Herries Anne - Londyński sezon 01 - Matrymonialne propozycje.pdf - Londyński sezon - malwa-larwa

Anne Herries

Matrymonialne

propozycje

Londyński sezon 01

Prolog

1812 rok , Półwysep Iberyjski

Trzej mężczyźni odpoczywali na ziemi wysuszonej na pieprz przez hiszpańskie

słońce. Oparty plecami o głaz Harry Pendleton był w najlepszej formie z całej trójki.

Max Coleridge leżał z zamkniętymi oczami, ledwie świadomy, że przesiąknięta krwią

koszula przylepiła mu się do piersi. Gerard Ravenshead wachlował Maksa przywiędłym

liściem, usiłując jednocześnie odpędzić od rany natrętne muchy. Sam obwiązał sobie

głowę fularem, aby zatamować upływ krwi z głębokiego skaleczenia na skroni.

- Sądziłem, że już po nas - odezwał się Harry. Przypuszczał, że jego towarzysze

podzielali te obawy. - Co za jatka!

- Nie obarczaj się winą, Harry - pocieszył go Gerard. - Dobrze wiedzieli, że nad-

chodzimy, ktoś z pewnością ich uprzedził.

- Dziesięciu zabitych, a my trzej otarliśmy się o śmierć. - Harry wstał i podszedł do

Maksa. - Co za szubrawiec dał znać, że planowaliśmy szturmem odbić więźniów?

Gerard wzruszył ramionami.

- Na tej piekielnej wojnie nigdy nie wiadomo, czy walczymy z Hiszpanami przeciw

Francuzom, czy też wojujemy z jednymi i drugimi.

- Nie dałbym złamanego szeląga za ich generałów - burknął Harry i spojrzał na

strumyk krwi, który spływał po policzku Gerarda. Prowizoryczny bandaż nie na wiele się

zdał. - Nadal krwawisz. Może należałoby ponownie obejrzeć ranę?

- Raz już ocaliłeś mi dziś życie. - Gerard uśmiechnął się z wyraźnym wysiłkiem. -

Nie próbuj mnie pielęgnować, poradzę sobie. Musimy wrócić do wioski i wygląda na to,

że przyjdzie nam dźwigać Maksa.

Harry skrzywił się na myśl o marszrucie z rannym towarzyszem na plecach.

- Podczas walki odniosłem wrażenie, że chcesz pożegnać się z życiem - zauważył.

Gerard słynął z męstwa graniczącego niekiedy z brawurą.

- Istotnie, chwilami nie zważałem na to, czy przeżyję - przyznał Gerard i odpędził

muchę sprzed twarzy. - Gdy śmierć zagląda mi w oczy, inaczej myślę o pewnych spra-

wach. Zamierzam jednak przeżyć, aby wrócić do domu i któregoś dnia... - Zawiesił głos.

Harry tylko pokiwał głową. Wiedział, że coś gryzie przyjaciela. Podejrzewał, że

ma to ścisły związek z pewną damą, do której Gerard dawniej smalił cholewki, oraz z

maleńką blizną na jego skroni. Harry zauważył ją, gdy po dłuższej rozłące spotkali się w

Hiszpanii. W chwilach zadumy Gerard często pocierał bliznę, mając przy tym taką minę,

jakby wspominał niemiłe zdarzenie.

- Wiem, co chcesz powiedzieć - odezwał się w końcu Harry. - Żołnierka to krew,

pot i łzy, a i nie to jest najgorsze. - Nie wyobrażał sobie nic okropniejszego niż krzyki

umierających i świadomość, że nie da się ich uratować. - Pora ruszać. Pomóż mi, zarzucę

sobie Maksa na ramiona.

- Mogę chodzić - odezwał się z wyraźnym wysiłkiem Max. - Tylko muszę jakoś

wstać...

- Nie bądź głupi - zniecierpliwił się Harry. - Poniesiemy cię, póki nam sił wystar-

czy. Gdy będziemy w pobliżu wioski, Gerard sprowadzi pomoc.

- Dam radę iść, tylko trochę mnie podeprzyjcie - upierał się Max, nieporadnie

dźwigając się z ziemi. - Do diabła, nie rób ze mnie dziecka!

- Jestem wyższym rangą oficerem, więc masz wykonywać moje rozkazy - odparł

Harry i mrugnął porozumiewawczo do Gerarda. - Dzisiejsze zdarzenia połączyły nas na

całe życie, to pewne. Żaden nie zapomni, co nas spotkało. A jeśli kiedyś będziemy mu-

sieli sobie pomóc...

Max jęknął, gdy Harry przerzucał go sobie przez ramię. Gerard z aprobatą skinął

głową, podziwiając upór i determinację przyjaciela. Nie był pewien, czy sam poradziłby

sobie z takim wyzwaniem, choć niewątpliwie by próbował.

- Towarzysze na czas wojny i pokoju - zauważył. - Wracajmy, bo lada moment

głowa mi pęknie, a przecież trzeba opatrzyć ranę Maksa...

Rozdział pierwszy

1816 rok , Anglia

Harry Pendleton w ostatniej chwili zauważył dziewczynę biegnącą przez wąską

wiejską drogę. Bez namysłu ściągnął wodze, aby okiełzać rozpędzone konie. Ich gło-

śnemu parskaniu towarzyszyły pełne oburzenia przekleństwa lokaja, który omal nie wy-

padł z powozu. Harry zaklął pod nosem, gdyż lęk ścisnął go za gardło. Jeszcze sekunda,

a rozjechałby nieszczęsne dziewczę! Na domiar złego raptowne szarpnięcie wędzidłami

mogło zranić końskie pyski.

- Co ty sobie wyobrażasz, panienko? - zagrzmiał Harry. Cisnął wodze lokajowi i

zeskoczył na ziemię, żeby pouczyć nierozważną młódkę. Zdenerwowany, nie zauważył

jej pobladłej twarzy ani drżących dłoni. - Głupota najczystszej wody! Przecież mogła

panna zginąć!

- Gdyby nie jechał pan tak nierozważnie, z pewnością nie byłoby problemu! - obu-

rzyła się dziewczyna, a jej oczy rozbłysły. Potrząsnęła długimi włosami i posłała Har-

ry'emu spojrzenie pełne wyższości. - Wiejskie drogi nie nadają się na wyścigi. Nie mo-

głam wiedzieć, że nieoczekiwanie wyłoni się pan zza zakrętu, pędząc na złamanie karku.

- Z pewnością słyszała panna turkot kół - upierał się Harry, choć musiał przyznać,

że w słowach nieznajomej kryło się ziarno prawdy. - Cóż, u licha, pannę opętało, że bie-

głaś na oślep przez drogę?

- Ujrzałam prymulki, które są mi potrzebne - wyjaśniła. - To spokojna i cicha dro-

ga, proszę pana. Nikt w okolicy nie jeździ jak szalony.

- Może dlatego, że nikt tutaj nie umie jeździć - odciął się Harry. Uprzytomnił sobie,

że zachowuje się arogancko i niekulturalnie, całkiem inaczej niż zazwyczaj. - Powinna

panna bardziej uważać przy przechodzeniu.

Dopiero teraz zauważył, że jego rozmówczyni jest nad podziw urodziwa. Wiatr

rozwiewał złote włosy, oczy nieznajomej były błękitne, a Harry uświadomił sobie, że

wpatruje się w nie jak zaczarowany. Poczuł się onieśmielony.

- Proszę wybaczyć, nie wiem, z kim mam do czynienia - bąknął.

Herries Anne - Londyński sezon 01 - Matrymonialne propozycje.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: