inz gites.odt

1. WYZNACZENIE ODCHYLEŃ OD PIONOWOŚCI METODĄ KĄTOWĄ WRAZ Z ANALIZĄ DOKŁĄDNOŚCI:
Metoda ta polega na wyznaczeniu kątowych różnic w położeniu poszczególnych punktów trzonu budowli w stosunku do punktu znajdującego się najbliżej fundamentu budowli. W tym celu zakłada się osnowę pomiarową składającą się z trzech stanowisk obserwacyjnych, oddalonych o minimum 1,5 h od budowli o wysokości h, rozłożonych w miarę możliwości równomiernie dookoła obiektu. Niezbędne jest określenie wzajemnego usytuowania punktów obserwacyjnych oraz budowli. Pomiar wykonuje się teodolitem, obierając na budowli poziomy celowania wszystkich stanowisk. Najkorzystniej jest kierować się położeniem galerii kontrolnych, otworów, pasów służących do oznakowania ostrzegawczego itp. Na każdym z poziomów celuje się do obydwu widocznych tworzących, zakładając, iż średnia arytmetyczna tych dwóch kierunków jest kierunkiem do osi budowli. Średnie kierunki z wszystkich poziomów porównuje się z kierunkiem do poziomu najniższego, uzyskując kątowe składowe odchyłek poszczególnych punktów osi od pionu, przechodzącego przez punkt najniższy. Analiza dokładności: Rys1 mu=u√[(md/d)^+(mα/Δα)^]
3. OPRACOWANIE WYNIKÓW POMIARÓW METODĄ ANALIT-GRAF: Metoda a–g- jest jedną z metod stosowanych w pomiarach odchyleń osi budowli od pionowości, polegającą na częściowym skartowaniu i częściowym obl wartości służących do określenia tych wychyleń. Do metody należy:-skartowanie stanowisk obserw.: 1,2,3 -obliczenie wartości u, -wykreślenie wstęg wahań w skali 1:1, -określenie środka ciężkości trójkąta błędów, -odczytanie wartości wychylenia Rys2 Część analityczna - polega na obl wartości wektorów ui przesunięć na poszczególnych wysokościach budowli:  liczona na 3 stanowiskach, gdzie: ui=di*(Δαi/ρcc), di – odległości mierzony pomiędzy poszczególnymi stanowiskami a osią   budowli, Δαi – wychylenia kątowe osi budowli. Do części graf należy: -skartowanie stanowisk obs (najczęściej są to 3 stanowiska równomiernie rozłożone wokół osi budowli (lub 2 stan usytuowane pod kątem 90˚ względem siebie), -wykreślenie wstęg wahań w skali 1:1 (poprzez równoległe przesunięcie linii łączących oś budowli ze stanowiskiem o obliczony wektor u), -określenie środka ciężkości trójk błędów, -odczytanie wartości wychyleń na poszcz poziomach.

5. CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE DESTRUKCYJNIE NABUDOWLE WYSMUKŁE: WPŁYWY MECHANICZNE- zalicza się do nich : -CIĘŻAR WŁASNY BUDOWLI- ciężar trzonu lub powłoki, wykładziny żaroodpornej, zraszalnika, urządzeń dodatkowych. Ciężar ten decyduje o stateczności budowli. -WPŁYW ODKSZTAŁCENIA PODŁOŻA GRUNTOWEGO- reakcja podłoża gruntowego na ciężar budowli i powstające z tej przyczyny osiadanie gruntu może wywołać przechyły budowli. -WPŁYW EKSPLOATACJI GÓRNICZEJ- mechanizm tego zjawiska na budowle znajdujące się na powierzchni terenu związany jest z powstawaniem niecki osiadań, będącej  skutkiem przesuwania się frontu eksploatacji. -WPŁYWY DYNAMICZNE- budowle wieżowe są wrażliwe na obciążenia- drgania, których źródłem mogą być: procesy wibracyjne przeprowadzane przez człowieka w celach technologicznych, urządzenia techniczne, wywołujące drgania skutkiem własnej pracy, zjawiska losowe, niezależne od człowieka-przede wszystkim ruchy tektoniczne) -OBCIĄŻENIA WIATREM- duże powierzchnie boczne  budowli wieżowych i ich znaczne wysokości sprawiają, że budowle te przejmują na siebie olbrzymie obciążenia, powstałe od parcia wiatru co może wywołać przechyły budowli, a także zjawiska, które mogą mieć istotny wpływ na pomiary geodezyjne wykonywane podczas wznoszenia budowli, z wpływem tym należy się również liczyć podczas wykonywania pomiarów kontrolnych istniejących obiektów WPŁYWY TERMICZNE- zalicza się do nich przede wszystkim wpływ nierównomiernego nasłonecznienia. Jest to zjawisko bardzo ważne podczas obsługi wznoszenia budowli wieżowych oraz podczas wykonywania pomiarów kontrolnych. WPŁYWY FIZYKOCHEMICZNE- zalicza się do nich przede wszystkim zjawiska, wywołujące zmiany strukturalne materiału konstrukcyjnego. Są to w pierwszej kolejności reologia i relaksacja, wywołujące zjawiska skurczowe i starzeniowe, które występują w wyniku szkodliwego oddziaływania na beton różnego rodzaju substancji chemicznych, zawartych w spalinach. Szkodliwe działanie związków chemicznych polega na rozkładzie nierozpuszczalnego nie rozpuszczalnego w wodzie węglanu wapnia na czynniki rozpuszczalne, które są następnie wypłukiwane z konstrukcji przez wody odpadowe. Prowadzi to wsposób powolny do pogorszenia się jakości materiału konstrukcyjnego.



6. TECHNOLOGIE WZNOSZENIA BUDOWLI WYSMUKŁYCH. W zależności od rodzaju budowli rozróżniamy 4 różne technologie wznoszenia: Dla kominów, wież i silosów: 1. przestawna- budowle o zmiennym przekroju poprzecznym 2.ślizgowa- budowle o stałym przekroju poprzecznym Dla chłodni kominowych: 1.deskowania przestrzennego- chłodnie hiperboliczne 2.klatkowa- chłodnie hiperboliczne TECHNOLOGIA PRZESTAWNA Stosuje się ją przy budowie kominów, wież , silosów. Cecha charakterystyczna jest to, że budowla wznoszona jest segmentami o wys. 2,5-3m. Urządzenie technologiczne do wznoszenia obiektu tą technologią zawieszone jest na wieży ustawione wewnątrz budowli. Jest ono wykonane z rur lub kształtowników stalowych. Na wieży zawieszany jest pomost roboczy, do którego z kolei podwieszone jest kołowe deskowanie, uformowane z odcinków blachy stalowej. Wznoszenie budowli wysmukłych odbywa się segmentami tzw. cyklami budowlanymi. Fazy cyklu: -nadbudowa wieży i podniesienie pomostu maszynowego, -zwolnienie deskowania i podniesienie pomostu roboczego wraz z blachami formy zewnętrznej na poziom wyższy,-wykonanie zbrojenia,-ustawienie blach formy zewnętrznej i wewnętrznej w projektowanym promieniu,-zabetonowanie TECHNOLOGIA ŚLIZGOWA Urządzenie do nadawania budowli projektowanego kształtu opiera się na wykonanym już fragmencie obiektu. W żelbetonowej ścianie prowadzi się na całym grube pręty ślizgowe, które stanowią oparcie dla urządzeń. Po prętach tych pełzną dźwigary hydrauliczne, zapewniające ruch postępowy w 2-3 centymetrowych interwałach, co w praktyce stanowi ruch płynny. Technologia ślizgowa stosowana jest najczęściej przy wznoszeniu budowli o stałym przekroju poprzecznym. TECHNOLOGIA KLATKOWA Charakteryzuje ją stosowanie systemów automatycznego podnoszenia dla elementów pomostów obwodowych wykonanych w postaci charakterystycznych klatek. Stosuje się ją do wznoszenia chłodni kominowych. W technologii tej wyeliminowano wieżę przyścienną zastępując ją dźwigiem ustawionym w osi pionowej chłodni. Eliminacja wieży przyściennej spowodowała utratę możliwości rozwijania osnowy realizacyjnej. Spowodowało to konieczność przeniesienia osnowy realizacyjnej na wykonany fragment ściany i zawieszenie tam elementów deskowania.

8. PODZIAŁ SUWNIC: Suwnica – jest samojezdnym urządzeniem transportowym, pracującym w obrębie hali produkcyjnej lub składu materiałów, elementów. Wyróżniamy: a) suwnice bramowe- stosowane do składowania surowców, montażu dużych konstrukcji, np. Stocznie b) suwnica półbramowa (półportalowa)- jako przyścienna na zewnątrz lub wewnątrz hali, służą do rozładunku, załadunku wagonów c) przyścienne (wspornikowe)- do transportu niewielkich ciężarów. d)pomostowe- stosowane w halach produkcyjnych.

9.WYMAGANIA TECH: a)wzajemna różnica poziomów główek szyn w jednym przekroju poprzecznym toru jezdnego nie powinna być większa niż: -na podporach (nad słupami)–10mm -w przęśle (na środkach odcinków między słupami)-15mm, b)różnica poziomów główki szyny na słupach w tej samej osi podłużnej nie powinna przekraczać wartości b/1500, gdzie b–rozstaw słupów, i jednocześnie nie może przekraczać 10mm, c)odchylenie w wymiarze prześwitu toru jezdnego w stosunku do projektu nie powinno różnić się więcej niż ±5mm (odchyłka rozstawu szyn toru), d)odchyłka osi szyny od jej osi teoretycznej ≤ od 2,5mm,e)wzajemne przesunięcie czoła szyn w styku, w poziomie lub pionie, ≤od 1mm, f)odch osi górnego pasa belki suwnicowej w środku jej rozpiętości od płaszcz pion, przechodzącej przez środki podpór przy wys belki ≤h/500.

11. WYMIEŃ UKŁADY KONSTRUKCYJNE BUDYNKÓW, - układ podłużny- z podłużnymi ścianami nośnymi, -układ poprzeczny- z poprzecznymi ścianami nośnymi OWT-75 W-70, -układ krzyżowy- z poprzecznymi i podłużnymi ścianami nośnymi, Technologie budowy:-wielkoblokowe układ „3”,-wielkopłytowe układ „3”,-budownictwo tradycyjne z cegły różnego wymiaru,-budownictwo przestrzenne. Dla budownictwa mieszkaniowego i podobnego – Część ścian nośnych może być w tym przypadku zastąpiona słupami. Słupy mają w tym przypadku przekrój płaski, mieszczący się w grubości ścian, tj. 15 cm słupy formowane są w deskowaniach układów ścianowych. Dla budownictwa usługowego - Ściana nośna, nazywana również konstrukcyjną, przenosi na fundament lub inne konstrukcje elementy budowli ciężar własny i obciążenie z elementów spoczywających na niej (np. obciążenie z dachu, obciążenie użytkowe stropów i ich ciężar własny). Ściana konstrukcyjna oprócz przejmowanych obciążeń pionowych współpracuje ze stropami w przenoszeniu obciążeń poziomych, tworząc układy konstrukcyjne: podłużne, poprzeczne, krzyżowe.
12. CO TO JEST MONTAŻ WYMUSZONY I SWOBODNY, Montaż swobodny – montaż elementów prefabrykowanych, wykonywany na styk prosty, bez pomocy części łączących, ograniczających wielkości odchyłek montażu, pozwalający na swobodne, wzajemne przesunięcia względem siebie montowanych elementów.Montaż wymuszony (przymusowy) – montaż elementów prefabrykowanych, wyposażonych w płaszczyznach stykowych w złącza montażowe ograniczające odchyłki montażu, wyznaczające z dużą dokładnością miejsce usytuowania elementów w konstrukcji budynku. System budowlany W-70 (Wrocławska Wielka Płyta) - wielkowymiarowe elementy ścienne są tu zaopatrzone w tzw. urządzenia rektyfikacyjne. Są to śruby rektyfikacyjne (śrubowe trzpienie) z nakrętkami, umieszczone w górnej części płyty w jej osi podłużnej oraz wnęki rektyfikacyjne z tulejami, umieszczone w dolnej części płyty. Rys3,4

13. PRZENIESIENIE WSKAŹNIKÓW KONSTRUKCYJNYCH METODĄ BEZPOŚREDNIEGO RZUTOWANIA Metodą rzutowania można wyznaczyć osie konstrukcyjne lub linie równoległe do tych osi dla ścian zewnętrznych i wewnętrznych. Można też przenosić na kondygnację roboczą wszystkie typy osnowy wewnętrznej. W celu wyznaczenia wskaźników konstrukcyjnych na dowolnym poziomie roboczym metodą rzutowania, należy: a) ustawiony teodolit na stanowisku spoziomować i wycelować pionową kreskę siatki celowniczej na odpowiedni punkt celowania->czyli wskaźnik wyjściowy oznaczony na budynku, b) wyznaczyć w dwóch położeniach lunety wskaźnik na krawędzi stropu wg pionowej kreski siatki celowniczej teodolitu, c) za każdym razem przed rozpoczęciem pracy w danym położeniu lunety doprowadzić libelę teodolitu dokładnie do poziomu,d) z przeciwległego stanowiska wyznaczyć wskaźnik na krawędzi stropu z drugiej strony budynku. Metodą rzutowania wykonuje się również pomiary kontrolne osiowości i pionowości ścian, sklepów i innych elementów konstrukcyjnych. Zależność między odsunięciem od płaszczyzny konstrukcyjnej teodolitu i wskaźnika konstrukcyjnego.Rys.5,6 Wpływ odsunięcia teodolitu od płaszczyzny konstrukcyjnej na dokładność wyznaczenia położenia wskaźnika metodą rzutowania zgodnie z rys.2 określa wzór: q = p* (D/d), D – odl. Stanowiska teodolitu od ściany budynku d – odsunięcie płaszczyzny przenoszonego wskaźnika od ściany budynku, p – wpływ odsunięcia stanowiska teodolitu od płaszczyzny konstrukcyjnej na wyznaczenie położenia wskaźnika, q – dopuszczalne odsunięcie stanowiska teodolitu od płaszczyzny konstrukcyjnej. Dokładność tyczenia: m3 = 0,9 mm (bł. Niepionowości osi głównej teodolitu), m4 = 0,3 mm (bł. Celowania), m5 = 0,4 mm (wprowadzenie sygnału w płaszczyznę celowania), m6 = 0,8 mm (ozn. Wskaźnika na stropie), m2 = m32+ m42+ m52+ m62, m = 1,3 mm 14.  METODĄ BIEGUNOWĄ.*(osn. wewnętrzna)-punkty A i B najlepiej na linni równoległej do podłóżnej osi budynku- kąty i odległości – odkładane na kolejnych kondygnacjach- punkty A i B – przenoszone pionownikiem optycznym- teodolit na punktach A i B zorientowany zawsze na ten sam dobrze widoczny i odległy punkt, Po wytyczeniu punktów np. 1 i 2 należy skontrolować „l” Lpom – Lobl=?, Lobl² = d1² + d2² - 2d1d2 cos(β – α), Występujące błędy: - bł.centrowania pionownika- bł.przeniesienia punktu A i B na wyższe kondygnacje,- bł.oznaczenia na tarczy przecięcia osi celowej pionownika z tarczą,- bł.niepionowości osi teodolitu na punktach A i B BŁ.METODY ≈ 4 mm Rys7 * met. Przecięć kierunków przeniesienia punktu P Metoda stosowana najczęściej do wyznaczania osi stóp fundamentowych. O1/D1 = u1/d1   →  u1= O1/D1  ∙ d1 BŁ. METODY≈1,5 mm → bł. położenia punktu P (przecięcia osi konstrukcyjnych) Mp = ± √mx² +my² Rys8

15. SZYB WINDOWY Na dnie szybu windowego zakładamy osnowę pomiarową (A, B, C, D) w odległościach równych od ścian szybu na tych punktach ustawiamy pion optyczny poczym na każdym piętrze wykonujemy pomiar odległości ścian szybu od pionu postępujemy tak samo na każdym kolejnym punkcie osnowy. Odchyłki od pionu nanosimy na rysunek. Pomiary wykonuje się w celu wpasowania szyn windowych w szyb.16. SZYBY WINDOWE. METODY OPRACOWANIA WYNIKÓW POMIARUa) metoda graficzna- Osnową pomiaru są w tym wypadku cztery punkty stanowiące wierzchołki prostokąta o znanych wymiarach. Przekroje szybu na poszczególnych kondygnacjach orientuje się względem tego prostokąta i nanosi na jeden zbiorczy rysunek, podobnie jak przy określaniu odchyłek kształtu szybu. W skali 1:10 nanosi się na kalce położenie osi prowadnic dźwigowych. Kalkę przykłada się do rysunku zbiorczego i tak się ją przesuwa, aby rzuty prowadnic mieściły się swobodnie w powierzchni zawartej między liniami poziomymi przekrojów wewnętrznej powierzchni ścian szybu.b) metoda analityczna Metoda ta polega na określeniu optymalnych płaszczyzn, w których zmontowane zostaną prowadnice. Obliczenia wykonuje się w układzie współrzędnych, gdzie osiami X i Y są krawędzie ścian szybu w piwnicy budynku. W stosunku do tych osi odnosi się krawędzie ścian dla każdej kondygnacji. Współrzędne X i Y, które są jednocześnie wyrazami wolnymi dla poszczególnych punktów każdej kondygnacji, wyrażone w układzie XOY. - ułożenie równań poprawek: xiobs. + V xi = xiwyr., yiobs. + V yi = yiwyr. - nałożenie na niewiadome (warunek prostoliniowości i równoległości): war. Prostoliniowości: xBw - xAw = 0, xCw – xDw = 0, yCw – yBw = 0, yDw - yAw = 0 , war. Równoległości: xDw - xAw = g, xCw – xBw = g, yCw – yDw = h, yBw - yAw = h

17.BUDOWNICTWO DROGOWE. TYCZENIE DŁUGICH ODCINKÓW PROSTYCH, Sposób tyczenia zależy od warunków terenowych, długości odcinka i wymaganej dokładności tyczenia. I.Tyczenie przy możliwości celowania wzdłuż całego odcinka. 1. Jeżeli długość odcinka nie przekracza 2 km, można zastosować tyczenie zwykłe przy użyciu teodolitu. Na punkcie początkowym P ustawiamy teodolit, a na punkcie końcowym K – dobrze widoczny sygnał. Tyczenie zaczynamy od punktu najdalszego i prowadzimy je w kierunku „na siebie”. Punkty pośrednie 1, 2, 3, ...(zwane kierunkowymi) rozmieszczamy we wzajemnej odległości nie większej niż 300 m, aby później można było między nimi przetoczyć prostą nawet bez posługiwania się teodolitem. Punkty kierunkowe obieramy w takich miejscach, gdzie nie będą narażone na zniszczenie. Sygnał wprowadzamy w płaszczyznę celowania. Rys9 Jeżeli punkt końcowy i punkt tyczony są jednocześnie w polu widzenia, to wyznaczenie punktu pośredniego można wykonać przy jednym położeniu lunety, jeżeli natomiast punkty te znajdują się na różnych wysokościach, to tyczenie należy wykonać przy dwóch położeniach lunety. 2. W celu dokładniejszego wytyczenia długiej prostej mniej więcej w pobliżu środka odcinka AB obieramy punkt M, mierzymy na nim kąt (200g-γ)  i obliczamy przesunięcie P, które należy wykonać tak, aby punkt M znalazł się dokładnie na tyczonej prostej. P=d1*sinα, d/sin(200-γ)=d2/sinα, sinα=d2/d *sinγ  bo sin(200-γ)=sinγ, P=d1*(d2/2)*sinγ= (d1d2)/d *sinγ Rys10 Można przyjąć z bardzo dużym przybliżeniem, że:   d1≈d2≈(d/2) oraz ze względu małą wartość kąta γ:  sinσγ=γ Otrzymujemy wzór końcowy na wielkość przesunięcia: P=(d^*γ)/4d*ρ =(d/4)*(γ/ρ) Długości odcinków d1 i d2 wystarczy znać z takim przybliżeniem, jakie daje graficzne ich określenie z mapy. Jeżeli przyjmiemy, że np.  d1= d2 =2 km, a kąt γ = 10’ zmierzymy z dokładnością ±0,1’, to w celu wyznaczenia punktu pośredniego Mo na prostej z dokładnością ± 5 cm wystarczy znać odcinki d1 i d2 z dokładnością ± 20 m. Po odmierzeniu odcinka P od punktu M wzdłuż dwusiecznej sprawdzamy, czy tak znaleziony punkt Mo leży na prostej PK. W tum celu mierzymy kąt PMoK – powinien on być równy 200g. II. Tyczenie prostej w terenie falistym. 1.W terenie falistym zdarza się, np. przy tyczeniu przez doliny, że z punktu początkowego widać punkt końcowy i bliskie punkty pośrednie, lecz dalsze są niewidoczne. Ponieważ mamy w tym wypadku dany kierunek prostej, więc wytyczamy najpierw możliwie najdalszy punkt pomocniczy M. Jeżeli z punktu tego widać punkt końcowy K, to dla sprawdzenia możemy zmierzyć kąt PMK, który powinien być równy 200g. Jeśli jednak z punktu M nie widać punktu K, to do tyczenia dalszych punktów stosujemy metodę przybliżeń. Na ostatnim wytyczonym punkcie M ustawiamy teodolit, celujemy na punkt P i po przerzuceniu lunety przez zenit wyznaczamy na kierunku MK możliwie daleko położony punkt N1. Ze względu na błędy instrumentalne celujemy na punkt P ponownie przy drugim położeniu lunety i po przerzuceniu jej przez zenit wyznaczamy punkt N2. Jeżeli punkty N1 i N2 nie pokrywają się, to właściwe położenie punktu N otrzymamy dzieląc odcinek N1N2 na połowę. Rys11 2.Jeżeli z punktu początkowego nie widać punktu końcowego, a w terenie istnieje osnowa geodezyjna, to po nawiązaniu do niej kierunku projektowanej trasy można będzie obliczyć współrzędne punktów P i K. Pozwoli to wyznaczyć kąt, zawarty między tyczoną prostą a kierunkiem na widoczny punkt triangulacyjny lub poligonowy. 3.Jeżeli punkty początkowy i końcowy nie są widoczne, lecz w terenie na kierunku tyczonej trasy istnieje dostatecznie zagęszczona sieć poligonowa, to punkty kierunkowe można wyznaczyć przez obliczenie przecięć prostej PK z bokami poligonowymi albo przez obliczenie domiarów prostokątnych lub biegunowych do określonych punktów. Jeżeli takiej osnowy nie ma, to w celu dokładnego wytyczenia długiego odcinka prostego zakładamy wzdłuż trasy prostoliniowy ciąg poligonowy i obliczamy go w lokalnym układzie współrzędnych. Początek układu przyjmujemy w punkcie P, a kierunek osi x wzdłuż pierwszego boku poligonowego. Rys12 tyczenie przez przeszkody 1.Obywa się w sposób pośredni. Jeśli p-ty P i K są wzajemnie niewi-doczne to obok przeszkody wyzna-czamy linię pomocniczą PL i mie-rzymy odcinek KL i kąt α na stano-wisku L. Póńiej z zależności mate-matycznych wyznaczamy p-ty pośr-ednie linii PK. 2.Jeżeli przeszkoda rozciąga się na dużej przestrzeni (np. las) i celowa-nie z P na K jest niemożliwe to kie-runek prostej tyczy się w przybli-żeniu przez wyznaczenie azymutu PK i tyczenie go w terenie za po-mocą busoli. Sposób jest dobry gdy PK<1200m. Dokładne wytyczenie trasy można wykonać po założeniu specjalnej osnowy wokół przeszkody. Dla krótszych odcinków może to być osnowa poligonowa, dla długich – specjalna sieć triangulacyjna. P-wektor przesunięcia, znajdujemy taki punkt abyśmy widzieli W1 i W2,  P=d1sinAlfa,   d/sin(180-Gamma)=d2/sinAlfa=>sinAlfa=(d2/d)sinG,  P=(d1*d2*sinG)/d,  przy założeniu d1=d2=~d/2 oraz sinG=G,  P=d2G’’/4dro’’=d/4*G’’/ro’’, Analiza dokł  mP=1/4 sqr((Gmd/ro)2+(dmG/ro)2) oszacowany mP=1/4*d*mG/ro  2)Met poligonowa,  kolejność postępowania:  1-założenie osnowy,  2-Obliczenie X,Y pktów 1,2,3,4,5,  3-Obl wartości rzędnych i odciętych,  4-lub obliczenie wsp biegunowych,  3) Met tyczenia z 2 stanowisk -Kol postępowania:  1-naw pktów W1 i W2 do osnowy szczegółowej,  2-obliczenie kątów G1 i G2, 3-tyczenie pktów 1,2,3,4 np. co 100m  anal dokł mGamma=mAL/ro sqr(n(2n-1)/6(n-1))-bł poprzeczny wynikający z dokł odkładania kąta 

28. METODY OKREŚLANIIA OBJĘTOŚCI MAS ZIEMNYCH, Metody obliczania objętości gruntów: -metoda siatki kwadratów,- met siatki trójkątów, -met przekrojów poprzecznych, - met przekrojów poziomych z mapy warstwicowych, - met aproksymacji poiw topograficznej wielomianami algebraicznymi. MET SIATKI KWADRATÓW -powierzchnia terenu pokrywa się regularną siatka kwadratów o boku „a”,-objętość V robót ziemnych jest sumą objętości graniastosłupów ograniczonych od góry i od dołu powierzchnia topograficzną i projektowaną z boku płaszczyznami pionowymi przechodzącymi przez boki kwadratów,-płaszczyzna projektowana dzieli teren na części znajdujące się nad i pod tą płaszczyzną, dzieli obszar na pow. nasypów i wykopów,-rzędna projektowanej płaszczyzny: H0=(1/4n)*(1*ΣH1+2*ΣH2+3*ΣH3+4*ΣH4) n-ilość kwadratów, H1-rzędna terenowa będąca wierzchołkiem jednego kwadratu,-linia robót zerowych Ho – to linia przecięcia powierzchni topograficznej z płaszczyzna projektowaną pojedynczego,-w przypadku gdy pł projektowana nachylona jest do poziomu , hn oblicza się: hn=Hn-H0  Rys13, V=a^ *(h1+h2+h3+h4)/4  - wzór ogólny do obliczenia objętości mas ziemnych, h1,2...-różnice wysokości wierzchołków kwadratu hi=Hi-H0 -suma objętości graniastosłupów obliczonych oddzielnie dla wykopów i nasypów, stanowi całkowitą objętość robót ziemnych, -błąd obliczania objętości za pomocą siatki kwadratów zależy od długości „a” boku kwadratu i krzywizny powierzchni topograficznej. Pole czworoboku Rys14 Vw=(hA+hB)/4 *Pw, VN=(hC+hD)/4 *PN, Rys15 Vw=(hA+hB+hD)/5 *Pw, VN=hC/3 *PN ,Błąd obliczenia objętości za pomocą siatki kwadratów będzie zależny od: -długości a boku kwadratu,- krzywizny pow. topograf  rys16 Największa odległość miedzy pow sferyczna a pow teoretyczna jest równa strzałce, która określa εmax=R-√[R^-(a^/4)],-przybliżona wartość R dla danej pow. topograf można obliczyć, znajdując εmax  jako średnia z kilku przekrojów wykonanych z mapy, - wpływ błędu, wynikający ze sposobu obliczenia tą metodą na dokładność obliczenia objętości gruntów obliczamy ze wzoru: mVα=(+1/-2)*εmax*α^*√n, -sumaryczny błąd określenia objętości tą metodą wynosił: mV=√[(m2 √(S*S0))^+(m0√(S/4)^+(1/2 *εmax*α^√n)^]

29. PRACE ZIEMNE. WPŁYW UKSZTAŁTOWANIA POWIERZCHNI TERENU NA DOKŁADNOŚĆ OKREŚLENIA OBJĘTOŚCI.W praktyce projektowania dokładność obliczenia objętości mas ziemi jest ściśle związana z kosztami wykonania robót ziemnych, rozliczanych za ilość jednostek objętości gruntu (m3). W zależności od charakteru powierzchni terenu stosuje się znane klasyczne metody pomiaru:-niw. siatkową dla pow. płaskiej lub łagod. Nachylonej -niw. punktów rozproszonych dla pow. Falistych, -niwelację przekrojów podłużnych i poprzecznych dla tras komunikacyjnych,-tachimetrię dla terenów o urozmaiconej rzeźbie Za istotne dla określenia dokładności objętości można przyjąć błąd ukształtowania powierzchni ( 4 cm dla rzędnych w siatce 40x40). Oznaczmy:mk – wpływ błędu ukształtowania powierzchni na dokładność określenia objętości;Jeśli przyjmiemy maksymalna wielkość błędu ukształtowania powierzchni terenu ( oznaczoną przez m ), dla kwadratu o boku 40 m, dopuszczonego norma techniczna, będziemy mieli:mk = 40*40*0,04 = 64m3 przyjmujemy te wielkość za błąd jednostkowy, oraz prawdopodobieństwo popełnienia błędu dodatniego i ujemnego P = ½ , wówczas dla całej powierzchni s niwelowanej powierzchni będziemy mieli:mk=+-64√n, gdzie n- liczba kwadratów o boku 40 m , mieszczących się w powierzchni S. Ponieważ: n= S/1600, będzie: mk=+-1,6√S 30. PRACE ZIEMNE. WPŁYW ZAGĘSZCZENIA GRUNTÓW NA DOKŁADNOŚĆ OKREŚLENIA OBJĘTOŚCI Zagęszczeniu podlegają grunty nasypowe (wbudowywane w nasyp), gdyż jak wiadomo, grunty przy odspajaniu i przemieszczaniu ulegają spulchnieniu. Wskaźnik lub stopień zagęszczenia gruntu zależy od rodzaju gruntu oraz szeregu innych warunków i w pewnych okolicznościach jest definiowany jako stosunek objętości gruntu w wykopie do objętości gruntu wbudowanego w nasyp po odpowiednim zagęszczeniu. Oznaczając: VW- objętość gruntu w wykopie; VN-obj.gruntu w nasypie; D- stopień zagęszczenia gruntu, będzie: D=VW / VN Przy ustalonej tolerancji stopnia zagęszczenia (+-) 0,02D, Vw=DVN (+-) 0,02DVN. Według normy PN-68/B-06050 wskaźnik lub stopień zagęszczenia gruntu może zawierać się w granicach od 0,90 do 1,15. Na potrzeby ustalania wpływu błędu zagęszczenia gruntu na dokładność obliczenia objętości wystarczy przyjąć D=1,0 a zatem mg=(+-) 0,02VN.

31. PROJEKTOWANIE PŁASZCZYZN BILANSUJĄCYCH ROBOTY ZIEMNE: Pracami ziemnymi nazywa się wszelkie roboty budowlane związane z wznoszeniem budowli ziemnych. Projekt robót ziemnych można podzielić na 3 podstawowe części:- obliczenie objętości robót,- wytyczenie realizacji,- kosztorys robót. Projektując prace bilansujące poszukuje się rozwiązań optymalnych pod względem minimalizacji kosztów robót ziemnych, mających poważny udział w całości kosztów inwestycji, oraz skrócenia czasu wykonywania robót. Istotnym elementem jest minimalizacja objętości robót. Wynikiem rozwiązań optymalnych oprócz objętości wykopów i nasypów, są rzędne projektowanych powierzchni terenu i spadki niwelety, obliczone przy założonych warunkach ograniczających i bilansowych. Założenia techniczno-ekonomiczne przy projektowaniu płaszczyzn bilansujących: -wytyczne wykonania robót przygotowawczych (wylesienie i oczyszczenie terenu, wytyczenie budowli ziemnej, odprowadzenie wód powierzchniowych),-charakterystyka techniczna budowli ziemnej (określenie rodzaju i właściwości gruntów , poziomu wody gruntowej),-ogólną koncepcje wykonania robót, -kierunki i kolejność wykonania robót , -sposoby zabezpieczenia robót, analiza tech-ekonomiczna.32. 32.PRZEŚWIT, ROZSTAW I PRZECHYŁKA TORÓW KOLEJOWYCH: Prześwit- jest to odległość między wewnętrznymi krawędziami szyn toru, mierzona na wysokości 14mm poniżej powierzchni tocznych.. Na odcinkach prostych i łukach o R ≥ 300m wynosi. 1435mm. Dla R<300m prześwit należy powiększyć.Rozstaw- odległość między osiami dwóch sąsiednich torów. Na szlaku linii dwutorowej nie może być mniejszy od 3,5m.  Jeżeli R< 350m to rozstaw 3,5m należy powiększyć o poszerzenie. Rozstaw min. 3.5 m, 4.0 m do 4.7 m w przypadku ustawienia sygnałów kolejowych. Jeżeli promień dwóch linii kolejowych leżących w łuku jest mniejszy od 350 m, to rozstaw powiększa się od 20 – 1100 mm. Przechyłka torów – jest to różnica wysokości toków szyn w torze. Jej wartość zależy od: promienia łuku, prędkości, siły odśrodkowej i ciężaru własnego.  Przechyłkę stosuje się dla łuków o R ≤  4000 m. Przechyłka toru:h=b*tgα, F=c*tgα, tgα=h/b=F/c,  h=F/c*b, ponieważ: F=mv^2/R, c=m*g,  h=(v^2/R*g)*b,  Jeżeli h przyjmiemy w mm, a v w km/godz. b=1435~1.5 m  h=11.8 v^2/R lub h=600v/R (wzór doświadczalny) Rys17

45.METODY WYZNACZENIA PRZEMIESZCZEŃ OBIEKTÓW INŻYNIERSKICH: Najczęściej obejmuje ono:- bezpośredni pomiar wybranych elementów geometrycznych zaznaczonych na obiekcie,- pomiar przemieszczeń punktów obiektu względem układu odniesienia wyznaczonego przez sieć punktów zastabiiizowanych poza mierzonym obiektem; wyniki pomiarów są następnie podstawa do wyznaczenia składowych odkształceń i składowych przemieszczeńZwykle obie wymienione technologie pomiarów przemieszczeń i odkształceń są wzajemnieuzupełniane i powinny być tak prowadzone, aby na podstawie wyznaczonych składowych przemieszczeń i odkształceń wybranych elementów geometrycznych można było opisać wjednoznaczny sposób zmiany cech geometrycznych obiektu.Metody wyznaczania pionowych przemieszczeń budowli inżynierskich:Przy wyznaczaniu wielkości osiadania bądź wypiętrzania budowli i gruntów stosuje sięmetodę niwelacji geometrycznej, metodę niwelacji trygonometrycznej lub metody fotogrametryczne. Na badanym obiekcie zakłada się siec znaków geodezyjnych (reperów)zastabiiizowanych w wybranych punktach. W bezpośrednim sąsiedztwie w miejscach gdziebędzie zachowana stałość położenia, stabilizuje się punkty wyznaczające układ odniesienia. Repery odniesienia musza posiadać stabilizację zapewniającą ich stałość.Zmiany wysokości punktów kontrolowanych obiektu można wyznaczyć dwoma sposobami."- przez wyrównanie różnic wysokości pomierzonej sieci niwelacyjnej,- przez wyrównanie zmian różnic wysokości.W obu przypadkach wyrównaniu musi towarzyszyć badanie stałości punktów nawiązaniareperów kontrolnycWyznaczanie poziomych przemieszczeń budowli inżynierskich:Badanie przemieszczeń pionowych prowadzi się głównie dla budowli narażonych naobciążenia jednostronne, takie jak napór wody, dużych mas ziemnych, wiatru i innych.Zależnie od charakteru obiektu stosuje się metody pomiarowe:- metoda stałej prostej,- metoda triangulacji,Metoda stałej prostej- polega na tym, że wzdłuż budowli zakłada się określona liczbę znaków pomiarowych usytuowanych na linii prostej. Końcowe punkty linii stabilizuje się poza obszarem występowania badanej deformacji. Punkty te musza być zastabilizowane w miejscach gwarantujących stałość ich położenia. Dla kontroli stałości zakłada się dodatkowe pkty odniesienia

48. RODZAJE INWENRATYZACJI...