Gemmell David - Rycerze mrocznej chwały.pdf - Gemmel David - kazko.kow

David Gemmell

RYCERZE

MROCZNEJ CHWAŁY

DEDYKACJA

Prawdziwi przyjaciele to rzadkość, lecz bez nich życie nie

miałoby żadnej wartości.

Rycerzy mrocznej chwały poświęcam moim dobrym przyja-

ciołom i sąsiadom, Val i Mikowi Adamsom. Dedykuję ją także

Ivanowi Kellhamowi, Sue Blackman oraz pracownikom Village

Video w Hastings, którzy cierpliwie spełniali kaprysy autora,

pożyczając mu filmy spod lady, ilekroć" zapragnął oderwać się od

swego komputera.

PODZIĘKOWANIA

Jak zwykle pragnę wyrazić wdzięczność Lizie Reeves za

wskazówki, Jean Maund za korektę, a także Stelli Graham,

Tomowi Taylorowi i Edith Graham za ich komentarze.

Dziękuję również Val, mojej przystani na burzliwych falach

życia.

P ROLOG

Szybował gdzieś pod gwiazdami, wysoko ponad ob-

laną blaskiem księżyca ziemią, odczuwając zarazem smutek i

wielką radość. Był to sen. Nawet w wieku dziesięciu lat wie się,

że ludzie tak naprawdę nie potrafią latać. Ale bez względu na to,

czy był to sen, czy też nie, w tej właśnie chwili był sam i był

wolny.

Nikt tu nie wychłoszcze go za kradzież ciastka na miodzie,

nikt go nie zbije za niedoskonale, mimo wielogodzinnych starań,

wyczyszczone srebra.

Gdzieś tam — nie potrafił tego określić dokładniej — znaj-

dowało się ciało jego zmarłej matki. Myśl o tym przeszyła mu

serce jak nóż. Jednak, jak to dziecko, odrzucił ją i popatrzył na

jaskrawo świecące gwiazdy. Wydawało się, że są bardzo blisko,

więc spróbował się do nich wznieść, lecz mimo wszelkich wy-

siłków cały czas znajdowały się poza jego zasięgiem, zimne i

niedostępne. Spowolnił swój lot i popatrzył w dół.

Gabala wydawała mu się teraz niewielką krainą na prze-

ogromnej ziemi. Puszcza nad Oceanem wyglądała jak wilcza

skóra, góry zaś przypominały zmarszczki na ciele starca. Chło-

piec zniżył lot, aż nagle zaczął spadać, zataczając kręgi. Widząc,

że zbliża się do ostrych zębów gór, krzyczał ze strachu. Nie-

spodziewanie chłopiec przestał spadać i poszybował ponownie.

Koło Portu Pertii widział na morzu wielkie okręty — tryremy —

o kwadratowych żaglach i z podniesionymi wiosłami, a na lądzie

światła wiosek i miast. Na murach fortecy Macthy paliły się

cztery wielkie ognie, połyskując jak świeczki na torcie urodzino-

wym. Jak najszybciej oddalił się od tych świateł i skierował w

stronę odległych gór.

Z całej duszy pragnął więcej nie wracać do domu, chciał

zawsze już tak szybować z dala od udręk niewolnictwa. Za życia

matka dbała o Luga — nie jak o niewolnika, ale jak o własne

dziecko, krew ze swej krwi. Jej ramiona zawsze były gotowe

objąć go serdecznym uściskiem.

A potem okazało się, że odeszła... kiedy on spał. Pocałował

ją na dobranoc, zanim go odprowadzono do pomieszczenia, które

dzielił z pięcioma innymi chłopcami. Kiedy wykonał swoje

poranne obowiązki, pobiegł do jej pokoiku. Leżała tam przykryta

białym całunem. Odsłonił jej twarz. Miała przymknięte powieki

i półotwarte usta. Nie oddychała ani się nie poruszała.

Znalazł go podstarzały niewolnik domowy imieniem Patri-

caeus i zaniósł do swojego pokoju. Lug zdawał sobie sprawę, że

gdzieś go niosą, ale nie mógł się poruszyć. Był jak sparaliżo-

wany. Czuł, że Patricaeus układa go w swoim łóżku i okrywa

kocem, ale nawet nie miał siły zamknąć oczu. Stary człowiek

łagodnie pogładził go po policzku i delikatnie przymknął mu

powieki.

Przez pewien czas chłopiec spał. Potem coś się stało i jego

dusza poszybowała w mrok.

Lug zadrżał, chociaż wcale nie było mu zimno, i zatęsknił za

matką. W tym samym momencie skierował swoją uwagę na jakiś

ruch w dole, na ziemi. Po dłuższej chwili spostrzegł dziewięciu

jeźdźców posuwających się w mroku jeden za drugim na wiel-

kich białych rumakach. Zniżając lot, skierował się w ich stronę

i zauważył, że mieli na sobie srebrne zbroje, a z ich ramion

luźnymi fałdami opadały białe płaszcze. Wjechali na jakąś łąkę

i zatrzymali się, tworząc równą linię. U kopyt ich koni kłębiła się

gęsta, biała mgła. Na szczycie pobliskiego wzgórza chłopiec

ujrzał mężczyznę ukrywającego twarz pod czarnym kapturem

Gemmell David - Rycerze mrocznej chwały.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: