instrukcja odróżniania nauczyciela od ucznia.RTF

Instrukcja odróżniania nauczyciela od ucznia

Człowieku! Jeśli kiedyś przekroczysz próg szkoły, strzeż się niewybaczalnej gafy, czyli pomylenia nauczyciela (lub nauczycielki) z uczniem (lub uczennicą). Aby cię przed tym ustrzec, polecam ci instrukcję rozróżniania tych dwóch rodzajów (typów, gatunków

-jak kto woli). Najtrudniej jest rozpoznać nauczycieli płci obojga w tłumie uczniów podczas przerwy. Bo na lekcji

- żaden problem, jeżeli weźmiesz pod uwagę moje wskazówki.

O

sobnik (w szkole na ogół płci żeń-skiej), który siedzi z przodu za biurkiem i coś tam mówi z mądrą miną lub przechadza się po klasie, zagląda do zeszytów i wymądrza się, że ktoś coś źle napisał, przekonuje, że „żołnierz" pi­szemy na początku, a nie na końcu przez „ż", bo to drugie wymienia się na „r" - to na pewno nie jest uczeń. Jeśli biedne dziec­ko ze szkolnej ławy upiera się przy swo­im, to i tak nic nie wskóra, bo nauczyciel „naocznie" udowadnia mu swoje racje podtykając pod nos słownik ortograficz­ny. A może ten, co ten słownik napisał, pomylił się, albo był z natury przekor­nym tzw. dowcipnisiem? Kto to wie? Poeci to przecież też literaci, a piszą z błędami i bez przecinków!

Nauczycielkę (rzadziej nauczyciela), szczególnie w młodszych klasach, można rozpoznać też po tym, że jak jej już stru­ny głosowe od krzyczenia pękną, to stu­ka linijką w biurko. Właściwie to nie wiem, po co ten wysiłek, przecież i tak całej kla­sy nie przekrzyczy.

Ci inni, to znaczy nienauczyciele, czyli uczniowie, też są na lekcjach łatwo roz­poznawalni. Przede wszystkim jest ich nieproporcjonalnie więcej. Od tej ilości uczniów dwoi się i troi w oczach - praw­dziwy „atak klonów"! I w tym tkwi ich siła. Na lekcjach kręcą się i huśtają na krze­śle, jedzą i piją nad książkami i zeszytami albo pod ławką, rzucają do siebie lub w siebie papierkami. No i obowiązkowo żują

gumę (z braku takowej może być i gumka do ścierania). Niektórzy nic nie robią oprócz nieszczęśliwie znudzonej miny i tylko od czasu do czasu zdobędą się na wysiłek, żeby bąknąć lub wrzasnąć obra­żonym tonem: Przecież ja nic nie robię! Jakby to nie było widoczne gołym okiem!

Nauczyciela można też bez trudu roz­różnić od ucznia przy tablicy. Uczeń to ta osoba, która przy tablicy stoi niepewnie, słania się pozbawiona jakiegokolwiek opar­cia, nasłuchuje czujnie, bo może ktoś się zlituje i coś podpowie, rozgląda się nie­poradnie po klasie. Przykłada na moment kredę do tablicy i natychmiast cofa rękę, jakby w obawie, żeby tej w miarę czystej (albo i nie) tablicy nie pobrudzić na biało. Wydaje przy tym przeciągłe lub urywane dźwięki typu: eee, no więc, to będzie..., tego..., yyy..., hmm... lub podobne.

Osobnik zwany nauczycielem zacho­wuje się przy tablicy całkiem inaczej. Gdy już zacznie na niej pisać, to nie wie, kiedy skończyć. Tak go to wciąga, że stawia róż­ne znaczki w tempie karabinu maszyno­wego. Zamaże całą tablicę, odwraca się do klasy i półprzytomnie, niczym w transie, zadaje pytanie retoryczne: „rozumiecie?". Dla świętego spokoju lepiej odpowie­dzieć: „tak". Wtedy nauczyciel ściera ta­blicę i znowu po niej smaruje. Sam się też przy okazji kredą umaże. Mówi coś, nie wiadomo, do kogo, bo przecież na ple­cach oczu nie ma i można robić, co się chce. A ten zapaleniec nawet dzwonka na przerwę nie słyszy! I dziwi się: „To już? Te lekcje są takie krótkie".

Z kolei wszyscy uczniowie marzą o następnej przerwie. Ledwo się jedna skoń­czyła. Tylko czemu przerwy są takie krót­kie, a lekcje długie? Powinno być odwrot­nie! To gwałt przeciw prawom dziecka! Trzeba będzie napisać list otwarty do międzynarodowego trybunału, żeby wreszcie to zmienili. Wracając do tematu - o przerwach to bardziej myślą ci duzi niż ci mali. Wiadomo, człowiek mądrzeje z wiekiem i wzrostem. Podrosną, to też zmądrzeją.

Szkolne dzieci można porównać do bardzo miłych zwierzątek: koników, mał­pek, piesków, kotków... Zmienia się to jedynie podczas przerw. Korytarz staje się wybiegiem dla dzikich koni, rozwście­czonych psów i kotów, skaczących mał-piszonów. Dzieciarnia galopuje, staje dęba, wydaje przeraźliwe dźwięki, kopie,

skacze, drapie, gryzie, pluje... Na koryta­rzu wszystko drga, wiruje, tętni... Szkol­ne mury muszą być betonowe.

W tym kłębowisku ciał tylko wpra­wione oko starego wygi szkolnego do­strzeże nauczyciela. Jest! Chyłkiem prze­myka pod ścianą, bokiem, na palcach, próbując osłonić się dziennikiem jak tar­czą. Inny, dyżurujący, usiłuje przechadzać się dostojnym krokiem, ale co chwilę po­trącany traci równowagę albo pęd powie­trza zmienia jego kierunek o 180°. Często macha rękami - chyba dla utrzymania się w pionie. Chociaż... kto wie? Raz słysza­łem, że groził jakiemuś pędziwiatrowi, że ten niby zrobi sobie i innym krzywdę. Czasem udaje się takiemu nauczycielowi jakimś cudem podejść do tarmoszących się uczniów. Porusza wtedy ustami, ale zupełnie niepotrzebnie, bo dźwięków i tak nie słychać. Podobno zwraca wtedy uwa­gę i poucza, jak się ma grzecznie dziecko zachowywać, a czego nie powinno robić. Dziwak! Gdzie on jeszcze grzeczne dzie­ci widział?!

No, ale niech mu będzie. Możesz wte­dy udawać takie dziecko i powiedzieć: „my się tylko bawimy". A jeżeli dodasz „przepraszam", to do końca życia przy-klei ci etykietę kulturalnego człowieka. Więc uważaj i nie przeholuj!

Nauczyciela i ucznia można rozróżnić też po wzroście. Ale nie zawsze. Przy maluchach z klas I-III nauczyciel jest naj­większy, przy gimnazjalistach - najmniej­szy. Najgorzej to przy uczniach z klasy IV-VI. Tu ich po wzroście nie rozróżnisz. Musisz bardziej się wysilić i patrzeć uważ­nie: nie ma jaskrawego makijażu, kolczy­ka w nosie, paznokci pomalowanych na czarno, a włosów na zielono? To on - na­uczyciel. Już go wytropiłeś. Jeśli to osob-niczka i do tego nie ma dekoltu do pępka i gołego brzucha, możesz być pewny, że to nie uczennica.

Jeśli dostosujesz się do moich wska­zówek, zawsze bezbłędnie wytropisz na­uczyciela w szkole. Co może ci się przy­dać, bo nie ma nic gorszego niż podejść do ucznia, zacząć z nim gadać o szkolnej beznadziei, umówić się na wagary i do­piero wtedy zauważyć, że to jest nauczy­ciel.