Świadkowie - 6.pdf - 2 - funkowal

Anna - ŚWIADKOWIE BOŻEGO MIŁOSIERDZIA -

ŚWIADECTWA DANE NA ŻYCZENIE PANA

CHCĘ, ABYŚCIE DOWIEDZIELI SIĘ Z UST BRACI

WASZYCH...

15 IX 1987 r.

— Chcę, aby ludzie dowiedzieli się o moim świecie więcej, gdyż

wyobrażenia wasze są oparte na przekazach kulturowych z czasów

dawnych, a zwłaszcza z okresu średniowiecza, kiedy zmieszały się z

wierzeniami ludów prymitywnych i pozostały w tradycji wciąż

widziane poprzez różnorakie mity, wyobrażenia, a nawet bajki.

Teraz, kiedy zagrożenie wasze wzrasta, a lęk przeniknie

wszystkie klasy, narody i ludzi różnych wierzeń, a także ludzi w nic

nie wierzących, odrzucających istnienie świata duchowego (a więc

ciągłości waszego życia), a co ważniejsze dla nich samych — istnienie

mojej sprawiedliwości — potrzeba, aby świadectwa waszych braci

były znane.

To, co mówi wam Jerzy, mówi z mojego życzenia. Dlatego też

wysłuchaj również tego, co powie ci Jasia (kuzynka). Marynię sam ci

przyprowadzę, gdyż jest pokorna i nie śmie mówić o sobie, a Ja chcę,

aby ludzie na ziemi poznali, jaką jest miłość moja do wiernych

powołaniu i jak witam te ciche, skromne i wierne Mi dzieci moje.

Słuszne jest, ażeby relacje objęły też tych, którzy umierają

obecnie, gdyż w czasach wojny, czasach rozpasania duchów

ciemności, Ja sam przesłaniam sprawiedliwość płaszczem

przebaczenia, a współczucie stępia miecz sądu. Życzę sobie, aby i to,

co mówię ci teraz, zostało włączone, bo wszystkie relacje z mojego

świata — świata szczęścia i świata ekspiacji, nauki człowieczeństwa

dla niedojrzałych i tęsknoty dla oczyszczających się (czyśćca) — są

moim darem dla was na czas grozy i żałoby.

Tym sposobem przychodzę wam z pomocą, by was

przygotować i zapoznać ze sobą przez usta tych, którzy już poznali

Mnie, a proszą o pomoc wam wszystkim, żyjącym na ziemi w grzechu

i nieświadomości. Chcę, abyście zrozumieli, że kocham was od chwili

waszego zaistnienia i nie przestaję kochać nigdy; że życie wasze tu, na

ziemi jest terenem nieustannej walki i wyborów, które powoli

krystalizują się i po śmierci ciała ustawią w stałości wedle prawdziwej

woli waszego serca.

Jeżeli wybierzecie nienawiść do Mnie i bliźnich waszych, sami

uciekać będziecie od światła, od prawdy, od potęgi miłości mojej —

bo znieść Jej nie możecie, kiedy przesyca was nienawiść. Sami się

osądzacie i sami wybieracie wieczność beze Mnie: straszliwą otchłań

bezlitosności, w całym jej okrucieństwie i wieczystej agonii ducha.

Ja nie zabijam istnień tych, których powołałem do bytu, lecz że

powołała je Miłość w pragnieniu uszczęśliwienia miłością, odrzucenie

jej powoduje wieczystą udrękę, głód i powolne konanie z braku mojej

obecności.

Pragnę oszczędzić wam piekła. Chcę, żebyście poznali, jak

łatwo Mnie przebłagać, uprosić, jak prosta jest droga do Mnie. Chcę

też, abyście dowiedzieli się z ust braci waszych, jaką jest nieustanna

pomoc, której wam udzielam, jaką jest moja ojcowska miłość do tych,

którzy z samego zaistnienia swego powołani są do miłości wzajemnej,

do szczęścia w domu moim.

JERZY

10 — 16 IX 1987 r. Podczas wspólnej modlitwy z moją znajomą,

żoną Jerzego, zmarłego przed kilkoma laty, Pan powiedział:

— Teraz chcę, by mógł zwrócić się do żony syn mój, Jerzy,

który jest już ze Mną, a bardzo pragnie rozmowy. Obiecałem mu ją

wiedząc, że chętnie jego słowa przekażesz; Ja zaś życzę sobie tego.

Widzisz, Jerzy miał bardzo ciężką drogę przez życie (kaleka,

niewidomy), dlatego Ja nie mogłem być względem niego surowy (był

członkiem partii).

10—16 IX 1987 r. Mówi Jerzy

— My wszystko o was — o tych, których kochamy — wiemy i

słyszymy wasze myśli, kiedy o nas myślicie. Żona moja jest nadal dla

mnie żoną, osobą najbliższą, jedyną, która mnie naprawdę rozumiała.

Proszę powiedzieć jej, że nigdy nie zapomnę jej dobroci i starań, a tu

zrozumiałem, że tylko dzięki jej poświęceniu stałem się kimś. Wiem

teraz, że dzięki temu, że życie swoje oddała mnie, bo dzieciom mniej

była potrzebna niż mnie, i to nie tylko „fizycznie", lecz przede

wszystkim jako człowiek kochający mnie i naprawdę rozumiejący, a

także — wiele wybaczający, a przez to nie „deprymujący", a

przeciwnie — zachęcający do dalszych wysiłków. Proszę powiedzieć,

że nie tylko jestem obecny, ale mogę jej pomagać z woli Pana

naszego, który kochał mnie tak, że dał mi — w zaufaniu — zadanie

życia tak ciężkie. Jednak bez niej nie podołałbym mu.

Jeżeli pani się zgadza i sama mi to proponuje, to „napiszę"

wprost do żony. O mojej śmierci opowiem, ale może następnym

razem. I ja tego pragnę, aby ludziom ukazać, jak nieskończenie

miłosiernym i łagodnym dla nas jest Bóg, Ojciec nasz i Zbawca, ten,

który nas miłuje.

Żono moja ukochana. Czy wiesz, że ja zawsze jestem przy

tobie? Że znane mi są wszelkie twoje troski, zmartwienia i radości? To

samo jest z dziećmi, ale im nie jestem tak potrzebny. Ty jesteś tą, która

pomagała mi w pierwszym okresie (po śmierci ciała), kiedy z własnej

winy czułem się zagubiony i straszliwie onieśmielony dobrocią i

przebaczeniem naszego Pana.

On był przy mnie w czasie mojego przejścia, bo trudno nazwać

śmiercią przejście do życia nieporównywalnie wspanialszego i nie ma

też możliwości zauważenia momentu śmierci, kiedy On jest obecny i

mówi do nas, bo Jezus jest prawie zawsze przy dzieciach z Jego

Kościoła włączonych weń przez chrzest. Obszernie wam to opowiem,

bo swojego przejścia — tu — nie zapomina się. (Jerzy, który zmarł na

wylew, w ostatnich dniach był mało przytomny).

Teraz chcę ci tylko przekazać, że nie czułem ani bólu, ani

niepokoju, a świadomość śmierci przestała w ogóle coś znaczyć:

skoro był Bóg, byłem ja i On obiecał mi, że mnie do siebie weźmie

(przygarnie na wieczność), kiedy się przygotuję.

Teraz chcę ci powiedzieć, że biorę udział w twoim życiu

duchowym. Prosiłem o to bardzo, a Pan nie stawiał przeszkód,

przeciwnie — uważał, że ty nadal możesz mi pomóc najwięcej przez

wprowadzenie mnie w głąb życia, jakim dusza żyje z Panem, i

uczestniczę w nim stale, ale teraz, kiedy jestem już z Panem w Jego

domu, mój udział jest inny. Nie tyle korzystam, ile wspomagam twoją

modlitwę. Dlatego tak wiele chcesz prosić za innych. Bo my tu

prosimy nieustannie, wiedząc ilu ludzi zginie i w jak okropny sposób.

Ja — widzisz —jestem szczególnie „uczulony" na wypadki i

cierpienia, gdyż sam ich doświadczyłem.

Jeżeli mógłbym prosić o coś, to o to, abyś jak najwięcej myślała

o wstawianiu się za tych zagrożonych śmiercią wieczną. Mówisz, że

oddajesz ich Maryi. Tak, ale zanurzonych we Krwi Jezusa, którą On

za nas przelewał.

— Jakie modlitwy mamy mówić? (żona)

— Te modlitwy, które polecał sam Pan lub Maryja, są wam

potrzebne, ale tylko wtedy są skuteczne, kiedy są mówione

świadomie, nie mechanicznie, natomiast wy możecie się modlić bez

przerwy własnymi słowami, interweniując u Pana momentalnie w

chwili zauważenia potrzeby. Dam wam przykład. Jeżeli jedziesz

samochodem i widzisz przechodzącego ułomnego starego człowieka,

proś natychmiast, aby Pan ulżył mu przez wzgląd na swoje

miłosierdzie.

Ojciec twój jest z nami. Chcę ci powiedzieć, że cała moja

zmarła rodzina jest tutaj. Niedawno przybył mój ojciec, który został

zbawiony dzięki matce, dzięki jej trudom i cierpieniom, które były

ekspiacją za niego.

12 IX 1987 r. Tego dnia rano opowiadałam żonie Jerzego o

chorobie i śmierci na raka mojej kuzynki, Jasi, oraz o znajomej

zakonnicy skrytce, Maryni (wspomnianej w rozdziale IV), która

odwiedzała ciężko chore w Instytucie Onkologii nie z nakazu, a z

wyboru serca. Widziałam kobiety rozpromieniające sie na widok

Maryni wchodzącej na sale. Marynia zmarła niedawno przedwcześnie

na wylew. Później zapytałam Jerzego, czy możemy mówić.

— Dobrze, zaraz będziemy rozmawiali. Ale tu jest kuzynka pani,

Janina N. Ona chce pani podziękować za pamięć i mówi, że dużo jej

pani pomogła i że ona była obecna w czasie Mszy świętej, którą pani

za nią ofiarowała. Prosi o pomoc dla swojej zmarłej matki. I jeśliby

pani zechciała, to bardzo chciałaby pani zdać relację ze swojej

śmierci, bo wie, że pani teraz takie relacje zbiera dla potrzeb ludzi,

aby ich przygotować i ostrzec. Sądzi, że może jej świadectwo też

kogoś ostrzeże lub przekona.

— Dobrze.

— Janina dziękuje i postara się przygotować. Przekazuje, że

pamięta o pani i będzie się starała pomóc, jak potrafi. Mówi też, że jej

pomaga — z nieba — Marynia, bo pamięta o wszystkich, którym

służyła w życiu na ziemi. A jeśli się pani zgodzi, to i Marynia opowie

o swoim „przejściu". Pani Janina bardzo panią zachęca, bo Marynia

weszła wprost do domu Pana. One obie słyszały to, co pani rano o

nich mówiła żonie.

A teraz wracam do odpowiedzi (na pytania żony).

I tutaj możemy sobie pomagać

— Co dzieje się z naszymi przyjaciółmi i jak im pomóc? — pyta

żona o Leszka O. i Tadeusza Z., zmarłych w 1980 i 1981 r.

— Oczywiście, że ich znam. I tutaj możemy sobie pomagać. Oni

obaj starają się bardzo, żeby jak najszybciej oczyścić się i móc wejść

do domu Bożego. Są nieskończenie wdzięczni za to, że Bóg był

względem nich tak wyrozumiały i łagodny, gdyż obraz każdego

człowieka zanurzonego w świecie jest dla niego samego po przyjściu

tu — wstrząsem. Dobre mniemanie o sobie zupełnie nas zaślepia i

prawie nikt na ziemi nie ustawia się — żyjąc — „frontem" do nieba.

Śmierć przestawia nas momentalnie i najczęściej nasza własna

hierarchia wartości nas oskarża.

Czyściec nie jest więzieniem z izolatkami; jest dla każdego

człowieka — inny. Jednak nie ma w nim szkodzenia sobie wzajemnie,

a przeciwnie, staramy się sobie pomagać, a nasi przyjaciele i bliscy z

nieba nie tylko proszą za nami, ale wspomagają nas z woli Pana —

jeśli taka pomoc będzie zrozumiana i przyjęta. Bo są „rejony" czy

stany samotnego cierpienia, i to straszliwego. Ale światłem czyśćca

jest nadzieja.

Świadomość, że jesteśmy kochani i Pan nasz oczekuje nas z

miłością i utęsknieniem — czy rozumiecie? — nas niedbałych,

obojętnych, niewdzięcznych, lekceważących Jego dary, łaski i Jego

samego, tępych, zarozumiałych, odrzucających Jego plany,

niszczących Jego zamierzenia, mające na celu dobro nas samych

przecież! Tych głupich ludzi, marnujących bezmyślnie życie zamiast

służyć Mu do utraty tchu, Bóg, czystość nieskończona, nieograniczona

moc i majestat — On każdego z nas wygląda z niecierpliwością, jak

ojciec syna marnotrawnego, aby objąć go swoją nieskończoną

miłością natychmiast i na wieczność, gdy tylko jesteśmy zdolni znieść

szczęście Jego królestwa.

Oni obaj byli ze mną. Teraz ja ich oczekuję. Zapraszaj ich na

każdą twoją Mszę i dziel się z nimi każdą Komunią świętą. Pan tego

Świadkowie - 6.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: