3. Gildia Błaznów Śmierć w Dzielnicy Weneckiej - Alan Gordon.pdf - • Gildia Błaznów Alan Gordon • - makkwacz

W cyklu „Gildia błaznów" ukazały się

Trzynasta noc Błazen wkracza na scenę

Śmierć w dzielnicy weneckiej

Mojemu synowi, Robertowi Louisowi Gordonowi —

z miłością od współpracownika,

współspiskowca i okazjonalnie trenera

Ujawniony został uczynek, którego żadne słowo nie wytłumaczy;

ujawniona została zbrodnia, której żaden mim nie odtworzy, żaden błazen

nie odegra, żaden komediopisarz nie opisze.

Święty Hieronim, Do Sabiniusza, Ust CXLVII

Rozdział I

Błazen: Dobra madonno, pozwól mi,

Żebym ci dowiódł, zę ty moje zajęłaś miejsce.

William Szekspir, Wieczór Trzech Króli, akt I, scena 5.

Obwiniam papieża.

Innocenty III mógł im pogrozić pastorałem. Kiedy już było po

wszystkim, mówiono, że się starał, że wysłał list, no, ale za późno, czy też

epistoła dotarła za późno, czy też wodzowie wyprawy krzyżowej

zignorowali, a może schowali pod sukno. List. Jakby kawałek pergaminu

mógł coś zmienić. Potrzebny był wysłannik, ktoś, w kim zwykli żołnierze

ujrzeliby moc i mitrę papieża, kto dałby im do zrozumienia, że stoją na

prostej drodze do ekskomuniki i ognia piekielnego. Ale jego było stać

tylko na wysłanie listu, i do tego poniewczasie.

I obwiniam tamtego kaznodzieję, frankońskiego szaleńca, jak mu tam

było...? Fulko? W Ziemi Świętej obowiązywał rozejm, coś, co przetrwało

nawet po tym, jak Saladyn i Ryszard Lwie Serce stanęli twarzą twarz z

Tym, który ostatecznie niweczy ludzkie plany. Ale ten kaznodzieja od

siedmiu boleści nie potrafił zostawić spraw samych sobie, musiał

rozdrapywać stare rany, nawoływał, żeby się ludzie przeisto-czyli w

nieświęte niewiniątka i jeszcze raz rzucili na pogan.

I na dodatek wyzionął ducha, zanim cokolwiek zaczęło się dziać, tchórz

jeden. Co tylko wprawiło krzyżowców w tym większe zacietrzewienie.

Poza tym był jeszcze ten chłopiec, Aleksy. Wciąż nie pojmuję, dlaczego

chciał zostać cesarzem, mimo że widział, co spotkało jego ojca. Można by

pomyśleć, że po tym, jak jeden bliski członek twojej rodziny oślepia i

detronizuje kogoś jeszcze ci bliższego, wszelkie polityczne ambicje

powinny ci wywietrzeć z głowy. Tymczasem synalek ślepca unika losu

tatusia, ale w te pędy wraca jako marionetka na usługach armii

najeźdźców. Oczywiście, jego pragnieniu stało się zadość. Został Aleksym

IV. Jak długo siedział na tronie? Pół roku? Coś w tym rodzaju. Potem

Murzuflos kazał go udusić cięciwą. Niedorostek powinien trochę

poślęczeć nad kronikami historycznymi. Ci, którzy traktują per nogam

zakurzone annały, zwykle budzą się z ręką w nocniku. Bez dwóch zdań.

Ale po kolei.

Bardzo obwiniam dożę. Nie do końca wiadomo, jakim cudem

krzyżowcy dali się wrobić w rolę chłopców na posyłki (a raczej zbirów)

wenecjan, ale widzi mi się, że sprężyną całej akcji był kochany stary

Dandolo. Legenda głosi, że patrzałki stracił w Konstantynopolu i nie mógł

się pozbyć z serca urazy, ale ja nie wierzę w te bajki. To była chciwość,

zwyczajnie i po prostu, jeśli chciwość może być zwyczajna i prosta. Wy-

koncypował sobie, że jednym śmiałym uderzeniem rozłoży na łopatki

największego handlowego rywala Wenecji, po czym będzie rządził całym

basenem Morza Śródziemnego jak własnym dworem.

A najbardziej ze wszystkich obwiniam księcia. Bonifacego

z Montferratu, naczelnego wodza czwartej krucjaty. Człowiek mniejszego

formatu nie pozwoliłby, aby jego ambicje przeważyły nad honorem. Nie

Montferratczyk. Mądrzejszy wódz nie pozwoliłby, aby ślepy

dziewięćdziesięcioletni doża wymanewrował go, zanim w ogóle postawił

stopę na pokładzie. Nie Montferratczyk. Dorzućcie do tego miarkę

chciwości równej tej, którą ma każdy wielki wenecki ród, a wynikiem

tego równania będzie zagłada tysięcy ludzi i zniszczenie całego cesarstwa.

No cóż, bez względu na to, kto był odpowiedzialny, to nie zmieniało

mojej sytuacji. Znalazłem się w pułapce wysokich murów i wież

Konstantynopola. Pod nadmorskimi murami kołysało się dwieście

weneckich okrętów wiozących wojska czwartej wyprawy krzyżowej i

pierwszej mającej uderzyć nie na pogan, ale na chrześcijan. Za murami

czterysta tysięcy ludzi głowiło się, co się właściwie dzieje - czy to atak,

czy oblężenie, czy tylko parada okrętów wyprawy krzyżowej i nadarzająca

się okazja do sprzedania podgniłej rzepy i śmierdzącego mięsa za cenę

nieproporcjonalną do jakości. Grecy* na pozór pokładali wiarę w Bogu, a

naprawdę w swoich murach. Waregowie i inni najemnicy ostrzyli topory i

szykowali się umrzeć za obecnego cesarza, czego zaniedbali za rządów

jego poprzednika, gdy szedł w odstawkę, by stracić oczy na rozkaz

następcy. Kupcy zakopywali złoto, a wszyscy gromadzili zapasy, ot, na

wszelki wypadek. Oczywiście poza Żydami. Ich żadne mury nie mogły

ochronić. Mieszkali po drugiej stronie Złotego Rogu, w cieniu wieży

Galata. Zero szans na

* Tak nazywano obywateli cesarstwa wschodniorzymskiego. (Przypisy

tłumacza).

ukrycie. Więc tylko czekali i liczyli na to, że nadchodząca burza ich

ominie. Czasem mieli ten fart, czasem nie.

A ja? Zrobiłem numer, jaki zrobiłby każdy szanujący się błazen, kiedy

świat wokół ma szlag trafić.

Wydałem bankiet!

To było tajne zgromadzenie pięciorga, członków cechu błaznów

przebywających w Konstantynopolu. Był tam Riko, karzeł, który potrafił

żonglować wyzwiskami i obelgami równie sprawnie jak maczugami i

nożami, faworyt obecnego cesarza, Aleksego III. Był Plossus, świeżo

upieczony adept domu cechowego, którego częściej spotykało się

chodzącego na szczudłach lub rękach niż na nogach; Alfons, boloński

3. Gildia Błaznów Śmierć w Dzielnicy Weneckiej - Alan Gordon.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: