Podróż do Sai Baby.pdf
(
2740 KB
)
Pobierz
Posyłamy Wam ksi
ąŜ
k
ę
, bardzo pomocn
ą
w rozwoju duchowym.
ś
yczymy
owocnej lektury oraz sukcesów na
ś
cie
Ŝ
ce duchowej. Om Sai Ram.
Kazimierz Borkowski
Spis tre
ś
ci
DuŜo wcześniej
Przed wyjazdem
PodróŜ i pierwsze spotkanie
Pobyt – dzień po dniu
Powrót
Wiele lat później
Du
Ŝ
o wcze
ś
niej
Kilka lat przed wyjazdem, na jesieni 1993 r. miałem, jak się później okazało
proroczy sen. Wtedy moja wyprawa do Indii mogła być jedynie w sferze
zupełnie fantastycznych marzeń ściętej głowy z prostej przyczyny braku
jakichkolwiek perspektyw na sfinansowanie kosztownej podróŜy. W istocie
wówczas nawet nie marzyłem o takiej moŜliwości. We śnie znalazłem się w
miejscu przypominającym kościół albo klasę, chociaŜ wyposaŜenie nie było ani
to kościelne, ani szkolne. Z tyłu za mną są jakieś osoby. Z lewej znajduje się
urządzenie – wyrocznia. W jakiś sposób padła zapowiedź wróŜby przeznaczonej
dla mnie. Stoję jakieś 10 kroków przed urządzeniem. Nagle ruchem
semaforowym z urządzenia wyskakuje tabliczka z napisem (czarno na białym):
Znajdzie się sponsor
pojedziesz do Indii
- 2 -
Oczom nie dowierzając, upewniam się jeszcze raz i widzę ponownie wyraźne
słowo „Indii”, co przyprawia mnie o wielką radość. Z uciechy biegam i skaczę.
Potem pokazuje się następna tabliczka, a kolejne przepowiednie na dalszą
przyszłość przekazywane są głosem. Niestety, po przebudzeniu nie pamiętam
ich.
Dlaczego jednak w ogóle chciałem pojechać do Indii, podczas gdy w swojej
naturze nigdy nie pielęgnowałem pragnienia podróŜowania po świecie? WiąŜe
się to wyłącznie z rozpoznaniem postaci Bhagawana Śri Sathya Sai Baby, co
przytrafiło mi się jakieś półtora roku przed tym snem. ‘Przytrafiło się’ jest
dobrym określeniem, gdyŜ świadomie nie szukałem nikogo takiego. W istocie
kilka lat wcześniej czytałem o Nim kilkakrotnie, a nawet oglądałem krótki film
(kreację duŜej ilości popiołu zwanego wibhuti z wazy podczas jednego z
hinduskich świąt). Wtedy widziałem w Nim jednego z wielu wielkich świętych,
joginów czy fakirów, z jakich zawsze słynęły Indie. Dopiero w 1992 r., kiedy
czytałem relację amerykańskiego śyda Ala Druckera o tym, w jaki sposób Sai
Baba (którego Al wcale wtedy nie znał) uratował mu Ŝycie, doznałem
prawdziwego szoku (oryginalnego artykułu nie mam, ale o tej swej niezwykłej
przygodzie Al wspomina takŜe krótko w tym skądinąd bardzo ciekawym
wywiadzie). Dane mi bowiem było poznać nagle całym swoim jestestwem,
zrazu bez cienia wątpliwości (one na krótko pojawiały się później), Ŝe tu po
Ziemi w tym samym czasie, gdy ja teŜ tu przebywam, chodzi sam Bóg, bądź
ktoś równie wielki jak Jezus Chrystus, a moŜe większy. To było niesamowite
uczucie, gdyŜ całe swoje Ŝycie byłem przeświadczony, Ŝe Bóg, o ile w ogóle
istnieje (logika mi mówiła, Ŝe musi istnieć, skoro cokolwiek istnieje), stworzył
ten świat i na tym koniec, tzn. wcale nie ingeruje w jego losy, pozostawiwszy
wszystko wcześniej narzuconym przez siebie bezwzględnym prawom i mniej
rygorystycznym regułom.
Dotąd nie jeden raz uświadamiałem sobie teŜ, jakim byłoby szczęściem Ŝyć za
czasów Jezusa z Nazaretu i spotkać się z Nim, posłuchać Jego nauczania. Pech
chciał, Ŝe urodziłem się kilka tysięcy lat za późno, a więc bez szans na takie
spotkanie. W takiej sytuacji ten dar niebios, przywilej rozpoznania wielkości
Swamiego, Sai Baby, musiał zmienić moje Ŝycie. Prawie przestraszyłem się, Ŝe
zmarnowałem całe dotychczasowe 46 lat swojego Ŝycia, spędzając je w
nieświadomości tak waŜkiej obecności Pana Wszechświata w zasięgu ręki. W
myślach kierowałem nawet pod Jego adresem wyrzuty o to, Ŝe tak późno mi się
objawił, mimo Ŝe przebywa tu w ludzkim ciele dłuŜej ode mnie. Przejmowałem
się teŜ stanem (nie)wiedzy Polaków, gdyŜ tylko nieliczni rodacy odwiedzili Go
lub cokolwiek o Nim wiedzieli. Wszystko to sprawiło, ze zaangaŜowałem się
całym sercem, niemal rzuciłem się z pasją w zdobywanie wszelkich informacji o
Nim oraz organizowanie ruchu saibabowego, nie bacząc na trudności. Przez
jakieś trzy lata Ŝyłem w ‘siódmym niebie’, jakby na haju, zafascynowany
odkrywaniem tej cudownej i absolutnie fantastycznej Osoby oraz dzieląc się
tymi radosnymi odkryciami z kim się dało. Nie było najwaŜniejsze to, Ŝe mało
- 3 -
kto z najbliŜszych mi osób rozumiał moje ‘szaleństwo’; faktycznie w
najlepszym przypadku tolerowano je. Z czasem jednak zacząłem dostrzegać u
siebie oznaki stopniowego słabnięcia fascynacji. śal mi było rozstawać się z
tamtym stanem, ale rozumiałem, Ŝe wszystko co dobre, kiedyś musi się
skończyć... Zostało jednak trwałe przekonanie o niezwykłości szansy, jaką
dostałem w obecnych czasach ja osobiście, ale w istocie takŜe cała ludzkość.
Piszę tu o tym, aby uwiarygodnić stwierdzenie, Ŝe kiedy wyruszałem w podróŜ
do Indii, nie jechałem tam z wątpliwościami, np. po to, by przekonać się o
prawdziwości tego, co się o wielkości Swamiego pisze i mówi (juŜ wtedy takŜe
rozumowo, a nie tylko emocjonalnie, byłem o tym święcie przekonany), ale by
znaleźć się w jego najbliŜszej obecności, by pospacerować po świętej ziemi, po
której chodził, zobaczyć miejsca, gdzie bywał i dokonywał cudów. Czy
ktokolwiek zlekcewaŜyłby okazję zbliŜenia się do Stwórcy całego świata,
obejrzenia Go na własne oczy, usłyszenia lub dotknięcia? Nikt, o zdrowych
zmysłach nie odpowie przecząco. Ludzie z naszego kręgu kulturowego nie
korzystają z tej szansy wyłącznie dlatego, Ŝe nie wiedzą, kim Sathya Sai Baba
jest. A nie wiedzą zasadniczo dlatego, Ŝe nie chcą wiedzieć! Nie chcą zaś, gdyŜ
wiedza ta rujnuje wiele z głęboko zakorzenionych przekonań wpojonych przez
środowisko, w którym się urodzili.
W tamtych latach tłumaczyłem wiele tekstów o Sai Babie z języka angielskiego
na polski, gdyŜ była tu pod tym względem niemal pustynia (wszystkie tamte i
nowsze tłumaczenia są dostępne w internecie). Mariusz P., który profesjonalnie
wydawał ksiąŜki w tematyce duchowej i był wielbicielem Swamiego,
zaproponował mi przetłumaczenie dwutomowej ksiąŜki Vision of Sai (Wizja
Sai). Nie musiałem się zastanawiać, gdyŜ to był mój ‘chleb powszedni’ i chętnie
wykonałbym kaŜdą taką pracę zupełnie gratis, a ewentualne niewielkie zyski z
tej działalności przekazałbym na cele wyŜsze (np. na propagowanie nauk Sai
Baby). Mariusz jednak płacił bardzo przyzwoite honoraria i z tych dwóch
tomów uzbierała się pokaźna suma z nawiązką wystarczająca na wyprawę do
Indii. Rodzina miała trochę Ŝal do mnie, Ŝe pieniądze te wydaję na tak niegodny
cel, gdy w domu zawsze brakowało pieniędzy. Nie mogłem tłumaczyć, Ŝe nie są
to moje pieniądze tylko Swamiego. Nie spotykało się teŜ ze zrozumieniem
wyjaśnianie, Ŝe nawet gdybym nie wyjeŜdŜał do Indii, pieniądze te
przeznaczyłbym na bardziej wzniosłe cele niŜ konsumpcja, gdyŜ z takim
nastawieniem zawsze pracowałem w wolnym czasie.
Następne trzy rozdziały to głównie nieznacznie wzbogacone edytorsko notatki
‘odszyfrowane’ z trzynastu kartek 16-kartkowego zeszytu, który zabrałem w
podróŜ. Zapiski te robiłem codziennie dosłownie na kolanie – praktycznie nigdy
siedząc przy stole, a na ogół leŜąc na materacu, dlatego teŜ są to gryzmoły
dzisiaj w wielu miejscach dość trudne do odczytania nawet dla ich autora!
Dodatkowe szersze wyjaśnienia robione podczas obecnej edycji dla odróŜnienia
umieściłem w przypisach.
- 4 -
Przed wyjazdem
24 maja 1997 r. rezerwuję
bilety lotnicze ‘tam’ na
liście oczekujących na dni
15 do 17 VI. Po około
tygodniu okazuje się, Ŝe
potwierdzono rezerwację
na 17 czerwca, więc proszę
o wykreślenie pozostałych
dat.
6 VI (w piątek) jadę do
warszawskiej ambasady
Indii po wizę tego kraju.
Stamtąd planuję pojechać
na sobotni zjazd absolwentów mojej klasy szkoły średniej, zatrzymując się na
nocleg u brata we Wrocławiu. W drodze do Warszawy spotykam Nurię (Lidkę;
znam ją ze spotkań saibabowych, gdzie pięknie śpiewała i tańczyła), która
mówi, Ŝe zwykle na załatwienie tej sprawy czeka się jakiś tydzień. Ja zaś
jechałem z nadzieją otrzymania wizy od ręki. W ambasadzie Indii dostaję od
urzędników kartkę, Ŝe mam się zgłosić po odbiór paszportu w poniedziałek (9
VI). Proszę panią (sekretarkę), aby spytała, czy nie dałoby się tego załatwić
dzisiaj, gdyŜ jestem z Torunia i w poniedziałek pracuję. Po kilku minutach
przynosi karteczkę z poprawionym terminem: dziś po południu, o godz. 4-5. Jest
upalny dzień. Wracam na Dworcu Centralny i kupuję bilet kolejowy do
Wrocławia na godz. 16:55, licząc, Ŝe zdąŜę odebrać wizę i wrócić na dworzec na
czas. Udaje się! Paszport z wizą mam juŜ o 15:50. Około 22:15 jestem juŜ u
brata Tadzia we Wrocławiu. Następnego dnia, w sobotę w południe zjawiam się
w Przygodzicach (koło Ostrowa Wlkp.) na zjeździe absolwentów Technikum
Rolniczo-Lniarskiego z roku 1968. Mieliśmy bardzo sympatyczne spotkanie w
klasie z naszą wychowawczynią, na którym kaŜdy po kolei opowiadał o swoich
losach po opuszczeniu szkoły. Nie omieszkałem zaimponować wzmianką o
właśnie planowanym wyjeździe do Indii. Potem, do póŜnego wieczora rozmowy
toczyły się juŜ na większym luzie na wolnym powietrzu, gdzie przygotowano
jedzenie i picie. Około 22:00, nie całkiem trzeźwy jednym z ostatnich
autobusów opuszczam Przygodzice i jadę do pobliskiego Ostrowa. Kupuje bilet
kolejowy do Torunia z przesiadką w Poznaniu. W pociągu jednak przesypiam
Poznań (pociąg zawozi mnie aŜ do Piły) i do Torunia przyjeŜdŜam z
Bydgoszczy! W domu zjawiam się mocno spóźniony – dopiero około siódmej
rano w niedzielę.
W poniedziałek (9 VI) mamy spotkanie grupy wielbicieli Sai Baby. Dostaję
porady i listy (napisane przez naszych ludzi do Baby – mam je Mu wręczyć).
Wcześniej przychodzi paczka od Mariusza P. (szef wydawnictwa Limbus, dla
- 5 -
Plik z chomika:
Semi111
Inne pliki z tego folderu:
Duchowość w życiu codziennym.pdf
(3268 KB)
Jadwiga Okrojek - Moja droga do Sai Baby.pdf
(3020 KB)
Profesor N. Kasturi - Biografia Sai Baby T-1.pdf
(4571 KB)
Podróż do Sai Baby.pdf
(2740 KB)
Nauka o Karmie.pdf
(2680 KB)
Inne foldery tego chomika:
_AURA_
_EGZORCYZMY & KLATWY_
_oczyszczanie organizmu_
+++ do przeczytania !!!
▪ Poznaj Siebie - medytacja
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin