Korbel Kathleen - Na szlaku do Mandalay.pdf - magda123x - SaZbyszek

Na szlaku do

Mandalay

Kathleen Korbel

Rozdział 1

Nad wyspą St. Maarten wisiały ciężkie szare chmury.

Strugi ulewnego deszczu smagały zamglone zbocza gór o

pastelowych odcieniach i stalowosiną powierzchnię oceanu.

Dziesiątki zakotwiczonych w porcie żaglówek kołysały się na

wodzie jak drzewa podczas zimowej zawieruchy. Kate

Manion niezupełnie tak wyobrażała sobie wymarzony dzień w

raju.

Przyglądała się tej posępnej scenerii, siedząc w łodzi na

środku zatoki i zastanawiając się, nie po raz pierwszy, co

właściwie tu robi. Zaledwie czterdzieści osiem godzin

wcześniej była jeszcze rozsądną osobą, która pracowała w

biurze, zmagając się z komputerem i myśląc o tym, jaki

przysmak wyjmie z lodówki na kolację. Teraz znajdowała się

w towarzystwie dwudziestu innych przemoczonych

potępieńców, którzy podobnie jak ona naiwnie zamierzali

spędzić tydzień na morzu, pławiąc się w słońcu i korzystając z

życia. Chyba jednak popełniła błąd, pozwalając, by Betty

Williams posłała ją na urlop.

- Przygotować się, podpływamy!

Usłyszawszy tę komendę, Kate odwróciła głowę i

spojrzała na żaglowiec, który przez najbliższy tydzień miał

być jej domem. Musiała chyba stracić rozum. Nigdy w życiu

nie płynęła statkiem. Owszem, jeździła na nartach, kąpała się

w ogrzewanym basenie, ale ten pomysł zakrawał na

szaleństwo.

Zobaczyła strzelające w niebo cztery maszty - potężne

czarne słupy, które zdawały się sięgać ołowianych chmur - i

pomyślała, że to dopiero jest prawdziwe szaleństwo. Nie dość,

że dała się namówić, by spędzić pierwszy od sześciu lat urlop,

jak nigdy dotąd, poza Stanami, nie dość, że Betty Williams

zdołała ją przekonać do udziału w pełnomorskim rejsie, to

miała na dodatek płynąć na pokładzie żaglowca, który

wyglądał jak wierna kopia statku piratów. Był wysoki, miał

pełne ożaglowanie, skrzypiące drewniane pokłady i

powiewającą na wietrze brytyjską banderę. Usłyszawszy

dochodzący z góry głos z charakterystycznym akcentem, zdała

sobie sprawę, że ma też angielską załogę.

- Uwaga, łódź się trochę kołysze, więc uważajcie

państwo, wchodząc na pokład.

Z pewnością nie jesteśmy już w Kansas, westchnęła w

duchu, patrząc nieufnie na uśmiechniętego, czarnoskórego

marynarza

- W porządku, teraz pani. Proszę podać mi rękę.

Kate zarzuciła na ramię torbę i energicznie wstała z

miejsca. Pierwszy stopień stalowej drabinki miała na

wysokości talii, szybko więc zrozumiała, że rzeczywiście

sama sobie nie poradzi. Chwyciła marynarza za rękę,

postawiła stopę na szczeblu, lecz wtedy łódź odskoczyła nagle

od statku. Prawa noga Kate zawisła w powietrzu, a jej dłoń

zaczęła ześlizgiwać się z drabinki.

Zaczęła już sobie wyobrażać, jak ląduje z bagażem na dnie

zatoki, gdy czyjaś ręka chwyciła ją mocno za ramię. Przez

dłuższą chwilę tylko ten stalowy uścisk pozwolił jej zachować

równowagę. Gdy była już bezpieczna, spojrzała w górę - i

omal znów nie ześlizgnęła się z drabinki

Anglik, który ją ocalił, był chyba najprzystojniejszym

mężczyzną, jakiego dotąd spotkała. Pomyślała tak od razu,

choć w tym momencie widziała zaledwie jego twarz i

rozbawione szare oczy. Miały barwę śniegowych chmur i

skrzydeł gołębicy. Przyciągały jak magnes, pozwalając

zapomnieć o deszczu i chłodzie.

- Wspomnę o panu w pierwszym liście do domu -

obiecała drżącym głosem, gdy udało jej się wreszcie postawić

bezpiecznie nogę na pokładzie.

Nieznajomy uśmiechnął się szeroko.

- Cała przyjemność po mojej stronie - zapewnił Kate,

biorąc od niej torbę. Po chwili puścił jej dłoń i zajął się

kolejnym pasażerem.

Inny członek załogi poprowadził Kate dalej, informując

pospiesznie o zasadach zaokrętowania i wręczając

szklaneczkę z rumem. Słuchała go uprzejmie, wciąż jednak

nie mogła zapomnieć oczu swego wybawcy, który pomagał

właśnie wchodzić na pokład następnym osobom.

Było to niewiarygodne. Podobne sytuacje widywała

jedynie w filmach i śmiała się z takich scen do rozpuku - on na

nią spojrzy, dotknie jej dłoni, a ona rumieni się i wie już, że to

właśnie ten jedyny i wymarzony, na którego czekała przez

całe swoje życie. Teraz jednak tak właśnie się czuła.

Mężczyzna, który powitał ją na pokładzie, nie był może aż tak

przystojny, by przyprawiać o zawrót głowy, ale wejrzenie jego

stalowych oczu podziałało na nią w sposób niezwykły.

Popijając ze szklanki aromatyczny rum, patrzyła na niego,

próbując określić dokładniej jego wygląd. Wysoki, ale nie za

bardzo. Jakieś metr osiemdziesiąt. Bardzo szczupły. Chociaż

niezupełnie - musiał mieć muskularne ramiona i silne szerokie

dłonie, bowiem nadal czuła ból w miejscu, gdzie ścisnął jej

rękę. Nie miał barczystej, trójkątnej sylwetki gracza rugby,

przypominał raczej lekkoatletę, szybkiego i odpornego na

zmęczenie. Albo pływaka, zwinnego i smukłego. Emanował

zdrowiem i energią. Na pewno spędzał wiele czasu na słońcu,

którego promienie opaliły mu skórę i rozjaśniły blond włosy.

Teraz były mokre, a ponieważ od kilku tygodni wymagały

przycięcia, opadały bezładnie na jego czoło i kark. Nosił biały

marynarski mundur, ale Kate bez trudu mogła go sobie

wyobrazić odzianego w pasiastą koszulkę oraz w wysokie

buty pirata. Albo z nożem w zębach, kiedy wdziera się na

pokład handlowego statku.

Uśmiechnęła się na tę myśl, stając w kolejce po kolejnego

drinka. Dziadek Sean nie byłby zachwycony, że wpadł jej w

oko Anglik. Staruszek przewraca się pewnie w grobie z tego

powodu. Nie martw się, dziadku, pomyślała, rzucając zawistne

spojrzenie o wiele hojniej wyposażonej przez naturę

dziewczynie, która stała przed nią. Chyba nie muszę się

obawiać, że podczas tego rejsu upatrzy mnie sobie ten

jasnowłosy przystojniaczek. Zresztą, stwierdziła, dopijając

resztkę rumu, to w końcu tylko tydzień. Od następnego

poniedziałku i tak wracam do pracy.

Postanowiła nie zwracać na niego uwagi, jednak on

najwyraźniej zwrócił uwagę na nią.

- Pani Elizabeth Williams? - usłyszała, a kiedy podniosła

zamyślony wzrok, znów ujrzała przed sobą te same oczy.

Chłodne, szare oczy, za sprawą których ponownie ugięły się

pod nią kolana. - Nie boli pani ramię? Chyba za mocno panią

ścisnąłem?

- Czy jest pan jedynym członkiem załogi? - zapytała bez

namysłu, zastanawiając się, jakim cudem znalazł się tak

szybko przy stoliku z drinkami.

Uśmiechnął się i dopiero teraz zobaczyła, że jego twarz

nie jest gładka, lecz pokryta siecią zmarszczek.

- Jest jeszcze paru marynarzy, którzy mogą służyć

pomocą - zapewnił ją. - Ja sprawdzam w tej chwili listę

pasażerów, pani Williams.

- Nazywam się Kate Manion - oznajmiła.

- Słucham?

- Elizabeth Williams nie mogła przyjechać, więc odstąpiła

mi swoją rezerwację. - I nigdy jej tego nie wybaczę, dodała w

myślach ze złością. - Powinna była skontaktować się z

waszym biurem, ale widocznie nie zdążyła.

Mężczyzna skinął głową, przebiegając wzrokiem

trzymaną w ręce kartkę.

Korbel Kathleen - Na szlaku do Mandalay.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: