Każdy człowiek w swoim życiu odgrywa jakieś role. Nie ma na świecie osoby, która by tego nie robiła. Tak samo jest też z kobietami. Odgrywają one wiele różnych ról, które nigdy nie są bez znaczenia.
Mnie jednak interesują role kobiety, jakie odgrywa ona w rodzinie, i to nimi będę się zajmować w mojej pracy.
Spróbuję też zastanowić się nad tym, jaki wpływ mają dane role na budowanie postaw w rodzinie. Warto, więc na początku wyjaśnić sobie, co to są postawy?
Pojęcie postawy rozumiane jest wielorako. Jedni wiążą je z orientacją wobec czegoś, zawierającą intensywny składnik intelektualny, inni pojęcie to wiążą z procesem emocjonalnym, inni ujmują je od strony działania, czy stanu przygotowania lub gotowości do realizacji. Najprościej mówiąc postawa, to określone powtarzalne schematy, zgodnie, z którymi jednostka społeczna czuje, myśli oraz predyspozycje do działania w określony sposób wobec aspektów własnego środowiska.
Analizując rolę kobiety w rodzinie rozważyć należy trzy płaszczyzny: rolę gospodyni domowej, żony i matki.
Gospodyni domowa, kobieta pracująca w domu, sprzątając, gotując, piorąc, robiąc zakupy. Przychodzi do głowy pytanie, zawarte w temacie tej pracy, jaki wpływ na budowanie postaw może mieć taka osoba?
Otóż, jestem przekonana, że praca domowa, choć często fizyczna, może mieć głęboki sens i ten sens kobieta jest zdolna jej nadać. Poprzez tę pozornie bezsensowną pracę tworzy się przecież DOM, miejsce przyjazne, bezpieczne, w którym dobrze jest przebywać razem, które służy rozwojowi jedności rodziny, a także rozwojowi każdego z jej członków z osobna.
Kobieta, będąca gospodynią domową ma ogromny wpływ na rozwój i zachowanie dziecka. Poprzez swoją pracę w domu, wypełnianie wszystkich obowiązków pokazuje dziecku zasady funkcjonowania komórki społecznej, jaką jest rodzina, oraz zasady funkcjonowania domu. To właśnie od kobiety zależy jak dziecko będzie postrzegało i w późniejszym czasie realizowało zasady panujące w domu, jak będzie dbało o swój dom i swoich bliskich, bo jak to mówi przysłowie:, „czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci”. To właśnie od „gospodyni domowej” zależy czy jej potomstwo nauczy się ładu i porządku, bo jeśli nie będzie tego w domu rodzinnym, to gdzie mają się tego nauczyć?
Do niej, więc należy decyzja czy postawy, jakie zbuduje w swoich dzieciach, będą pozytywne czy negatywne, bowiem to ona daje przykład swoim pociechom. W tej dziedzinie postaw, to właśnie „gospodyni domowa”, ich matka powinna być dla nich autorytetem.
Kolejną rolą, jaką odgrywa kobieta i którą pragnę poruszyć jest rola żony.
Związek małżeński to wzajemne poszukiwanie i wzajemna przynależność. Niezwykłym powołaniem kobiety jest budowa jedności z drugą osobą, tak bardzo różną od niej – z mężczyzną - i stworzenie z nim razem jednej całości. Ta całość oparta jest na przekonaniu o równości,(choć nie tożsamości) natury kobiecej i męskiej. Jedność małżeńska jest oparta na przekonaniu o wartości równych sobie w godności, choć różniących się osób. Mężczyzna i kobieta tworzą tę jedność, każde w sobie właściwy sposób. W relacji kobiety i mężczyzny pojawia się wprawdzie w różny sposób element walki, ale to właśnie dążenie do jedności i uzupełniania się prowadzi zarówno kobietę jak i mężczyznę do poczucia szczęścia.
Również w tym przypadku rola żony, odgrywana przez kobietę, ma znaczący wpływ na rozwój postaw u dzieci. Tu znowu na jej (i męża też) barkach spoczywa ciężar tego czy będą to pozytywne czy negatywne postawy. Dwoje, kochających się ludzi musi pokazać swoim pociechom, na czym polega związek małżeński, wzajemne wspieranie się, wzajemny szacunek, wspólne dążenie do zamierzonego celu. Poprzez przykład, słowo, zachowanie, decyzje i reakcje rodzice uczą swoje dzieci szacunku do innych, akceptacji, dialogu, współistnienia obok innych. Praca wychowawcza rodziców powinna trwać nieustannie i służyć rozwojowi dzieci.
Rola matki odgrywa jednak największą rolę w tworzeniu postaw.
Matka... Gdy wypowiadamy to słowa od razu kojarzy nam się miłość zaufanie i to jak mocna może być więź rodzinna. Matka jest nam wszystkim bardzo potrzebna do tego abyśmy nauczyli się kochać i rozumieć innych ludzi. Mama zawsze daję nam dobry przykład wszystkim, co robi bacznie ją obserwujemy, i staramy się jej wyrażać swoje uczucia mówimy, że ją kochamy, gdy mamy jakiś problem zawsze nam pomoże, zawsze przytuli pocieszy. Zawsze traktuje nas sprawiedliwie, gdy zasłużymy skarci, lecz zaraz potem szybko nam wybacza wyrządzone przypadkowo grzeszki.
Dzieci powinny uczyć się od matki miłości i bezinteresownego poświęcania się potrzebom innych ludzi. Matka powinna zawsze doceniać należycie znaczenie swojej roli. Od niej zależy rozwój emocjonalny dzieci, który pozwala im przygotować się do prowadzenia szczęśliwego i pobożnego życia lepiej niż nauka jakiejkolwiek wiedzy.
Matka jest symbolem i źródłem miłości. Będąc ze swym dzieckiem od pierwszej chwili otwiera go na miłość. Dziecko wzrastające w pewności, że jest kochane na pewno odda tą miłość innym.
Każdy potrzebuje miłości, małe dziecko musi, więc tą miłością matczyną nasiąknąć, wypełnić się nią po brzegi. Dziecko wyposażone w taką miłość ma pozytywny obraz siebie, z większą odpornością pokonuje przeszkody. Matka to dla dziecka pierwsze „ty”, uczy się przez matkę kontaktowania z drugim człowiekiem; matka to autorytet dziecka – to ona uczy go pierwszych rzeczy, ustala pewien porządek i kolejność wykonywania określonych czynności.
W rodzinie matka dla córki jest swoistym prawzorem, dla chłopca stanowi kobietę jego przyszłego życia. Ważna jest tutaj osobowość matki jako kobiety, bowiem nieprawidłowa postawa może zaburzyć obraz przyszłej żony.
Podsumowując każda rola kobiety ma ogromny wpływ na budowanie postaw w rodzinie. Nie można jednak zapominać też o ogromnej roli ojca w rodzinie.
Rodzina jest dla jednostki grupą podstawową, w której członkowie pozostają ze sobą w bliskim kontakcie i wzajemnie ze sobą współdziałają. Rodzina, którą tworzą kobieta z mężczyzną, oraz ich dzieci, stanowi w życiu dziecka pierwsze i naturalne środowisko wychowawcze. Jest podstawową formą opieki nad dzieckiem od jego urodzenia aż do uzyskania przez nie samodzielności. To właśnie tu dziecko zdobywa swoje pierwsze doświadczenia społeczne, uczy się określonych zachowań, norm postępowania, poznaje różnorodne formy, wzorce i nakazy. Rozwija swoją indywidualność, osobowość i psychikę. Rodzice są pierwszymi opiekunami i wychowawcami, stąd ich tak ogromny wpływ na późniejsze zachowanie potomka. To oni ponoszą odpowiedzialność za zaspokajanie potrzeb dziecka, dotyczy to przede wszystkim potrzeb emocjonalnych i materialnych.
Rodzice są pierwszymi nauczycielami dziecka, uczą je zasad postępowania w życiu, wskazują różnice między dobrem a złem, wpajają normy etyczne i moralne, które uznają za właściwe. Dziecko w bezpośrednich kontaktach przyswaja wartości, normy i zwyczaje panujące w domu, uczy się współżycia z innymi i realizowania własnych potrzeb.
Proces wychowawczy dokonuje się w toku codziennych zmagań, podczas pracy, zabawy, odpoczynku, rekreacji oraz podczas udziału w życiu społecznym i kulturalnym. Rodzice przygotowują swoje dziecko do pełnienia ról społecznych w dorosłym życiu.
3
Sylwunia1978