inne - wśród fal. Dokonała odkrycia przypadkiem, wypłynąwszy

kiedyś w morze podczas menstruacji. Swoim zapachem zwabiła wodnych przyjaciół. Od tego

spotkania zawsze towarzyszyli królowej, która w ich kompanii zapominała o wszystkim, co utraciła

i co jej zagrażało.

Pośród orszaku wodnych wasali Myrdeminggala obróciła się na wznak, wystawiając delikatności

ciała na żar wysoko stojącej Bataliksy. Szum wody

wypełnił uszy królowej Miała drobne piersi o cynamonowych sutkach, szerokie usta, cienką kibic

Jej skora lśniła w promieniach słońca Opodal swawoliły damy z ludzkiej świty Niektóre wypłynęły

aż pod Skałę Lmien, inne hasały po plaży, wszystkie podświadomie przyjmując królową za punkt

odniesienia Ich okrzyki tłumił łoskot fal Za plażą w oddali, poza wodorostami wyrzuconymi przez

fale na brzeg, ponad urwistym brzegiem wznosił się białozłoty pałac Grawabagali-men, przytułek

dla wygnanej królowej, oczekującej rozwodu - lub śmierci z ręki mordercy Pływakom jawił się

pałac jako malowane cacko

Fagory stały nieruchomo na plaży Hen na morzu tkwił nieruchomy żagiel Południowe chmury jak

gdyby stanęły w miejscu Wszystko stanęło Tylko czas płynął Mijał połdzien - nikt z wyższych sfer

nie przebywałby pod gołym niebem po wschodzie obu słone na tych szerokościach geograficznych

U schyłku połdnia chmury spiętrzyły się groźniej, żagiel odszedł pomyślnym halsem na wschód,

dążąc do portu w Ottassolu

W wybranej przez siebie porze fale przyniosły ludzkie zwłoki To była owa nieprzyjemność, przed

którą ostrzegali królową wodni wasale Pisnęli ze wstrętem Kołysząc się jak żywy i jak gdyby z

własnej woli, topielec opłynął ostrogę Skały Limen i utknął w płytkim rozlewisku Leżał tam

niedbale na brzuchu Mewa przysiadła mu na łopatce Myrdeminggala dostrzegła błysk bieli i

popłynęła to cos obejrzeć Jedna z dam dworu z odrazą w oczach JUŻ oglądała tę niezwykłą rybę

Gęste czarne włosy były Zjezone pod wpływem słonej wody Wywichnięte ramię obejmowało szyję

Wzdęte ciało zdążyło JUŻ podeschnąc w słońcu zanim na me padł cień królowej

Zwłoki spuchły od rozkładu Chmara maleńkich krewetek kłębiła się w rozlewisku, objadając

złamaną w kolanie nogę Dama dworu przewróciła trupa końcem stopy na plecy Wiiące się

rybkosmoczki zwisały gęstwiną z twarzy, chciwie wyżerając usta i oczodoły Nawet blask Batahksy

nie przerwał im biesiady

Usłyszawszy dreptanie małych nóżek królowa obróciła się z gracją Schwyciła Tatrę, podrzuciła

ponad głowę, wycałowała, uspokoiła ciepłym uśmiechem i z dziewczynką w ramionach wybiegła

na piasek Biegnąc wezwała majordoma

- SkufBar' Zabierz to z naszej plaży Zakop czym prędzej Za starymi wałami

Sługa powstał z cienia namiotu, otrzepał czarfral z piasku

- Tak jest o Pani - rzekł

W środku dnia targana niepokojami królowa wpadła na lepszy sposób pozbycia się trupa

- Zabierzesz zwłoki do pewnego człowieka w Ottassolu - poleciła swemu maleńkiemu maj

ordomowi utkwiwszy w nim baczne spojrzenie -Ten człowiek

kupuje trupy. Weźmiesz też list, ale nie do anatoma. Anatomowi nie waż się zdradzić, od kogo

przychodzisz, rozumiesz?

- Co to za jeden, o Pani?

SkufBar wyglądał jak chodząca niemoc.

- Nazywa się KaraBansita. Tylko nie wymawiaj przy nim mego imienia. Podobno jest kuty na

cztery nogi.

Starając się ukrywać swoje niewesołe myśli przed służbą nigdy nie przypuszczała, że nadejdzie

dzień, w którym jej dobre imię będzie zależało od dyskrecji KaraBansity.

Drewniane, skrzypiące ściany pałacu stały na labiryncie chłodnych podziemi. Kilka piwnic

zapełniały sterty lodowych bloków, wyrąbanych z lodowca w dalekim Hespagoracie. O zachodzie

obojga słońc majordom SkufBar zszedł do lodowni, trzymając tranową latarnię ponad głową. Za

SkufBarem dreptał mały niewolnik, dla pewności uczepiwszy się rąbka jego czarfrala. W swoistej

samoobronie SkufBar wyrobił sobie zapadłą pierś, pękaty brzuch i przygarbione plecy, by tym

wyraźniej objawiać znikomość własnej osoby i unikać wszelkich możliwych obowiązków. Obrona

okazała się nieskuteczna. Królowa wyznaczyła mu robotę. Założył skórzane rękawice i skórzany

fartuch. Ściągnął rogożę ze sterty lodu, oddał latarnię chłopcu i chwycił czekan. Dwoma ciosami

oddzielił jeden blok od sąsiednich. Taszcząc złom lodu i postękiwaniem okazując, jakie to strasznie

ciężkie, wdrapał się pomalutku na schody i dopilnował, by chłopiec zamknął drzwi. Na powitanie

wybiegły olbrzymie ogary, patrolujące mroczne korytarze. Nie szczekały poznawszy SkufBara. Z

blokiem lodu wyszedł tylnymi drzwiami na dziedziniec. Stał i nasłuchiwał, jak chłopiec niewolnik

mocno rygluje drzwi od wewnątrz. Dopiero wówczas ruszył przez dziedziniec. Świeciły gwiazdy i

niekiedy zamigotała na niebie zorza, oświetlając mu drogę pod drewnianym łukiem nad wrotami

stajni. Owionął go zapach łajna mustangów. W mroku czekał rozdygotany stajenny. W

Grawabagalinien każdy był niespokojny po zmierzchu, wieść bowiem niosła, że wojownicy

poległej armii wyruszają wtedy na poszukiwanie przyjaznych oktaw śródziemnych. Ciemności

kryły szereg prze-stępujących z nogi na nogę mustangów.

- Czy gotowy mój wierzchowiec, chłopcze?

- Tak, panie.

Stajenny przysposobił mu jucznego musłanga do drogi. Na grzbiecie zwierzęcia umocował

podłużny wiklinowy kosz, używany do przewozu produktów wymagających lodu dla zachowania

świeżości. Z ostatnim sieknięciem SkufBar spuścił lodowy blok do kosza, na podściółkę z trocin.

- Teraz bierzmy razem topielca, chłopcze, tylko żebyś mi się nie zerzygał. Wyłowione w zatoce

zwłoki leżały w kałuży morskiej wody pod ścianą stajni.

Przywlekli je wspólnie, dźwignęli i ułożyli na lodzie. Z niejaką ulgą domknął

wyścielane wieko kosza.

- Ależ toto wstrętnie zimne - rzekł stajenny, wycierając dłonie w czarfral.

- Mało kto lubi ludzkie zwłoki - powiedział SkufBar, ściągając rękawice i fartuch. - Na szczęście

lubi je ten astrolog z Ottassolu.

Wyprowadził mustanga ze stajni, mijając przy wale barak kordegardy, z której okien wyglądały

zaniepokojone twarze pałacowych gwardzistów. Król przydzielił swej odtrąconej królowej jedynie

starych lub tchórzem podszytych ludzi do obrony. SkufBar sam był niespokojny i wciąż strzygł

oczyma na wszystkie strony. Niepokoił go nawet odległy huk morza. Przystanął dopiero za

obwałowaniem, odetchnął i spojrzał za siebie. Bryła pałacu rysowała się łamanymi konturami na

tle mrowia gwiazd. Tylko w jednym jej miejscu jaśniało światełko. Tam stała na balkonie kobieca

postać, zwrócona twarzą ku krainie w głębi lądu. SkufBar kiwnął głową, jakby przytakując

własnym myślom, skręcił na nadmorską drogę i skierował łeb mustanga ku wschodowi, w kierunku

Ottassolu.

Królowa Myrdeminggala dość wcześnie wezwała majordoma. Mimo głębokiej wiary była po

kobiecemu przesądna i znaleziony w morzu topielec wzbudził w niej strach. Dopatrzyła się w nim

zapowiedzi własnej śmierci. Ucałowawszy księżniczkę TatramanAdalę na dobranoc, odeszła

pomodlić się w swej sypialni. Dzisiejszego wieczoru Akhanaba nie natchnął królowej nadzieją,

chociaż obmyśliła maleńki plan wykorzystania trupa do zbożnych celów. Żyła w strachu,

przeczuwając, co król uczyni z nią - i z jej córką. Dobrze wiedziała, że dopóki żyje, zagraża

królowi swoją popularnością, a przed królewskim gniewem nic jej nie obroni. Istniał ktoś, kto

może by ją obronił, pewien młody generał, ale akurat walczył w Zachodnich Wojnach i nie

odpowiadał na wysłany list. Za pośrednictwem SkufBara wysłała drugi list.

Niebawem do odległego o sto mil Ottassolu miał z jej małżonkiem zawitać poseł Świętego

Cesarstwa Pannowalu. Nazywał się Alam Esomberr i przywoził królowej do podpisu akt

jednostronnego zerwania małżeństwa. Na myśl o tym przechodził ją zimny dreszcz. Wyprawiła do

Alama Esomberra list z prośbą o obronę przed małżonkiem. Umyślnego posłańca zatrzymałby byle

patrol królewski, natomiast niepozorny człowieczek z jucznym zwierzakiem przemknie się

niepostrzeżenie. Przy kim znajdą trupa, przy tym nie będą szukać listu. List nie był zaadresowany

do posła Esomberra, tylko do Jego Świątobliwości CSarra we własnej osobie. C'Sarr miał powody,

aby darzyć niechęcią króla, więc chyba przyjmie pobożną królową pod swoje skrzydła i ocali jej

życie.

Stojąc boso na balkonie zapatrzyła się w mrok nocy. W duchu ubawiło ją to, że pokłada tyle wiary

w jakimś liście, kiedy cały świat może właśnie zmierza ku śmierci w płomieniach. Spojrzenie

królowej powędrowało w stronę północnego horyzontu. Płonęła tam kometa YarapRombra -

symbol zagłady dla jednych, zbawienia dla drugich. Krzyknął nocny ptak. Wsłuchiwała się w krzyk

jeszcze

długo potem, gdy ucichł, tak jak śledzimy nóż bezpowrotnie idący na dno w przezroczystej toni.

Naocznie stwierdziwszy, że jej majordom jest w drodze, wróciła do łóżka i zaciągnęła jedwabne

zasłony. Długo leżała z otwartymi oczyma.

Pył nadmorskiej drogi bielał w mroku. Krocząc przy swym ładunku SkufBar z obawą zerkał na

wszystkie strony. Mimo to aż podskoczył, gdy jakiś człowiek wyszedł z ciemności i kazał mu

stanąć. Nieznajomy nosił broń i z postawy wyglądał na żołnierza. Był jednym z ludzi opłacanych

przez króla JandolAn-ganola, aby mieli oko na wszystkich, którzy opuszczali pałac bądź

przybywali do królowej. Powąchał kosz. SkufBar wyjaśnił, że wiezie zwłoki na sprzedaż.

- Czyżby królowa aż tak cienko przędła? - spytał strażnik, po czym SkufBar ruszył w swoją stronę.

Szedł równym krokiem, czujnie nasłuchując dźwięków innych niż skrzypienie kosza. Na wybrzeżu

grasowali przemytnicy i jeszcze gorsze typy. Borlien toczyło Zachodnie Wojny z Randonanem i

Kace, toteż bandy żołnierzy, piratów lub dezerterów często plądrowały okolicę. Po dwóch

godzinach marszu SkufBar powiódł musłanga do drzewa, które rozpościerało konary ponad drogą.

Stąd droga prowadziła stromo pod górę, dalej łącząc się z południowym gościńcem biegnącym z

Ottassolu na zachód, do samej granicy z Randonanem. Podróż do Ottassolu zajęłaby całą dobę, bite

dwadzieścia pięć godzin, lecz istniały sposoby podróżowania wygodniejsze niż dreptanie u boku

objuczonego bydlęcia. Uwiązawszy je pod drzewem SkufBar wlazł po pniu i zasiadł w niskim

rozgałęzieniu. Czekając trochę przysypiał. Obudzony turkotem wozu zsunął się na ziemię i

przycupnął na poboczu. W błyskach zorzy na niebie rozpoznał woźnicę. Gwizdnął, usłyszał

gwizdnięcie w odpowiedzi, i wóz przystanął pomalutku.

Powoził FloerKrak, jego ziomek z tych samych stron Borlien. Całe lato małego roku woził raz w

tygodniu płody okolicznych gospodarstw na targ. Nie był uczynny, ale nie miał nic przeciwko

podwiezieniu SkufBara do Ottassolu, skoro zyskiwał drugie zwierzę na zmianę między dyszle. Stał

tylko tyle, by SkufBar uwiązał swą juczną chabetę z tyłu do drabiny i wsiadł na wóz. FloerKrak

strzelił z bata i pojechali. Ciągnął ich płowobrązowy, wytrzymały mustang. Mimo ciepłej nocy

FloerKrak wdział na drogę gruby płaszcz i kapelusz z szerokim rondem. Przy koźle sterczał miecz

w żelaznym uchwycie. Ładunek stanowiły cztery czarne prosiaki, daktyle, gwing-gwinki i sterta

warzyw. Prosiaki huśtały się bezradnie w siatkach za burtami wozu. SkufBar wcisnął plecy w deski

oparcia i zasnął z czapką na oczach.

Obudziło go podskakiwanie kół na wyschniętych koleinach. Brzask bielił gwiazdy na powitanie

Freyra. Łagodny powiew przynosił zapachy ludzkich siedzib. Pomimo ciemności, które wciąż

kryły ziemię, chłopi już byli na nogach,

w drodze na pola. Szli cicho jak duchy, czasami tylko pobrzękując niesionymi narzędziami. W

swym niespiesznym kroku i pochyleniu głów ku ziemi zachowali pamięć o zmęczeniu, z jakim

wczoraj wieczorem wracali do domów. Mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy, wieśniacy sunęli na

różnych poziomach, jedni powyżej gościńca, inni poniżej. Wyłaniający się z wolna pejzaż

powstawał z klinów, ukosów, ścian i spłowiałej brązowej barwy, jak maść mustanga. Wieśniacy też

należeli do pejzażu tej wielkiej lessowej niziny, zajmującej całą południową część tropikalnego

kontynentu Kampanniat. Sięgała prawie granic Oldorando na północy, a na wschodzie rzeki

Takissy, nad którą leżał Ottassol. Niezliczone rzesze wieśniaków ryły w tym ile przez niezliczone

lata. Kolejne pokolenia wznosiły, rozgrzebywały i na nowo wznosiły te same nasypy, ściany i

groble. Nawet w porach takiej suszy, jak obecna, musieli uprawiać lessy ci, których

przeznaczeniem było zmuszanie ziemi do rodzenia plonów.

- Prrr... - zawołał FloerKrak, dojeżdżając do przydrożnej wioski.

Grube lessowe wały strzegły skupiska chat przed rozbójnikami. Wyłamane przez zeszłoroczny

monsun wrota leżały nie naprawione do tej pory. W ani jednym oknie nie paliło się światło, choć

mrok wciąż był gęsty. Kury i gęsi żerowały pod glinianymi ścianami lepianek, na których

wymalowano apo-tropaiczne symbole religijne. Trochę wesela miał w sobie jedynie ogień

rozpalony w piecyku przed wrotami. Doglądający ognia stary kramarz nie musiał głośno zachwalać

swych wypieków - zapach rozchodził się wokoło. Staruch sprzedawał placki. Wychodzący

nieprzerwanym sznurem wieśniacy kupowali placki i jedli idąc do roboty.

Aldiss Brian Wilson - Helikonia Tom 2 - Lato Helikonii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: