SZCZEPIENIA - OSTRZEŻENIE PRZED NIEBEZPIECZEŃSTWEM.pdf - Szczepienia - dz111

Ochrania

, Ignorancja

Naraża

SZCZEPIENIA - OSTRZEŻENIE PRZED

NIEBEZPIECZEŃSTWEM

Rodzicom chcącym nadal zdobywać informacje na temat szczepionek - polecam 2 artykuły z gazety

NEXUS Nr 2 i 3 z 2001r.

Posłużę się cytatem dr Viery Scheibner:

[...Jednak ten rodzaj "leczenia" był i jest stosowany bezkarnie na milionach niemowląt, dzieci, nastolatków i

dorosłych w tak zwanych wolnych i demokratycznych krajach oraz w Trzecim Świecie. Tymczasem władze

służby zdrowia odmawiają przyjęcia do wiadomości, że szczepionki powodują takie reakcje a nawet śmierć.

"ADJUWANTY - TRUCIZNA ZAWARTA W SZCZEPIONKACH"

Cz. 1

Adjuwanty to chemiczne substancje dodawane do szczepionek w celu pobudzania lub zwiększania reakcji

immunologicznej organizmu, jednak wiele z nich wywołuje szereg niebezpiecznych efektów ubocznych.

ŚRODKI WSPOMAGAJĄCE, KONSERWUJĄCE ORAZ UTRWALACZE TKANKOWE W

SZCZEPIONKACH Szczepionki zawierają szereg substancji, które można podzielić na następujące grupy:

1. Mikroorganizmy, bakterie lub wirusy, które powodują, jak sądzimy, określone choroby infekcyjne i

którym szczepionka ma zapobiegać. Są to białka całych komórek lub po prostu białka zniszczonych

otoczek komórek, zwane antygenami.

2. Substancje chemiczne, które mają wzmagać odpowiedź immunologiczną na szczepionkę, zwane

środkami wspomagającymi lub adjuwantami.

3. Substancje chemiczne działające jako środki konserwujące (konserwanty) i utrwalacze tkankowe,

które mają hamować wszelkie dalsze reakcje oraz psucie się (rozkład lub namnażanie) żywych lub

atenuowanych (lub zabitych) biologicznych składników szczepionki. Wszystkie te składniki

szczepionki są toksyczne, przy czym ich toksyczność w różnych partiach szczepionki może być inna.

W niniejszym artykule będzie mowa o adjuwantach (środkach wspomagających), ich spodziewanej

roli oraz reakcjach na nie (działaniach ubocznych).

ADJUWANTY

Produkcja przeciwciał jest pożądaną reakcją immunologiczną na szczepionki i proces ten jest wzmacniany

poprzez dodawanie do szczepionek określonych substancji. Nazywa się je środkami wspomagającymi -

adjuwantami (od łacińskiego słowa adiuvare, które oznacza "pomagać"). Chemiczna natura środków

wspomagających, sposób ich działania i reakcje na nie (działania uboczne) są wysoce zmienne. Według

Gupty i innych (1993) niektóre ze skutków ubocznych mogą być przypisane niecelowej stymulacji różnych

mechanizmów systemu immunologicznego, podczas gdy inne mogą odzwierciedlać mniej lub bardziej

spodziewane niepożądane działania spowodowane przez reakcje farmakologiczne. Istnieje kilka typów

adjuwantów. Najpowszechniej stosowanymi obecnie środkami wspomagającymi w preparatach

przeznaczonych dla ludzi są: wodorotlenek glinu, fosforan glinu i fosforan wapnia. Istnieje jeszcze szereg

innych adjuwantów opartych na emulsjach olejowych, produktach uzyskanych z bakterii (ich syntetycznych

pochodnych jak również liposomów) lub bakterii gramujemnych, endotoksynach, kwasach tłuszczowych,

aminach alifatycznych, parafinie i olejach roślinnych. Ostatnio brane są również pod uwagę do stosowania w

Wiedza

szczepionkach przeznaczonych dla ludzi: monofosforyl lipidu A, ISCOMs z Quil-A oraz Syntex adjuvant

formulation (SAF) zawierające pochodne treonylu lub dwupeptyd muramylu. Chemicznie adjuwanty są

bardzo różnorodną grupą związków, które mają jedną wspólną cechę: wzmacniają reakcję immunologiczną

organizmu. Różnią się między sobą bardzo co do sposobu, w jaki wpływają na system immunologiczny, oraz

tym, jak poważne są ich działania uboczne wynikające z nadmiernej aktywacji systemu immunologicznego.

Chedid (1985) opisał sposób działania środków wspomagających jako: tworzenie depotu (porcji leku o

przedłużonym działaniu) antygenu wolno uwalnianego w miejscu szczepienia; przedstawienie antygenu

komórkom "immunokompetentnym" i wytwarzanie różnych limfokin (interleukin i czynnika martwicy

nowotworów).

Wybór któregokolwiek z tych adjuwantów odzwierciedla kompromis między wymaganiami wspomagania i

akceptowanym możliwie niskim poziomem działań ubocznych. Odkrycie adjuwantów datuje się na lata

1925-1926, kiedy to cytowany przez Guptę i innych (1993) Ramon wykazał, że reakcja antytoksyny na tężec

i dyfteryt została zwięk-szona dzięki wstrzyknięciu tych szczepionek razem z innymi składnikami, takimi

jak agar, tapioka, lecytyna, olej skrobiosaponiny a nawet okruszki chleba.

Termin adjuwant zaczęto stosować w odniesieniu do każdego materiału, który może zwiększyć humoralną i

komórkową odpowiedź immunologiczną na antygen. W szczepionkach konwencjonalnych środki

wspomagające stosuje się, aby wywołać wczesną, silną i długotrwałą reakcję immunologiczną. Nowo

opracowane, oczyszczone podjednostki lub syntetyczne szczepionki, w których stosuje się biosyntetyki,

rekombinanty i inną nowoczesną technologię, są słabymi wyzwalaczami reakcji immunologicznej i do jej

skutecznego wywołania wymagają użycia adjuwantów.

Stosowanie środków wspomagających umożliwia stosowanie mniejszej ilości antygenu, aby uzyskać

wymaganą reakcję immunologiczną, co redukuje koszty produkcji szczepionki. Poza nielicznymi wyjątkami

adjuwanty są obce dla ciała i powodują działania uboczne.

Emulsje olejowe

W latach 1960-tych stosowane jako środek wspomagający preparaty wody zemulsyfikowanej w oleju

mineralnym i wody zemulsyfikowanej w oleju roślinnym wydawały się szczególnie obiecujące w

dostarczaniu wysokiej "odporności" o długim okresie trwania (Hilleman, 1966). Rozwój środków

wspomagających Freunda był następstwem badań nad gruźlicą. Kilku badaczy stwierdziło, że reakcje

immunologiczne u zwierząt na różne antygeny były wzmocnione przez wprowadzenie do organizmu

zwierzęcia żywych Mycobacterium tuberculosis (prątków gruźlicy). W obecności Mycobacterium uzyskano

reakcję typu opóźnionego, przenoszoną z leukocytami. Freund dokonał pomiarów wpływ oleju mineralnego

na powodowanie nadwrażliwości opóźnionego typu na zabite prątki. Stwierdził wyraźny wzrost w reakcji

wiązania dopełniacza przeciwciała, jak również w opóźnionej reakcji nadwrażliwości. Środek

wspomagający Freunda stanowi emulsję wody w oleju wodnego antygenu w parafinie (oleju mineralnym) o

niskim ciężarze właściwym i niskiej lepkości. Jako środki emulgujące ogólnie stosowane są Drakeol 6VR i

Arlacel A (mannide monooleate). Są dwa środki wspomagające Freunda: niekompletne i kompletne.

Niekompletne środki wspomagające Freunda zawierają emulsję wody w oleju bez prątków, natomiast

kompletne - te same związki, ale z dodatkiem 5 mg wysuszonych, zabitych przy pomocy podwyższonej

temperatury, Mycobacterium tuberculosis lub związków kwasu masłowego. Mechanizm działania środków

wspomagających Freunda jest związany z trzema następującymi zjawiskami:

1. Umieszczenie porcji antygenu w formie stałej w miejscu wstrzyknięcia umożliwia stopniowe i stałe

jego uwal-nianie w celu stymulowania przeciwciał.

2. Zapewnienie środka przenoszenia dla zemulsyfikowanego antygenu przez system limfatyczny do

oddalonych miejsc, takich jak węzły limfatyczne i śledziona, gdzie mogą powstać nowe ogniska

tworzenia przeciwciał.

3. Tworzenie i akumulowanie serii komórek mononuklearnych, które są właściwe dla produkcji

przeciwciał lokalnie i w miejscach oddalonych. Patologiczne reakcje na środki wspomagające

Freunda rozpoczynają się w miejscu wstrzyknięcia jako łagodne zaczerwienienie i opuchlizna, a

następnie martwica tkanki, intensywne zapalenie oraz zwykłe przejście do tworzenia

ziarniniakowatych uszkodzeń. Mogą powstać blizny i rop-nie. Reakcje obserwowane po podaniu

pełnego środka wspomagającego są na ogół o wiele bardziej ekstensywne niż przy niekompletnym.

Najwcześniejsza reakcja komórkowa jest polimorfonuklearna, następnie zmienia się w

monomorfonuklearną, a później obejmuje plazmocyty. Emulsja środka wspomagającego może być

szeroko rozsiana w ró

Najwcześniejsza reakcja komórkowa jest polimorfonuklearna, następnie zmienia się w

monomorfonuklearną, a później obejmuje plazmocyty. Emulsja środka wspomagającego może być szeroko

rozsiana w różnych organach w zależności od drogi szczepienia z rozwojem ziarniniakowatych uszkodzeń w

oddalonych miejscach. Różne mikroorganizmy gramujemne mogą wykazywać nasilające się działanie

adjuwanta, podobnie jak ma to miejsce w przypadku prątków. Najwcześniej emulsje olejowe jako adjuwanty

zastosował Friedwald w szczepionce przeciw grypie (1944), a zaraz potem Henle i Henle (1945). Po

uzyskaniu przez nich obiecujących wyników eksperymentów przeprowadzonych na zwierzętach Salk (1951)

przystąpił do badań z tego typu środkami wspomagającymi na żołnierzach pod auspicjami Komitetu

Epidemiologicznego Sił Zbrojnych USA. Zastosował wysoko oczyszczony olej mineralny i opracował

oczyszczony środek emulgujący Arlacel A, który był wolny od substancji toksycznych takich jak kwas

olejowy powodujący jałowe ropnie w miejscu wstrzyknięcia, a następnie podawał szczepionkę drogą

mięśniową. Następnie Miller i inni donieśli w roku 1956 o swoim niepowodzeniu wspomagania przeciwciał

i reakcji ochronnej na typy 3, 4 i 7 szczepionek przeciwko adenowirusom w oleju mineralnym jako środku

wspomagającym, w porównaniu ze szczepionką w roztworze wodnym. Nie publikowane badania wykazały

konieczność zastosowania odpowiedniej minimalnej ilości antygenu, aby wyzwolić reakcje przeciwciał na

preparaty w postaci emulsji. Salk i inni (1953) zastosował środek wspomagający Freunda do szczepionki

przeciwko poliomyelitis (polio), a następnie przeprowadził szerokie testowanie szczepionki z zabitych nie

oczyszczonych, jak również oczyszczonych wirusów polio u zwierząt i ludzi, przy czym reakcje u ludzi

uznano za mało znaczące. Grayston i inni (1964) donieśli o bardzo obiecujących wynikach uzyskanych ze

szczepionką przeciwko jaglicy, w której jako adjuwanta użyto oleju. Jednak szczepionka przeciw jaglicy

utraciła swoje znaczenie, ponieważ, jak wykazał Dolin i inni (1997), w ciągu 37 lat badań prowadzonych w

pewnej wiosce w okolicach Sahary wystąpił wyraźny spadek występowania tej choroby - był on ściśle

związany z poprawą warunków sanitarnych, dostawą wody, edukacją oraz dostępem do opieki zdrowotnej.

Według Dolina i innych (1997) spadek zachorowań na jaglicę występował bez jakiejkolwiek specyficznej

interwencji mającej na celu zwalczanie tej choroby. Alergeny występujące w środku wspomagającym

Freunda wymagają specjalnej uwagi, ponieważ mogą być niebezpieczne. Niebezpieczeństwo obejmuje

przedawkowanie, na przykład natychmiastowe wprowadzenie do organizmu wrażliwych osób większej niż

tolerowana ilości odpowiednio zemulsyfikowanej szczepionki lub rozkład emulsji z uwolnieniem do

organizmu całej lub części zawartych w niej alergenów w ciągu krótkiego czasu.

Długoterminowo opóźniona reakcja obejmuje rozwój guzków, cyst oraz jałowych ropni wymagających

cięcia chirurgicznego. Jest również prawdopodobne, że niektóre stosowane alergeny, takie jak kurz domowy

lub pleśń, mogą działać jak prątki, wspomagając reakcję zapalną. Takie reakcje były redukowane z użyciem

prawidłowo testowanych i standaryzowanych reagin. Trzeba także wziąć pod uwagę, że do pierwszych

zastosowań środków wspomagających Freunda doszło w czasie, gdy współczesne koncepcje bezpieczeństwa

nie istniały. I rzeczywiście, w niektórych krajach, z USA włącznie, adjuwanty z olejem mineralnym nie były

zatwierdzone do stosowania u ludzi.

Składniki mineralne

Najczęściej stosowanymi mineralnymi adjuwantami w szczepionkach dla ludzi są fosforan aluminium i

zasada aluminiowa (ałun). Innym tego typu środkiem wspomagającym używanym w wielu szczepionkach

jest fosforan wapnia. Zaobserwowano też, że antygenowość toksyn zwiększają także takie sole mineralne

metali, jak azotan ceru, siarczan cynku, koloidalny wodorotlenek żelazowy i chlorek wapnia, jednak

najlepsze wyniki daje ałun. Ałun był stosowany ponad 70 lat temu przez Glenny'ego i innych (1926), którzy

odkryli, że zawiesina precypitatu toksyny dyfterytu w ałunie ma znacznie wyższą immunogenność niż

płynna anatoksyna. Chociaż wiele raportów stwierdzało że szczepionki z ałunem jako adjuwantem nie są

lepsze od czystych szczepionek (Aprile i Wardlaw, 1966), zastosowanie ałunu jako środka wspomagającego

jest obecnie dobrze określone. Najczęściej stosowany jest roztwór antygenu zmieszany z wodorotlenkiem

aluminium lub fosforanem aluminium w warunkach kontrolowanych. Takie szczepionki nazywa się obecnie

jako wspomagane aluminium. Są one jednak trudne do produkcji w fizyko-chemicznie powtarzalny sposób,

co powoduje, ze poszczególne serie tej samej szczepionki różnią się od siebie. Także stopień absorbcji

antygenu przez żel fosforanu aluminium i wodorotlenek aluminium jest zmienny. Aby zminimalizować

zmienność i uniknąć braku powtarzalności, w roku 1988 (Gupta i inni, 1993) jako standard wybrano

specyficzne przygotowanie wodorotlenku aluminium (Alhydrogel). Środki wspomagające aluminium

pozwalają na powolne uwalnianie antygenu przedłużając czas interakcji między antygenem i komórkami

przedstawiającymi antygen a limfocytami. Jednak w niektórych badaniach potencja wspomaganych

szczepionek kokluszu była wyższa niż czystych szczepionek kokluszowych, podczas gdy w innych nie

stwierdzono żadnego efektu. Miano aglutynowe surowicy po zastosowaniu wspomaganych szczepionek

kokluszu było wyższe niż przy szczepieniu czystymi szczepionkami, przy jednoczesnym, braku różnicy w

odniesieniu do ochrony przeciwko chorobie (Butler i inni, 1962). Mimo tych sprzecznych wyników, związki

aluminiowe są ogólnie stosowane jako środki wspomagające w szczepionce DPT (dyfteryt-koklusz-tężec).

Po ich podaniu donoszono o reakcjach nadwrażliwości, co może być związane z szeregiem czynników,

jednym z których jest wytwarzanie IgE razem z przeciwciałami IgG. Sugeruje się, aby zamiast związków

aluminium stosować polimeryzowane toksyny, takie jak tzw. oczyszczone aldehydem glutarowym toksyny

tężca i dyfterytu. Są one stosowane w połączeniu ze szczepionką kokluszową inaktywowaną aldehydem

glutarowym.

Mimo... sprzecznych wyników, związki aluminiowe są ogólnie stosowane jako środki wspomagające w

szczepionce DPT (dyfteryt-koklusz-tężec). Fosforan wapnia stosowany był jako adjuwant w równoczesnych

szczepieniach przeciwko dyfterytowi, kokluszowi, tężcowi, polio, gruźlicy, żółtej febrze, odrze i zapaleniu

wątroby B, również z alergenami (Coursaget i inni, 1986). Korzyści ze stosowania tego środka

wspomagającego upatrywano w fakcie, że jest on normalnym składnikiem ciała i jest lepiej tolerowany i

absorbowany od innych adjuwantów. Wyłapuje on bardzo skutecznie antygeny i umożliwia powolne

uwalnianie się antygenu. Wytwarza ponadto duże ilości przeciwciał typu IgG i znacznie mniejsze -

przeciwciał typu IgE (reaginowych).

Produkty bakteryjne

Jak wiadomo, mikroorganizmy w infekcjach bakteryjnych, podawanie szczepionek zawierających całe

zabite bakterie, a także pewne produkty metaboliczne oraz składniki różnych mikroorganizmów wywołują

jako odpowiedź powstawanie przeciwciał i działają jako immunostymulanty. Dodanie takich

mikroorganizmów i substancji do szczepionek zwiększa reakcję immunologiczną na inne antygeny

znajdujące się w takich szczepionkach. Najczęściej stosowanymi mikroorganizmami w całości lub w

częściach są Bordetella pertussis, składnik o nazwie p40 uzyskiwany z Coryne-bacterium, toksyna cholery i

prątki.

• Składniki Bordetella pertussis

Zabite Bordetella pertussis (pałeczka krztuśca) dają silny efekt wspomagający w stosunku do toksyn

dyfterytu i tężca w szczepionkach DPT. Jest jednak wiele uznanych i dobrze opisanych reakcji na nie,

takich jak konwulsje, kurcze u niemowląt, epilepsja, syndrom nagłej śmierci niemowląt (SIDS),

syndrom Reya, syndrom Guillian-Barre'a, poprzeczne zapalenie rdzenia i ataksja mózgowa. Nie

trzeba wspominać, że istnienie związku przyczynowego między tym adjuwantem i tymi objawami

jest często (jeśli nawet nie zawsze) poddawane w wątpliwość i na ogół uważane za "przypadkowe".

Paradoksalnie, w jednym przypadku niemowlęcia z syndromem potrząsanego dziecka, u którego

powstał krwotok podtwardówkowy i siatkówkowy spowodowany kokluszem, lekarze oskarżyli ojca

o spowodowanie tych obrażeń i uparcie zaprzeczali, że koklusz może powodować i powoduje takie

krwotoki, zapominając, że przede wszystkim właśnie to jest podstawowa przyczyna, dla której

szczepionka kokluszowa została opracowana. Takie niszczycielskie działanie jest spowodowane

przez toksynę kokluszową, czynnik powodujący chorobę (koklusz jest chorobą spowodowaną przez

toksyny), stosowaną jako aktywny składnik we wszystkich szczepionkach kokluszowych

zawierających całe komórki lub w bezkomórkowych (Pittman, 1984). Gupta i inni (1993) stwierdzili

że PT jest zbyt toksyczny żeby podawać go ludziom, ale chemicznie detoksyfikowany lub

genetycznie nieaktywny PT może nie wytwarzać działań wspomagających porównywalnych z

nienaruszonym PT.

• P40 pochodzące z Corynebacterium

P40 jest frakcją cząstkową wyizolowaną z Corynebacterium granulosum (maczugowiec

ziarenkowaty) składającą się z peptydoglikanu błony komórkowej związanego z glikoproteinami. U

zwierząt wykazuje szereg takich działań, jak stymulacja systemu siateczkowo-śródbłonkowego,

wzmaganie fagocytozy i aktywacja makrofagów. P40 znosi immunosupresję spowodowaną przez leki

i zwiększa niespecyficzną oporność na bakteryjne, wirusowe, grzybicze i pasożytnicze infekcje.

Indukuje tworzenie IL-2, czynnika martwicy nowotworów i interferonu alfa i gamma (Bizzini i inni,

1992). W badaniach klinicznych stwierdzono, że P40 jest skuteczny w leczeniu powracających

infekcji układu oddechowego i układu płciowomoczowego. Twierdzi się, że alergeny sprzężone z

P40 są pomocne w odczulaniu pacjentów alergicznych bez żadnych skutków ubocznych.

• Liposacharydy (LPS)

LPS jest środkiem wspomagającym, zarówno dla odporności humoralnej, jak i komórkowej.

Zwiększa reakcję immunologiczną, zarówno na antygeny białkowe, jak i polisacharydowe. Jest zbyt

toksyczny i gorączkotwórczy, nawet w znikomych dawkach, aby mógł być stosowany jako środek

wspomagający u ludzi.

• Prątki i ich składniki

Jest rzeczą interesującą, że prątki i ich składniki były zgodnie z pierwotnymi ustaleniami zbyt

toksyczne, aby je stosować jako adjuwanty u ludzi. Wskutek wysiłków pod-jętych w celu ich

detoksyfikacji opracowano jednak N-acetyl muranyl-L-analyl-D isoglutaminę lub dwupeptyd

muranylu (MDP). Podany bez antygenu zwiększa niespecyficzną odporność przeciwko infekcjom

bakteryjnym, grzybiczym, pasożytniczym i wirusowym, a nawet przeciwko pewnym gu-zom

(McLaughlin i inni, 1980). Jednak MDP są potencjalnie gorączkotwórcze (możliwe że dzięki temu

mogą mieć skuteczne działanie przeciwko określonym guzom - komentarz autorki) i ich działanie nie

jest całkowicie zrozumiałe, w związku z czym nie są zaakceptowane do stosowania u ludzi.

• Toksyna cholery

Główną wadą toksyny cholery jako śluzówkowego środka wspomagającego jest właściwa jej

toksyczność.

• Liposomy

Liposomy są cząstkami składającymi się z koncentrycznych błon lipidowych zawierających

fosfolipidy i inne lipidy w konfiguracji dwóch warstw oddzielonych przez komory wodne. Były

stosowane pozajelitowo u ludzi jako nośniki biologicznie aktywnych substancji (Gregoriadis, 1976) i

są uważane za bezpieczne.

• Kompleksy immunostymulujące (ISCOMs)

ISCOMs (DeVries i inni, 1978; Morem i inni, 1990; Lovgren i inni, 1991) reprezentują ciekawe

podejście do stymulacji humoralnej i komórkowej reakcji immunologicznej przeciwko antygenom

amfipatycznym. Jest to stosunkowo stabilny, ale nie kowalentnie związany, kompleks saponinowego

związku wspomagającego Quil- A, cholesterolu i antygenu amfipatycznego w stosunku

cząsteczkowym około 1:1:1. Spektrum antygenów kapsydu wirusa i amfipatycznych antygenów

niewirusowych o istotnym znaczeniu dla szczepionek przeznaczonych dla ludzi, jakie zawiera

ISCOMs, obejmuje grypę, odrę, wściekliznę, gp340 z wirusa EB, gp120 z HIV, Plasmodium

fal####rum i Trypanosoma cruzi. Wykazano, że ISCOMs pobudzają cytotoksyczne limfocyty T

(CTL). Po podaniu doustnym niektóre typy CPL są znajdowane w gruczołach limfatycznych krezki i

w śledzionie, ponadto może zostać pobudzona specyficzna reakcja IgA. ISCOMs są stosowane

jedynie w szczepionkach weterynaryjnych, częściowo ze względu na ich działanie hemo-lityczne i

pewne reakcje miejscowe, które odzwierciedlają aktywność detergentową cząsteczki Quil-A.

• Inne środki wspomagające: skwalen

Skwalen jest polimerem organicznym z niektórymi determinantami antygenowymi, które mogą być

wspólne z in-nymi polimerami organicznymi działającymi jako immunostymulatory. Był stosowany

w eksperymentalnych szczepionkach od 1987 roku (Asa i inni, 2000) i w eksperymentalnych

SZCZEPIENIA - OSTRZEŻENIE PRZED NIEBEZPIECZEŃSTWEM.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: