nowak-amnezjak.pdf

Alexander Gütsche, Andrzej Miszczak, Błażej Jaworowski, Marcin Przybyłek, Wojciech

Szyda, Michał Cetnarowski, Jakub Nowak, Jacek Dukaj, Tomasz Kołodziejczak

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Redaktor prowadząca serii: Kasia Sienkiewicz-Kosik

Redakcja: Michał Cetnarowski, Kasia Sienkiewicz-Kosik

Korekta: Maria Aleksandrow, Tomasz Hoga

Skład i łamanie: Powergraph

Ilustracja na I okładce: Rafał Kosik, Konstantin Inozemtsev

Projekt graficzny serii i opracowanie: Rafał Kosik

Wyłączny dystrybutor:

Firma Księgarska Olesiejuk Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A

ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Mazowiecki

tel. 22 721 30 00, fax 22 721 30 01

www.olesiejuk.pl, e-mail: fk@olesiejuk.pl

Wydawca:

Powergraph Sp. z o.o.

ul. Cegłowska 16/2, 01-803 Warszawa

tel./fax: 22 834 18 25, 22 834 18 26

powergraph.pl, sklep.powergraph.pl, e-mail: powergraph@powergraph.pl

ISBN 978-83-61187-22-6

Printed in Poland, EU

Jakub Nowak

Amnezjak

Już lato odeszło i kwiaty przekwitły,

A jeszcze coś w słońcu się mieni.

Anna Chodorowska, Jarzębina

Stała pod śniegiem panna zielona,

Nikt prócz zająca nie kochał jej.

Krystyna Wodnicka, Zielony gość

Jebać, jebać PZPN!!!

kibic na meczu KS Wierchy Rabka-Zdrój – Ogniwo Piwniczna-Zdrój (16

sierpnia 2009 r., wynik meczu 3:2), wyprowadzony przez ochronę w trakcie

spotkania z powodu używania języka powszechnie uważanego za wulgarny

Jego saga była najwspanialsza. Najdłuższa, misternie ple-

ciona, wiła się dziesiątkami wątków, które uzupełniały się

wzajemnie, dyskutowały ze sobą, przekomarzały się, czasem –

z pozoru sprzeczne – kłóciły. Saga, największe z jego świadectw

i najpotężniejszy oręż, obezwładniała swym skomplikowaniem,

mieniła się wszystkimi możliwymi matowościami nadchodzące-

go mroku, wszystkimi głębokościami rozrastającego się cienia,

szczególnie tymi najgłębszymi i najgęstszymi, tymi przenikają-

cymi każdego do samego szpiku, dogrzebującymi się do samej

Amnezjak | 515

istoty. Tymi zatrzaskującymi duszę w pozbawionej światła i cie-

pła szkatule.

Jego saga była pieśnią wybrzmiewającą melodiami naj-

piękniejszymi wśród smutnych i najbardziej ponurymi wśród

najpiękniejszych. Monumentalna symfonia symfonii, urosła

w kakofonię rozpaczy, niepewności i zwyczajnego ludzkiego

strachu. Maszerowały w niej jednak i gniew, i zacięta, harda

determinacja. W jednej parze sunęły duma i pycha, a między

nimi miękko i elegancko meandrowały tęsknota, żal i ta trzecia,

potężna, gwałtowna i niestabilna siła, ta karmiąca się porażką

i niespełnieniem.

Jego saga tyczyła ciężaru na jego barkach: pary mieczy, które

czasem musiał dźwignąć, i wagi odpowiedzialności – za los

jego ludzi i zamku, za los wojny, los Nieba i Człowieka. Mówiła

o płonącym bólu setek jego blizn, które wszyscy mogli oglądać,

siekących odsłonięte ręce, szyję i głowę. I o tych na jego sercu,

wplatanych do sagi od samego początku, trwających niczym

ponure refreny we wspólnym podaniu i pozostałych dziełach,

które tworzyli. Jego saga była bowiem najpierwotniejszym

ze słów, była najwyższym, najpewniejszym z drogowskazów,

niczym latarnia morska świeciła na bezkresnym oceanie nieba.

Nie mogło być inaczej, była sagą króla.

* * *

Obudził go, jak zawsze, chrzęst świtu. Nieregularny, szorstki,

nieprzyjemny – tak korodowała noc kryta pierwszymi plamami

sinego poranka. Wciąż otumaniony nierozpoznanymi snami

i skulony głęboko pod górą pościeli, Wład miał wrażenie, że bar-

dziej niż zza wysokich, szczelnie pozamykanych okien chrzęst

dochodzi gdzieś z głębi jego piersi, lepkiej od potu i jednocześnie

zmarzniętej. Może to trzeszczy rozespane ciało, kolejny raz bro-

niące się przed następną porcją cierpień, pomyśli potem Wład,

wspominając tępy chaos poranków. Teraz refleksja była daleko,

ustąpiła pierwszeństwa biologii: atawistyczny odruch popędzał

516 | Science fiction

go niewidzialnym batem, zmuszał do rozklejenia zaropiałych

oczu i przesuszonych ust.

Pierwszy gwałtowny haust sypialnianego zaduchu i zimnego

półmroku komnaty, pierwszy haust rzeczywistości. I od razu

huragan świadomości, jak trzęsienie Równiny, jakby wiszące

nad nim zamkowe kondygnacje nagle runęły mu na głowę. Noc

się kończy, idzie precz. Świta, więc będzie mógł ją zobaczyć.

Znowu.

Ta myśl poderwała go, spięła do galopu pompę w jego pier-

si. Wygramolił się z łoża i przeciągnął mocno. Blizny kreślące

na zniszczonej skórze mapy poświęcenia przesuwały się wraz

z nią. Gdy odrywały się od wnętrzności, dziesiątki podskórnych

pożarów wybuchały jeden po drugim, od stóp aż po zniszczone

dłonie wzniesione wysoko nad głową. Zadrżał, jęknął. Choć

zawstydzony własną słabością, skrupulatnie zachował tę falę

bólu i niemal odruchowo, finezyjnie wplótł ją w jedną z melodii

swojej sagi.

Ubierał się w pośpiechu, bardziej niż zimnem gnany myślą

o tragicznym przedstawieniu, którego wkrótce miał doświad-

czyć. Przygotowane przed zaśnięciem ubranie (buty, spodnie,

kaftan) było wyziębione i śmierdziało błockiem. Bura breja coraz

głębiej wdzierała się w zamek, znaczyła wszystko wokół kwa-

śnym zaduchem. Wdzierała się i w ludzi, smród błocka zostawał

na skórze, osiadał na śluzówkach i płucach; ciężki, niewygodny

i niezmywalny – niczym wyrzuty sumienia. Jak ci z dołu mogli

się tym oblepiać? Jak mogli umieszczać to w sobie ?

Wład westchnął, założył gruby kożuch i zaciągnął się jego

zapachem. Woń martwej jadłorzyny niosła spokój. Wiszące na

ścianie miecze błyskały do niego w ciszy.

Wtedy sobie przypomniał. Zawahał się zaskoczony, jak mógł

nie pamiętać?

Odwrócił się w stronę łoża – dużego, ciemnego kształtu

pośrodku przestronnej komnaty. Była tam (gdzieżby indziej być

miała), leżała w kłębach pierzyn, tyłem do niego. Ciemna, stę-

żała wypukłość. Zbyt cicha i zbyt nieruchoma, by spała. Leżała

Amnezjak | 517

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: