bialy plomien na magie- Laurie A. Faria (1,2).pdf

Biały

płomień

na magię

Laurie A. Faria

Rozdział 1

To znowu się dzieje.

Przełykam piekącą w gardle żółć i ocieram dolną wargę. Mam

wrażenie, że głowa mi pęka, jakby w środku krył się jakiś

archeolog, odłupujacy kawałki mojej czaszki. Siedząc w

toalecie, opieram się plecami o chłodne kafelki na ścianie i

próbuję to wszystko ogarnąć wymioty, bóle głowy, koszmary,

zdrowie psychiczne.

Mój świat się rozpada.

Wstaję i potykając się, podchodzę do lustra. Mam

przekrwione oczy, a skóra pod nimi jest ciemnoszara jak dym.

Wiążę ciemne włosy gumową opaską i zauważam mokry od

wymiocin podbródek. Wycieram go palcami najlepiej jak

potrafię i odgarniam niesforne kosmyki za uszy. Przydałaby mi

się gorąca kąpiel, ale łomot w mojej głowie jest tak intensywny,

że chce się tylko położyć.

Po wyszorowaniu zębów i kilkakrotnym przepłukaniu

gardła wlokę się do mojego pokoju. Drea i Amber, moje

współlokatorki, śpią. Mogłabym je obudzić, pewnie chciałyby

wiedzieć, co się dzieje zwłaszcza po ostatnim razie ale teraz

niemal sama nie chce wiedzieć.

Biorę szminkę z toaletki Drei i wyciągam notes zza mojego

łóżka. Otwieram go na czystej stronie i piszę ciemnoczerwoną

szminką literę M, starając się, aby wyglądała na rozmazaną i

niewyraźną jak w moim koszmarze.

Wyrywam kartkę i wpycham ja do kieszeni piżamy. Potem

kładę się i zakrywam kołdrą aż po uszy, żeby nie słyszeć

chrapania Amber. Ale wciąż czuję się źle, moje soki żołądkowe

kipią, bulgocząc jak płynna lawa. Jest tylko jeden sposób,

żebym odpoczęła choć trochę tej nocy.

Z mojej czarnoksięskiej szuflady, czyli najniższej szuflady

szafki nocnej, wyjmuję lawendowe kadzidełko, dziewiczą

czarną świecę, żyletkę i kilka innych akcesoriów, a następnie

kiść czerwonych winogron z minilodówki Drei. Wkładam to

wszystko do terakotowego karnka. Wstaję. W głowie mi

pulsuje. Siadam z powrotem i spoglądam na śpiące

dziewczyny. Trupioblade swiatło księżyca pada na zajmującą

górne łóżko Amber. Obraca się, ale wciąż chrapie z szeroko

otwartymi ustami, z jej głowy sterczy sześć wiśniowych

kucyków. Drea zakrywa ucho przedramieniem. Jej włosy są

splecione w dwa złociste warkocze.

Zastanawiam się, czy powinnam w ogóle coś im mówić.

Może po prostu przesadzam. To stało się dotąd tylko dwa razy.

A urodziny Maury są tydzień po najbliższej sobocie. Może to

dlatego. A może po prostu rozkłada mnie grypa.

Z garnkiem pod pachą i kieszonkową latarką wychodzę z

pokoju. Przechodzę przez salon. Idę do drzwi kotłowni w holu.

Zchodzę po drewnianych schodach, oświetlając sobie

drogę słabym światłem latarki. Wiem, że mogłam włączyć

światło, ale nagła jasność tylko wzmogłaby łomot w mojej

głowie. Zamiast tego staram się oswoić z ciemnością; próbuję

ja sobie wyobrazić jako aksamit okrywający moje ciało,

zapraszający mnie w dalszą drogę po skrzypiących schodach

do kotłowni.

Czuję stęchły zapach, jakby z cieknących rur. Próbuję

skupic się na swoim oddechu, ale wciąż jestem nieco

oszołomiona. Moze to dlatego, że nie czuję sie dobrze. A może

dlatego, że minął rok od ostatniej fali koszmarówi boję się, że

tym razem nie będę mogła tego powstrzymać.

Biorę głęboki oddech i idę dalej po betonowej podłodze.

Nie ma tu na dole zbyt wiele rzeczy stary, grzechoczący

kocioł, zardzewiały zbiornik na wodę, meble czekające na

naprawienie i kłębowisko miedzianych rur biegnących pod

sufitem. Ale to miejsce, gdzie mogę być sama. Nie muszę się

martwić, że ktoś mi przeszkodzi albo że kogoś obudzę.

Kładę to, co przyniosłam na ołtarzu, który zrobiłam ze

starego biurka pod komputer z otworem na środku, i zapalam

kadzidełko. Biorę kiść winogron i przesuwam ją przez dym z

kadzidełka, tak aby skąpała się w lawendowych oparach.

Potem robię to samo z pozostałymi przedmiotami. Długie, siwe

wirujace kłęby dymu unoszą się, omywając moją skórę.

Lawenda uspokaja.

W żołądku bulgocze, Moczę palec w olejku i dotykam

szczytu dziewiczej czarnej świecy.

Jak na górze szepczę, Potem dotykam drugiego końca.

Tak na dole. Dotykam środka, przesuwam palec do

góry, a potem z powrotem w dół, nacierając całą świecę.

Kiedy świeca jest już namaszczona, chwytam ją u dołu i

zyletką wycinam na powierzchni imię Maury. Moje palce drżą

lekko, gdy myśle o niej.

O tym, co się stało.

O tym, co to wszystko może znaczyć.

Obracam świecę trzy razy przeciwnie do ruchu wskazówek

zegara, koncentrując się na idei wyswobodzenia, i wycinam

słowa "spoczywaj w spokoju" po drugiej stronie świecy aby

wina wreszcie opuściła na zawsze moje sumienie.

Zapalam świecę i patrzę przez kilka sekund, jak

atramentowoczarny wosk rozgrzewa się i topnieje wokół

knota. Potem wyciągam z kieszeni kawałek papieru i wpatruję

się w M. M jak Maura, jak Morderstwo, być może, Naprawdę

nie wiem.

Wrzucam go do terakotowego garnka i odrywam

winogrona z gałązek.

Mauro, Mauro, spoczywaj w pokoju. Niech twój duch

wreszcie spocznie.

Wrzucam winogrona do garnka, rozgniatam je kciukiem i,

patrząc na fioletowawy sok wypływający spod moich palców,

wyobrażam sobie wnętrze mojego żołądka. Skrapiam owoce

odrobiną olejku miętowego, a potem mieszam palcami. Słodki

miętowy aromat łączy się z lawendowym dymem, tłumiąc

zapach winogronowego soku.

Mauro, Mauro, spoczywaj w pokoju kontynuuję Nie

zmusisz mnie do powtarzania przeszłości. Powtarzam te

słowa kilkakrotnie, skupiając się na czarnej świecy, wraz z

którą spala się Maura. Potem skupiam się na mięcie, która

namacza winogrona i koi mój żołądek.

Medytuję przez parę minut, a potem podnoszę zegarek do

światła świecy pięć po czwartej. Zabiorę świecę z powrotem

do pokoju i postawie przy łóżu, żeby się całkiem wypaliła.

Gaszę to, co zostało z kadzidełka, łyżką przekładam mieszaninę

mięty i winogron do plastikowego pudełka na kanapki i

umieszczam wszystko z powrotem w garnku. Całe szczęście,

czuję, że mój żołądek powoli się uspokaja. Może uda mi się

teraz zasnąć.

Zbieram wszystko i właśnie mam iśc na górę, kiedy zza

rogu, od strony zbiornika słyszę huk.

Halo? Gdy wstaję, kółka mojego zepsutego krzesła

skrzypią na betonie. Celuję światłem latarki przed siebie, ale

promień jest zbyt wąski i niewiele widzę w ciemności. Robię

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: