Pacyński Tomasz - Opowiadanie - Diabelska alternatywa.pdf - SF i Fantasy - klestan

Diabelska alternatywa

Pacyński Tomasz

Tomasz Pacyński (ur. 4 lutego 1958 w Warszawie , zm.

30 maja 2005 w Broku ) - polski pisarz fantastyczny , z

zawodu informatyk . Współtwórca i redaktor naczelny

czasopisma internetowego "Fahrenheit" . Publikował na

łamach " Science Fiction ", "SFery" i " Fantasy " oraz w

internetowych czasopismach "Fahrenheit", "Esensja" ,

"Fantazin" i "Srebrny Glob". Autor felietonów

publikowanych w "SFerze" i "Science Fiction". Jego

debiutem ksiąŜkowym była opublikowana w 2001

powieść Sherwood , za którą otrzymał nominację do

nagrody im. Janusza A. Zajdla . Opublikował cztery

powieści - trylogię fantasy Sherwood (na motywach

legendy o Robin Hoodzie ) oraz Wrzesień - militarną

postapokaliptyczną powieść political fiction, równieŜ

nominowaną do Zajdla , a takŜe liczne opowiadania.

Humorystyczne opowiadania z cyklu o Dziadku Mrozie

zostały w 2005 wydane w zbiorze Linia ognia . W

Internecie uŜywał często pseudonimu Pacek .

30 maja 2005 został znaleziony martwy w ogródku przez

rodzinę. Przyczyną śmierci było prawdopodobnie

zapalenie mięśnia sercowego lub zawał. Został

pochowany 7 czerwca na cmentarzu powązkowskim .

Diabelska alternatywa

Skórzane kubraki Ŝołnierzy opinały się na muskularnych ramionach, gdy drzewce sulic

napierały na tłoczących się ludzi. CiŜba rozstępowała się niechętnie, z ociąganiem, ale błysk

grotów chłodził temperament bardziej opornych. Wychylające się z okiem mieszczki

obrzucały zbrojnych wyzwiskami, idąc w zawody z małoletnimi obdartusami, którzy

posuwali się nawet do obrzucania straŜy końskimi pączkami. Przy celnych trafieniach ponad

jednostajny gwar radosnej ulicy wzbijały się cięŜkie, litewskie przekleństwa. Koła wesoło

turkotały po wyboistym bruku, rozchlapywały mętną wodę z kałuŜ i rynsztoków. Obok wozu

szli kusznicy, czujnie przepatrując okna i dachy, budząc respekt samym swym wyglądem i

znanym powszechnie faktem, iŜ mechanizmy spustowe w ich broni były bardzo czułe. Sir

Roger z Mons kochał festyny. Wprost przepadał za uroczystymi wjazdami do miasta, pełnymi

zachwytu i zazdrości spojrzeniami męŜczyzn, omdlewającym wzrokiem statecznych

mieszczek i trzpiotowatych młódek. Tym bardziej, Ŝe zwykle bywał najwaŜniejszą osobą

owych festynów, ośrodkiem uwielbienia i podziwu. Nie inaczej było i dziś. Jak wiele razy

wcześniej, uśmiechał się w centralnym miejscu orszaku, puszczał oko do dziewic, uprzejmie

machał dłonią napotkawszy twardy wzrok męŜczyzn. Uchylał się zręcznie przed rzucanymi

wiązkami kwiatów, pamiętając niefortunne wydarzenie sprzed lat, kiedy to pewna mieszczka

o mało nie wybiła mu oka dorodną róŜą. Posyłał całusy matronom, które, złoŜywszy obfite

biusty na parapetach, wychylały się z okien o mało nie wypadając na wąską uliczkę.

Tłum gęstniał, im bliŜej było do celu. Zbrojni nie mogli juŜ torować drogi drzewcami,

dowódca rzucił niezrozumiałą dla gawiedzi komendę, ocierając pot z czoła i rozmazując przy

tym na policzkach koński gnój. Błysnęły nastawione ostrza, ktoś zaklął plugawo, nie

zdąŜywszy się w porę wycofać. Piski młódek osiągnęły szczyt, Ŝywo przypominający

szczytowanie. PowaŜni niemieccy mieszczanie w paradnych strojach cechowych nie pchali

się bliŜej jak reszta gawiedzi, ale i kilku z nich grubym słowem zganiło brutalność litewskich

zbrojnych. Twarze wojaków poczerwieniały jeszcze bardziej, zadając kłam

rozpowszechnionemu przekonaniu, jakoby nie rozumieli Ŝadnego ludzkiego języka.

Dzielny rycerz, pogromca smoków uśmiechnął się melancholijnie do młodej kramarki,

która, nie mając kwiatów pod ręką, rzuciła w niego obwarzankiem. I tak dobrze, pomyślał, Ŝe

nie prowadzi akurat kramu rybnego. Zabawa udała się ponad wszelkie oczekiwania, zaledwie

dwie przecznice dalej widział handlarkę płazującą okazałym węgorzem nieszczęsnego

halabardnika, który miał nieszczęście napatoczyć jej się pod rękę. Jedno było pewne,sympatia

ludu była po stronie rycerza. Jak zawsze.

Co prawda sir Roger wolałby, Ŝeby i pozostałe elementy triumfalnego przejazdu przez

miasto były takie jak zawsze. Wolałby siedzieć dumnie wyprostowany na swym olbrzymim

bojowym rumaku, przypominającym bardziej zamorskie monstrum, niŜ zwykłego konia.

Zamiast zbrojnej asysty lepiej byłoby mieć za sobą jak zwykle własne wozy wyładowane

sprzętem przeciwsmokowym, rzadko wprawdzie uŜywanym, ale niezwykle efektownym i

znakomitym wręcz do ulicznych parad. Gdyby tak jeszcze u siodła zwisała paskudna,

brocząca czarną posoką smocza głowa...

Sir Roger wyprostował się więc dumnie na wyścielonym słomą, zaprzęŜonym w

chuderlawego konika wózku. Zamiast paradnej zbroi miał na sobie lnianą, zgrzebną koszulę.

Zamiast bojowego rumaka tenŜe wózek, podskakujący na wybojach. Towarzystwa zaś

dotrzymywał mu ponury ksiądz, którego pociągła, smutna twarz nijak nie pasowała do

ogólnego nastroju wesołego święta. Na dodatek był strasznie natrętny i przejęty swoją rolą,

wciąŜ pytał rycerza czy juŜ pogodził się z Bogiem. Na domiar złego dojeŜdŜali do celu. JuŜ

widać było plac, świecące świeŜymi, jasnymi belkami rusztowanie i niecierpliwie

przestępującego z nogi na nogę muskularnego męŜczyznę w czerwonym kapturze. Rycerz

uśmiechnął się, robiąc dobrą minę do niewątpliwie złej gry. Co za paskudny kraj, pomyślał,

Ŝadnej pieprzonej wdzięczności. MęŜczyzna w kapturze uniósł jego rąbek, by podłubać w

nosie. Czekał. Nie był zazdrosny, wiedział z doświadczenia, Ŝe wkrótce to on stanie się

ośrodkiem zainteresowania. Uśmiechnął się dobrotliwie do urwisów rozciągających płachtę

pod rusztowaniem, by schwytać w nią krew skazańca.

Tłum rozstąpił się, juŜ nie było potrzeby, by zbrojni kłuli gawiedź ostrzami sulic. ZbliŜała

się najciekawsza część ludowego festynu.

Uśmiech nie zniknął ze zdrętwiałej nagle twarzy rycerza, który wkroczył na pierwsze

stopnie wiodących na podest schodków. Jednak uśmiech był juŜ tylko sztucznym

rozciągnięciem warg. Sir Roger rozglądał się nerwowo, szukając w ciŜbie znajomej twarzy.

Nie znalazł. Kłamał drań jeden, zrozumiał wreszcie. Tylko po to, bym do końca łudził się

nadzieją, Ŝe wszystko dobrze się skończy. Miejscowi mieli rację, nigdy nie moŜna wierzyć

KrzyŜakowi.

Kat wyciągnął pomocną dłoń, gdy rycerz zachwiał się na ostatnim stopniu. Rozczarowany

tłum zaszemrał głośniej, nie było zabawniejszego widoku niŜ skazaniec, który, spadał z

rusztowania. Tym razem nic z tego, kat był solidnym fachowcem, nie dopuścił do zakłócenia

powaŜnej, bądź co bądź uroczystości. Jeszcze jedno spojrzenie po otaczających podest

twarzach, juŜ bez wielkiej nadziei. Von Egger, ty draniu...

Arnold von Egger nie wiedział gdzie podziać oczy. Wyglądał jak niezwykle rosła, barczysta

kupa nieszczęścia. Bo teŜ i otoczenie nie napawało optymizmem. Mała, nisko sklepiona izba

w zamkowej wieŜy, solidne kraty w małym okienku. I ziąb, jak w krypcie. Sir Roger

niecierpliwił się. Miał do tego prawo, zwaŜywszy, Ŝe w izdebce przebywał juŜ rok z okładem.

I wciąŜ nie mógł się przyzwyczaić, mimo iŜ poznał juŜ wszystkie miejscowe szczury a nawet

ponadawał im imiona. Rycerz von Egger ociągał się. Niepotrzebnie. Gdy tylko straŜnik

wprowadził go do celi, wyraz twarzy młodego KrzyŜaka powiedział więźniowi wszystko.

Nici z okupu. Słowa padały powoli. CięŜko było szlachetnemu młodzianowi je wypowiadać,

gdy patrzył na ściągniętą twarz szlachetnego pogromcy smoków. Tym niemniej musiał to

powiedzieć, dla zakonnego rycerza prawda, nawet najgorsza, była ponad wszystko.

- ... I w bezwstydzie swym lady Isabella zawrzeć bramy zamku nakazała, bronę spuścić i

most zwodzony podnieść. Z blank jeno krzyczała, Ŝe dobrze się stało, iŜ ten impo... Arnold

urwał, zasromany nagle. - IŜ wy, panie, znaczy jej małŜonek... - podjął po chwili, wbijając

wzrok w posadzkę. - IŜ w niewolę popadliście i gardło przyjdzie wam dać. śebym sobie ze

łba zakutego wybił okup albo i co innego... Słusznie prawiła, w hełmie byłem, i dobrze, bo z

murów róŜności rzucali. A i wylewali po prawdzie...

Zapadła cisza, którą przerwał pisk szczura w ciemnym kącie.

Arnold instynktownie podkulił nogi. - Wiecie panie, najgorsze było, jak jej gach zza niej się

wychylił i lŜyć mnie począł okrutnie... W przygasłym spojrzeniu pogromcy smoków błysnęło

zaciekawienie. - A jak wyglądał?

Von Egger popatrzył zdziwiony. - Jak wyglądał... - odparł po chwili. - No, zwyczajnie, jako

to normandzki rycerz. Tłusty, spaśny, z ryŜym łbem... Sir Roger zdziwił się. - Jesteś pewien?

A nie mały, czarniawy, lekko zezowaty?

Młody KrzyŜak odruchowo sięgnął do rękojeści, by na jej krzyŜ przysiąc prawdę swoich

słów. Ręka chwyciła pustkę, broń musiał zostawić u dowódcy straŜy. - śebym tak zdrów był!

- z braku miecza musiało to wystarczyć.

- No, no... - mruknął rycerz kręcąc głową. - A dałbym sobie łeb uciąć... Tfu, cholera, co teŜ

mi chodzi po głowie! Splunął z niesmakiem na posadzkę, omal nie trafiając szczura, który

spojrzał z urazą i czmychnął w kąt. - RyŜy, powiadasz? - z namysłem powtórzył sir Roger. -

To Cedric, baron Cedric. Popatrz, a dałbym... Tfu! Pewien byłem, Ŝe to będzie Geoffrey.

Arnold spoglądał nic nie rozumiejącym wzrokiem.

- No, Geoffrey, ten czarniawy. Widać musiał go baron pochlastać... Rycerz wstał z

koślawego zydla, zaczął przechadzać się po izdebce. RozwaŜał coś widać, bo zaciskał

szczęki, aŜ guzy wyskoczyły mu na policzkach.

Von Egger przyglądał mu się z niepokojem. Zemstę widno planuje, pomyślał z

mimowolnym podziwem, choć i jemu na księŜą oborę jeno się oglądać. Prawy to rycerz, w

tak srogiej obieŜy czci dochować pragnie, wiarołomną ukarać, gacha przykładnie po

podwórcu rozwłóczyć. Młody KrzyŜak zaniepokoił się całkiem serio. Wychodziło na to, Ŝe to

on właśnie będzie tym, który ostatnią wolę prawego rycerza będzie musiał spełnić. Nie miał

specjalnej ochoty, Cedric, choć tłusty, wyglądał na tęgiego zabijakę. A i czci niewieściej,

sądząc z wyglądu małŜonki sir Rogera, do obrony pozostało niewiele. Ale cóŜ, pomyślał

Arnold twardo, honor droŜszy niŜ Ŝycie.

- Panie... - wtrącił nieśmiało, gdy kroki rycerza wciąŜ rozbrzmiewały na kamiennej

posadzce a milczenie przedłuŜało się nad miarę.

Sir Roger zatrzymał się, wytrącony nagle z zamyślenia. - No dobrze, druhu wierny, dobrą

wiadomość oznajmiłeś, to teraz przejdź do tych złych. Uśmiechnął się męŜnie. Ot, uśmiech

fortuny, nieoczekiwany w cięŜkich terminach. Ma wiedźma za swoje. Baron Cedric goły jest

jak święty turecki, majątek przehulał. Zdziwisz się, zołzo, zdziwisz... Zwłaszcza jak juŜ

lichwiarze przyjdą, o procenty się upominać.

Kwadratowa szczęka von Eggera opadła ze zdziwienia, nawet nie odtrącił szczura

obwąchującego łakomie jego ciŜmy.

Ale nie same dobre wiadomości przywiózł młody rycerz z dalekiej wędrówki. Prawdę

mówiąc, pozostałe były wyłącznie złe.

- Wielki Mistrz? - poddał sir Roger, juŜ bez wielkiej nadziei. Arnold pokręcił głową. - Nic

nie da. Gdybyś, panie, między pogany poszedł, wiarę prawdziwą krzewić, i tam w niewolę

popadł, to moŜe... Ale tu, powiedział rycerz Konrad, chrześcijański kraj, choć Ŝmogus świeŜo

ochrzczony na tronie. Nie godzi się rycerza, który prawa miejscowe naruszył, z niewoli

wykupywać, od topora i pnia katowskiego bronić. Radził Wielki Mistrz jeno... Von Egger

zamilkł na chwilę.

- No co, gadajŜe! - zniecierpliwił się więzień. - Co radził? - śebyście się panie, z Bogiem

pojednali, a on za tak sławnego rycerza modlitwy nie poskąpi... Choćby i ów rycerz na koniec

zbłądził, ale chrześcijańską i godną Rycerza Najświętszej Maryi Panny powinnością błędy

wybaczać...

Gdy pokraśniały mocno KrzyŜak wysłuchał juŜ monologu, co Wielki Mistrz moŜe sobie

zrobić ze swoją modlitwą, w mrocznej celi zapadło cięŜkie milczenie. Tylko straŜe

nawoływały się na podwórcu. Gdzieś w załomie murów pohukiwała sowa. Wielki Mistrz

Konrad był ostatnią nadzieją. Zawiodło wszystko, nawet Gildia, tajne stowarzyszenie

zabójców smoków. Nie chcieli uznać go za swego, zwłaszcza po tym, jak uŜył zakazanego,

wyklętego przez wszystkich prawych i błędnych rycerzy sposobu. Sir Theriminus,

posiwiały i poznaczony bliznami łowca aŜ trząsł się z irytacji, usłyszawszy jak sir Roger ubił

bestię. Stanowczo odmówił wyłoŜenia pieniędzy na okup, poparty zresztą przez całe

zgromadzenie. Arnold bardzo niemile wspominał wyniosłego, wciąŜ krzepkiego starucha,

który cedził słowa o niegodnych rycerza postępkach, bardziej pasujących komuś z gminu,

plamiących cześć szlachetnej i tajnej Gildii. Starzec z oburzeniem odrzucił teŜ sugestię, Ŝe

powodem niechęci zgromadzenia jest ustawiczne zaleganie sir Rogera ze składkami. Jakby

nie było, stamtąd teŜ nie przyszła pomoc, jeno słowa potępienia. Na całej linii zawiedli

lichwiarze. Zła sława sir Rogera jako dłuŜnika dorównywała jego rozgłosowi jako zabójcy

smoków.

- Ot, przyjdzie łeb połoŜyć... - mruknął w końcu z rezygnacją sir Roger, wysłuchawszy do

końca relacji von Eggera z całorocznych peregrynacji w poszukiwaniu okupu. Arnold nie

przeczył Ŝadnej szansy.

Było to wielce prawdopodobne. - Paskudny kraj... - mruknął tylko.

Kraj w istocie wyglądał paskudnie. Być moŜe sir Roger był niesprawiedliwy w ocenie, ale

obiektywne spojrzenie mąciła mu świadomość pustki w sakiewce. Cały rok do tyłu.

Zaczęło się juŜ pechowo, gdy tylko przybył do ciechanowskiego dworzyszcza, które w jego

rodzinnym kraju mogłoby być zaledwie kasztelem dla zuboŜałego szlachcica. A tu popatrzcie

tylko, siedziba księŜnej! Drewniany częstokół, niskie, zapadnięte dachy kryte gontem.

Zarośnięta fosa. JuŜ kiedy stał pod bramą, czekając aŜ niewątpliwie pijany straŜnik ocknie się

i otrąbi jego przyjazd, wiedział, Ŝe interesu tu nie zrobi. Trudno będzie dostać nagrodę za

smoczy łeb. Nie mylił się, aczkolwiek ze zgoła innych powodów. JuŜ w wielkiej sieni dojrzał

na ścianie inne trofeum, mówiąc szczerze, znacznie bardziej okazałe. Okazało się, Ŝe w

miejscowych lasach smoków było pełno, a nie cieszyły się wcale sławą im naleŜną.

Przeciwnie, uwaŜane były za plugawe szkodniki, niegodne rycerskiego ostrza, a co gorsza,

zupełnie niejadalne. Przeto tępieniem ich zajmowali się borowi w ramach zwykłych

obowiązków.

Rycerz dumnie odmówił przyjęcia dwóch miar jęczmienia, zwyczajowej nagrody według

ustalonych stawek. Szybko skłamał, Ŝe smoka napotkał przypadkiem po drodze i zabił ot tak,

Ŝeby się paskudztwo po gościńcu nie szwendało. Łeb ukradkiem cisnął do gnojówki. W swoje

strony wracać nie mógł. Szła zima, a droga daleka. Postanowił przezimować, po czym

wielokrotnie pluł sobie w brodę, wspominając tę decyzję podczas niekończących się, długich

nocy. Same noce wspominał bardzo niechętnie. Kurczyły się zapasy gotówki. Na szczęście

utrzymanie było tanie, nie musiał wyprzedawać ekwipunku, skromnego zresztą, gdyŜ przybył

tu konno, bez wozów, bez świty. Przaśne rozrywki miejscowego rycerstwa, paskudne piwo,

wszechobecna pieczona rzepa. Dziewki zakutane w grube koŜuchy. Lud zamieszkujący

okoliczne, nieprzebyte puszcze, podobny do wilkołaków raczej, a nie zwykłych drwali czy

smolarzy.

Zima ciągnęła się w nieskończoność. Oszalałby z nudów, gdyby nie towarzystwo dwóch

Lotaryńczyków, którzy przyciągnęli tu w poszukiwaniu przygód, ofiarowawszy swe słuŜby

księŜnej. Od nich to dowiedział się, iŜ ten kraj, wyglądający na wciąŜ beznadziejnie

pogrąŜony w mrokach pogaństwa i zacofania, ma daleko na południu całkiem okazałą stolicę.

Nie dorównująca moŜe najświetniejszym miastom Zachodu, ale bez porównania lepszą od

owego dworzyszcza i rozrzuconych wokół chałup. Do tego miasta, powiadali Lotaryńczycy,

kwiat rycerstwa zjeŜdŜa, by na turniejach się znosić i przeciw poganom zmawiać. Co było

tym dziwniejsze, Ŝe sam król poganinem był całkiem jeszcze niedawno.

Polityka nie interesowała sir Rogera. Wyprawy przeciw pogaństwu były mało opłacalne, a i

sami poganie wielce przywiązani do swych ohydnych bałwanów, nie zdradzali wielkiej

ochoty do nawrócenia. Ale opis miasta był zachęcający. Tym bardziej, Ŝe rycerze wspominali

coś o smoku, który panoszył się tuŜ pod murami, u stóp samego królewskiego zamku. Dziwne

to było, ten kwiat rycerstwa i bestia pod bokiem. Rycerz pomyślał, Ŝe smok musi być wielce

srogi, skoro tyle czasu się uchował. Musi wielu rycerzy z koni zwalił, ogonem pochlastał,

oddechem ognistym poraził. Nie dziwota, Ŝe wciąŜ tam ściągają, by z potworem w szranki

stanąć, sławę nieśmiertelną uzyskać.

Lotaryńscy rycerze o smoku mówili z respektem i skrywanym lękiem. Straszna była sława

bestii. Sir Roger uśmiechał się tylko. To typowe, myślał, lęk przed nieznanym, naturze

przeciwnym. Tak myśleli zwykli ludzie, których widok smoka poraŜał strachem, podsycanym

przez baśnie i klechdy. Tymczasem dla zawodowca smok był zwykłą zwierzyną. Owszem,

Pacyński Tomasz - Opowiadanie - Diabelska alternatywa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: