Deveraux Jude - Wiedźma.pdf - Deveraux Jude - Anna0708

Jude Deveraux

Wiedźma

Przełożyła

MagdalenaBułas

Część pierwsza

POŁUDNIE ANGLII

STYCZEŃ 1502

Niewielkie miasteczko Moreton otoczone było wysokim kamiennym murem

rzucającym długi cień na ściśnięte wewnątrz domki. Łączyły je brukowane drogi,

rozchodzące się promieniście od wysokiego kościoła i białego ratusza. Teraz, w

słabym świetle poranka, kilka psów przeciągało się leniwie, a na otwarcie ciężkiej

dębowej bramy miasteczka czekało kilka kobiet o zaspanych oczach i czterech

mężczyzn z toporami na ramieniu.

W jednym z domów, prostym, dwupiętrowym, pomalowanym na biało,

Alyxandria Blackett nasłuchiwała z uwagą skrzypienia bramy. Usłyszawszy znajomy

dźwięk, chwyciła miękkie skórzane buciki i pobiegła na palcach do schodów, które

znajdowały się niebezpiecznie blisko sypialni jej ojca. Obudziła się na długo przed

wschodem słońca i dawno już ubrała się w prostą, dość znoszoną wełnianą suknię.

Dziś po raz pierwszy nie patrzyła z niesmakiem na swoje szczupłe ciało. Wydawało

jej się, że przez całe życie czekała, by dorosnąć, stać się wyższą, a co ważniejsze,

zyskać bardziej kobiece kształty. Ale mając lat dwadzieścia stwierdziła, że zawsze

już będzie płaska i chuda. Przynajmniej, pomyślała z westchnieniem, nie muszę

nosić gorsetu. Przechodząc przez pokój ojca, zerknęła na łóżko, by upewnić się, że

on śpi, potem zarzuciła brzeg sukni na ramię i ruszyła po schodach w dół,

przeskakując pierwszy stopień, który skrzypiał.

Nie odważyła się otworzyć okiennic na dole. Mogłoby to obudzić ojca, a on

bardzo teraz potrzebował odpoczynku. Minąwszy zarzucony papierami stół z

atramentem i nie dokończonym szkicem testamentu ojca, podeszła do przeciwnej

ściany pokoju, patrząc na wiszące tam dwa instrumenty muzyczne. Poczucie żalu z

powodu niedoskonałości ciała znikało, gdy myślała o muzyce. Już teraz po głowie

chodziła jej nowa melodia, subtelna, miękko się rozwijająca. Była to z pewnością

pieśń miłosna.

- Nie możesz się zdecydować? - Doszedł ją głos ojca stojącego u stóp

schodów.

Podbiegła do niego natychmiast, objęła w pasie ramieniem i pomogła usiąść

przy stole. Nawet w ciemnym pokoju dostrzegła ciemne kręgi pod jego oczyma.

- Powinieneś leżeć w łóżku. Dość jest czasu na wszystko i nie trzeba wstawać

przed świtem.

Chwycił jej dłoń i uśmiechnął się patrząc w jej piękne oczy. Doskonale

wiedział, co jego córka myśli o własnej drobnej twarzy elfa, lekko skośnych

fiołkowych oczach, małym nosku i wygiętych ustach; dostatecznie często wysłuchiwał

jej żalów. Ale dla niego całość była urocza i kochana.

- Ruszaj - pchnął ją lekko. - Zobaczymy, czy uda ci się wybrać instrument i

wyjść stąd, zanim ktoś przyjdzie prosząc o piosenkę dla aktualnej ukochanej.

- Może dziś rano powinnam zostać z tobą - szepnęła, a jej twarz wyrażała

głęboką troskę. Już trzy razy w tym roku miał straszliwe bóle serca.

- Alyx! - powiedział groźnie. - Masz mnie słuchać! Zabieraj swoje rzeczy i idź!

- Tak, milordzie - odparła, posyłając mu rozbrajający uśmiech. Zmrużyła przy

tym oczy, a usta wygięła na kształt łuku Kupidyna. Szybkim, wprawnym ruchem

zdjęła ze ściany długą lutnię, pozostawiając cytrę na miejscu. Ponownie odwróciła się

do ojca.

- Jesteś pewien, że nic ci się nie stanie? Nie muszę dziś wychodzić.

Ignorując te słowa, podał jej papier i deseczkę z atramentem.

- Wolę, żebyś zajęła się muzyką niż schorowanym starcem, Alyx - stwierdził. -

Chodź tu. - Zaczął zręcznie splatać jej długie włosy w warkocz. Włosy były gęste,

idealnie proste, a ich kolor dziwił nawet ojca. Wyglądały tak, jakby jakieś dziecko

zebrało na tej małej kobiecej główce włosy wszelkich kolorów i ich odcieni. Były tam

złote pasma, żółte, rude, kasztanowate, ciemnobrązowe, a nawet, jak zarzekała się

Alyx, kilka siwych.

Gdy warkocz został już upleciony, zdjęła ze ściany płaszcz, otuliła się nim i

naciągnęła na głowę kaptur.

- Nie strać tylko głowy i nie przezięb się - powiedział ostro, odwracając się. -

A gdy wrócisz, chcę usłyszeć coś ładnego.

- Postaram się - odparła ze śmiechem, zamykając za sobą drzwi.

Alyx szła tuż przy murach domów, by móc obserwować jak mieszkańcy miasta

zaczynają się kręcić i przygotowywać do rozpoczynającego się dnia. Pomiędzy

domami znajdowały się wąskie przejścia, a półceglane, półkamienne domy przysiadły

jeden przy drugim, różniąc się znacznie wielkością od domów burmistrza,

rzemieślników i jurystów, wśród których znajdował się dom jej ojca. Łagodny wiatr

wprawiał szyldy sklepów w kołysanie.

- Dzień dobry - powiedziała do Alyx kobieta zamiatająca próg domu. -

Pracujesz dziś nad czymś dla kościoła?

Zarzuciwszy na ramię pas od lutni, Alyx pomachała ręką sąsiadce.

- Tak... i nie. Nad wszystkim! - Roześmiała się, spiesząc ku bramie.

Nagle zatrzymała się, niemal wpadając na konia zaprzężonego do wozu.

Jedno spojrzenie wystarczyło, by się upewniła, że to Jan Thorpe zastąpił jej drogę.

- Witaj, mała Alyx, nie masz dla mnie dobrego słowa? - Uśmiechnął się,

podchodząc do konia.

- Alyx! - Dał się słyszeć głos z tyłu wozu. Pani Burbage opróżniała naczynia

nocne do pojemnika na nieczystości. - Możesz wejść na chwilę? Moja najmłodsza

córka ma złamane serce i pomyślałam, że nowa pieśń miłosna dobrze jej zrobi.

- O, tak. Mnie też - zaśmiał się Jan. - Ja też potrzebuję pieśni - powiedział

pocierając znacząco miejsce, w które uderzyła go Alyx dwa wieczory wcześniej.

- Dla ciebie, Janie - powiedziała przymilnie - napiszę pieśń tak słodką, jak to,

co masz w wozie. - Jego śmiech niemal zagłuszył głos Alyx, gdy obiecywała

odwiedzić panią Burbage po wieczornej mszy.

Ruszyła biegiem ku bramie. Jeszcze chwila, a straci szansę na kilka chwil

samotności poza murami miasta i możliwość oddania się muzyce.

- Spóźniłaś się, Alyx - przywitał ją strażnik przy bramie. - Nie zapomnij o jakiejś

słodkiej melodyjce dla mojego chorego dziecka - zawołał za nią, biegnącą w kierunku

sadu za murami miasta.

Dotarła w końcu do ulubionej jabłoni i z radością na twarzy otworzyła

przybornik, przygotowując się do zapisania melodii krążącej jej po głowie. Usiadłszy

na ziemi, oparła się o drzewo, położyła na kolanach lutnię i starała się odtworzyć

melodię. Całkowicie pochłonięta pracą nad zapisaniem nut i tekstu piosenki, nie

zwracała uwagi na płynący czas. Gdy się ocknęła, miała opuchnięte palce i

zesztywniałe plecy oraz napisane dwie piosenki i zaczęty jeden psalm.

Przeciągając się odłożyła lutnię, wstała i opierając się jedną ręką o nagi konar

jabłoni, patrzyła na pola uprawne i ogrodzone hrabiowskie pastwiska dla owiec.

Nie! Nie mogła nawet myśleć o hrabim, który pozbawił wielu chłopów ziemi,

podnosząc im opłaty dzierżawne, ogradzając ich grunta i wprowadzając zyskowną

hodowlę owiec. Chciała myśleć o czymś przyjemniejszym, odwróciła się w inną

stronę. A poza tym, czy jest coś piękniejszego niż muzyka?

Od dzieciństwa towarzyszyła jej muzyka. Słysząc księdza mruczącego coś

monotonnie po łacinie, układała w myślach pieśń dla chóru chłopięcego. Podczas

dożynek odchodziła na bok, zajęta melodiami, które tylko ona mogła słyszeć. Jej

ojciec, owdowiały przed wielu laty, odchodził niemal od zmysłów, próbując ją

odnaleźć.

Kiedyś, gdy miała dziesięć lat, poszła do studni po wodę. Na ławeczce obok

siedział przejeżdżający przez miasto trubadur z jakąś młodą kobietą. Tuż przy nich

leżała porzucona przez niego lutnia. Alyx nigdy dotąd nie dotykała żadnego

instrumentu muzycznego, ale miała jako takie pojęcie, jak należy posługiwać się

lutnią. W ciągu kilku minut poradziła sobie z wybrzdąkaniem jednej z zapełniających

jej głowę melodii. Dopiero przy czwartej piosence uświadomiła sobie, że trubadur

porzucił swoją damę i stoi obok, przypatrując się jej. W milczeniu, ponieważ nie

potrzebowali innego języka niż język muzyki, pokazał jej, jak ułożyć palce do

akordów. Ból wywołany wrzynaniem się ostrych strun w jej delikatne paluszki był

niczym w porównaniu z radością słyszenia muzyki, która zaprzątała jej umysł.

Trzy godziny później, gdy zrezygnowany ojciec wyruszył na poszukiwanie

córki, znalazł ją otoczoną niemałym tłumem ludzi szepczących o cudzie. Ksiądz,

widząc nadarzającą się okazję, zaprowadził ją do kościoła i ustawił przed

klawikordem. Po kilku minutach prób Alyx zaczęła grać, z początku myląc się, potem

coraz czyściej, wspaniałą pieśń, cicho nucąc słowa modlitwy.

Ojciec Alyx odetchnął z ulgą, stwierdzając, że jego jedyne dziecko nie jest

słabe na umyśle, lecz tylko tak zauroczone muzyką, że czasem nie słyszy, co się do

niego mówi. Od tego pamiętnego dnia ksiądz czuwał nad muzyczną edukacją Alyx,

powtarzając, że talent jest darem Bożym, a on, jako wysłannik Najwyższego,

powinien otaczać opieką wybranych. Nie musiał dodawać, że jej ojciec - jurysta nie

należy do wybrańców, a córka im mniej będzie miała z nim do czynienia, tym lepiej

dla niej.

Nastąpiły cztery lata wytężonej nauki, podczas których ksiądz pomógł Alyx

Deveraux Jude - Wiedźma.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: