Khoury Raymond - Sanktuarium.pdf - nowości książki hasło 1 - akinorew12

RAYMOND KHOURY

SANKTUARIUM

Z języka angielskiego przełożył Jacek Mikołajczyk

Tytuł oryginału: THE SANCTUARY

Książkę tę dedykuję moim cudownym córkom - mojemu eliksirowi. Żaden ojciec nie

może być bardziej dumny ode mnie.

Kiedy uznany [...] naukowiec twierdzi, że coś jest możliwe, to prawie na pewno ma

rację. Kiedy twierdzi, że coś jest niemożliwe, najprawdopodobniej się myli.

A RTHUR C. C LARKE

Tempus edax , homo edacior.

[Czas zżera, lecz człowiek zżera jeszcze bardziej]

P RZYSŁOWIE RZYMSKIE

PROLOG

Neapol, listopad 1749 roku

Zgrzyt był ledwie słyszalny, ale mimo to go obudził. Nie był na tyle głośny, żeby wy-

rwać człowieka z głębokiego snu, on jednak nie spał głęboko już od lat.Przypominało to od -

głos metalu ocierającego się o kamień.

Być może to nic takiego. Zwyczajny domowy odgłos. Może jeden ze służących wstał,

żeby wcześniej zmierzyć się z dniem.

Być może.

Ale równie dobrze mogło to być coś mniej niewinnego. Jak szpada. Przypadkowo

ocierająca się o mur.

„Ktoś tu jest”.

Wstał i zaczął bacznie nasłuchiwać. Przez chwilę panowała całkowita cisza. A potem

usłyszał coś jeszcze.

Kroki.

Ktoś skradał się po schodach z bloków wapienia.

Odgłos stąpania ledwie docierał do jego świadomości, ale słyszał go z całą pewnością.

I się zbliżał.

Wyskoczył z łóżka i podbiegł do okna prowadzącego na niewielki balkon naprzeciw

kominka. Odciągnął na bok zasłonę, cicho otworzył drzwi i wyszedł na przejmująco chłodne

nocne powietrze. Zbliżała się zima i jego stopy niemal przymarzły do lodowatej kamiennej

podłogi. Wychylił się przez balustradę i spojrzał w dół. Dziedziniec pałacu spowijały stykso-

we ciemności. Skoncentrował wzrok, szukając jakiegoś odbicia, błysku ruchu, ale w dole nikt

nie dawał znaku życia. Żadnych koni, żadnych wozów, żadnych lokajów czy służących. Zary-

sy domów po drugiej stronie ulicy były ledwie widoczne w oddali, podświetlane przez pierw-

sze iskierki jutrzenki wyglądającej nieśmiało zza Wezuwiusza. Kilka razy zdarzyło mu się ob-

serwować, jak zza góry wstaje słońce, ciągnąc za sobą złowieszczą smugę szarego dymu. Wi -

dok był majestatyczny, podniosły i jak niewiele już rzeczy na tym świecie - przynosił mu po-

ciechę.

Tej nocy było jednak inaczej. Czuł, że w powietrzu wisi coś złośliwego, coś dokuczli-

wego.

Wrócił szybko do środka, założył spodnie i koszulę, nawet nie myśląc o guzikach.

Miał większe zmartwienia. Podbiegł do toaletki i otworzył górną szufladę. Jego palce ledwie

zdążyły dosięgnąć rękojeści sztyletu, kiedy drzwi do komnaty otworzyły się z hukiem i do po-

mieszczenia wtargnęło trzech mężczyzn. Mieli już wyciągnięte szpady. W szarawej poświacie

rzucanej przez stygnące w palenisku węgle zauważył, że mężczyzna w środku trzyma też w

ręku pistolet.

Nawet w tym niewyraźnym świetle rozpoznał napastnika. I natychmiast się zoriento-

wał, o co mu chodzi.

- Tylko nie rób nic głupiego, Montferrat - warknął herszt zbirów.

Mężczyzna, którego nazwano imieniem markiza de Montferrat, podniósł spokojnie

ręce i ostrożnie odsunął się od toaletki. Napastnicy dźwignąwszy groźnie ostrza do jego twa-

rzy, otoczyli go z obu stron.

- Co tutaj robisz? - zapytał ostrożnie.

Raimondo di Sangro schował szpadę do pochwy i położył pistolet na stole. Złapał za

krzesło i cisnął je w stronę markiza. Uderzyło o rowek w podłodze i z hukiem przewróciło się

na bok.

- Siadaj! - warknął. - Podejrzewam, że zajmie nam to chwilę. Montferrat skupił wzrok

na di Sangro, po czym ustawił krzesło i usiadł z wahaniem.

- Czego chcesz?

Di Sangro sięgnął do paleniska i zapalił knot, od którego następnie odpalił lampkę

oliwną. Postawił ją na stole, po czym zabrał pistolet i machnął nim pogardliwie w stronę swo-

ich ludzi. Skinęli głowami i wyszli, zamykając za sobą drzwi. Di Sangro przysunął sobie dru-

gie krzesło i usiadł na nim okrakiem, twarzą w twarz ze swoją ofiarą.

- Dobrze wiesz, czego chcę, Montferrat - odpowiedział, groźnie celując w niego pisto-

letem skałkowym z podwójną lufą. Przyjrzał się markizowi, po czym dodał kwaśno: - I mógł-

byś się wreszcie przedstawić swoim prawdziwym imieniem.

- Prawdziwym imieniem?

- Darujmy sobie te gierki, markizie. - Ostatnie słowo wyrzucił z siebie szyderczym to-

nem, a na jego twarzy wymalowało się poczucie wyższości. - Sprawdziłem twoje listy. Są

podrobione. Okazuje się, że żaden z ochłapów, jakie po przyjeździe tutaj raczyłeś nam rzucić

na temat swojej przeszłości, nie ma potwierdzenia w rzeczywistości.

Montferrat wiedział, że jego oskarżyciel ma pełne prawo do zadawania tego rodzaju

pytań. Raimondo di Sangro odziedziczył tytuł principe di San Severo - księcia San Severo -

już jako wrażliwy szesnastolatek, po śmierci dwóch braci. Do swoich przyjaciół i wielbicieli

zaliczał Karola VII, młodego hiszpańskiego króla Neapolu i Sycylii.

„Jak mogłem tak się pomylić co do tego człowieka? - myślał z rosnącym przerażeniem

Khoury Raymond - Sanktuarium.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: