regionalne zróznicowanie konsumpcji -Ameryka południowa (47.doc

Regionalne zróżnicowanie konsumpcji

-          Ameryka Południowa

                                                                                      AUTORZY :

ARGENTYNA

Trochę geografii

Powierzchnia Argentyny wynosi około 2,8 mln km 2, nie biorąc pod uwagę wysp na południowym Atlantyku i argentyńskiej ćwiartki Antarktydy. Jest jednym z największych państw świata (ósmym co do wielkości). Obszary Argentyny rozciągają się przez kilka stref klimatycznych; od lasów deszczowych (przy granicy z Brazylią i Paragwajem), przez pustynną środkowo-zachodnią część Argentyny (prowincje Mendoza, San Juan, San Luis), zaśnieżone Andy z najwyższym szczytem Ameryki Południowej Aconcaguą, wilgotną Pampę ze stolicą Buenos Aires, po chłodną i deszczową Patagonię i Ziemię Ognistą. No i oczywiście mroźna Antarktyda.

Język

Teoretycznie hiszpański. Jest to jednak jego argentyńska odmiana, nazywana przez Argentyńczyków castellano. Castellano to język mówiony, ponieważ różnica polega na wymowie. Język jest bardziej miękki, melodyjny, na północy wymowa niektórych wyrazów zbliżona jest do języka portugalskiego. Także wiele tu idiomów nieznanych dla rodowitych Hiszpanów.

Pieniądze

Argentyński peso jest tu powszechnie zapisywany jak amerykański dolar - $. Przelicznik zresztą jest 1:1. W Argentynie bardzo powszechne jest korzystanie z kart kredytowych (bardziej niż w Polsce). Można nimi płacić prawie wszędzie. Najpopularniejsze są tu: MasterCard i Visa oraz American Express. Także nie ma większych problemów z płaceniem dolarami amerykańskimi. Pieniądze można wymienić w tzw. cambio. Są usytuowane dość gęsto w miastach argentyńskich. Również można skorzystać z usług bankomatu, który tu nazywany jest banelco.

Święta

9 LIPCA - Día de la Indepedencia to jedno z najważniejszych i najbardziej hucznie obchodzonych świąt argentyńskich. W tym czasie odbywaja się wiele imprez towarzyszących, pokazy sztucznych ogni, festyny. Oczywiście szczególnie uroczyście dzień ten jest obchodzony w stolicy kraju - Buenos Aires. Historia tego święta sięga roku 1816 r., kiedy Argentyna uzyskała niepodlelość. W XVIII w. Buenos Aires było stolicą Wicekrólestwa La Platy. W tym okresie wzrastały już silnie tendencje odseparowania się od Korony Hiszpańskiej. Po odparciu brytyjskiej inwazji w 1806 i 1807 r. mieszkańcy tego regionu (także potomkowie pierwszych kolonizatorów hiszpańskich) zwrócili się w 1810 r. przeciwko Hiszpanii. Rada miejska Buenos Aires usunęła wicekróla i powołała do życia rządzącą juntę. Wobec próby odzyskania przez Hiszpanów Buenos Aires, kongres porklamował 9 lipca 1816 r. niepodległość Zjednoczonych Prowincji La Platy. Obecną nazwę Argentyna nosi od 24 grudnia 1826 r.

Kuchnia argentyńska

Podstawą kuchni argentyńskiej jest mięso (carne), głównie wołowe. Najpopularniejszym daniem jest natomiast asado - rodzaj pieczeni na argentyńskim grillu, który tu nazywa się parrilla. Innym typowym daniem są empanadas - pierożki pieczone, wypełnione mięsem, szynką, kurczakiem, farszem warzywnym, oliwkami, jajkami i serem. Są oczywiście różne kompozycje empanadas. Popularne są także milanesa (duży płat smażonego i panierowanego mięsa), lomito (polędwica), często podawana jak hamburger w bułce. Jeśli chodzi o słodycze to podstawą wszystkich dań słodkich jest dulce de leche. W smaku przypomina polską 'krówkę', ale konsystencja jest bardziej płynna. Dulce de leche dodaje się do lodów, ciast, tortów, bułeczek itp. Często stosuje się ją do smarowania na chleb, jak nutellę.

Tradycyjnym napojem jest natomiast yerba maté - rodzaj herbaty. Istotę picia tego napoju stanowi przede wszystkim sposób, w jaki się ją pije. Yerba maté pije się z małych specyficznych kubeczkach (materach), wykonanych z tykwy, drewna lub porcelany, przez metalową rurkę zakończoną siteczkiem (bombilla). Alkohol jest w Argentynie bardzo tani, szczególnie piwo (serveza) - najpopularniejsze i najlepsze to Quilmes oraz Los Andes, a także wino.Większość win argentyńskiej produkcji pochodzi z prowincji Mendoza. Tam też znajduje się najwięcej winnic, które można zwiedzać, a w większości z nich zwiedzanie połączone jest z degustacją.

BRAZYLIA

RIO DE JANEIRO

Położenie geograficzne
 

Rio de Janeiro położone jest w południowo-wschodniej Brazylii, nad Oceanem Atlantyckim i Zatoką Guanabara. Jest stolicą stanu Rio de Janeiro oraz drugim po Sao Paulo (co do wielkości) miastem kraju. Jest także jednym z najważniejszych metropolii Ameryki Południowej. Tworzy region metropolitalny Rio de Janeiro-Niterói, w skład którego wchodzą m. in. miasta: Nova Iguaçu, Duque de Caxias, Sao Joao de Meriti czy Nilópolis. Miasto otaczają porośnięte tropikalną roślinnością wzgórza i białe, piaszczyste plaże. Jednak takie położenie naturalne nie sprzyja rozwojowi przestrzennemu miasta. Mieszkańcy zamknięci pomiędzy wodą a górami muszą toczyć nieustanną walkę z przyrodą w celu zdobywania nowych terenów pod rozbudowę, a także chronić się przed niszczycielską działalnością oceanu. Z tego powodu w mieście istnieje rozbudowana sieć tuneli, liczne osuszone tereny bagniste, wały i umocnione zbocza. Na Rio de Janeiro składają się trzy kontrastujące ze sobą części: nowoczesne centrum (w skład którego wchodzą wąskie i wysokie wieżowce), południowa strefa dzielnic willowych i terenów rekreacyjnych oraz rozległa strefa północna, obejmująca tereny przemysłowe i dzielnice biedoty. Centrum miasta zajmuje powierzchnię ok. 10 km2. Jego cechą charakterystyczną są: szerokie aleje, historyczne zabytki miasta (głównie barokowe kościoły) sąsiadujące z nowoczesnymi "drapaczami chmur" (szczególnie wzdłuż głównej arterii miasta - Rio Branco). Dzielnice mieszkaniowe strefy południowej położone są przede wszystkim wzdłuż wybrzeża oraz jeziora Rodrigo de Freitas. Najsłynniejszą dzielnicą tej strefy jest Copacabana - "nocne centrum" Rio de Janeiro. Północnej części miasta zajmują dzikie, urwiste zbocza gór, które zamieszkuje najbiedniejsza ludność miasta. Rejony te zwane są "favelas" i żyje tu ok. 20 % wszystkich mieszkańców Rio. Spośród dominujących nad miastem wzgórz najsłynniejsze to Pao de Açuar (Głowa Cukru, wys. 395 m) oraz wznoszące się nad wejściem do zatoki Corcovado (wys. 704 m) ze statuą Chrystusa (wys. ok. 30 m).



Trochę historii
 

Nazwa miasta wywodzi się od pomyłki portugalskiego żeglarza Gaspara de Lemos, który w 1502 r. odkrył zatokę Guanbara. Ponieważ był przekonany, że odkrył właśnie ujście dużej rzeki, nazwał ją Rio de Janeiro (rzeka styczniowa). Pierwsza osada (francuskich hugonotów) powstała tam w 1555 r. Francuzi zajęli cały region zatoki zakładając tu kolonię La France Antarctique. Kolonizujący Brazylię Portugalczycy do walki z Francuzami skierowali wojsko pod dowództwem E. de Sá. Założony w 1565 przez Portugalczyków obóz wojskowy dał początek współczesnemu miastu. Trwające do 1567 r. zacięte walki zakończyły się ostatecznie klęską Francuzów. W 1567 r. Rio de Janeiro przekształciło się w ośrodek miejski. Od końca XVII w. rozwijało się także jako port obsługujący region uprawy trzciny cukrowej, a od 1763 r. Rio pełniło role stolicy kolonii, a później niepodległej Brazylii. Na rozwój miasta wpłynęła także "gorączka złota", która ściągała od początku XVIII w. wielu ludzi do kopalni złota w Minas Gerais. Do połowy XVIII w. Rio de Janeiro było ważnym ośrodkiem handlu niewolnikami w Ameryce Południowej. W 1763 r. zostało mianowane portugalską stolicą wicekrólestwa Brazylii. W latach 1808-1821 rezydował tu portugalski dwór królewski, chroniąc się przed wojskami francuskimi. Do końca XIX w. Rio de Janeiro było największym miastem Ameryki Południowej. Po uzyskaniu niepodległości przez Brazylię w 1822 r. było siedzibą cesarza (do 1889 r.) oraz stolicą kraju. W latach 1880-1960 tworzyło także dystrykt federalny. W 1960 r. stolicę przeniesiono wprawdzie do nowo wybudowanej Brasílii, jednak Rio do dziś pozostało turystycznym centrum kraju.




Atrakcje turystyczne Rio de Janeiro
 

Centrum

Główny plac centrum Rio to Praça Floriano. Szczególny ruch odbywa się tu w porze obiadu, a także w późnych godzinach popołudniowych. Jego cechą charakterystyczną są liczne urokliwe kawiarnie na wolnym powietrzu, w których rozbrzmiewają dźwięki samby i rumby. W centrum mieści się także Muzeum Sztuki Nowoczesnej (Museu de Arte Moderna). Budynek znajduje się na terenie zaprojektowanym przez najsłynniejszego brazylijskiego urbanistę, Burle Marxa, który zaprojektował między innymi miasto Brasília. Na szczególną uwagę zasługuje wzgórze Largo da Carioca, na szczycie którego wznosi się klasztor św. Antoniego (Convento de Santo Antônio) - najstarsza budowla sakralna w Rio, pochodząca z 1608 r. Zakrystię kościoła, z 1745 r., zdobią piękne rzeźby z drzewa jacaranda i kafle azulejos, wyróżniające się charakterystyczną niebieską barwą.

Głowa Cukru

Głowa Cukru (Pao de Açúcar), to wizytówka Rio de Janeiro, wzgórze wznoszące się na wysokość 396 m n.p.m., górujące nad miastem oraz zatoką Guanabara. Na szczyt turystów wożą wagoniki kolejki linowej. Kolejka wyrusza z Praça General Tibúrcio przy Praia Vermelha w dzielnicy Urca. Podróż składa się z dwóch etapów. Na niższym wzgórzu znajduje się restauracja, w której grywają znakomici muzycy brazylijscy.

Corcovado i posąg Chrystusa Zbawiciela (Cristo Redentor)

Corcovado to góra wznosząca się na wysokość 709 m n.p.m. Znajduje się w obrębie Parque Nacional da Tijuca. Roztacza się stąd przepiękny, oszałamiający widok na całe Rio de Janeiro, plaże (w tym Copacabanę), największy stadion świata Maracanę, międzynarodowe lotnisko oraz liczne wyspy i wysepki położone w Zatoce Guanabara. Podobnie imponujący jest ustawiony na szczycie góry posąg Chrystusa Zbawiciela (Cristo Redentor), z ramionami otwartymi w zapraszającym geście. Cristo Redentor mierzy aż 30 m i waży ponad 1000 ton. Posąg stoi na 7-metrowym cokole. Statua została zbudowana z okazji setnej rocznicą uzyskania niepodległości przez Brazylię. Projekt, który został zatwierdzony w 1921 r., został wykonany przez Hectora da Silvę Costa. Ostatecznie statua stanęła na szczycie Corcovado 12 października 1931 r. i odtąd stała się symbolem nie tylko Rio de Janeiro ale i całej Brazylii.

Najsłynniejsze plaże Rio de Janeiro

Swą sławę Rio zawdzięcza między innymi swym plażom. Do najpiękniejszych należą te, które znajdują się na południowy wschód od śródmieścia: Flamengo, Botafogo, Leme, Copacabana, Arpoador, Ipanema, Leblon, Vidigal, Pepino i Barra da Tijuca. Jednak chyba nie ma słynniejszej plaży niż 4,5-kilometrowa Copacabana. Plaża ta położona jest w dzielnicy o tej samej nazwie. Dzielnica ta jest natomiast jednym z najgęściej zaludnionych osiedli w Rio de Janeiro. Copacabana to drugie centrum miasta, szczególnie w nocy. Tu mieszczą się drogie hotele, liczne kina, teatry, modne restauracje i lokale nocne. Nocne życie tętni także na ulicy. Na Ipanemie wypoczywają najzamożniejsi plażowicze, którym nie odpowiadają szaleństwa Copacabany. "Ipanema" to indiańskie słowo oznaczające niebezpieczną toń i rzeczywiście, fale bywają tu wysokie i niebezpieczne, szczególnie podczas cofania się. Można powiedzieć, że plaże podzieliły między siebie różne grupy mieszkańców Rio. I tak Posto nr 9, przylegający do Rua Vinícius de Morais, to plaża zwana niegdyś "Dziewczyna z Ipanemy", a obecnie Cemetério dos Elefantes (cmentarzysko słoni), ponieważ spotykają się na niej hipisi i artyści. Młodzież wybrała dla siebie plażę przed Caesar Park Hotel.



Karnawał
 

Karnawał to jedno z najważniejszych i największych wydarzeń Ameryki Południowej. Trwa od ostatniej soboty przed Popielcem do wtorku, do godziny 24. Na wybudowanym w 1983 r. Sambodromie (zaprojektowanym przez O. Niemeyera) odbywa się parada rywalizujących o palmę pierwszeństwa 48 oficjalnych szkół samby. Uczniowie szkół przygotowują się do tego szczególnego dnia przez cały rok. Karnawał to także cały przemysł odzieżowy, gdyż każda szkoła stara się nie tylko jak najlepiej tańczyć, ale i wyglądać. Co roku wybierana jest miss karnawału i organizowany jest konkurs na najpiękniejszy strój. Dlatego ulice Rio de Janeiro toną w kolorowych piórach, błyszczących cekinach i brokatach, a wszystkiemu temu towarzyszą gorące brzmienia samby. Liczni turyści także bawią się wraz z mieszkańcami Rio de Janeiro. Biorą udział w pochodach karnawałowych na głównej ulicy miasta Rio Branco.



Noclegi
 

Najtańsze noclegi w Rio można znaleźć w dzielnicach Gloria, Catete i Flamengo. Decydując się na nocleg w Copacobanie, Ipanemie lub Leblon trzeba liczyć się z większym wydatkiem (od 30 USD za dwójkę). Niektóre hotele:

·         Hotel Ferreira Viana (Rua Ferreira Viana 58) - Położony w dzielnicy Catete w pobliżu stacji metra. Za dwójkę z łazienką , telewizorem i śniadaniem płaci się 30 R.

·         Regina Hotel - leży prawie naprzeciwko hotelu Ferreira Viana. Dwójka z klimatyzacją 75 R.

·         Hotel Beniamin Constant (Rua Beniamin Constant 10) w dzielnicy Gloria - jeden z najtańszych noclegów w mieście, od 9 R od osoby.

·         Hotel Santa Clara (Rua Decio Vilares 316) - położony w Copacabanie, oferuje pokoje w cenie od 60 R.

·         Hotel Angrense (Travessa Angrense 25) - również w dzielnicy Copacobana, ceny od 35 R za jedynkę bez łazienki.
 

STOLICA BRAZYLI – BRASILIA

Trochę geografii

Brasilia to stolica Brazylii. Położona jest na Wyżynie Brazylijskiej (w południowej części), w Regionie Zachodnio-Centralnym, w skład którego wchodzą następujące prowincje: Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Goiás oraz Dystrykt Federalny Brasília (Distrito Federal Brasília). Dystrykt Federalny znajduje się pomiędzy 15°30' i 16°03' szerokości geograficznej południowej. Jego granicami są: rzeka Preto (na wschodzie) i Descoberto (na zachodzie). Zajmuje obszar 5,814 km 2. Stolica dystryktu położona jest nad sztucznym jeziorem Lago de Brasília.

Region ten znajduje się w zasięgu klimatu zwrotnikowego, tropikalnego. Średnia temperatura roku wynosi tu od 22 do 25o, zaś maksymalne temperatury dochodzą do 40o. Klimat tej strefy kształtowany jest przez masy powietrza na przemian równikowego i zwrotnikowego. W lecie napływa wilgotne powietrze równikowe (monsun północno-zachodni), natomiast w zimie bardziej suche powietrze zwrotnikowe (monsun południowo-wschodni). W skutek tego lata są wilgotne, zaś zimy bardzo suche. Częstym zjawiskiem są tu katastrofalne susze (seca).

Region Zachodnio-Centralny porastają głównie sawanny (campos cerrados) z pojedynczymi drzewami lub grupami drzew kserofitowych i różne gatunki tropikalnych traw, w rejonach rzek występują także rozległe tereny podmokłe i bagna, co czyni te obszary jednymi z najbardziej niedostępnych i dzikich w Brazylii. Cechą charakterystyczną tego rejonu (jak i całej południowej Brazylii) jest czerwona gleba; porastają ją mchy i porosty. Im bliżej południa, tym częściej występują wilgotne lasy, charakterystyczne dla tej strefy klimatycznej - zwane hylea. W ich gęstwinie zaznacza się piętrowość. Las tropikalny cechuje się trwałością liści, cienką korą na pniach, korzeniami powietrznymi oraz ogromną obfitością lian.

Trochę historii

Przed przybycie Europejczyków na terenie dzisiejszej Brazylii nie istniała żadna wyższa cywilizacja, podobna do takich, które wykształciły się w Ameryce Środkowej, czy na obszarach andyjskich zachodniej części Ameryki Południowej. Żyły tu jedynie plemiona indiańskie, oddzielone od siebie tysiącami kilometrów sawann, stepów i lasów równikowych. Były zróżnicowane pod względem rasowym i językowym. Zajmowały się zbieractwem, rybołówstwem, i myślistwem. Pierwszym Europejczykiem, który dotknął brazylijskiej ziemi był portugalski żeglarz Pedro Alvarez Cabral w 1500 r. Od tego momentu nastąpiła kolonizacja wschodniego wybrzeża Brazylii (wąskiego pasma ciągnącego się wzdłuż Oceanu Atlantyckiego). Początkowo zaczęły tu powstawać plantacje trzciny cukrowej, które otworzyły pierwszy etap rozwoju tego państwa. W drugiej połowie XVI w. zaczęły powstawać pierwsze osady i miasta, kolonizatorzy zaś zaczęli zapuszczać się w głąb lądu. Do XVIII w. Brazylia była krajem zajmującym się wyłącznie produkcją rolną: przede wszystkim uprawą trzciny cukrowej, ale także kakao, wanilii, cynamonu oraz wypasem bydła. W XVIII w. Odkryto w Brazylii złoto (w. 1725 r. w rejonie dzisiejszej Brasílii). Wkrótce Brazylia stała się największym eksporterem złota na świecie. W ten sposób w głębi lądu, wśród pustych obszarów zwanych sertao zaczęły powstawać osady rolniczo-górnicze. Ludność zaczęła się przenosić z wybrzeża w regiony m. in. Regionu Zachodnio-Centralnego. Jednak po wyczerpaniu złóż, proces ten został zatrzymany. Zastąpił wzrost produkcji rolnej, a stolicę przeniesiono z Bahii do Rio de Janeiro. Od drugiej połowy XVIII w. Nastąpił wzrost liczby ludności mieszkającej na wybrzeżu i gwałtowny spadek ludności w głębi kraju. Do nasilenia się tego zjawiska przyczynił się także napływ imigrantów Z Europy, głównie do Rio de Janeiro i Sao Paulo. Z tego powodu zaczęły pogłębiać się dysproporcje w przestrzennym rozmieszczeniu ludności. Większość mieszkańców skupiła się zatem w pasie wybrzeża o szerokości 500 km, podczas gdy tzw. interior pozostał słabo zaludniony. Rząd brazylijski postanowił zlikwidować te kontrasty poprzez aktywizację gospodarczą interioru. Jedną z prób w tym zakresie było przeniesienie stolicy kraju do nowego miasta, położonego w wewnątrz kraju. Idea zbudowania nowej stolicy Brazylii we wnętrzu terytorium państwa pojawiła się już w 1823 r. W 1898 r. wprowadzono do konstytucji utworzonej republiki zapis mówiący o planie budowy.

Powstanie nowej stolicy Brazylii

Ostatecznie Brasília powstawała w latach 1956-1960, podczas rządów prezydenta Juscelino Kubitschek'a. Uroczystość inauguracyjna Brasílii jako nowej stolica państwa odbyła się 21 kwietnia 1960 r. Plan budowy miasta powstał pod kierownictwem Lucia da Costy, a jej najważniejsze budynki były zaprojektowane przez Oscara Niemeyer'a. Miasto zostało zaplanowane na tylko 500 tys. mieszkańców. Szybko jednak okazało się, że plan był utopią, gdyż już w 1970 r. w nowej stolicy mieszkało 546 tys., a w 1991 1,6 mln mieszkańców. Na obrzeżach stolicy powstały więc satelitarne miasta. Obecnie ludność Brasílii (włączając w to miasta satelitarne) wynosi ponad 2 mln.

Od początku z ideą powstania nowej stolicy wiązało się podniesienie głosów sceptycznych i entuzjastycznych. Do pozytywnych aspektów Brasílii należały m.in.: miasto nie zagroziło w żaden sposób środowisku naturalnemu, gdyż faktycznie jego budowa nie niosła ze sobą groźby zanieczyszczenia, region, w którym powstała, znajduje się w geometrycznym środku państwa, którego podstawowym bogactwem są ogromne wolne przestrzenie, dobry klimat i dobre temperatury przez cały rok (nie za wysokie i nie za niskie), wiele słonecznych dni w roku i słabe opady. Do negatywnych aspektów należały zaś: wysokie ceny mieszkań w porównaniu z innymi miastami Brazylii, niewydajny i źle funkcjonujący transport publiczny, zaś komunikacja miejsca przynosiła straty, a budowa metra przebiegała bardzo wolno z powodu ograniczonych funduszy. W konsekwencji mnóstwo ludzi była zmuszona do zakupu samochodów. Obcokrajowcy przybyli do stolicy nie darzyli sympatią mas ludzi, którzy nagle znaleźli się na ulicy, a także znacznych odległości dzielących poszczególne budynki. Ponadto powstające wokół stolicy dodatkowe miasta satelitarne były niedoinwestowane w takim stopni, jak centrum, zwane Plano Piloto. Ostatnim z poważnych aspektów negatywnych nowej stolicy było to, iż wiele z wybudowanych tu nowoczesnych budynków była piękna, lecz mało funkcjonalna.

Trzeba jednak przyznać, iż wybudowanie nowego miasta w środku dziczy, gdzie występowały dotąd gęste lasy tropikalne lub błoto i gdzie nie istniały żadne drogi prowadzące na plan budowy, w pobliżu nie znajdowały się materiały budowlane, a wszystko trzeba było transportować drogą lotniczą, było wielkim osiągnięciem nie tylko architektoniczny, ale przede wszystkim organizacyjnym.

Układ miasta

Brasília według zamiarów swoich twórców miała stanowić wzorzec miasta przyszłości. Plan miasta przypomina lecącego ptaka o półkoliście rozłożonych skrzydłach. Układ miasta skoncentrowany jest wzdłuż dwóch osi: wschód-zachód i północ-południe. Pierwsza ma charakter monumentalny, pełni funkcje stołeczne i reprezentacyjne, druga - wygięta w łuk - funkcje mieszkaniowe. Głównymi arteriami miasta są dwie autostrady: pierwsza biegnąca przez dzielnice handlowe i mieszkaniowe oraz druga przecinająca dzielnice, w których skupiają się gmachy publiczne, zbudowane według projektu Oscara Niemeyer'a. Wiele z nich ma niepowtarzalny wygląd i zaprojektowane są tak, aby prezentowały się nie tylko w dzień, ale i w nocy - w świetle reflektorów). Dzielnice mieszkaniowe rozdzielone są ogromnymi terenami zielonymi i rekreacyjnymi oraz centrami handlowymi. Do najstarszych dzielnic stolicy należą: Citade Livre (Wolne Miasto), miasto robotników, którzy pracowali przy budowie Brasílii oraz centrum zwane Plan Piloto. Największą dzielnicą jest natomiast Taguatina skupiająca ponad 100 tys. mieszkańców.

Atrakcje turystyczne

Brasília jest miastem młodym, nie ma więc do typowych zabytków. Jednak godne podziwu są liczne, wspaniałe osiągnięcia architektoniczne. Do naj...