Siddons Anne Rivers - Dom nad oceanem(1).pdf - romanse - Gwiazdeczka0101

Anne Rivers Siddons

DOM NAD

Przełożyła Monika Ruiz

OCEANEM

Rozdział 1

O miejscowości Outer Banks w Północnej Karolinie krąży wiele

opowieści. Wszystkie one mówią o statkach, które w czasie jesien

nych sztormów tonęły nie opodal tych zdradliwych wybrzeży. Przez

wiele stuleci uzbierała się ich dosyć pokaźna ilość — dlatego też

Banks stało się powszechnie znane jako Cmentarzysko Atlanty

ku. Większość wraków spoczywa przy Diamentowym Wybrzeżu,

tuż obok Przylądka Hatteras. Pozostałe ponad sto mil wybrzeża

także kryje wiele tajemnic licznych wraków statków i ciał maryna

rzy. Mity, duchy i zjawy są tu tak samo oczywiste i normalne jak

gęsta, morska mgła. Najlepiej pamiętam legendę opowiedzianą

nam wszystkim — Cecie, Fig, Paulowi Sibleyowi i mnie — przez

Ginger Fowler, kiedy byłam w ostatniej klasie szkoły średniej. Przy

jechaliśmy wtedy odwiedzić ją w przerwie międzysemestralnej we

wrześniu.

— Podobno kiedy jakiś statek ma zatonąć, słychać coś podob

nego do śpiewu syren — powiedziała. — Mieszkańcy wybrzeża

twierdzą, że są to nimfy, które w ten sposób wołają żeglarzy. Wiele

osób je słyszało. Kiedy słyszysz ten śpiew, jesteś jak zaczarowany —

idziesz za nim, aż wpadasz w zdradliwe fale morskie. Kilku żegla

rzom udało się jakoś wyratować i przysięgają, że jest to święta

prawda, a nie legenda.

Siedzieliśmy na werandzie przed domem Fowlerów, położonym

tuż przy plaży w Nag's Head, i obserwowaliśmy zachód słońca nad

Atlantykiem. Ze wszystkich stron otaczały nas wielkie, podniszczo

ne już wilgocią i wiatrem dwu- i trzypiętrowe kamienice, które okoli

czni mieszkańcy nazywali osiedlem „Nie umalowanej arystokracji".

Była to długa uliczka otoczona dużymi, drewnianymi domami letni

mi, które zostały wzniesione na początku wieku przez bardzo bogate

rodziny. Początkowo były to jedyne domy w tej okolicy i dlatego mo

gły górować nad otoczeniem i zawładnąć całą pobliską dziką plażą.

Obecnie jednak otoczone są większymi lub mniejszymi domkami,

chatami rybaków, warsztatami naprawy sprzętu rybackiego. Pomi

mo to, nawet gdy siedzi się na werandzie lub w ogrodzie, człowiek

nie zdaje sobie w ogóle sprawy z tego mało interesującego otoczenia.

Pozostaje przecież wiatr, słońce, pozorna pustka i bezkresne morze.

Pamiętam, jak poczułam mały frisson, który podobny był do

nocnego powiewu wiatru na opalonym ciele. Dotknęłam dłoni Pau

la. Odwzajemnił mi uścisk, lecz nie spojrzał na mnie. Z uwagą

patrzył na słodką twarzyczkę Ginger, pięknie opaloną, oświetloną

czerwonymi promieniami zachodzącego za naszymi plecami słońca.

Outer Banks przypomina jesienną krainę stworzoną, zda się,

przez czarnoksiężnika: powietrze jest tak przejrzyste, że na roz

ległych wydmach widać wszystkie ziarenka piasku, skąpane

w świetle, którego nie da się opisać. Przez ostatnie cztery dni byli

śmy na plaży od świtu do zmroku. Każda z nas była opalona, lecz

tylko Ginger miała ładny, brązowy kolor skóry. Piegi na jej twarzy

zlały się z opalenizną w jedną całość, a brwi i włosy rozjaśniły się.

W wypłowiałym bawełnianym kostiumie kąpielowym i z tymi jej

chłopięcymi, nieco krzywymi nogami wyglądała jak starożytna

figurka Majów.

Pomyślałam sobie, że idealnie pasuje do tego starego domu

i jeszcze starszego wybrzeża, ale, prawdę mówiąc, jej ojciec kupił tę

posiadłość zaledwie dwa lata wcześniej od jakiejś przedsiębiorczej

wdowy, która miała się przeprowadzić, aczkolwiek niechętnie, do

swych dzieci w Wilmington. Do tej pory Ginger spędzała letnie

wakacje w Gulf Shores, na wybrzeżu w Alabamie, gdzie mieszkała

wraz z rodzicami w małym miasteczku zwanym Fowler (bardzo

odpowiednia nazwa, nieprawdaż?). Była tam fabryka odzieżowa,

młyn i sklep — wszystko to należało do ojca Ginger. Państwo Fowle-

rowie stali się właśnie bardzo bogaci, jak dla nas wprost niewyobra

żalnie. Pomimo to Ginger pracowała bardzo ciężko, aby nie dać po

sobie poznać, że jest bogata. Udało jej się to znakomicie, przynaj

mniej w naszym przypadku. Nic nie wiedzieliśmy o jej fortunie aż

do momentu, gdy pojechaliśmy odzwiedzić ją w Outer Banks i po

raz pierwszy zobaczyliśmy jej dom. Nie mieściło się nam w głowie,

że można być tak bogatym. Kiedy Fig zaproponowała Ginger człon

kostwo w „Tri Omega", dowiedziała się, że ma ona swoje własne

konto na sumę pięciu milionów dolarów. Była to suma dla nas nie

wyobrażalna. Ale ponieważ zwykle nie zwracaliśmy szczególnej

uwagi na to, co mówiła Fig, albo zapomnieliśmy o tym, albo też nie

uwierzyliśmy jej w ogóle. Koniec końców Ginger i tak stała się człon

kiem „Tri Omega", bo kochaliśmy ją wszyscy. Chyba nikt nie może

jej nienawidzić. Jest tak miła, sympatyczna i słodka, że nie można

oprzeć się jej urokowi.

— Poza tym — stwierdziła zamyślona Cecie — nie wygląda

wcale na rozpuszczoną bogatą panienkę.

W gasnących promieniach słońca Paul uśmiechnął się do Ginger

i powiedział: — Czy słyszałaś kiedy śpiewające syreny, Ginger?

— O Boże! Nie! — odpowiedziała. — Chyba bym umarła. Mam

nadzieję, że nigdy ich nie usłyszę.

— A ja chciałbym posłuchać ich głosu — powiedział, spojrzał

na mnie i ścisnął mi rękę. — Byłoby to najciekawsze doznanie w ca

łym moim życiu.

Przeszedł mnie dreszcz. Wydawało mi się, że wiatr wiejący

dokoła nas ma określoną wagę i znaczenie, a każdy poruszający się

atom — namacalną budowę i siłę. Byłam w Paulu zakochana na

śmierć, tak mocno, że wydawało mi się, iż w jakiś sposób zależę

od wszystkiego, co mnie otacza, i ulegam jakimś zamierzonym

wpływom.

— Chyba pójdę zrobić herbatę — powiedziała Cecie, spojrza

wszy najpierw na mnie, potem na Paula. Wstała i powoli poczłapała

do domu. Patrzyłam na nią, dopóki nie zniknęła mi z pola widzenia.

Po raz kolejny pomyślałam sobie, że wygląda jak młody, szczupły

chłopak. Ależ żałowałam wtedy, że nie darzy Paula większą sympa

tią! Cecie była moją najbliższą przyjaciółką, jedną z dwóch wielkich

miłości w moim życiu. Dlatego chciałam, aby i tę miłość dzieliła ze

mną. Marzyłam, abyśmy w trójkę stanowili zgodną całość. Jednakże

Cecie, która zawsze była powściągliwa w uczuciach i niełatwo się za

kochiwała, nie zamierzała najwyraźniej oddać swego serca Paulowi

Sibleyowi. Już od pierwszego momentu, gdy się poznali, starała się

być jak najdalej od niego; jeśli nie fizycznie, to przynajmniej emocjo

nalnie. Gdyby dotyczyło to kogoś innego spośród moich znajomych,

spowodowałoby moją zazdrość, ale w przypadku Cecie wszystko

było jak najbardziej w porządku. Tak naprawdę sama nie wiedzia

łam, co było między nami, i jakoś nie mogłam nawet z nią o tym

porozmawiać. Ona też nie próbowała poruszać tego tematu. Paul

wiedział, że go nie lubi, ale okazał się na tyle mądry, że tego nie

okazywał. Dlatego też spotykali się niezbyt często.

Prawdę mówiąc, ten tydzień we wrześniu był ostatnim okresem,

jaki Cecie zgodziła się spędzić w jego towarzystwie. Ale i tak

nie miało to znaczenia. Tego weekendu bowiem straciłam go dla

nowych pieniędzy Ginger, lecz wiele czasu musiało jeszcze upłynąć,

zanim się o tym dowiedziałam.

Miałam wtedy w szkole kurs poezji współczesnej. Czytaliśmy

między innymi wiersze T.S. Eliota. Najbardziej spodobała mi się

Pieśń miłosna ]. Alfreda Prufrocka. Do dziś pamiętam, jak pani pro

fesor odczytała nam na głos dwie linijki tego wiersza, wyjątkowo

piękne:

•Nasłuchując, jak syreny śpiewem zwołuję się gdzieś.

Nie sądzę, aby dla mnie zaśpiewały.

Nagle zaczęłam po cichu płakać i wyszłam z sali. Cała zalana

łzami wzruszenia i egzaltacji poszłam do budynku „Tri Omega".

Płakałam i wtedy, gdy po lekcji historii nadeszła Cecie, a za nią Fig

i Ginger, by zaprosić nas na wcześniejszą kolację.

— Kto to był? Yeats? Dylan Thomas? — zapytała Cecie, która

miała kurs poezji współczesnej w poprzednim roku. Dobrze znała

moje humory i skłonność do nagłych wybuchów płaczu. Było to

spowodowane przede wszystkim głęboką miłością do Paula, z której

powodu byłam bezbronna i narażona na wszelkie przeciwności losu

niczym na zarazki szybko przenikające do organizmu człowieka.

Najprzeróżniejsze rzeczy wywoływały we mnie wtedy wzruszenie

i doprowadzały do obfitych łez. Prawdę mówiąc, poezja zawsze

miała na mnie duży wpływ. Cecie i ja często siadywałyśmy razem do

późnego wieczora i czytałyśmy dla siebie — były to najczęściej

piękne, bezpośrednie wiersze z przełomu XIX i XX wieku. Jeśli na

wet nie płakałyśmy przy tym, to przynajmniej miałyśmy łzy

w oczach. Nigdy nie widziałam Cecie płaczącej głośno, jednakże

w czasie naszej lektury poezji nierzadko była tego bliska.

— Eliot... — zaszlochałam. — O śpiewających syrenach, ale

nie dla niego... Nic nie wiem. Zgłupiałam. Przypomniała mi się

opowieść Ginger w Nag's Head — o tych syrenach i statkach, a wte

dy... No cóż, myślę, że to po prostu bardzo smutny werset. Smutny,

smutny... Ale takie jest życie. Zawsze tak powinno być, ale nie jest...

To znaczy, kiedy już wiesz, że tak nie będzie...

— Co ty wygadujesz? — zapytała Ginger, marszcząc w osłu

pieniu brwi. Ona i Fig mieszkały razem z nami w apartamencie,

w którym miałyśmy wspólną łazienkę. Czasami siadywałyśmy rano

Siddons Anne Rivers - Dom nad oceanem(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: