Jacek Kaczmarski - Rejtan czyli raport ambasadora.pdf - Kaczmarski Jacek - Kalietis

Jacek Kaczmarski

Rejtan, czyli raport ambasadora

Wasze Wieliczestwo, na wstępie spieszę donieść:

Akt podpisany i po naszej myśli brzmi.

Zgodnie z układem wyłom w Litwie i Koronie

Stał się dziś faktem, czemu nie zaprzeczy nikt;

Muszę tu wspomnieć jednak o gorszącej scenie,

której wspomnienie budzi we mnie żal i wstręt.

Zwłaszcza że miała ona miejsce w polskim sejmie,

Gdy podpisanie paktów miało skończyć się.

Niejaki Rejtan, zresztą poseł z Nowogrodu;

Co w jakiś sposób jego krok tłumaczy mi,

Z szaleństwem w oczach wszerz wyciągnął się na progu

I nie chciał puścić posłów w uchylone drzwi.

Koszulę z piersi zdarł, zupełnie jak w teatrze,

Polacy - czuły naród - dali nabrać się:

Niektórzy w krzyk, że już nie mogą na to patrzeć,

Inni zdobyli się na litościwą łzę.

Tyle hałasu trudno sobie wyobrazić!

Wzniesione ręce, z głów powyrywany kłak,

Ksiądz Prymas siedział bokiem, nie widziałem twarzy,

Evidemment, nie było mu to wszystko w smak.

Poninskij wezwał straż - to łajdak jakich mało,

Do dalszych spraw polecam z czystym sercem go,

Branickij twarz przy wszystkich dłońmi zakrył całą,

Szczęsnyj Potockij był zupełnie comme il faut.

I tylko jeden szlachcic stary wyszedł z sali,

Przewrócił krzesło i rozsypał monet stos,

A co dziwniejsze, jak mi potem powiadali,

To też Potockij! (Ale całkiem autre chose)

Wszyscy krzyczeli, nie pojąłem ani słowa.

Autorytetu władza nie ma tu za grosz,

Więc bez gwarancji nadal dwór ten finansować

To może znaczyć dla nas zbyt wysoki koszt.

Tak przy okazji - portret Waszej Wysokości

Tam wisi, gdzie powiesić poleciłem go,

Lecz z zachowania tam obecnych można wnosić,

że się nie cieszy wcale należytą czcią.

Król, przykro mówić, też nie umiał się zachować,

Choć nadal jest lojalny, pragnę stwierdzić to;

Wszystko, co mógł - to ręce do kieszeni schować,

Wykopaliska

Odcisk palca w wypalonej glinie,

Odprysk złota w popiele ogniska.

Nieskończone na pustej równinie

Prowadzimy wykopaliska.

To ruiny! Ruiny! Ruiny!

Ręce wasze w śmierci po łokcie!

Mówią nam, gdy czyścimy z gliny

Połamane w ziemi paznokcie.

Pochyleni nad ziarnkiem piasku

Za nic mamy mroczne

nieboskłony.

Wczoraj, zanim jeszcze słońce

zgasło,

Zobaczyliśmy Oko Ikony.

A my w miskach sprzed lat trzech tysięcy

Jak co rano jemy ryż na śniadanie

I twierdzimy z uporem dziecięcym,

Ż e nie śmierć to, a

Zmartwychwstanie.

Jutro twarz Jej ujrzymy zapewne.

Dziś, na byłej świątyni dziedzińcu,

Przy ogniskach nucimy rzewnie

Zapomnianą pieśń barbarzyńców.

Na kolanach przez dni i tygodnie

Przed nikomu nieznanym świętym

Upieramy się nader łagodnie,

Że nie gruzy to, lecz fundamenty.

Pijak

wg J. Brela

Napełnij szklankę mi

Ostatni nalej raz

Napełnij szklankę mi

I pójdę bo już czas

Za moje zdrowie pij

Pijemy z winem je

I jeśli chcesz to bij

A jeśli nie to nie

Nie płaczę pozwól pić

Bo wstyd mi sobą być

Napełnij szklankę mi

Tym lepiej jeśli mnie

Cios dosięgnie twój

Upiję wkrótce się

I żal zgubię swój

Pijemy zdrowie twe

Bo łatwo mówić że

Ułoży wszystko się

I już nie będzie źle

Za te dziewczyny pij

Co kochać będą mnie

Za te dziewczyny pij

Co mówią o mnie źle

Tym lepiej jeśli te

Proroctwa kłamstwem są

Upiję wkrótce się

I zawiść zgubię swą

Tym lepiej jeśli te

Dziewczyny zimne są

Upiję wkrótce się

I miłość zgubię swą

Pijemy zdrowie tych

Co dziś weseli są

Przyjaciół krewnych złych

Co z mego życia drwią

Więc pijmy całą noc

Aż zwalę się pod stół

By smutek stracił moc

Bym nie czuł nic com czuł

Tym lepiej jeśli mnie

Rozdrażnią winą swą

Upiję wkrótce się

Nienawiść zgubię swą

Więc pijmy póki źle

Więc pijmy żeby pić

Upiję wkrótce się

Nadziei zerwę nić

Napełnij szklankę mi

Ostatni nalej raz

Napełnij szklankę mi

I idę bo już czas

Napełnij szklankę mi

Ostatni nalej raz

Napełnij szklankę mi

I idę bo już czas

Nie płaczę pozwól pić

Bo wstyd mi sobą być

Napełnij szklankę mi

Nie płaczę zostaw mnie

Rozjaśnia wszystko się

Napełnij szklankę mi

Rozmowa

- Pan, śpiewak, świat widzi ponuro:

Wciąż tylko o stosach i grobach;

Pan wiesza, poddaje torturom,

Głos pana to wieczna żałoba,

Że trwają - pan za złe ma murom,

A mnie się to życie podoba!

- Właśnie, ludzie. Niech pan pomyśli

Starczy im prawdziwych przepaści,

A najgorsze - jeszcze się przyśni;

W cierpieniu - wszyscy są właśni.

Pan mówi, że życie to czyściec,

A oni pragnęliby baśni.

- Proszę pani, ja życie lubię

W jego prawdzie i jego złudzie;

Ale człowiek dąży ku zgubie,

Wiedzieć o tym nie chcą ludzie.

- Proszę pani, przecież to robię.

Opowiadam baśnie choć smutne -

Kim by był niepojęty człowiek

Bez braci Grimm prawdy okrutnej?

- Właśnie, prawda. O co pan pyta?

Obcy panu brak wątpliwości.

To pan śpiewa, co pan przeczytał:

Po prostu świat w książkę uproś cił.

Pan gra, kiedy wszechświat zgrzyta.

Pan przeczy człowieczej miłości!

Właśnie Bóg. Pan Boga nie lubi,

Ale mówi, że wciąż Go szuka.

W pańskich trwogach można się zgubić;

Pojąć sztukę pańską, to sztuka.

Pan publicznie z losem się czubi:

Jaka z tego dla nas nauka?

- Proszę pani, cierpieć się staram.

Starczy spytać żony i dzieci.

Kocham. Miłość - księga stara,

Którą warto Bogu polecić.

- Proszę pani, proszę nie czekać

Na nauki, tezy i wnioski -

Jestem egzemplarz człowieka,

A to znaczy - d iabli, czyśćcowy i boski

Ballada o spalonej synagodze

Jacek Kaczmarski - Rejtan czyli raport ambasadora.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: