A. Maclean Czas Zabójców.pdf

Z chomika Valinor

Alistair MacLean

Alastair MacNeill

Czas zabójców

(Alistair MacLean’s Time of the Assassins)

Przełożył Krzysztof Sokołowski

Prolog

Pewnego dnia we wrześniu 1979 roku – dokładnej daty nigdy nic ujawniono – sekretarz

generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przewodniczył niezwykłemu zebraniu, w którym

uczestniczyło czterdziestu sześciu delegatów reprezentujących dosłownie każdy kraj na ziemi. Na

porządku dziennym znajdował się tylko jeden punkt: eskalacja fali przestępstw o charakterze

międzynarodowym. Zbrodniarze i terroryści po dokonaniu ataku uciekali za granicę, pewni, że

pościg nie naruszy suwerenności kraju, w którym się schronią. Co więcej, wystąpienie

o ekstradycję (a nie wszystkie państwa miały przecież podpisane odpowiednie umowy!) było

procedurą zarówno kosztowną, jak i czasochłonną, oprócz tego prawo zawierało dziury, które

prawnicy wykorzystywaliby bez trudu uwalniać klientów. Wszystkie te problemy należało jakoś

rozwiązać.

Uzgodniono powołanie specjalnych międzynarodowych sił uderzeniowych, operujących

pod egidą Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych. Otrzymały one nazwę: ONZ-owska

Organizacja do Walki z Przestępczością (United Nations Anti-Crime Organization – UNACO).

Ich celem było: „Powstrzymywanie, neutralizowanie i/lub zatrzymywanie osób albo grup osób

zaangażowanych działalność przestępczą o charakterze międzynarodowym”. Następnie delegaci

przedstawili życiorysy kandydatów, uważanych za ich rządy za odpowiednich na stanowisko

dyrektora UNACO, a sekretarz generalny dokonał ostatecznego wyboru. UNACO rozpoczęło

swą tajną działalność 1 marca 1980 roku.

Nim dojechał na miejsce, zrobiło się ciemno. Wysiadł z taksówki, zapłacił kierowcy

i grzbietem dłoni otarł pot z czoła. Zdążył już zapomnieć, jak upalny i wilgotny bywa Bejrut o tej

porze roku. Odczekał, aż taksówka odjedzie, po czym przeszedł przez ulicę i ruszył w kierunku

Windorah – małego baru prowadzonego przez Dave’a Jenkinsa, Australijczyka, który nazwał go

tak na cześć swego rodzinnego miasteczka w Queensland. Cóż, w każdym razie przypuszczał, że

Jenkins nadal prowadzi bar. Przyjechał do Bejrutu po raz pierwszy od czterech lat.

Kiedy pchnął drzwi i wszedł do środka, stwierdził, że nic się tu nie zmieniło. Dwa

wielkie, wiszące u sufitu wiatraki nadal leniwie mieszały powietrze, prostytutki nadal oblegały

zagranicznych dziennikarzy, a Jenkins nadal stał za kontuarem. Spojrzeli sobie w oczy.

– No, niech mnie diabli. Mike Graham! Co u diabła sprowadza cię do Bejrutu?

– Interesy – odpowiedział, lustrując wzrokiem wnętrze baru.

– Szukasz kogoś?

– Owszem.

– Russella Laidlawa?

Utkwione w Jenkinsie oczy zwęziły się lekko.

– Powiedział ci, że przyjeżdżam?

Barman potrząsnął głową.

– Jako człowiek inteligentny sam się domyśliłem. Jest jedynym ze znanych mi twoich

przyjaciół, który nadal tu zagląda co noc. Na którą się umówiliście?

– Na ósmą. – Graham zerknął na zegarek. Pozostało jeszcze dziesięć minut.

– Zazwyczaj pojawia się o tej porze. Piwa, póki czekasz?

Choć Graham nie uznawał alkoholu, stwierdził, że w tym upale jedno piwo nie zaszkodzi.

– Byle zimnego – powiedział.

– Już się robi. – Jenkins pochylił się, by wyjąć butelkę z lodówki za ladą.

Prostytutka zerknęła znacząco na nowego gościa, lecz on pokręcił głową, nim zdążyła

zsunąć się ze stołka. Odpowiedziała więc obojętnym spojrzeniem i odwróciła się ku kolejnemu

potencjalnemu klientowi.

– Budweiser zimny jak lód – powiedział Jenkins wręczając butelkę Grahamowi, a kiedy

ten sięgnął po portfel, powstrzymał go. – Ja stawiam – oświadczył.

– Dzięki. – Mike uśmiechnął się z przymusem.

– Wiem, co się stało z twoją rodziną. Bardzo mi przykro i... – zaczął Jenkins.

– Usiądę tam – przerwał mu gość, wskazując stojący w rogu stół. – Skieruj Russella do

mnie, kiedy przyjdzie.

– Jasne – odparł barman, lecz przybysz już się oddalił. Barman tylko wzruszył ramionami

i odszedł do klienta siedzącego przy drugim końcu lady.

Graham ciężko usiadł przy stole. Ten trzydziestoośmioletni mężczyzna miał młodą

przystojną twarz oraz wijące się, kasztanowate włosy, nieporządnie opadające na kołnierzyk

rozpiętej pod szyją białej koszuli. Dobrze zbudowany, swą kondycję utrzymywał biegając

codziennie pięć kilometrów, a potem ćwicząc ciężko w prywatnej sali gimnastycznej.

Z UNACO związał się przed dwoma laty. Mimo pewnych skłonności do indywidualizmu

koledzy uważali go za najlepszego agenta terenowego. Nie od razu jednak zyskał tę opinię. Sam

gotów był jako pierwszy przyznać, że kiedy przenosił się do UNACO z elitarnego

amerykańskiego oddziału antyterrorystycznego Delta, znajdował się w fatalnym stanie

psychicznym, spowodowanym zresztą ostatnią akcją, w której wziął udział. Otrzymali wtedy

zadanie spenetrowania obozu terrorystów w Libii i zlikwidowania członków tej grupy – w tym

także Salima Al-Makesha, doradcy Czarnego Czerwca, ruchu założonego przez Abu Nidala

w 1976 roku w proteście przeciw zaangażowaniu się Syrii w wojnę domową w Libanie, oraz

Jean-Jacquesa Bernarda, ważnego członka Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny. Graham

miał właśnie wydać rozkaz ataku, kiedy dowiedział się, że żona i pięcioletni syn zostali porwani

przed domem, w którym mieszkali w Nowym Jorku, przez trzech zamaskowanych, łowiących po

arabsku mężczyzn. W ten sposób próbowano wymusić wstrzymanie akcji, on jednak się nie

załamał. Baza stała zniszczona, Al-Makeshemu i Bernardowi udało się jednak uciec. FBI

natychmiast zarządziło ogólnokrajowe poszukiwania rodziny Grahama, lecz o losie kobiety

i dziecka nigdy niczego się nie dowiedziano.

Miesiąc później komandosi izraelscy zabili Al-Makesha w jego domu w Damaszku.

Bernard zszedł do podziemia, wszelki słuch o nim zaginął do chwili, gdy Mossad uzyskał

informację, jakoby zginął od podłożonej w samochodzie bomby. Informacja ta pochodziła

z pewnego źródła, nie było więc powodu, by w nią wątpić. Graham jednak nie dał się przekonać.

Wydawało mu się to zbyt proste. Dopiero wczoraj otrzymał telefon, który usprawiedliwiał jego

uparty wieloletni sceptycyzm.

Do baru wszedł Laidlaw. Powoli rozejrzał się po sali i podszedł do stolika, przy którym

siedział Mike. Graham nie wierzył własnym oczom. Nieprawdopodobne, jak dalece zmienił się

ten człowiek od czasu, gdy widzieli się po raz ostatni, jeszcze w okresie służby w Delcie.

Laidlaw był wówczas fanatykiem sprawności fizycznej, ćwiczył ciężej niż ktokolwiek inny, by

utrzymać w formie szczupłe, muskularne ciało. I zawsze był taki schludny, nazywali go nawet

strojnisiem. Teraz mocno przytył, nie dogoloną twarz miał nalaną, a tłuste brązowe włosy

spadały mu w strąkach na zgarbione plecy.

Graham wstał i ujął wyciągniętą na powitanie dłoń – jej uścisk nadal był mocny. Gestem

wskazał krzesło naprzeciw siebie i usiadł.

– Tylko przyniosę sobie piwo – powiedział Laidlaw. – Zaraz wracam.

– Nie ruszyłem swojego. Masz. – Mike pchnął butelkę w jego kierunku.

Laidlaw przysunął sobie krzesło i usiadł.

– Nieźle wyglądasz, przyjacielu – powiedział po chwili.

– A ty nie – padła szczera odpowiedź. – Russ, co u diabła się z tobą stało?

Były komandos nalał sobie piwa.

– Długo by mówić, Mike – powiedział z westchnieniem. – Kiedyś wszystko ci wyjaśnię.

– Wypił, odstawił szklankę. – Jak tam lot z Nowego Jorku?

– Nieźle. – Graham nawet nie silił się na uprzejmość. Wyprostował się na krześle i oparł

łokcie o stół. – Wiesz coś więcej o Bernardzie?

Laidlaw tylko potrząsnął głową.

– Próbowałem dowiedzieć się jeszcze czegoś dziś rano, ale nic z tego nie wyszło. Ja go

widziałem, Mike. Zmienił się, oczywiście. Nie ma brody ani tych długich włosów. Przyglądałem

mu się przez dłuższą chwilę, nim nabrałem pewności, że to rzeczywiście on. Nie mylę się.

Postawiłbym na to własne życie.

– Nie byłoby mnie tu, gdybym ci nie wierzył – upewnił go cichym głosem dawny

towarzysz broni. – To co robimy teraz?

– Barak – rzucił Laidlaw.

Graham zmarszczył brwi.

– Nazar Barak? Odpowiedziało mu skinienie głowy.

– Najlepszy informator, jakiego Delta kiedykolwiek miała w Bejrucie. Nadal go widuję.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: