Allende Isabel - Dom duchów 03 - Dom Duchów.pdf - dom duchów - lewy111

ISABEL ALLENDE

Dom Duchów

Mojej matce, babce i innym niezwykłym kobietom

występującym w tej opowieści

I. A.

W końcu jak długo żyje człowiek? Żyje tysiąc lat czy tylko rok? Żyje tydzień czy kilka wieków? Na

jak długo umiera człowiek? Co to znaczy na zawsze?

Pablo Neruda

PIĘKNA ROSA

Barrabas przyjechał do nas drogą morską, zapisała delikatną kaligrafią mała Clara. Już

wówczas miała zwyczaj zapisywać rzeczy ważne, później zaś, gdy zaniemówiła, zapisywała

również błahostki, nie podejrzewając, że w pięćdziesiąt lat później posłużę się jej zeszytami, by

przywrócić pamięć o tamtej epoce i przetrwać czasy trwogi, które nadeszły. Barrabasa

przywieziono w Wielki Czwartek. Siedział we wstrętnej klatce pokryty własnymi ekskrementami i

moczem i spoglądał zagubionym wzrokiem nędznego i bezbronnego więźnia, lecz po królewskim

sposobie trzymania łba i rozmiarach kości można było się domyślić, że wyrośnie na owego

legendarnego giganta, jakim stał się później.

Rankiem tego dnia panowała senna, przypominająca jesień atmosfera, toteż nic nie

zwiastowało wydarzeń, które opisała dziewczynka, aby nie poszły w niepamięć; miały one miejsce

podczas sumy w kościele św. Sebastiana, w której wzięła udział wraz z całą rodziną. Figury

świętych przykryto na znak żałoby fioletowymi płachtami, które jak co rok o tej porze dewotki

powyciągały z szafy w zakrystii i odkurzyły, i pod żałobnymi prześcieradłami królestwo niebieskie

wyglądało jak stos mebli przed przeprowadzką - tego żałosnego efektu nie mogły zrównoważyć ani

świece i kadzidło, ani jęki organów. Zamiast pełnokształtnych świętych z identycznymi twarzami

cierpiętników, w wyszukanych perukach z włosów zmarłych, rubinach, perłach, szmaragdach z

malowanego szkła i strojach florenckiej szlachty, widać było sterczące groźnie ciemne, zamazane

sylwetki. Jedynym, któremu żałoba wychodziła na korzyść, był patron kościoła, św. Sebastian,

ponieważ podczas Wielkiego Tygodnia oszczędzano wiernym widoku jego nieprzyzwoicie

wygiętego ciała, przeszytego pół tuzinem strzał, ociekającego krwią i łzami niczym cierpiący

homoseksualista, którego rany, cudownie świeże dzięki pędzlowi ojca Restrepo, budziły w Clarze

wstręt.

Był to długi tydzień skruchy i postu: nie grano w karty, nie słuchano muzyki, która mogłaby

zachęcać do rozpusty lub sprzyjać zaniedbaniu, i na tyle, na ile było to możliwe, okazywano smutek

i przestrzegano czystości, choć właśnie w tych dniach diabeł szczególnie natrętnie wodził słabe

ciało katolickie na pokuszenie. Post polegał na spożywaniu delikatnych ciastek z ciasta

francuskiego, smakowitych duszonych warzyw, puszystych placków kukurydzianych i wielkich

serów przywiezionych ze wsi, którymi rodziny upamiętniały Mękę Pańską, wystrzegając się

kosztowania nawet najmniejszego kawałka mięsa lub ryby pod groźbą ekskomuniki, przed którą

ostrzegał ojciec Restrepo. Nikt nie odważyłby się okazać mu nieposłuszeństwa. Ksiądz był

wyposażony w długi oskarżycielski palec, którym publicznie wskazywał grzeszników, i w język

wyćwiczony w targaniu uczuciami wiernych.

- Ty złodzieju, który okradłeś Kościół! - krzyczał z ambony wskazując na młodzieńca

usiłującego zasłonić twarz kołnierzem. - Ty bezwstydnico, która prostytuujesz się w dokach! -

oskarżał zniedołężniałą, dręczoną artretyzmem i oddaną Matce Boskiej z Karmelu dońę Ester

Truebę, która zaskoczona przecierała oczy, gdyż nawet nie znała znaczenia tego słowa ani nie

wiedziała, gdzie znajdują się doki.

- Kajajcie się, grzesznicy, nieczysta padlino, niegodna ofiary Naszego Pana! Pośćcie!

Okazujcie skruchę!

Kapłan musiał powściągać gorliwość, z jaką wypełniał swoje powołanie, aby nie okazać

otwartego nieposłuszeństwa zwierzchnikom kościelnym, którzy uginając się przed wiatrami

modernizmu byli przeciwni noszeniu włosiennicy pokutniczej i biczowaniu się. On sam był

zwolennikiem garbowania skóry jako środka walki ze słabościami duszy. Słynął z rozpasanego

krasomówstwa. Najwierniejsi chodzili za nim z parafii do parafii i pocili się słysząc, jak mówi o

cierpieniach grzeszników w piekle, ciałach rozszarpywanych przez wymyślne maszyny do tortur,

wiecznych ogniach, hakach, które przebijały członki męskie, obrzydliwych gadach, wchodzących w

otwory kobiece, i o wielu innych rodzajach kaźni, którymi ubarwiał każde kazanie, by siać strach

boży. Opisywał nawet najintymniejsze anomalie samego szatana, a wszystko to czynił z akcentem

galisyjskim; jego misją kapłana na tym padole było potrząsanie sumieniami zobojętniałych

Kreolów.

Severo del Valle był ateistą i masonem, lecz miał ambicje polityczne i nie mógł pozwolić sobie

na luksus nieobecności na najbardziej uczęszczanych mszach w niedziele i święta kościelne. Jego

żona Nivea wolała porozumiewać się z Bogiem bez pośredników, żywiła głęboką nieufność do osób

w sutannach i nudziły ją opisy nieba, czyśćca i piekła, lecz towarzyszyła mężowi powodowanemu

parlamentarnymi ambicjami, ponieważ miała nadzieję, że jeśli zasiądzie w Kongresie, to ona

uzyska dla kobiet prawo głosu, o które walczyła od dziesięciu lat, nie tracąc animuszu mimo

wielokrotnego zachodzenia w ciążę. W ten Wielki Czwartek ojciec Restrepo doprowadził słuchaczy

swoimi apokaliptycznymi wizjami do granic wytrzymałości i

Nivea dostała mdłości. Zastanawiała się, czy znów nie jest w ciąży. Mimo podmywania się

octem i gąbką nasączoną żółcią wydała na świat piętnaścioro dzieci, z których żyło jedenaścioro, i

miała powody sądzić, że dochowała się już całego potomstwa, ponieważ najmłodsza córka, Clara,

miała dziesięć lat. Wyglądało na to, że jej zdumiewająca płodność wytraca wreszcie impet. Skłonna

była upatrywać przyczynę złego samopoczucia we fragmencie kazania ojca Restrepo, w którym

wskazał na nią mówiąc o faryzeuszach chcących zalegalizować bękarty i śluby cywilne,

spowodować rozkład rodziny, ojczyzny, własności i Kościoła, przyznać kobietom tę samą pozycję

społeczną co mężczyznom i rzucić otwarte wyzwanie prawom boskim, które są w tej dziedzinie

bardzo precyzyjne. Nivea i Severo zajmowali wraz z dziećmi cały trzeci rząd ławek. Clara siedziała

obok matki, która z niecierpliwością ściskała jej rękę, ilekroć ksiądz rozwodził się zbytnio nad

grzechami cielesnymi, ponieważ wiedziała, że pod wpływem jego wywodów mała skłonna jest

tworzyć w swojej wyobraźni obrazy nawet najbardziej nieprawdopodobnych zboczeń, o czym

świadczyły pytania, które zadawała i na które nikt nie umiał odpowiedzieć. Clara była

przedwcześnie dojrzała i miała bujną wyobraźnię, którą wszystkie kobiety w rodzinie dziedziczyły

po matkach. W kościele podniosła się temperatura i przenikliwy zapach świec, kadzidła i zbitego

tłumu potęgował nudności. Nivea pragnęła, by uroczystość skończyła się wreszcie i by mogła

wrócić do chłodnego domu, usiąść w korytarzu między paprociami i delektować się popijaną z

dzbana orszadą, którą Nana przygotowywała w dni świąteczne. Przyjrzała się dzieciom; najmłodsze

były zmęczone, sztywne w niedzielnych strojach, a uwaga starszych zaczynała się rozpraszać. Jej

wzrok padł na Rosę, najstarszą z żyjących córek, i jak zwykle doznała uczucia zaskoczenia.

Dziwna uroda Rosy miała w sobie coś niepokojącego, przed czym nawet ona nie mogła uciec;

wydawała się ulepiona z innej niż rasa ludzka gliny. Nim Rosa przyszła na świat, Nivea wiedziała,

że będzie to dziecko nie z tego świata, bo widywała je w snach, toteż nie zdziwiła się, gdy położna

krzyknęła z wrażenia na widok noworodka. Rosa urodziła się biała, gładka, bez zmarszczek, jak

fajansowa lalka, z zielonymi włosami i żółtymi oczyma i - jak powiedziała położna żegnając się

znakiem krzyża - była najcudowniejszym stworzeniem, jakie pojawiło się na ziemi od czasów

grzechu pierworodnego. Od pierwszej kąpieli Nana myła jej włosy wywarem z rumianku, co

złagodziło ich barwę, nadając im odcień starego brązu, i kładła nagą na słońcu, aby wzmocnić

skórę, która w najbardziej delikatnych okolicach brzucha i pod pachami była niemal przezroczysta,

tak że widać było żyły i ukrytą tkankę mięśniową. Okazało się jednak, że te cygańskie wybiegi nie

wystarczą, i szybko rozeszła się pogłoska, że oto urodził się anioł. Nivea miała nadzieję, że

niewdzięczny okres dorastania przysporzy córce pewnych niedoskonałości, lecz nic takiego nie

nastąpiło - przeciwnie, osiemnastoletnia Rosa nie przytyła i nie dostała pryszczy na twarzy,

przybyło jej natomiast morskiego wdzięku. Miękki lazurowy połysk skóry, kolor włosów,

Allende Isabel - Dom duchów 03 - Dom Duchów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: