Spotkanie w przestworzach 02.pdf

Spotkanie w Przestworzach 2

antologia młodych ‘79

Data wydania 1982

Andrzej Milczarek

SEN

W dniu, w którym to się zaczęło, czułem się jeszcze gorzej niŜ ostatnio. Uporczywe

bóle w tylnej części czaszki nie pozwalały zapomnieć, dlaczego znalazłem się w tym

nieskazitelnie białym pomieszczeniu. Doskonale pamiętałem ostre światła samochodu

wyjeŜdŜającego niespodziewanie zza zakrętu i gwałtowny skręt, by uniknąć czołowego

zderzenia z pędzącym lewą stroną szosy pojazdem. Nie widząc nic w jaskrawym świetle

reflektorów, nie panując nad kierownicą, wśród chrzęstu tłuczonego szkła staczałem się ze

zbocza.

Przytomność odzyskałem w szpitalu po tygodniu pustki, w której, jak koszmarny sen,

przewijały się wizje nie pozostawiające w mej pamięci Ŝadnego śladu. Lekarze nie ukrywają

zdziwienia, w jaki sposób udało mi się wyjść cało z tej katastrofy. “Cało” - nie jest to

określenie zbyt dokładne, niemal od stóp do głów okrywa mnie gipsowy pancerz. Najgorzej

jest z głową - rekonstrukcja mojej czaszki stanowiła niemały problem dla dr. Barna -

wybitnego neurochirurga. Barn nie mówi tego wyraźnie, ale sam wiem, Ŝe moja sytuacja nie

jest o wiele lepsza niŜ wtedy, gdy przywiózł mnie tutaj sprawca wypadku. Jak mi później

mówił, na zakręcie wpadł w poślizg i wyrzuciło go na moją stronę. Dziwne moŜe się

wydawać, Ŝe nie czuję teraz do niego Ŝalu czy teŜ nienawiści za spowodowanie tego

wypadku, nawet jestem mu w pewien sposób wdzięczny. Dzięki niemu odkryłem rzeczy,

których istnienia nie podejrzewałbym nawet w najbardziej fantastycznym śnie.

***

Tego dnia dręczyły mnie tak silne bóle głowy, Ŝe dr Barn polecił zrobić mi zastrzyk

nowego, wypróbowanego juŜ z rewelacyjnymi wynikami na zwierzętach, środka

uśmierzającego. Specyfik byt rzeczywiście doskonały, juŜ po kilku minutach poczułem się

znacznie lepiej. Jednocześnie jednak zacząłem zdawać sobie sprawę z tego, Ŝe coś nie jest w

porządku, zasypiałem, ale nie było to normalne zapadanie w sen. Czułem jak w całym cieie

rozchodzi mi się przenikliwe zimno, bezwład ogarnia wszystkie mięśnie. W mroku, który

zaczął mnie zalewać, przestawałem widzieć otaczające mnie sprzęty. Tak wyobraŜałem sobie

nadejście śmierci.

Po pewnym czasie w ciemności zaczęły się pojawiać barwne plamy, wyłaniać jakieś

kształty. Opuściło mnie dręczące uczucie zimna i bezwładu. Mrok ustąpił miejsca

przytłumionemu światłu. Rozejrzałem się wokoło i zamarłem ze zdziwienia...

Znajdowałem się w rozległym ogrodzie przypominającym scenerię z “Opowieści

Wschodu” Wilsona. Jak sięgnąć okiem, rozciągały się trawniki i klomby poprzecinane

ścieŜkami i Ŝywopłotami. Gdzieniegdzie wyrastały kępy krzewów obsypanych kolorowymi

kwiatami. Między drzewami widziałem stada zwierząt przypominających gazele, doleciał

mnie śpiew niezliczonych ptaków siedzących na gałęziach. Najbardziej jednak zaskoczył

mnie fakt, Ŝe zniknęły gdzieś spowijające mnie bandaŜe. Z niedowierzaniem poruszyłem

rękoma i wstałem spod drzewa, w cieniu którego leŜałem. Nic mi absolutnie nie dolegało,

czułem się nadzwyczaj dobrze. Niesamowita historia - pomyślałem - pamiętałem, Ŝe o

wypisaniu mnie ze szpitala nie było jeszcze nawet mowy.

Rozejrzałem się. Niedaleko, na niewielkim wzgórzu spostrzegłem biały, nieduŜy dom,

typowy wiejski dworek spotykany często w moich rodzinnych stronach, w Kornwalii. Na

trawniku przed domem stał stół, a przy nim siedziało dwoje ludzi - męŜczyzna i kobieta.

Miałem nadzieję, Ŝe będą w stanie udzielić mi odpowiedzi na dręczące mnie pytania.

Zastanawiająca była ta okolica - nie słyszałem nigdy o zestawieniu angielskiej posiadłości

wiejskiej z ogrodami Harun-al-Raszyda. Z drugiej strony podobny ogród widziałem u

pewnego radŜy w Indiach, kiedy odwiedziłem swojego dalekiego kuzyna.

Zacząłem juŜ rozróŜniać rysy ludzi, ku którym szedłem. Z kaŜdym krokiem widziałem

ich lepiej - i z kaŜdym krokiem narastała we mnie pewność, Ŝe gdzieś ich juŜ widziałem. Nie

ulegało wątpliwości, Ŝe ja równieŜ stanowię przedmiot ich obserwacji, a nawet oczekują

mego przybycia. ZbliŜyłem się do stolika. Kobieta uśmiechnęła się i powiedziała:

- Nareszcie jesteś. Długo na ciebie czekaliśmy.

- Czy my się znamy? - zapytałem zdziwiony. Dlaczego miała pewność, Ŝe znajdę się

właśnie tutaj? Kobieta spojrzała na mnie z nieukrywanym smutkiem.

- Nie powiesz przecieŜ, Ŝe zapomniałeś juŜ swoich rodziców! Nagły błysk

przypomnienia - kominek w mieszkaniu ciotki Lizy, fotografia dwojga młodych ludzi i głos

ciotki - “Zapamiętaj ich, to są twoi rodzice”.

- To niemoŜliwe! - niemal krzyknąłem. - Oni zginęli dwadzieścia lat temu w wypadku

samolotowym!

Tym razem odezwał się męŜczyzna:

- To prawda, synu, w rzeczywistości zginęliśmy przeszło dwadzieścia lat temu, ale

teraz Ŝyjemy w twojej wyobraźni...

Wydawało mi się, Ŝe śnię jakiś koszmar. Sytuacja była tak paradoksalna, Ŝe zakrawała

na narkotyczne halucynacje. Facet, który pozszywany przez specjalistów budzi się z “przerwą

w Ŝyciorysie” w cudzym ogrodzie i spotyka ludzi podających się za jego dawno nieŜyjących

rodziców... Kto w to uwierzy?

- Czy moglibyście wytłumaczyć, w jaki sposób się tu znalazłem i co to za miejsce?

Poza tym nie lubię, kiedy obce osoby w moim wieku mówią do mnie synu!

Kobieta łagodnie posadziła mnie w wyplatanym fotelu.

- Nie denerwuj się Fil, wszystko ci wyjaśnimy, tylko najpierw musisz odpocząć. Napij

się kawy, a my zaraz wrócimy. - To mówiąc wzięła męŜczyznę pod rękę i wolno udali się w

stronę domu.

Machinalnie wziąłem do ręki filiŜankę. Zastanowił mnie jej wzór, kiedyś, gdy

próbowałem swoich sił w zdobnictwie, chciałem opracować coś podobnego. Dawne czasy...

Rodzice. Niewiele o nich wiedziałem, zginęli, gdy byłem jeszcze dzieckiem. W pamięci

pozostały mi tylko strzępki wspomnień - ojciec naprawiający mój rower, silne, opalone ręce

wprowadzające mnie w zadziwiający świat, pocałunki matki... A jednak jest w tych ludziach

coś, co kaŜe im wierzyć, choćby nawet to, co mówią, wyglądało na czystą fantazję. JuŜ

wtedy, gdy tu szedłem, miałem niejasne przeczucie, Ŝe kiedyś ich widziałem. Moi rodzice...

Nie, to zupełny nonsens! Spostrzegłem, Ŝe znowu siedzą w fotelach, nie zauwaŜyłem nawet,

kiedy wrócili. Wstrząsnął mną widok małego chłopca, który był teraz z nimi. Jego twarz... To

byłem ja! Tak właśnie wyglądałem, kiedy miałem około pięciu lat!

- Tak Filipie, nie mylisz się - przerwała milczenie matka (chyba jestem szalony, ale ta

kobieta rzeczywiście była moją matką) - takim zapamiętałeś siebie w dniu swoich piątych

urodzin, kiedy stojąc przed lustrem myślałeś, jak będziesz wyglądał jako dorosły.

- Nadszedł czas, by wytłumaczyć ci sprawy, których nie rozumiesz - dodał ojciec

widząc moje zdumienie. - Myślisz, Ŝe wszystko ci się tylko wydaje. Skąd taki brak wiary we

własne zmysły - widzisz nas przecieŜ, moŜesz nas dotknąć, istniejemy. Istniejemy w twojej

wyobraźni, ty równieŜ się teraz w niej znalazłeś. Przekroczyłeś barierę, która oddziela świat

twojej wyobraźni od świata rzeczywistego, zapewne dzięki temu zastrzykowi. Bywałeś juŜ

tutaj we śnie, ale wątpię, czy zachowałeś w pamięci te wizyty.

- Więc w tej chwili śnię?

- MoŜna to i tak nazwać. Twoja świadomość kontaktuje się teraz z wyobraźnią, synu.

Wszystko, co cię tutaj otacza, stanowi odbicie świata takiego, jakim go chciałeś widzieć w

rzeczywistości.

To stąd wziął się ten rajski ogród, ten dworek, widocznie podświadomie marzyłem o

Ŝyciu właśnie w takim miejscu.

- Wy teŜ jesteście wytworami mojej wyobraźni? - zapytałem.

- W pewnym stopniu - odparł ojciec.

- Nie rozumiem.

- Takimi zostaliśmy w twej pamięci w chwili, kiedy Liza powiedziała ci o naszej

śmierci. Widzisz, pamięć ludzka jest doskonała. KaŜde wydarzenie, mniej lub bardziej

istotne, zostaje na zawsze zamknięte w sieci neuronów. Z drugiej strony, pamiętanie przez

cały czas wszystkiego, co się kiedykolwiek przeŜyto, byłoby koszmarem. Ten ogrom

informacji uniemoŜliwiłby normalne funkcjonowanie mózgu. Dlatego przyroda nałoŜyła nam

pewnego rodzaju “hamulec bezpieczeństwa” - rzeczy błahe lub dawno minione zapominamy.

Dokładnie rzecz biorąc, tylko wydaje nam się, Ŝe je zapominamy, w rzeczywistości ich

istnienie przenosi się do naszej podświadomości. Tylko jakiś wstrząs lub specjalne techniki,

powiedzmy hipnoza, pozwalają odczytać z niej pamięć rzeczy minionych. Pamięć i

wyobraźnia człowieka tworzą specyficzny świat jego przeŜyć i poglądów, w którym jego

umysł znajduje schronienie po dniach wraŜeń nie zawsze dla niego przyjemnych...

- Mówisz o śnie?

- Oczywiście. We śnie następuje reinkarnacja psychiczna, duchowe odpręŜenie.

- Dlaczego po przebudzeniu nic nie pamiętam z pobytu tutaj?

- Nie uwaŜałeś Filipie - powiedziała matka - ojciec mówił ci, Ŝe świadomość w czasie

snu jest wyłączona. Podświadomość natomiast nigdy nie przekracza bariery rzeczywistości,

nigdy więc na jawie nie przypomnisz sobie tego, co robiłeś, lub raczej co wydawało ci się, Ŝe

robisz we śnie.

- Wobec tego nie będę pamiętał równieŜ tej rozmowy?

- Teraz sytuacja jest odmienna, dzięki lekarstwu, które ci dano, śnisz na jawie.

Prawdopodobnie gdy czas jego działania się skończy, odzyskasz przytomność i będziesz

pamiętał wszystko, co tu przeŜyłeś. Wrócisz do swego realnego świata, a tutaj przychodzić

będziesz jedynie we śnie...

- Ciekawi mnie skąd to wszystko wiecie? Skoro jesteście wspomnieniem moich

rodziców, to co moŜecie wiedzieć o moim Ŝyciu, marzeniach, które miałem juŜ po waszej

śmierci!?

- Sprawa nie jest prosta. Sami nie wiemy, w jaki sposób moŜliwa jest nasza

egzystencja. Kiedy uzyskaliśmy świadomość istnienia, z kaŜdą chwilą dowiadywaliśmy się

nowych rzeczy. To było jak napełnianie pustego naczynia. Byliśmy - ojciec zawahał się -

tworzeni. Tak, to jest właściwe słowo. Bez Ŝadnego udziału z naszej strony zyskiwaliśmy

doświadczenie, powstawał twój świat wyobraźni Z czasem jednak przekonaliśmy się, Ŝe

moŜemy wpływać na nasze losy, wyzwoliliśmy się spod twego wpływu. Wkrótce ty sam

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: