S. Przybyszewski, Śnieg.pdf

STANISŁAW PRZYBYSZEWSKI

ŚNIEG

Dramat w czterech aktach

Magia Słowa

Tower Press 2000

Osoby

TADEUSZ

BRONKA , jego żona

EWA , jej przyjaciółka

KAZIMIERZ , brat Tadeusza

MAKRYNA

LOKAJ

Akt pierwszy

Scena I

Kazimierz, Bronka

Widz patrzy na wytworny pokój jadalny, z którego poprzez wielkie, wysokie okna i

przez oszkloną, zimową oranżerię widać nagie, szronem okryte drzewa ogrodu i

płaty gęste śniegu. W kącie wielki, staroświecki komin, obok polana sosnowe, które

Kazimierz dorzuca nerwowym ruchem raz po raz do ognia. Bronka stoi przy oknie,

niespokojnie zapatrzona w śnieżycę.

KAZIMIERZ

Coś ty taka niespokojna? Nie bądźże dzieciakiem. Czego się lękasz?

BRONKA

Ale, bój się Boga, Kaziu, czy nie widzisz, jaka śnieżyca? Prawie cały dzień sypie i

sypie. Zaspy się potworzyły. Tam za miastem droga bez drzew na jaki kilometr. Nie-

chże stangret pobłądzi. Sanki się w rów przewrócą...

KAZIMIERZ

(przerywa jej)

I cóż z tego? Tadeusz wypadnie w rów. Będzie mu miękko.

BRONKA

O, jakiś ty brzydki.

KAZIMIERZ

No, nie gniewaj się. Ale patrzę rzeczywiście na was, jak na dwoje dzieciaków. Wasz

stosunek – to rzadka anomalia. Rok już jesteście pobrani, a bawicie się w takie czu-

łostki, jakbyście się dopiero wczoraj poznali.

BRONKA

Ależ to, to właśnie robi nasze życie tak pięknym.

KAZIMIERZ

Oczywiście, oczywiście. Ale powiedz mi, kochana Bronko, ile miłosnych listów

otrzymałaś od twego Tadzia przez ten jeden tydzień, odkąd go w domu nie ma.

BRONKA

Ach, gdybyś wiedział, jaki on piękny list mi napisał! Gdybyś wiedział, jak ja te listy

kocham. Tak pięknych słów nikt nie umie powiedzieć.

KAZIMIERZ

No – o słowa nietrudno. Ale Tadeusz cię rzeczywiście kocha. (Zamyślony)

Tak, on cię bardzo kocha. Zazdroszczę wam waszej miłości i waszego szczęścia.

(Po chwili) Całkiem się tu przy was rozmazgaję. Coraz częściej śnią mi się senty-

mentalne idylle o jakimś zakątku, gdzie bym przy ukochanej, pieszczonej i pieszczą-

cej kobiecie mógł swobodnie pracować. Znużyła, znudziła mnie ta wieczna włóczęga

po całym świecie. Zresztą to wszystko blaga. Wrażenia artystyczne, muzea, teatr,

cyrk, Włochy, Paryż – to blaga, blaga, blaga. Tylko coraz większa nuda. Wszędzie

jedno i to samo, i tak człowiek wlecze się z kąta w kąt z tą samą ustawiczną nudą...

BRONKA

Kaziu, Kaziu, jakiś ty smutny. Takiego bezdennego smutku jeszcze nie widziałam.

A tak.

KAZIMIERZ

BRONKA

A gdybyś się zakochał, Kaziu, co?

KAZIMIERZ

Chyba w tobie. Tak czy tak, już mi do tego niedaleko.

BRONKA

(żartując)

Ej, ty głuptasie, co byś ty robił z taką prostą dziewczyną, jak ja. Takie proste, szla-

checkie dziewczę to nie dla ciebie.

KAZIMIERZ

(ironicznie)

Otóż właśnie dla mnie. Mam dosyć tych głupich, próżnych samiczek pawich, które

grają rolę demonów i pieprzą ją mozolną i niesmaczną żonglerią temperamentu i

namiętności, dosyć tych maślankowatych i ckliwych aniołów natchnienia. Dosyć

tych zgarbionych wiedźm, co się rozbijają na łysej górze nauki, wiedzy i pracy spo-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: