Cabot Meg - Spadek.pdf - Cabot Meg - ewka1211

PATRICIA CABOT

SPADEK

PROLOG

Londyn, maj 1832

Hrabia się spóźniał.

To zupełnie nie było w jego stylu. Hrabia Denham słynął przecież z

punktualności. Swój kupiony w Zurychu, dokładny co do sekundy złoty zegarek

kieszonkowy, który jak sądziła Emma musiał kosztować majątek, nastawiał według

niezawodnego zegara na opactwie Westminster.

Poza tym James Marbury po podwieczorku zawsze wstępował do biblioteki,

aby przejrzeć korespondencję.

Gdzie więc się podziewał?

Jego spóźnienie mogło oznaczać tylko jedno ktoś zakłócił mu ustalony

porządek dnia. Emma dobrze wiedziała, kto to mógł być tym razem. Penelope, która

narzucała hrabiemu swoje towarzystwo tak często, jak tylko mogła, zwierzyła się

Emmie przy śniadaniu, że przedstawi mu całą sprawę bez ogródek.

- Jeśli on nie myśli jeszcze o małżeństwie, to postaram się, żeby już dziś się

nad tym zastanowił stwierdziła, nie zwracając uwagi na rodziców zajętych jedzeniem

jajek na szynce i cierpiących na migrenę po wypiciu zbyt dużej ilości szampana na

balu u lady Ashforth.

Emma nie miała wątpliwości, że Penelope potrafi skłonić do małżeństwa

każdego mężczyznę. Kuzynka była piękną dziewczyną miała kruczoczarne, proste jak

u Indianki włosy i ciemne oczy. Emma zaś, uważana tylko za ładną, obdarzona była

pospolitymi, niebieskimi oczami i kręconymi, jasnymi puklami. Poza tym Penelope

była wysoka miała ponad metr sześćdziesiąt wzrostu, a Emma była niższa od niej aż o

dziesięć centymetrów. Filigranowa Emma, ze swoimi loczkami i błękitnymi oczami,

wyglądała jak laleczka. Nic więc dziwnego, że traktowano ją jak dziecko.

Ale teraz wszystko powinno się zmienić. Musi tylko przeprowadzić rozmowę

z Jamesem.

Nie potępiała kuzynki Penelope za narzucanie się hrabiemu. Doskonale ją

rozumiała. James Marbury był najlepszą partią w Londynie bardzo przystojny,

niesłychanie bogaty i, na razie przynajmniej, unikający małżeńskich więzów.

Ale to akurat nie potrwa już długo, pomyślała Emma. Jej kuzynka postanowiła

zostać lady Denham, a żaden mężczyzna, nawet tak zatwardziały kawaler jak James,

nie potrafi się oprzeć wdziękom Penelope van Court.

Emma wolałaby jednak, aby wdzięki panny van Court przyniosły szybszy

efekt. Obie zbyt pospiesznie opuściły bawialnię, a w dodatku tuż po wyjściu z niej

hrabiego. Lady Denham i Stuart mogli uznać to za nietakt, ale Emma była pewna, że

Stuart jej wybaczy, gdy się dowie, dlaczego tak postąpiła... i co osiągnęła. Wierzyła,

że wszystko się uda.

Usłyszała, jak otwierają się drzwi biblioteki. Zerwała się z kanapy,

wygładzając niebieską spódnicę. Dziwne, że nie była zdenerwowana czekającą ją

rozmową. Zresztą, nie miała się czego obawiać. Tyle tylko że zdradzając Jamesowi

plany, działała wbrew intencjom Stuarta.

Emma uważała, że Stuart nie potrafi być obiektywny, jeśli chodzi o hrabiego.

Twierdził on, że James, którego zresztą kochał, jest cynicznym utracjuszem. Hrabia

Denham rzeczywiście wydawał ogromne kwoty na zakup koni czy na wytworne

drobiazgi, na przykład szwajcarskie zegarki kieszonkowe.

Niemniej jednak Emma sądziła, że James ma prawo wydawać swoje

pieniądze, jak mu się podoba. Nie był przecież obojętny na potrzeby innych. Kiedy

tylko poprosiła go o wsparcie organizacji charytatywnych, chętnie to czynił. Co

prawda, zawsze trochę ponarzekał, ale robił to żartobliwie. Emma nigdy nic

wychodziła z jego gabinetu z pustymi rękami.

Nie można też powiedzieć, że nie był hojny dla krewnych. Matka Jamesa

mieszkała w luksusowych warunkach w jego domu w Mayfair ekskluzywnej

dzielnicy Londynu. Kiedy zaś Stuart został sierotą, hrabia zajął się nim jak własnym

brałem, mimo że byli tylko kuzynami. Również dzięki Jamesowi Stuart mógł

ukończyć wymarzone seminarium duchowne.

Biorąc to wszystko pod uwagę, Emma była zdania, iż to, co chciał zrobić

Stuart, nie było stosowne. Okropnie zabolałoby Jamesa, nie mówiąc już o jego matce.

A jak poczuliby się Penelope i jej rodzice, którzy byli stryjostwem Emmy? Przecież

Emma tak wiele im zawdzięczała... O wiele lepszym rozwiązaniem jest otwarte

postępowanie i nieukrywanie niczego przed rodziną.

Emma wyjawi Jamesowi tajemnicę i udowodni Stuartowi, że szczerość

popłaca. Gdy Stuart się dowie, z jaką radością hrabia przyjął nowinę, a co do tego nie

miała najmniejszych wątpliwości, zrozumie wreszcie, że było to słuszne

postępowanie.

Kiedy jednak usłyszała ton głosu hrabiego, rozmawiającego z kimś w holu,

nie była już tak bardzo pewna, czy wybrała dobry moment.

- To jest bardzo interesujące, panno van Court mówił James, nie ukrywając

zniecierpliwienia. Jednak teraz mam ważne sprawy do załatwienia, więc będzie mi

pani musiała wybaczyć...

- Ale Emma usłyszała głos Penelope muszę koniecznie teraz z panem

porozmawiać, milordzie. Gdybym tylko mogła...

- Może innym razem, panno van Court powiedział hrabia.

Po chwili wszedł do biblioteki z wyrazem ulgi na przystojnej twarzy.

Kiedy jednak zobaczył w swoim gabinecie Emmę, nie mógł ukryć zdziwienia.

- Och, lord Denham... zdenerwowana Emma zaciskała dłonie. Bardzo

przepraszam. Chciałam zamienić z panem kilka słów, ale nie jest to chyba

odpowiedni moment...

Bo też istotnie wszystko na to wskazywało. Emma była pewna, że biedna

Penelope, której zaloty zostały tak stanowczo odrzucone, wypłakuje teraz oczy w

schowku na bieliznę, gdzie obie, gdy były dziećmi, często się chowały, gdy bawiły z

wizytą u lady Denham. Czy kuzynka zdoła dojść do siebie przed dzisiejszym balem u

lorda i lady Chittenhouse?

Tymczasem mogło się wydawać, że niespodziewana obecność Emmy w

gabinecie nie sprawiła hrabiemu przykrości. Wykonał gest, jakby chciał strząsnąć z

siebie jakieś niemiłe wspomnienie, i zwrócił się do niej z uśmiechem:

- Na twoją wizytę, Emmo, zawsze jest odpowiedni moment. Czemu tym razem

zawdzięczam tę przyjemność? Czy to ma być pomoc dla więźniarek w Newgate, czy

znowu chodzi o bractwo misyjne?

James usiadł za swym mahoniowym biurkiem i sięgał już po pióro, żeby

polecić sekretarzowi wystawienie czeku, kiedy Emma zaprotestowała.

- Tym razem nie o to chodzi.

- Nie o to? Chyba nie wstąpiłaś do jakiegoś nowego stowarzyszenia, Emmo?

Nie powinnaś pozwalać ludziom, aby wykorzystywali twoje dobre serce aż do tego

stopnia. W końcu doprowadzą cię do ruiny.

- Nie przyszłam prosić o datki na dobroczynność, milordzie powiedziała

Emma.

Nie było to takie łatwe, jak myślała. Coś ją ściskało za gardło. Z trudem

przełknęła ślinę. Układając plany, nie pamiętała o oczach hrabiego, które zmieniały

kolor: to były piwne, to złote, to ciemnozielone. Jednak bez względu na odcień, jego

spojrzenie zawsze było bardzo przenikliwe. Emma straciła nagle całą pewność siebie.

Stała przed nim z pochyloną głową i opuszczonymi rękami.

Hrabia odłożył pióro i odchylił się w fotelu.

- No dobrze, Emmo, co tym razem przeskrobałaś?

- Ja? pisnęła.

To było okropne, że reagowała, jakby była małym dzieckiem. On nawet nie

był jej prawnym opiekunem. To, że Regina van Court, która wychowywała Emmę, i

lady Denham, matka Jamesa, były przyjaciółkami, wcale nie oznaczało, że stanowią

rodzinę. Nie byli spokrewnieni, a przynajmniej jeszcze nie teraz. Emma była

przekonana, że marzeniem obu dam było połączenie rodzin przez małżeństwo. Nie

wiedziały nawet, że to wkrótce nastąpi. Tak się jednak złożyło, iż przed ołtarzem miał

stanąć nie ten, o którym myślały.

- Ja niczego nie zrobiłam powiedziała szybko Emma. Chciałam...

porozmawiać o Stuarcie.

- O Stuarcie? James uniósł brwi.

Los kuzyna nie był mu, oczywiście, obojętny. Dowiódł tego, opłacając mu

studia i nie szczędząc pieniędzy na jego liczne akcje charytatywne. Nie musiało to

jednak oznaczać, że powinien aprobować wszystkie jego poczynania. W gruncie

rzeczy Stuart często doprowadzał go do rozpaczy. James nie był w stanie zrozumieć

jego filozofii życiowej. Dobrze jest pomagać ubogim, tłumaczył mu, ale czy nie

byłoby lepiej nauczyć ich, w jaki sposób sami mogą sobie pomóc?

Stuart upierał się, że właśnie to czyni, wprowadzając ich na boże ścieżki.

Hrabia był jednak przekonany, czego nie omieszkał podkreślać w rozmowach z

kuzynem, że nauczenie ubogich higieny i zyskownego rzemiosła odniosłoby dużo

lepszy skutek.

Trudno przemawiać do duszy ludziom, którzy mają pusty żołądek.

- Jeśli ci chodzi o jego szalony pomysł zaczął surowo James żeby objąć

stanowisko wikarego na tych dzikich wyspach, to możesz być pewna, Emmo, że

nawet pod wpływem twoich próśb nie zmienię zdania. Nie po to wydałem masę

pieniędzy na jego edukację w Oksfordzie, żeby marnował swoje zdolności na

Szetlandach, wśród bezzębnych Szkotów. Zostanie wikarym w Londynie albo nawet

pastorem w opactwie Denham, jeśli tylko wykaże się zdrowym rozsądkiem. A jeśli

nie, no cóż, nie jestem w stanie go powstrzymać. Nie potrafiłbym go również

wstrzymać, gdyby nawet chciał opuścić Kościół anglikański dla Kościoła

prezbiteriańskiego. Jednak bardzo łatwo mogę mu to wszystko utrudnić, odmawiając

finansowania jego poczynań. Zobaczymy, jak się poczuje, gdy będzie musiał

utrzymać się z pensji wikarego. Zapewniam cię, że za kilka miesięcy będzie tu z

powrotem.

Emma była oburzona jego wypowiedzią, jednak nie pozwoliła sobie na żadną

ripostę. To nie był dobry moment, żeby wdawać się w sprzeczkę z dobroczyńcą jej

przyszłego męża.

- Nie o to chodzi odezwała się. Chciałam tylko powiedzieć, że...

Urwała, zastanawiając się, czy Stuart nie miał racji, ostrzegając ją przed

rozmową z hrabią. James nie był zachwycony projektem wyjazdu na Szetlandy.

Trudno było się spodziewać, żeby mile przyjął wiadomość, którą miała mu przekazać.

Jednak z drugiej strony, hrabia Denham zawsze był dla niej dobry, począwszy

od czasu, kiedy jako czteroletnia dziewczynka zamieszkała z rodziną van Courtów po

śmierci swoich rodziców. Wydawało się jej także, że jest bardzo mądry i dorosły,

kiedy juko czternastolatek tłumaczył jej, że nie należy głaskać pszczół. Odnosiła

nawet wrażenie, że jest wyniosły, ale to akurat dodawało mu romantyzmu.

Właściwie to nie był aż tak wyniosły, jak myślała, a ostatnio był dla niej

niesłychanie serdeczny. Na jej pierwszym balu, podczas którego zabłysła wśród

innych debiutantek, James uznał ją za dorosłą osobę, mimo że cała rodzina nadal

traktowała ją jak uczennicę. Potem na każdym balu była zapraszana przez niego do

Cabot Meg - Spadek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: