McSparren Carolyn - Karuzela.pdf - McSparren Carolyn - malwa-larwa

CAROLYN

McSPARREN

KARUZELA

Prolog

Nick Kendall otworzył oczy, ale zobaczył tylko gęste jak

smoła ciemności. Przez głowę przemknęła mu myśl, Ŝe moŜe

stracił wzrok. Dopiero po dłuŜszej chwili oprzytomniał.

To hotel w Seattle, zasłony w oknach nie przepuszczają ani

odrobiny światła, a jednostajny szum pochodzi z klimatyzacji.

Był zlany zimnym potem. Usiadł na łóŜku i przeciągnął

palcami po wilgotnych włosach. Miał koszmarny sen, ale nie ten

co zwykle, o biletach na diabelski młyn. Teraz przyśniła mu się

praca - przyjął zlecenie na naprawę konika morskiego. Niby nic

strasznego, zwykła, codzienna robota, a jednak w tym śnie było

coś przeraŜającego.

Spróbował sobie przypomnieć, co właściwie go tak

przestraszyło, lecz nie potrafił. Wyciągnął się z powrotem na

łóŜku, zamknął oczy i przywołał w wyobraźni figurę konika

morskiego. Wydawało mu się, Ŝe przesuwa ręką po drewnianym

korpusie, czuje chropowatą, spękaną farbę na łuskach,

poluzowane łączenia, a jego palce wpadają w szpary, z których

wykruszył się klej.

Zacisnął mocniej powieki i przed oczami stanęło mu czarno

- białe zdjęcie, które ilustrowało tamten artykuł w gazecie.

Nigdy, ani przedtem, ani potem, nie zdarzyło się juŜ, by

ktokolwiek napisał o starodawnej karuzeli, która dawno temu

stała na plaŜy, zanim ją zniszczył, a raczej zasypał piaskiem

huragan. Takie rzeczy zdarzają się w New Jersey. Teraz nie robi

się juŜ karuzeli z końmi w trzech rzędach. Rumaki w

zewnętrznym szeregu kroczą w nich dostojnie, te ze środka

unoszą w górę przednie kopyta, a wewnętrzny szereg trwa

zawieszony w powietrzu w nie kończącym się skoku. Oprócz

koni w karuzeli na plaŜy były dwa powozy, lecz nikt tam nie

widział Ŝadnych innych zwierząt.

Nie było strusi, lwów, prosiaków. Nie było takŜe konika

morskiego.

Nick wciągnął powietrze i znowu usiadł. Odrzucił na bok

koc i po omacku doczołgał się do krzesła. Wieczorem, zanim

padł na łóŜko jak kłoda, cisnął tam swoje zakurzone dŜinsy.

Poszukał przełącznika lampki stojącej na małym biureczku.

Trzecia rano. Cholera.

Wciągnął dŜinsy i bluzę, wsunął stopy w zakurzone jak cała

reszta ubrania mokasyny i pochwyciwszy klucze od wynajętego

samochodu, wyszedł z pokoju. W drodze do magazynu nie

spotkał Ŝywego ducha.

Musi to sprawdzić, i to teraz, nie moŜe dłuŜej czekać. Nikt

nie wykopał tego konika morskiego z plaŜy w New Jersey.

MoŜe i jest autentyczny, ale na pewno pochodzi z innej karuzeli.

Usiłował znaleźć jakieś racjonalne wytłumaczenie, lecz w

głębi duszy podejrzewał coś, o czym nawet bał się pomyśleć.

Gdyby jego podejrzenie okazało się prawdą, dobra opinia, na

którą tak mozolnie pracował, ległaby w gruzach.

Ktoś na pewno został oszukany, ale kto? Helmut Eberhardt,

sprzedawca figurki konika? MoŜe Pete Marley, który kupił ją,

nie sprawdzając, skąd pochodzi? No cóŜ, ze świadectwem

pochodzenia kosztowałaby ponad pięćdziesiąt tysięcy dolarów.

Bez dokumentów taki konik morski, autentyczny czy nie, wart

jest o połowę mniej.

Nick poczuł nieprzyjemny ucisk w Ŝołądku.

Zaparkował naprzeciw wejścia do magazynu, wyjął z

kieszeni pęk kluczy, otworzył drzwi i zatrzasnął je za sobą.

Szczęknęły jak drzwi do celi.

Konik morski, oświetlony reflektorem, stał na środku

pomieszczenia. Od spodu w jego korpus wbijał się metalowy

pręt wychodzący z solidnej, drewnianej podstawy. Głowę miał

przechyloną, jakby zwracał się w stronę oceanu i przez

rozchylone nozdrza łowił zapach wody. Niecierpliwie gryzł

wędzidło, a uniesione przednie kopyta zdawały się bić powietrze

w bezsilnej walce o uwolnienie.

Nick powiódł wzrokiem wzdłuŜ grzbietu konika, patrząc,

jak piękne krzywizny końskiego ciała przechodzą w kształt

rybiego ogona. Oto stał przed nim morski stwór, gotów w kaŜdej

chwili porwać jakąś syrenę i rzucić się z nią w odmęty oceanu.

Głowa i kark zwierzęcia były w naturalnym kolorze drewna,

bo Nick zdąŜył juŜ zeskrobać odpryskującą, starą farbę. Teraz

stał obok i z zamkniętymi oczami przesunął rękę po ich

chropowatej powierzchni. Przypominał sobie wyŜłobienia

źrenic, spiczaste uszy, cięŜkie płaty policzków. Powiódł dłonią

wzdłuŜ grzbietu, aŜ dotarł do rozdzielonego na dwie części

ogona.

Zgadza się. Zna tę figurę. Powinien był od razu ją poznać.

To nie Ŝaden antyk, tylko jego własne dzieło.

Tego konika morskiego wyrzeźbił dwadzieścia lat temu.

Powinien nadal stać w jego pracowni, w Rounders - pięć tysięcy

kilometrów stąd.

Rozdział 1

Taylor Hunt skrzywiła się na widok ozdobnej tabliczki, która

wisiała nad schodami.

DZIECI BEZ OPIEKI BĘDĄ SPRZEDAWANE ELFOM.

Doprawdy urocze, pomyślała sarkastycznie i odetchnąwszy

głęboko, nacisnęła klamkę drzwi po prawej stronie. Od razu

oślepiło ją słońce i nieomal wpadła na wielkiego, drewnianego

królika.

- Stój spokojnie - sapnął zza królika jakiś głos i Taylor

zobaczyła delikatną dłoń podtrzymującą wysoką na metr

osiemdziesiąt figurę. - Przepraszam, ale ile razy wbijam w niego

dłuto, on odskakuje i ucieka mi jak Ŝywy.

Drobne kobiece ręce objęły królika w połowie i odciągnęły do

tyłu. Między jego uszami ukazała się trójkątna twarz, moŜe i

podobna do elfa, ale na pewno nie do dziecka. Zmarszczki w

kącikach jasnoniebieskich oczu kobiety świadczyły o tym, Ŝe

przekroczyła juŜ pięćdziesiątkę.

- Chyba się zabiję przez te róŜe. Zupełnie mi się nie udają.

Kobieta wyszła teraz zza królika. Była niŜsza i chyba lŜejsza od

drewnianej rzeźby. Miała na sobie dŜinsy i pokrytą białym

pyłem bluzę z wielkim napisem: „Jutro będzie lepiej".

- W czym mogę pomóc, moja droga? - zapytała.

- Chciałam się dowiedzieć, czy zastałam pana Kendalla.

Kobieta niewyraźnym ruchem wskazała na lewo.

- Jest gdzieś tam. Doprowadza do ładu konia, którego Rico nie

ma czasu skończyć.

- Aha... - mruknęła Taylor, nie mając zielonego pojęcia, na

czym moŜe polegać „doprowadzanie do ładu konia" ani kim jest

Rico. Przez chwilę skupiła wszystkie siły, by opanować

ogarniającą ją panikę. Nie ma wiele czasu, Ŝeby wykonać

zadanie. Być moŜe załatwi figę z makiem i będzie musiała

odegrać potem małą komedię. W kaŜdym razie za nic w świecie

nie wróci do Mela Bormana z pustymi rękami, Ŝeby stać przed

nim jak sierota i wbijać wzrok w podłogę.

Chybabym się zabiła, gdybym miała robić to co ona, pomyślała

Taylor.

- Proszę klapnąć sobie gdzieś z boku. W Rounders Unlimited

nie trzymamy nikogo na baczność - powiedziała kobieta i

wróciła do swoich zajęć.

Firma zajmowała całe piętro budynku, który był tak stary, Ŝe

mógłby znajdować się w rejestrze zabytków miasta Memphis.

Dzielnica rozpadających się składów towarowych i fabryk nad

Missisipi juŜ od paru lat przyciągała deweloperów szukających

terenów pod inwestycje, którzy wręcz dyszeli Ŝądzą, by

zamienić sypiące się mury magazynów w ekskluzywne

pracownie i apartamenty, ale tutaj ten proces jeszcze nie dotarł.

Być moŜe nawet entuzjazm deweloperów znał swoje granice i

rzut oka na starą, opuszczoną fabrykę wystarczył, by skierowali

się ku łatwiejszym celom.

Lepka od brudu podłoga i ściany z nadkruszonych, nie

otynkowanych cegieł sugerowały, Ŝe na utrzymanie tego

pomieszczenia właściciele poświęcają minimum czasu i

środków.

Taylor przeciskała się między blatami, na których leŜały w

nieładzie końskie korpusy bez głów, zady i pojedyncze kopyta.

Głowa Ŝyrafy, osadzona na długiej, jeszcze nie pomalowanej

szyi, spoglądała na nią szklanymi oczami. Jeden z blatów

zgodnie dzieliły z sobą prosię i karykaturalna, dwa razy większa

od niego ropucha. Taylor poczuła szczypanie w nosie

spowodowane zapachem trocin i świeŜo heblowanego drewna.

W powietrzu unosił się pył, drobniutki jak muł z Missisipi,

prawie niewidoczny, ale wciskający się wszędzie: we włosy,

pod ubranie, do ust i uszu. Mimo wysiłku nie zdołała

powstrzymać kichnięcia.

Minęła przeszkloną ścianę o szybach matowych od brudu, za

którą, jak się zorientowała, znajdował się oddzielny, pusty w tej

chwili pokój. Zobaczyła cięŜkie, metalowe drzwi, a za nimi

następne pomieszczenie. Przystanęła w progu. Było tam jeszcze

więcej drewnianych zwierząt, ale Ŝadnego człowieka.

- Panie Kendall! - zawołała.

- O co chodzi? - dobiegł gdzieś z głębi męski głos. Zaszurały

kroki i Nick Kendall wynurzył się z półmroku, wycierając ręce o

nogawki spodni. Był wysoki - na pewno ponad metr

osiemdziesiąt - szeroki w barach i szczupły w pasie.

Fiu, fiu... UwaŜaj na niego, pomyślała Taylor.

Przychodząc tu, wyobraŜała sobie, Ŝe człowiek, który prowadzi

kursy dla amatorów rzeźbienia zwierzątek w drewnie, powinien

wyglądać jak święty Mikołaj, tymczasem ten facet mógłby

pracować w dokach i rozładowywać jedną ręką półtonowe

skrzynie.

Gdy tylko się uśmiechnął, zrozumiała, Ŝe jest niebezpieczny.

Znała ten szelmowski wdzięk. Lata małŜeństwa z Paulem

nauczyły ją, co to znaczy. Nauczyły i uodporniły. Nie da się juŜ

na to złapać. Fala ciepła idąca od splotu słonecznego w górę

ostrzegła ją jednak, Ŝe znany jej bakcyl moŜe wywołać czasami

przelotne rumieńce.

Poprawiła torbę na ramieniu i wyciągnęła rękę, przywołując na

twarz chłodny, profesjonalny uśmiech.

- Nazywam się Taylor Hunt. Chciałabym zapisać się do pana na

zajęcia.

Nick Kendall zmarszczył czoło, jeszcze raz otarł rękę o dŜinsy i

uścisnął podaną dłoń.

- Aha... - zawahał się. - MoŜe porozmawiamy u mnie w biurze?

- powiedział i poprowadził ją do przeszklonego pomieszczenia.

Pokój był mały i mieściło się w nim tylko sfatygowane biurko,

McSparren Carolyn - Karuzela.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: