Pilch Jerzy-Miasto Utrapienia.pdf

Jerzy Pilch

Miasto utrapienia

tekst wklepał: dunder@poczta.fm

Świat Książki

Projekt graficzny serii Małgorzata Karkowska

Zdjęcie na okładce Flash Press Media

Zdjęcie autora Maria Zbąska

Redaktor prowadzący Ewa Niepokólczycka

Redakcja Mira Łątkowska

Redakcja techniczna Lidia Lamparska

Korekta Elżbieta Jaroszuk Bożena Burzyńska

Świat Książki Warszawa 2004

Bertelsmann Media Sp. z o.o. ul. Rosoła 10, 02-786 Warszawa

Skład i łamanie Joanna Duchnowska

Druk i oprawa GGP Media, Póflneck

ISBN83-7391-370-X Nr 4614

Przeze mnie droga w miasto utrapienia Dante Alighieri

Prolog

Urodziłem się w roku 1976 - dwa lata po największym w dziejach tryumfie

polskiego futbolu i dwa lata przed wyborem polskiego Papieża. Przez całe

dzieciństwo, a może i później, byłem absolutnie pewien, że Polska jest odwieczną

piłkarską potęgą oraz że papież zawsze jest Polakiem.

Było dla mnie rzeczą oczywistą, że wszyscy dotychczasowi papieże byli Polakami,

że wszyscy następni będą Polakami, że wybieranie papieża Polaka jest stałym

obyczajem ludzkości. Według mojego absolutnego przekonania nie tylko Jan Paweł

II, ale też Jan Paweł I, Paweł VI, Jan XXIII i w ogóle wszyscy ich niezliczeni

poprzednicy byli Polakami.

Dziwiło mnie imię papieża Piusa XII. Pius? Nikt - nawet żaden z moich szkolnych

kolegów, nie miał tak na imię, chociaż połowa lat siedemdziesiątych to musiał

być sezon solidnie zakręconych chrzcin - chodziłem do klasy z Esmeraldą Dorsz,

Luizjaną Poświat oraz Olivierem Gruchała. Tworzyliśmy niezły kwartet - nazywam

się Patryk Wojewoda.

Imiona naszej czwórki (a właściwie piątki, ponieważ pod koniec siódmej klasy

doszła jeszcze Nicoll Bażanowska) ze smętną monotonią skłaniały nauczycieli do

rytualnych komentarzy i dowcipów. Zwłaszcza koty - czyli za

straszeni studenci na praktykach pedagogicznych albo jeszcze bardziej

zastraszone szczawice przychodzące do pracy prosto po studiach, albo nawet

starzy belfrzy, ale debiutujący u nas na zastępstwie - gorliwie uprawiali ten

obronny humor.

Olivier Gruchała był najczęstszą ofiarą. Absolutna większość profesorstwa,

wymawiając jego imię, nie była w stanie się powstrzymać, by odruchowo nie dodać:

Twist. Charles Dickens, gdyby znał taką moc rażenia swej postaci, byłby pewnie

dumny i szczęśliwy. Olivier Twist Gruchała ani specjalnie dumny, ani specjalnie

szczęśliwy nie był - z czasem jednak przywykł. Z czasem zresztą do naszej - jak

mawiała matematyczka pani Ogiegłowa - menażerii onomastycznych osobliwości

przyzwyczajali się wszyscy.

Wszyscy - z wyjątkiem księdza Kubali. Siwowłosy, wysoki oraz sfrustrowany

wynikłą z upadku komunizmu koniecznością odbywania lekcji religii w szkolnej

pracowni biologicznej kapłan ostro i namiętnie piętnował nasze imiona. Za ostro

i za namiętnie. Chyba rzeczywiście pracownia biologiczna źle na niego działała.

Dla nas to była normalka, przez całą podstawówkę uczyliśmy się w pracowni

biologicznej.

Jak w czwartej klasie wybuchł Czarnobyl, pani higienistka z płynem lugola

przyszła do nas do pracowni biologicznej. Pamiętam dobrze, bo było to pierwszego

maja po pochodzie. Najpierw miała być zbiórka przed gabinetem lekarskim, ale tam

już na całego szalała choroba popromienna. Pomiędzy coraz gremialniej

pawiującymi uczniami miotał się jakiś facet, którego nigdy wcześniej ani nigdy

później nie widzieliśmy na oczy, i krzyczał z fanatyzmem: Uprasza się, by

pozostała młodzież niezwłocznie udała się do sal, które są jej macierzystymi

siedzibami! Uprasza się, by pozostała młodzież niezwłocznie udała się do sal,

które są jej macierzystymi siedzibami! Konając ze śmiechu, wykonali

śmy polecenie. Najzabawniejsze, że pomogło - nasza klasa jako jedyna przy

przyjmowaniu zapobiegawczego specyfiku nie pawiowała. Być może zaszło zjawisko

szeroko rozumianej homeopatii: z powodu wiecznego smrodu, z powodu - kolejne

okreśjenie matematyczki pani Ogiegłowej - dławiąca organicznej aury, jaka

panowała w pracowni, mdliło nas tam na okrągło.

Tam w każdym razie pobieraliśmy nauki i tam docierały do nas rozmaite dziejowe

wiadomości. Jak w siódmej klasie upadł mur berliński - dowiedzieliśmy się o tym

też w naszej pracowni biologicznej: wicedyrektor szkoły pan Pazera wygłosił na

fizyce gorzką mowę, którą skończył uwagą, że wszystko, co dobre dla Niemców,

jest złe dla Polaków i na odwrót. Olivier Twist Gruchała wyleciał wtedy z klasy,

bo podniósł palce i zapytał, czy dotyczy to też najnowszego modelu bmw.

Z rozpadu ZSRR mieliśmy wręcz w naszej pracowni biologicznej bezpośrednią i

nieustanną transmisję; nauczycielka ruskiego, słynna Piękna Pietia (która,

nawiasem mówiąc, po maturze omal mnie nie przeleciała), przez całą ósmą klasę

użalała się nad rychłym końcem wielkiego kraju jej przodków i praktycznie na

każdej lekcji zapowiadała, że być może dzisiejsza lekcja jest ostatnią lekcją

języka rosyjskiego w naszym życiu.

I kiedy rok wcześniej na skutek, sami już nie wiedzieliśmy czego - odzyskania

podległości? zjednoczenia Niemiec? upadku ZSRR? cudu sprawionego przez Papieża?

- okazało się, że nie będziemy już chodzić na religię do księdza na parafię, ale

ksiądz będzie przychodził do szkoły, było dla nas jasne, że będzie przychodził

do naszej pracowni biologicznej. I ksiądz Kubala przychodził, tyle że źle to

znosił. Niczego wprost nie mówił, starał się nie dać poznać po sobie, że to, co

się dzieje, jest mu nie w smak (ja wiedziałem, bo zwierzał się moim starym), ale

sztucznym rozdmuchiwaniem sprawy pretensjonalności naszych

imion najwyraźniej odwracał uwagę od swoich prawdziwych furii. Nieraz z

dosłownie psychicznym maniakalizmem piętnował i nasze imiona, i naszych starych

- sprawców tych imion; sprawców kierujących się w dodatku niezrozumiałymi

motywami działania.

- Dlaczego wasi rodzice - Kubala podnosił głowę znad przypominającej rafę

koralową katedry i spoglądał na nas z obrzydzeniem - dlaczego wasi rodzice

nadali wam tak dziwaczne i pretensjonalne imiona? Skąd się wzięły te osobliwe

pomysły? Chcieli zaspokoić głód wolności albo egzotyki? Brawurowo dawali do

zrozumienia, że skończyła się służalcza moda na imiona przywódców ruchu

robotniczego? Waszym ojcom do tego stopnia podobały się modelki ze szmuglowanych

z Zachodu „Playboyów", że imiona tych nieszczęśnic nadawali własnym córkom?

Wasze matki bezgranicznie uległy magii jakiegoś telewizyjnego serialu? Mieliście

może jakiś czcigodnych hotentockich przodków? Wszyscy? Prawie jedna czwarta

klasy? Tak daleko idącą, proszę was, zbieżność wyklucza nawet rachunek

prawdopodobieństwa! Nie! Nie! To się po prostu nie trzyma kupy: służalcza moda

na komusze imiona skończyła się dawno, sprośne obrazki podziwia się nie dla

imion, seriali obfitych w tandetne realia wtedy nie dawali, hotentockich

przodków nie było w ogóle.... Nic, absolutnie nic się tu nie trzyma kupy...

Truchlałem w trakcie tych peror, bo miałem dodatkowy stres osobisty. Zawsze mi

się zdawało, że zaprzyjaźniony z moimi starymi, często przesiadujący za stołem w

naszej ogromnej kuchni i wygłaszający tam podobne i jeszcze intensywniejsze

tyrady ksiądz Kubala nagle spojrzy na mnie i uzmysłowiwszy sobie, że ze

sprawcami mojego imienia jest przecież iv serdecznej zażyłości, zaznaczy moją

wyjątkowość, weźmie w nawias moje imię, usprawiedliwi moich starych, powie coś,

nie daj Boże, o świętym Patryku, i najem się wstydu przed całą klasą.

Ale on na koniec machał jedynie ręką i gapił się smętnie na spowite pustynnym

pyłem farby emulsyjnej palmy i kaktusy; na pokryty brunatnymi zaciekami i

niechybnie starszy od niektórych autentyków model kościotrupa, na pożółkłe

plansze z układami krwionośnym, pokarmowym i nerwowym, na pociemniałe słoje z

kruszejącymi w formalinie dwoma płodami szympansa we wczesnej fazie rozwoju oraz

z licznymi płodami królika we wszystkich fazach rozwoju. W osobnych i jeśli nie

starszych od mezozoiku, to z pewnością pamiętających pierwszą wojnę światową

naczyniach pływały martwe węże, żaby i inne gadzie szczątki. Ich martwotę

oświetlały dwa szmaragdowe jak Amazonka i jak ona ogromne akwaria; nad nimi

wisiał podobno autentyczny i niezmiernie cenny kieł mamuta. Z terrariów z

jaszczurkami, chomikami i świnkami morskimi szedł upalny oddech Karaibów,

dławiący zapach Patagonii, zapach żywych i martwych wodorostów, żywych i

martwych drapieżników, zapach płonących i wygaszonych ognisk. Ksiądz Kubala

gapił się nostalgicznie, jakby wypatrywał w tych dżunglach mapy Ziemi Świętej,

portretu Matki Boskiej albo zdjęcia Papieża, potem opuszczał głowę i mruczał do

siebie:

- Nic, absolutnie nic nie trzyma się tu kupy. Ale w końcu trudno. Jak zwał, tak

zwał. Człowiek może mieć na imię nawet Jezus Chrystus - byle był ochrzczony.

Im głębsza tajemnica, tym bardziej zaskakujące powinno być jej wyjaśnienie. Imię

Luizjany Poświat było ukoronowaniem fascynacji, jaką jej jebnięty tatuś żywił

dla Luizjany - stanu w USA. Esmeralda Dorsz istniała naprawdę. Olivier Twist

Gruchała, jak się połapał, że jego ksywa nie tylko nie jest obraźliwa, ale ma

klasyczny fason - twardo podtrzymywał swój dickensowski rodowód. Nicoll

Bażanowskiej wcale nie pamiętam - ale przecież i w jej wypadku musiały być

jakieś, mniej lub bardziej odjechane powody.

Wszystkie imiona świata mają jakieś mniej lub bardziej odjechane powody. Po

kimś, na cześć kogoś, po ojcu, po dziadku, dla szpanu. Bo po łacinie Margerytka

znaczy perła. Bo babka była praczką, a Klara to patronka praczek. Bo św.

Klaudiusz broni przed krostami, a w naszej rodzinie wszyscy mieli krosty. Bo

chcieliśmy, żeby, jak dorośnie, była stewardesą, a św. Bona strzeże stewardes.

Bo 13 maja było Serwacego. Bo Greta Garbo tak się nazywała. Bo bohater tej

książki śnił mi się po nocach. Na pamiątkę pierwszej miłości. Na pamiątkę

Marszałka. Na pamiątkę piłkarza, co strzelił bramkę na Wembley. Bo u nas wszyscy

mieli imiona na A. Zawsze są jakieś mniej lub bardziej odjechane powody.

W moim przypadku nie było żadnych. W każdym razie z tego, co ustaliłem, wynikało

jasno: nikt z naszych przodków nie miał na imię Patryk. Matka przed poznaniem

ojca nie była zaręczona z żadnym tragicznie zmarłym na suchoty, przez co

zasługującym na wiekuistą pamięć bladolicym i piszącym wiersze Patrykiem. Stary

nie wymyślił tego imienia po to, by oddać cześć jakiejś swojej byłej

gładkoskórej i grającej na pianinie Patrycji. Myśl, by podchodzić do mojego

imienia od strony św. patronatu na pewno przez głowy moich starych nie przeszła.

Oboje są katolikami od siedmiu boleści. Moim zdaniem do dziś nie wiedzą, że św.

Patryk odgania gniewy, szały i furie.

Owszem, szmuglowane z Zachodu „Playboye" odegrały pewną rolę w życiu mojego

starego, ale nie odegrały roli aż takiej. W tamtych sezonach do aktów w

„Playboyu" nie pozowała żadna ciemnoskóra Patty from Trinidad, żadna cycata

Patrice de Marseille, żadna białowłosa Patti aus Munich. Z całą pewnością nie

pozowała, wiem, sprawdziłem w rocznikach. Sprawdziłem bardzo solidnie, wręcz z

desperacką skrupulatnością, myśl, że odziedziczyłem imię po gołej modelce z lat

siedemdziesiątych, dziwnie mnie podniecała - niestety, nie. Inne ewentualności

także - niestety, nie. Mój nieszczęśliwy stary uwielbiał rozmaitych wielkich

aktorów i piłkarzy, żaden jednak wystarczająco wielki - jak na potrzeby starego

- aktor ani piłkarz nie miał tak na imię. Dość wówczas, nawet wśród naszych

kibiców, znany irlandzki bramkarz Pat Jennigs, owszem, był sławny, ale nie aż

tak.

Patryk Swayze? Owszem Patryk Swayze mógł wchodzić w grę, mógł nawet śmiało

wchodzić w grę, ponieważ przemawiały za nim pewne specjalne okoliczności. Patryk

Swayze na pozór wchodził w grę wręcz idealnie z tego mianowicie powodu, że

urodził się - tu was ekstra zaskoczę - dokładnie tego samego dnia i roku co mój

stary: 18 sierpnia 1952. Zbieżność ta jednak stała się źródłem uciążliwych dla

otoczenia ekscytacji ojca dopiero pod koniec lat osiemdziesiątych, kiedy w

telewizji szedł serial „PółnocPołudnie" - a może nawet jeszcze później - kiedy w

kinach wyświetlali „Dirty Dancing". W każdym razie na oddawanie czci temu

gwiazdorowi za pomocą mojego imienia było stanowczo za późno, od kilkunastu lat

miałem już imię; było to wprawdzie imię Patryk, ale nie było ono wzięte po

Patryku Swayze. W roku 1976 o Patryku Swayze, przynajmniej w Polsce, nie słyszał

nawet pies z kulawą nogą.

Należy też dodać, że najprawdopodobniej w roku 1976 nie tylko moim starym, ale

nikomu, dosłownie nikomu, nawet największym i najbardziej detalicznym

wizjonerom, co przewidywali wybór polskiego Papieża, upadek muru berlińskiego,

rozpad komunizmu, ewakuację wojsk radzieckich, najazd armii ukraińskich kurew,

nastanie gospodarki wolnorynkowej i powstanie w całym kraju sieci hipermarketów

Carrefour, Auchan i Billa - nawet im nie przychodziło do głowy, że za mniej

więcej ćwierć wieku dzień moich imienin, dzień irlandzkiego świętego, St.

Patrick's Day, będzie w niepodległej Polsce obchodzony jako ważne święto. Może

nie jako bardzo huczne i bardzo ważne święto (jeszcze by tego brakowało), ale że

w ogóle będzie obchodzony. Ni stąd, ni zowąd, ale tak. Facet, który podobno

grubo ponad tysiąc pięćset lat temu uwolnił Irlandię od plagi węży, nagle stał

się w Polsce ważny. Oczywiście nie upadłem na głowę i nie twierdzę, że z powodu

przegnania przez wczesnośredniowiecznego świętego wczesnośredniowiecznych węży z

wczesnośredniowiecznej Irlandii w dzisiejszej Polsce powstały liczne irish puby

oferujące w St. Patrick's Day real Irish beer po promocyjnych cenach - tak nie

twierdzę w żadnym wypadku, ale w końcu z jakiegoś powodu te irish puby w Polsce

powstały! I z jakiegoś powodu Polish people chętnie 17 marca w St. Patrick's Day

pije real irish beer po promocyjnych cenach! Pewnie, że w Polsce każdy powód

jest dobry, żeby się napić, zwłaszcza po promocyjnych cenach, ale też

wszystkiego „polskim piciem" nie da się objaśnić. W końcu jak urbi et orbi

wiadomo, Polacy pili zawsze i wszędzie i ani irish puby, ani św. Patryk nie był

i nie jest im do picia potrzebny. Mnie osobiście ani on, ani jego ojczyzna

poetycko zwana przez polskich sprawozdawców sportowych „Zieloną Wyspą" też nie

jest do niczego potrzebna. W ogóle: jedyny „irlandzki ślad", jaki od biedy w

dziedzinie mojej prywatności da się uchwycić, to hektolitry irlandzkiej whisky

wypijane przez dziadka Jana Nepomucena, a i to nie bardzo - dziadek z równym

zapałem

pompował szkocką, amerykańską, a zwłaszcza gorzką - tak jest - żołądkową.

Czyli co? Jakie wyjaśnienie pozostaje i na co wychodzi? Pozostaje wyjaśnienie,

które zawsze pozostaje, gdy sprawy świata przybierają niewytłumaczalny obrót,

pozostaje mianowicie moda. „W końcu moda podobnie jak głupota też jest darem

Bożym - tyle że mniejszym"*. Wychodzi na to, że w niepodległej i wyzwolonej z

moskiewskiego jarzma Polsce, prócz - ma się rozumieć - licznych innych mód,

nastała też moda na irlandzkiego świętego, który zanim został świętym, zanim

usłyszał głos i zanim wysłuchał głosu, prowadził - jak wspominają kroniki -

bezmyślne i próżniacze życie.

Mam nadzieję, że mój kujońskoksiężowski sposób mówienia nie jest za bardzo

męczący. Jak mogę, umniejszam, ale całkiem nie umniejszę. Zawsze miałem takie

narowy. Już w najgłębszym dzieciństwie Patrykowi zdarzały się perły w rodzaju:

tabliczki mnożenia zaznałem w śladowych ilościach albo na samą myśl o wątróbce

ohyda wstrząsa całym moim jestestwem, albo żegnajcie moi drodzy, pokój temu

domowi, albo dziękuję, dziadek miewa się dobrze, na powrót wyprostowały się

ścieżki jego.

Jako ledwo wyuczony mowy i, co ważne, w ogóle niesepleniący trzylatek potrafiłem

podobno literalnie powtórzyć prawie całe kazanie księdza Kubali. Po powrocie z

mszy stawiano mnie na kuchennym stole, ja zaś, nabożnie unosząc wzrok ku powale,

zaczynałem: Bracia i siostry

* Ksiądz Kubala. w Jezusie Chrystusie! Słowa Pisma Świętego przeznaczone na

dzień dzisiejszy znajdziecie w księdze proroka Jeremiasza, wiersz 63, rozdział

51...

Przypuszczalnie pełne żenady były to widowiska, ja stary malutki, dziecko

orator, kapłan małolat, musiałem być całkiem jak pokazujące się czasem w

telewizji i zrobione na gwiazdy małe dziewczynki, które w estradowych kreacjach,

wydekoltowanych sukniach, ostrych makijażach i sylwestrowych fryzurach wyglądają

jak pensjonariuszki ekskluzywnego burdelu dla zamożnych pedofilów. Domownicy tej

perwersji nie czuli, a w każdym razie niczego nie dawali po sobie poznać, nikt

nie okazywał nawet cienia niesmaku, przeciwnie - zachwytom nie było końca.

1976, miałam 23 lata, życie było piękne, świat był piękny, urodziłam piękne

dziecko i chciałam, żeby to dziecko miało piękne imię. Tyle. Wybrałam Patryk, bo

najbardziej mi się podobało. Patryk podobało mi się i już.

Mnie osobiście Patryk też się podobało, ale jeszcze bardziej podobało mi się -

Pius. Odlotowość imienia wybranego przez najdawniejszego ze znanych mi papieży -

oczywiście wtedy mi znanych, dziś dzieje papiestwa, a zwłaszcza życiorysy

wszystkich dwunastu Piusów mam w małym palcu - wtedy jednak, na początku lat

osiemdziesiątych, odlotowość imienia pradawnego polskiego papieża imponowała mi

do tego stopnia, że twardo postanowiłem: jak tylko zostanę papieżem, wybiorę

sobie imię jeszcze bardziej odlotowe.

Wracając do niezbadanej kwestii inspiratorów, prekursorów oraz patronów mojego

imienia, przez pewien czas podejrzewałem, że może chodziło o murzyńskiego

bojownika o niepodległość Konga - Patrice'a Lumumbę, który na początku lat

sześćdziesiątych został zamordowany przez oddziały prokolonialne. Podobno mój

ośmioletni ojciec, jak usłyszał przez radio wiadomość o śmierci Lumumby,

straszliwie rozpaczał i długo nie mógł dojść do siebie. Ale kiedy go zapytałem o

to właśnie źródło czy raczej praźródło inspiracji, zaprzeczył stanowczo i

wiarygodnie.

- Nie wiem, dlaczego masz na imię Patryk, ale na pewno nie na cześć Lumumby.

Zapytaj matki, to był jej pomysł, jej fanaberia.

- Patryk podobało mi się i już - matka chłodno i bez śladu wzruszenia, zbywała

moje nagabywania. - Był rok

- Patryku, kim będziesz, jak dorośniesz? - pytali dorośli. Zwłaszcza dziadek

Wojewoda, kiedy sobie nieźle podochocił, lubił stawiać to pytanie:

- Patryku, kim będziesz, jak dorośniesz?

- Papieżem - odpowiadałem niezmiennie i niezmienne wybuchy śmiechu towarzyszyły

mojej odpowiedzi.

- Mój ty Ojcze Święty! - ryczał na cały głos dziadek Jan Nepomucen i porywał

mnie w ramiona, i przez dobrą chwilę był w szczerym zachwycie. - Patryku!

Następco Świętego Piotra! - wykrzykiwał i podnosił mnie, jak potrafił najwyżej,

i podrzucał pod sufit - Patryku! Biskupie Rzymu! Patryku! Głowo Kościoła!

W miarę kolejnych podrzutów na obliczu dziadka gasł entuzjastyczny uśmiech, w

jego tryumfalnych okrzykach pojawiała się nuta osobliwej zaciętości, miotał mną

coraz wścieklej.

- Nie! Nie! Patryku, po stokroć nie! - teraz już jak szaleniec raz po raz ciskał

mną w górę, przerażone kobiety biegły mi na ratunek. - Nie będziesz papieżem,

Patryku! - dziadek na szczęście opadał z sił. - Nie będziesz papieżem! Będziesz

prawnikiem! Nie pozwolę ci pójść do seminarium, nie pozwolę ci studiować

teologii, to ci nie da pieniędzy! A kto nie ma pieniędzy, tego Pan Bóg nie

kocha! Pamiętaj! Możesz studiować teologię, ale jak nie masz pieniędzy, i tak

nie znajdziesz łaski w oczach Pana! Choćbyś i papieżem został! A choćbyś i

papieżem został, i tak nie dojdziesz do pieniędzy! A poza tym! A poza tym w

naszej familii i nie tylko w naszej familii, ale w ogóle w naszych stronach, nie

ma tego rodzaju tradycji! Z faktu, że swego czasu, w najgłębszej przedwojennej

młodości Papież Wojtyła raz czy dwa razy jeździł w Granatowych Górach na

nartach, nie wynika, na miłość boską, z tego nie wynika, by kolejny papież miał

pochodzić z Granatowych Gór! Patryku! Nie będziesz studiował teologii! Będziesz

studiował prawo! Będziesz studiował prawo i skończysz prawo, i będziesz wybitnym

prawnikiem, i jako wybitny prawnik będziesz profesjonalnie bronił naszych

interesów! To tobie da pieniądze i to nam da pieniądze! A gdyby nawet! A gdyby

nawet ci się udało! Gdybyś nawet nie okazał posłuszeństwa i gdybyś wbrew woli

rodziny został papieżem, to co? Ja się pytam: co wtedy? To znaczy ja się nie

pytam! Ja się nie pytam, ponieważ ja doskonale wiem, co wtedy! Przecież ty byś,

Patryku, na Stolicy Piotrowej nawet godziny nie wytrzymał! Ty byś, Patryku, tam

umarł z tęsknoty za nami wszystkimi! Bardzo ciebie proszę: raz na zawsze wybij

sobie z głowy papiestwo! I pamiętaj: Kto nie ma pieniędzy, tego Pan Bóg nie

kocha! W końcu sam tego nie wymyśliłem! Sam tego nie wymyśliłem nie dlatego, że

jestem za głupi, ale dlatego że jestem za młody! Taka była od wieków podstawowa

nauka rodu Wojewodów! I pieczołowicie, i bez znudzenia przekazywali ją nasi

pradziadowie - naszym dziadom, nasi dziadowie - naszym ojcom, nasi ojcowie -

nam. Fruwałem pod sufitem, wyrastały mi skrzydła, byłem małym fruwającym

papieżem, byłem małym, uskrzydlonym, polskim papieże/n i wiedziałem wszystko.

Miałem dar Ducha Świętego, mówiłem językami, umiałem nawet po łacinie. Nie

potrafiłem tego, co wiem, wyrazić, jak by mnie postawiono na kuchennym stole,

nie byłbym w stanie przemówić, ale dokładnie sformułowane argumenty były we mnie

i dobrze je słyszałem.

- Czy nie rozumiesz dziadku, że ja osiągnę i uczynię rzeczy daleko donioślejsze?

Czy nie zdajesz sobie sprawy, jakie otwierają się możliwości, jakie plany, jakie

pola i jakie niebiosa? Kto nie ma pieniędzy, tego Pan Bóg nie kocha - dlaczegóż

nie bierzesz pod uwagę, że za moją sprawą, ta podstawowa nauka rodu Wojewodów

zyska kiedyś inny wymiar? Kto nie ma pieniędzy, tego Pan Bóg nie kocha - być

może taki będzie nosić tytuł albo tak się będzie zaczynać jedna z moich

encyklik? „Dominus Deus carentem pecunia non diligit". I co ty na to? Jak ci się

podoba? Niezłe. Sam czuję, że niezłe.

Czyż nie rozumiesz, dziadku? - a raczej nie: dziadku, bo przecież papież do

nikogo, nawet do własnego rodzonego dziadka nie może mówić: dziadku; czyż zatem

nie pojmujesz, Janie Nepomucenie (Janie Nepomucenie było bardzo dobre, mój

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: