Davis Suzannah - Ożenisz sie ze mną.pdf - Davis Suzannah - malwa-larwa

Suzannah Davis

Ożenisz się ze mną?

SCAN

dalous

Rozdział 1

Parkując samochód przy Angels Landing, Sarah Ann Dempsey trzęsła się

niczym dusza stojąca przed wrotami piekieł.

Wilgotny prąd powietrza znad zatoki Paradise, egzotyczny i pachnący, nie

uśmierzył upału panującego na Florydzie. Choć był dopiero maj, wybrzeże między

Tampa a Fort Myers buchało żarem, a małe miasteczko Lostman’s Island nie

stanowiło wyjątku. Między piersiami Sarah Ann, pod kolorowym bawełnianym

podkoszulkiem, ściekał pot. Zacisnęła wilgotne dłonie na kierownicy wysłużonego

pikapa, żeby uspokoić nerwy.

Bez powodzenia.

Nie mogła sobie jednak pozwolić na tchórzostwo czy kobiece kaprysy.

Przybyła tu z ważną misją. Za wszelką cenę pragnęła zapewnić pewnemu staremu

człowiekowi spokój ducha.

To przecież tylko interesy, tłumaczyła sobie stanowczo. Odgarnęła ciemne

włosy ze spoconego czoła i wysiadła z samochodu.

Przystań miewała lepsze dni – gorsze też. Wysokie, szeleszczące palmy

ocieniały zniszczony budynek, w którym mieściło się biuro, magazyn sprzętu

rybackiego i jadalnia. Białe, wysypane tłuczonymi muszlami dróżki prowadziły do

walących się drewnianych domków dla turystów. Pomost z desek wcinał się w

migotliwe wody zatoki, a pachołki, służące do cumowania łodzi, były przeważnie

wolne. Od wielu lat farma Dempseyów zaopatrywała ten ośrodek w warzywa i

owoce. Sarah Ann i jej dziadek wiedzieli, jak trudno jest utrzymać tę przystań,

która wciąż zmieniała właścicieli.

Obecni nie przypominali swoich poprzedników. Plotkarze przylepili im

etykietkę ludzi tajemniczych. Trójka mężczyzn z niejasną przeszłością, którzy

często znikali na jakiś czas, a po powrocie wygrzewali się w słońcu i wypoczywali,

nie dbając o to, czy domki i łodzie rybackie są wynajęte. Przywożąc towar,

widywała ich nieraz: śniadego Seminola, Irlandczyka o wesołym uśmiechu i

smutnych oczach i tego, którego nazywali kapitanem, opalonego na brąz i

władczego niczym lew.

Opuściła klapę samochodu i znieruchomiała z rękami na uchwytach ogromnego

kosza.

– Nie waż się dźwigać tych pomidorów! – Potężna kobieta w bawełnianej

męskiej koszuli w jaskrawe zielono-żółte papugi mknęła ku niej jak okręt pod

pełnymi żaglami.

– Ale, Beulah.

Kobieta odsunęła bezceremonialnie ręce Sarah Ann i bez wysiłku zarzuciła

sobie naładowany kosz na ramię. Jej pospolita, okrągła twarz okolona masą mocno

skręconych, ufarbowanych na rudo włosów aż poczerwieniała z oburzenia.

– Chcesz paść trupem? – Na wpół wypalony papieros, zwisający z wydatnej

dolnej wargi Beulah, podskakiwał w takt jej wymówek. – Nie masz za grosz

rozumu!

– Przepraszam, nie chciałam...

– Dobrze, dobrze. Wejdź do środka. Mam jeszcze kawałek ciasta

czekoladowego. Wolę, żebyś ty go zjadła niż ci nicponie, dla których pracuję.

Sarah Ann uśmiechnęła się, nie zrażona obcesowością starszej kobiety.

Gospodyni i kucharka w jednej osobie rządziła swymi chlebodawcami za pomocą

ostrego języka i wspaniałej kuchni. Była częścią tego miejsca w takim samym

stopniu jak słona woda i ostre trawy i tak samo niezniszczalna. Nikt nie ważył się

nastąpić jej na odcisk.

– Dzięki za zaproszenie – odparła Sarah Ann. – Ale nie jestem głodna.

Beulah popatrzyła na nią uważnie bystrymi czarnymi oczami.

– Byłaś w szpitalu?

– Tak.

– Co u Harlana?

Sarah Ann wzruszyła ramionami i spuściła wzrok. Niełatwo jej było rozmawiać

o dziadku, ale w końcu po to tu przyszła. Oblizała spieczone wargi, zebrała

wszystkie siły i spytała:

– Czy... czy twój szef jest gdzieś w pobliżu?

– Chodzi ci o Gabriela?

– Chyba tak. – Skinęła bezradnie głową.

– Po co ci ten podejrzany typ?

Sarah Ann spłonęła rumieńcem.

– To... sprawa osobista.

– Ho, ho! Jaka tajemnicza. – Beulah zrobiła kwaśną minę. – Jasne, słonko. Jest

gdzieś tutaj. Chodź.

Beulah otworzyła drzwi i wprowadziła Sarah Ann do jasnego pokoju z

sosnowym belkowaniem. Pomieszczenie, pełniące funkcje holu i jadalni, było

zastawione zniszczonymi bambusowymi kanapami, stolikami z laminowanymi

blatami i rattanowymi krzesłami. Wentylatory umieszczone pod sufitem mełły

gorące powietrze.

– Nie widziałam go dziś w biurze. Pewnie jest tam. – Wskazała na przeszklone

drzwi prowadzące do domków. – Dalej radź sobie sama. Ja muszę zająć się

pomidorami.

Z tymi słowami znikła w kuchni. Sarah Ann wytarła wilgotne dłonie o dżinsy i

zaczerpnęła powietrza.

Jak zdoła przez to przejść?

Zbierając się na odwagę, wyszła przed dom. W panującej wokół ciszy słychać

było bzykanie owadów w krzewach szkarłatnych hibiskusów i purpurowych

bugenwilli, którymi obsadzono ścieżki. Sarah Ann rozejrzała się niepewnie. Ani

śladu Gabriela. Może to znak, że powinna zrezygnować ze swojego desperackiego

planu. Może...

Skrzypnięcie liny zwróciło jej uwagę na parę sfatygowanych, kowbojskich

butów, wystających z hamaka zawieszonego w cieniu palm. Z wahaniem udała się

w tamtym kierunku. Po chwili w jej polu widzenia pojawił się czubek blond głowy

i łokcie, a potem ogorzały męski tors, niedbale osłonięty przed kapryśnym wiatrem

rozpiętą koszulą safari w kolorze khaki. Ze ściśniętym gardłem wpatrywała się w

drzemiącego mężczyznę.

Miał gęste i proste włosy, z jaśniejszymi pasemkami spłowiałymi od słońca,

przycięte krótko nad karkiem. Lustrzane lotnicze okulary zasłaniały mu oczy, ale

nie maskowały szerokiej, kwadratowej szczęki ani głębokich bruzd okalających

usta. Jego nos był prawdopodobnie kilkakrotnie złamany. Na oko Gabriel dobiegał

czterdziestki. Nie przypominał modela, a jego twarz była pełna siły i wyrazu.

Zbita z tropu Sarah Ann prześliznęła się wzrokiem przez całą postać Gabe’a i

bezwiednie westchnęła na widok tej manifestacji męskości, szerokich ramion,

muskułów na brzuchu, gęstwy rudawych włosów na torsie, ciemniejszych w

okolicy pępka. Zafascynowana patrzyła na kroplę potu znikającą pod wytartymi

dżinsami opinającymi długie nogi. Miała wrażenie, że gdyby Gabriel wstał,

wyglądałaby przy nim jak karzełek.

Uświadomiła sobie, że popełnia duży błąd. W tym momencie dobiegł ją

głęboki, przeciągły głos:

– Możesz zabrać swój tyłeczek tam, skąd przyszłaś, mała. Ja nie ustąpię.

Sarah Ann odruchowo cofnęła się o krok. Skorupy muszli zatrzeszczały pod jej

stopami.

– Naturalnie. Przepraszam, już sobie idę...

Zanim zdołała się wycofać, Gabriel usiadł na brzegu hamaka i zwinnie niczym

puma chwycił ją za nadgarstek, po czym przechylił głowę na bok i przyjrzał się jej

uważnie, poczynając od związanych w koński ogon włosów, a kończąc na

czubkach starych płóciennych tenisówek.

– Kim pani, u diabła, jest?

– Jestem Sarah. Sarah Ann Dempsey – wyjąkała.

– Dempsey? Z tej farmy obok?

– Tak.

– Jakiś czas temu chcieliśmy kupić od starego Dempseya ten kawałek ziemi

przylegający do zatoki. Odmówił nam.

– Nie dziwi mnie to. – Choć serce waliło jej jak. młotem, Sarah uniosła głowę i

popatrzyła znacząco na palce wbite w jej przedramię. – Pozwoli pan?

Natychmiast ją puścił. .

– Proszę o wybaczenie. Wziąłem panią za kogoś innego.

W jego głosie dawało się wyczuć lekki teksański akcent, a grzeczna odpowiedź

wstrząsnęła nią w równym stopniu jak nagły atak. Ukradkiem rozmasowała

nadgarstek.

– W porządku. Nie powinnam była pana zaskakiwać.

– Chyba tracę instynkt. Dawniej... – Z krzywym uśmiechem zdjął okulary. –

Czy mogę coś dla pani zrobić, panno Dempsey? – Jego oczy, złocistobrązowe, z

Davis Suzannah - Ożenisz sie ze mną.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: