Wojna z ekstremizmem islamskim – Otłowski T..pdf - Terroryzm - drBrennan

NO. 6/09

1 IV 2009

Wojna z ekstremizmem islamskim –

podsumowanie i perspektywy

Tomasz Otłowski

rozbiłby ich ruch i pozbawił go szans na odzyskanie

utraconej pozycji.

Wojna nie doprowadziła teŜ jak dotąd do realizacji

fundamentalnego celu strategicznego państwczłonków

koalicji antyterrorystycznej z przełomu lat 2001/2002,

jakim jest zapobieŜenie rozprzestrzenianiu się idei

fundamentalizmu islamskiego. Wręcz przeciwnie,

wydarzenia lat 20022009 dowodzą, Ŝe z kaŜdym

rokiem ekstremizm muzułmański, jako ideologia

społecznopolityczna i forma światopoglądu religijnego,

przybiera na sile, zyskując coraz to nowe rzesze

zwolenników w świecie islamu. Wraz z ekstremizmem i

fundamentalizmem rozprzestrzenia się „terrorystyczne

rzemiosło” spod znaku AlKaidy – specyficzne środki i

metody walki terrorystycznej, opracowane i wdroŜone

przez organizację binLadena nierzadko juŜ po 2001

roku.

Doskonałym poligonem doświadczalnym dla

terrorystów okazał się zwłaszcza Irak (szczególnie w

okresie nasilonego terroru w latach 20032007).

Działania terrorystyczne i partyzanckie przeciwko

irackim siłom rządowym oraz koalicji międzynarodowej

pozwoliły AlKaidzie i sprzymierzonym z nią grupom na

opracowanie nowych oraz udoskonalenie starych

taktyk prowadzenia walki i dokonywania zamachów.

Aktywność w Iraku umoŜliwiła teŜ przeszkolenie w boju

setek ochotników, pochodzących niemal ze wszystkich

państw muzułmańskich. Ludzie ci, po powrocie do

swych krajów, posłuŜyli jako instruktorzy

terrorystycznego knowhow oraz inicjatorzy tworzenia

kolejnych lokalnych komórek terrorystycznych. Proces

ten przyspieszył formowanie się „nowej AlKaidy”, w

postaci sieci luźno związanych ze sobą (ale teŜ często

wręcz nic nie wiedzących o sobie wzajemnie) grup i

organizacji, działających według ideowych,

politycznych i organizacyjnych „instrukcji” „starej” Al

Kaidy. Coraz więcej dowodów wskazuje teŜ, Ŝe ta

„nowa AlKaida” ma organizacyjne i finansowe związki

ze „starą”, przynajmniej na szczeblu operacyjnym. 2

Istotnym elementem wpływającym na przebieg i

obecny stan wojny z radykalizmem islamskim jest

całkowite zaniechanie przez kraje Zachodu prób

realnego rozwiązania (lub choćby załagodzenia)

szeregu konfliktów regionalnych, które mają wpływ na

sytuację w rdzennie islamskich częściach świata.

Dotyczy to nie tylko sztandarowej „kwestii

palestyńskiej”, ale takŜe sytuacji w Libanie, Czeczenii,

Kaszmirze itd. Istotnym elementem tego zagadnienia

jest takŜe zdecydowane i bezwarunkowe poparcie,

udzielane przez USA Izraelowi w jego polityce

regionalnej. Konflikty te – a raczej stosunek Zachodu

do nich – mają tymczasem szczególne znaczenie

psychologiczne i propagandowe dla społeczności

muzułmańskich i są przez nie traktowane jako probierz

rzeczywistej polityki Zachodu wobec islamu i państw

islamskich.

W konsekwencji tych zaniechań nie udało się zmienić

jednoznacznie negatywnego nastawienia świata

muzułmańskiego do Zachodu jako takiego oraz

W ojna z islamskim fundamentalizmem i

ekstremizmem 1 , podjęta przez międzynarodową

koalicję powstałą wokół Stanów Zjednoczonych po

zamachach terrorystycznych na Nowy Jork i Pentagon

z 11 września 2001 roku, wkroczyła właśnie w ósmy

rok. To dobry moment na próbę dokonania

podsumowania i oceny dotychczasowego przebiegu tej

wojny oraz jej ewentualnych osiągnięć i poraŜek. To

takŜe odpowiedni czas na próbę sprecyzowania

dalszych priorytetów strategicznych oraz działań,

mających na celu realizację zasadniczych celów całej

kampanii. Wiele wskazuje na to, Ŝe pierwszoplanowym

celem wojny staje się konieczność doprowadzenia do

strategicznego przełomu w operacji afgańskiej,

stanowiącej od ośmiu lat główny (w aspekcie

militarnym) front walki z islamistami spod znaku Al

Kaidy. Równolegle, waŜnym zadaniem będzie teŜ

ustabilizowanie sytuacji wewnętrznej w Pakistanie,

który coraz wyraźniej urasta do rangi kluczowego

czynnika warunkującego kierunek rozwoju sytuacji

geopolitycznej w regionie Azji Południowej.

Wojna z islamskim fundamentalizmem w latach

20012008

P o ośmiu latach wysiłków politycznych,

ekonomicznych, a przede wszystkim militarnych,

ogólne połoŜenie strategiczne Zachodu w wojnie z

ekstremizmem islamskim nie przedstawia się

korzystnie. Działania w ramach kampanii nie

doprowadziły jak dotąd do zrealizowania jej głównych

celów strategicznych. Przede wszystkim nie udało się

zniszczyć struktur „starej” AlKaidy, z jej

rozbudowanymi i wielopoziomowymi sieciami

komunikacji, kontroli i dowodzenia, obejmującymi

praktycznie cały glob. Nie wyeliminowano wszystkich

członków ścisłego kierownictwa AlKaidy, a zwłaszcza

ikon całego ruchu – Osamy bin Ladena czy Ajmana al

Zawahiriego. Podobnie, nie zdołano doprowadzić do

likwidacji wielu punktów na mapie świata, będących

swoistymi „bezpiecznymi przystaniami” dla

międzynarodowego terroryzmu islamskiego.

Sztandarowym przykładem takiego miejsca jest

Somalia, gdzie istnieje obecnie największa po

Afganistanie i Pakistanie struktura szkoleniowo

logistyczna AlKaidy, ale islamiści czują się swobodnie

takŜe na znacznych obszarach m.in. Libanu, Jemenu,

Kaszmiru, Filipin, Indonezji czy teŜ Autonomii

Palestyńskiej. Dziś, patrząc retrospektywnie, widać

wyraźnie, Ŝe szczególne znaczenie dla przebiegu wojny

i jej obecnego połoŜenia strategicznego miała

rezygnacja w latach 20022003 z zadania Talibom w

Afganistanie decydującego ciosu, który ostatecznie

Fundacja im. Kazimierza Pułaskiego The Casimir Pulaski Foundation

Konduktorska 18/15, 00775 Warsaw, Poland

Tel/Fax: +48 22 406 07 82, email: office@pulaski.pl

NO. 6/09

1 IV 2009

poszczególnych krajów zachodnich (szczególnie USA).

Sprawia to, Ŝe wojna z fundamentalizmem islamskim

jest dziś coraz częściej postrzegana przez

muzułmanów jako wojna judeochrześcijańskiego

Zachodu z islamem jako takim. W optyce tej, starania

demokratycznego i liberalnego Zachodu o

wyeliminowanie (bądź ograniczenie) wszelkich

ekstremizmów w łonie islamu, stanowiących

podstawowe zaplecze i polityczne uzasadnienie dla

terroryzmu, urastają do rangi walki z samym islamem

jako religią.

Z przedstawionego powyŜej zarysu sytuacji

strategicznej, jaka ma miejsce po ośmiu latach

kontynuowania kampanii naleŜy uznać, Ŝe

największym strategicznym sukcesem wojny z

islamizmem jest wyłącznie zapobieŜenie ponownym

zamachom na terytorium Stanów Zjednoczonych oraz

zdezorganizowanie planów „starej” AlKaidy. Europa

nie miała juŜ jednak takiego szczęścia – dwukrotnie

(Madryt 2004 i Londyn 2005) doszło do duŜych,

spektakularnych zamachów zorganizowanych przez

islamistów, a liczba wykrytych oraz udaremnionych

spisków i zamachów idzie w dziesiątki.

Struktury islamskich radykałów i terrorystów prowadzą

ponadto aktywne działania ofensywne takŜe i w innych

częściach świata – np. w Afryce Północnej, Azji

Południowej czy w regionie Lewantu. W ujęciu

strategicznym uzasadnia to tezę, Ŝe inicjatywa w

wojnie naleŜy do islamistów. To oni wybierają obecnie

cele i moment swych operacji, Zachód natomiast działa

reaktywnie. Wojna z terrorem jest więc w istocie wojną

o charakterze defensywnym.

Afganistan – klucz do sukcesu w wojnie z Al

Kaidą?

pograniczu pakistańskim zaplecze logistyczne i

szkoleniowe dla potrzeb działań w Afganistanie. 3

W 2006 roku afgańscy Talibowie umocnili się na tyle,

Ŝe byli w stanie podjąć działania ofensywne na duŜą

skalę przeciwko siłom międzynarodowym. Ujawnione

wówczas braki w wyszkoleniu i taktyce działań

Talibów, skutkujące m.in. horrendalną skalą strat

poniesionych przez nich w starciach z siłami

ISAF/OEF 4 , zostały jednak szybko naprawione.

Począwszy od 2007 roku obserwuje się w Afganistanie

systematyczny wzrost natęŜenia aktywności

islamistów, wraz ze zwiększaniem skuteczności ich

działań. Ten ostatni element jest efektem ogólnej

poprawy kondycji sił Talibów, w tym zwłaszcza

lepszego ich wyszkolenia, uzbrojenia oraz elastycznego

dopasowywania stosowanej taktyki do warunków pola

walki, a takŜe szerokiego wykorzystywania elementów

wywiadu i kontrwywiadu. Jeszcze dwa, trzy lata temu

słabo zorganizowani i działający na zasadach

„pospolitego ruszenia”, Talibowie są obecnie sprawną

strukturą politycznomilitarną, prowadzącą dobrze

zaplanowane i zorganizowane działania zbrojne, jak

teŜ skuteczną walkę propagandową i psychologiczną z

siłami koalicji. 5

Rok 2008 przyniósł umocnienie niekorzystnych dla

koalicji trendów. Talibowie i ich sojusznicy znacząco

zwiększyli zakres oraz tempo swych działań, osiągając

kolejne postępy w rozszerzaniu kontroli nad

Afganistanem. Sukcesy w walce z rządem w Kabulu i

siłami międzynarodowymi, a takŜe ogólna

radykalizacja postaw w świecie muzułmańskim

sprawiają, Ŝe liczba ochotników do zasilenia szeregów

Talibów wciąŜ rośnie. Pochodzą oni niemal ze

wszystkich państw muzułmańskich; zdarzają się nawet

konwertyci z Zachodu, przede wszystkim z Europy. 6

Obecne załamanie sytuacji bezpieczeństwa na

większości terytorium Afganistanu sprawia, Ŝe rząd

centralny traci coraz bardziej zaufanie i poparcie

obywateli, co poprzez wytworzenie swoistej próŜni

władzy sprzyja ponownej talibanizacji kraju. Na

zajętych i kontrolowanych przez siebie terenach

Talibowie wprowadzają własną administrację,

sądownictwo (oparte na szariacie), system podatkowy

i aparat przymusu. 7

Ubiegły rok to równieŜ kilka duŜych spektakularnych

ataków i zamachów terrorystycznych (m.in. atak na

Hotel Serena w Kabulu, nieudany zamach na

prezydenta Hamida Karzaja, zamach samobójczy na

ambasadę Indii w Kabulu. Ogólnie, liczba ataków na

siły ISAF/OEF była w 2008 roku dwukrotnie większa

niŜ rok wcześniej, a straty koalicji – największe od

początku wojny. 8 Aktywność militarna lub

propagandowa Talibów odnotowywana jest obecnie

praktycznie w całym Afganistanie. Ponad połowa

terytorium kraju znajduje się pod faktyczną kontrolą

Talibów; na pozostałym obszarze ich obecność jest

„znacząca” lub „sporadyczna”. Sytuacja

bezpieczeństwa na większości terytorium kraju naleŜy

dziś uznać za złą lub wręcz bardzo złą. 9

S koncentrowanie po 2003 roku gros sił i środków

(militarnych, ekonomicznych, politycznych) Stanów

Zjednoczonych na kwestii irackiej – kosztem operacji

w Afganistanie – sprawiło, Ŝe odsunięci od władzy w

Kabulu Talibowie zyskali moŜliwość odtworzenia swych

wpływów i zdolności operacyjnych. Podobną „szansę”

dostały takŜe niedobitki struktur AlKaidy w

Afganistanie, skupione wokół ukrywającego się

zapewne gdzieś na pograniczu afgańskopakistańskim

Osamy bin Ladena. Dla nich nagła zmiana

amerykańskich priorytetów strategicznych oznaczała

nie tylko moŜliwość „złapania oddechu”, ale takŜe

propagandowe i militarne wykorzystanie operacji

irackiej dla odbudowy własnej pozycji i moŜliwości

operacyjnych na całym „szerszym” Bliskim Wschodzie.

Ekstremiści islamscy w Afganistanie nie zmarnowali

nadarzającej się sposobności na odzyskanie sił i

podjęcie skutecznej wojny partyzanckiej przeciwko

rządowi w Kabulu i wojskom koalicji międzynarodowej.

Dodatkowym czynnikiem sprzyjającym była niestabilna

sytuacja polityczna w Pakistanie, sprawiająca, Ŝe

Talibowie i AlKaida mogli swobodnie zorganizować na

Fundacja im. Kazimierza Pułaskiego The Casimir Pulaski Foundation

Konduktorska 18/15, 00775 Warsaw, Poland

Tel/Fax: +48 22 406 07 82, email: office@pulaski.pl

NO. 6/09

1 IV 2009

Rola Pakistanu

W obecnej sytuacji w Afganistanie, Pakistan staje się

istotnym ogniwem w wojnie z terroryzmem. Dzieje się

tak nie tylko ze względu na fakt, iŜ jego terytorium

stanowi główne zaplecze organizacyjnoszkoleniowe

dla afgańskich Talibów, AlKaidy i innych związanych z

nimi ruchów, ale teŜ z powodu roli, jaką kraj ten ma

dla logistyki operacji sił międzynarodowych w

Afganistanie. 10

Sytuacja polityczna w Pakistanie pogarsza się

systematycznie od ponad dwóch lat, a w ostatnim

czasie oprócz permanentnego kryzysu politycznego

coraz mocniej dają o sobie znać równieŜ skutki kryzysu

ekonomicznego, związanego z globalnym załamaniem

na rynkach finansowych. Słaby cywilny rząd centralny

w Islamabadzie, nie kontrolujący w pełni swej

największej i wszechpotęŜnej słuŜby specjalnej ( Inter

Services Intelligence , ISI) podejrzewanej o skryte

wspieranie pakistańskich i afgańskich ekstremistów

islamskich, nie jest w stanie stłumić rebelii Talibów.

Nie dziwi więc, Ŝe Islamabad utracił juŜ w praktyce

kontrolę nad plemiennymi obszarami pogranicza z

Afganistanem (PółnocnoZachodnią Prowincją

Graniczną oraz Federalnie Administrowanymi

Terytoriami Plemiennymi). Na terenach obu prowincji

islamscy ekstremiści utworzyli ponad 150 obozów

szkoleniowych oraz kilkaset innych instalacji i

obiektów. 11 Proces umacniania się ekstremistów w

Pakistanie osiąga juŜ poziom zagraŜający stabilności

tego państwa. 12

Tymczasem o ile sukces operacji w Afganistanie jest

kluczem do wygrania wojny z AlKaidą, to warunkiem

wygrania przez Zachód wojny afgańskiej jest

ustabilizowanie sytuacji politycznej i militarnej w

Pakistanie. Dziś nie ulega juŜ bowiem wątpliwości, Ŝe

oba państwa to swego rodzaju „system naczyń

połączonych”, który musi być rozpatrywany

kompleksowo. Kluczowa rola Pakistanu w

kształtowaniu geopolitycznej rzeczywistości regionu

Azji Południowej ujawniła się w grudniu ub. roku, gdy

terroryści z pakistańskiej organizacji Laszkar eTaiba

(LeT) – bardzo blisko powiązanej ze „starą” AlKaidą –

przeprowadzili spektakularną serię skoordynowanych

zamachów terrorystycznych i ataków na szereg celów

w Bombaju. Miejsce i moment dokonania tej operacji

świadczą o doskonałej orientacji terrorystów w sytuacji

strategicznej całego regionu oraz ogólnym połoŜeniu

ruchu dŜihadu w wojnie z Zachodem. Plan

organizatorów zamachów w Bombaju zakładał

doprowadzenie do zaostrzenia stosunków między

Pakistanem a Indiami (z otwartym konfliktem

zbrojnym włącznie), a tym samym do odwrócenia

uwagi Islamabadu od rozwoju wydarzeń na pograniczu

z Afganistanem i umacniającego się tam ruchu

Talibów. WaŜnym elementem tego geopolitycznego

planu było takŜe skomplikowanie strategicznego

połoŜenia Zachodu względem operacji afgańskiej.

Szczególnie dotyczy to polityki Stanów Zjednoczonych,

które obecnie zmuszone są nie tylko działać na rzecz

poprawy połoŜenia operacyjnego sił

międzynarodowych w Afganistanie, ale teŜ

podejmować intensywne zabiegi dyplomatyczne celem

zaŜegnania konfliktu indyjskopakistańskiego. 13

Precyzja i strategiczna głębia kalkulacji planistów

zamachów w Bombaju są bardzo wyraźnymi

przesłankami, przemawiającymi za tezą o

bezpośrednim udziale strategów „starej” AlKaidy w

procesie planowania i organizowania grudniowych

ataków w Indiach. To z kolei, jeśli faktycznie miało

miejsce, świadczyłoby o odzyskiwaniu sił i zdolności

przez dawny kadrowy rdzeń organizacji Osamy bin

Ladena. Powrót „starej” AlKaidy do planowania

działań i operacji w skali strategicznej (a więc

wykraczającej poza obszar samego Afganistanu i

pogranicza afgańskopakistańskiego) byłby dowodem

na swego rodzaju „reaktywację” struktury

odpowiedzialnej za zamachy na USA sprzed ośmiu lat.

Byłaby to takŜe wyraźna oznaka, Ŝe wojna z islamskim

ekstremizmem i terroryzmem nie przebiega po myśli

Zachodu.

Podsumowanie i perspektywy

Dotychczasowy przebieg wojny z islamskim

ekstremizmem i terroryzmem pokazuje, Ŝe

skoncentrowanie wysiłków koalicji antyterrorystycznej

na militarnych metodach rozwiązania problemu

islamskiego radykalizmu i terroru nie doprowadzi do

sukcesu.

Wojna z islamskim dŜihadem powinna być więc

traktowana przez państwa koalicji przede wszystkim

jako walka o „serca i umysły” muzułmanów. Wyraźnie

widać, Ŝe jakiekolwiek działania pozbawione wymiaru

walki psychologicznej i ideologicznej nie przynoszą w

dłuŜszej perspektywie rezultatów i skutkują rosnącą

niechęcią społeczeństw muzułmańskich do Zachodu, co

stanowi największe zwycięstwo islamistów.

Strategicznym, długookresowym celem kampanii

przeciwko fundamentalizmowi islamskiemu musi być

więc dąŜenie do przekonania rzesz muzułmanów na

całym świecie, Ŝe Zachód nie prowadzi kolejnej

krucjaty, ani teŜ nie walczy z islamem jako takim.

W krótkookresowej perspektywie konieczne jest

jednak udowodnienie, Ŝe państwa zachodnie są zdolne

do wysiłku politycznego i militarnego na rzecz

aktywnej obrony swych wartości i ideałów. Taką

sposobność daje właśnie operacja afgańska, a w

nieodległej przyszłości być moŜe równieŜ działania na

obszarze Pakistanu. Tym samym w roku 2009 Zachód

ponownie staje przed zadaniem militarnego rozbicia

Talibów i AlKaidy w Afganistanie, jako warunku

powodzenia całej wojny z islamskim ekstremizmem.

Obecnie zadanie to jest jednak o wiele trudniejsze

niŜ siedem lat temu. Choć w Afganistanie stacjonuje

ok. 70 tys. zachodnich Ŝołnierzy (a wkrótce ich liczba

osiągnie 100 tys.), wspieranych przez ok. 80 tys.

Ŝołnierzy armii afgańskiej – to w ciągu kilku ostatnich

Fundacja im. Kazimierza Pułaskiego The Casimir Pulaski Foundation

Konduktorska 18/15, 00775 Warsaw, Poland

Tel/Fax: +48 22 406 07 82, email: office@pulaski.pl

NO. 6/09

1 IV 2009

lat struktury Talibów i AlKaidy okrzepły i rozszerzyły

swe wpływy na cały region Azji Południowej.

DuŜą trudność w uzyskaniu sukcesu w wojnie z

Talibami i AlKaidą w Afganistanie – a pośrednio z

islamskim ekstremizmem i terroryzmem w ogóle –

rodzi dziś takŜe brak spójności i determinacji koalicji

antyterrorystycznej. Brakuje woli politycznej rządów

państw zachodnich i przyzwolenia ich społeczeństw dla

zwiększania wysiłku militarnego w Afganistanie i

aktywnego angaŜowania się na rzecz zwalczania

muzułmańskiego fanatyzmu. Rośnie zniechęcenie i

znuŜenie wojną postrzeganą powszechnie – zwłaszcza

w Europie – jako „nie nasza”.

Co gorsza, obecna sytuacja geopolityczna w

regionie wskazuje, ze nie wystarczy juŜ militarne i

polityczne zwycięstwo w samym Afganistanie. Front

wojny rozszerzył się równieŜ na Pakistan, gdzie

moŜliwości działania Zachodu póki co ograniczają się w

gruncie rzeczy jedynie do środków dyplomatycznych. 14

Kierunek rozwoju wydarzeń w Pakistanie będzie jednak

kluczowy dla powodzenia misji w Afganistanie i

przyszłości całej wojny z islamskim ekstremizmem.

wydawcą Platformy Komunikacyjnej dla Organizacji

Pozarządowych www.nongov.org

Fundacja przyznaje Nagrodę im. Kazimierza Pułaskiego

"Rycerz Wolności" dla wybitnych postaci zasłuŜonych w

promowaniu demokracji. Nagrodę dotychczas otrzymał

profesor Władysław Bartoszewski, profesor Norman

Davies, Alaksandar Milinkiewicz, lider demokratycznej

opozycji na Białorusi oraz prezydent Lech Wałęsa.

Fundacja Pułaskiego jest jedną z dwóch polskich

organizacji pozarządowych posiadających status

organizacji partnerskiej Rady Europy. Więcej o

Fundacji na www.pulaski.pl

Komentarz Międzynarodowy Pułaskiego to

pogłębione analizy istotnych dla Polski zagadnień

z zakresu polityki międzynarodowej, gospodarki

światowej bądź bieŜących wydarzeń w polskiej

polityce. Dokument publikowany jest w dwóch

wersjach językowych, polskiej i angielskiej.

Osoby chcące publikować swoje oryginalne prace

w Komentarzu proszone są o kontakt z

Redaktorem Naczelnym p. Dominikiem

Jankowskim djankowski@pulaski.pl śeby

regularnie otrzymywać kolejne numery KMP

naleŜy podać swój email na stronie

www.pulaski.pl

* * * * *

Tomasz Otłowski – ekspert i analityk w zakresie

stosunków międzynarodowych, bezpieczeństwa

narodowego i polityki zagranicznej RP. Współpracownik

Fundacji Aleksandra Kwaśniewskiego Amicus Europae ,

ekspert Fundacji im. Kazimierza Pułaskiego, publicysta.

W latach 19972006 analityk i szef Zespołu Analiz w

Biurze Bezpieczeństwa Narodowego przy Prezydencie

RP.

Fundacja im. Kazimierza Pułaskiego jest

niezaleŜną, apolityczną instytucją, której misją jest

propagowanie wolności, sprawiedliwości i demokracji,

oraz wspieranie działań mających na celu umacnianie

społeczeństwa obywatelskiego. Fundacja prowadzi

swoją działalność zarówno w Polsce jak i za granicą ze

szczególnym uwzględnieniem Europy Środkowej i

Wschodniej jak i Ameryki Północnej.

Fundacja mogła powstać dzięki przemianom

politycznym, które nastąpiły w Polsce po 1989 roku.

Ideały generała Kazimierza Pułaskiego (wolność,

sprawiedliwość i demokracja) stanowią inspirację dla

wszelkich inicjatyw podejmowanych przez Fundację.

Działania Fundacji obejmują m.in.: prowadzenie badań

naukowych, opracowywanie publikacji i analiz,

przygotowywanie seminariów oraz konferencji,

edukowanie

wspieranie

liderów

www.instytutprzywodztwa.pl

Fundacja jest organizatorem Warszawskiego

Regionalnego Kongresu Organizacji Pozarządowych

www.warsawcongress.pl, Akademii Młodych

Dyplomatów www.akademia.diplomacy.pl oraz

Fundacja im. Kazimierza Pułaskiego The Casimir Pulaski Foundation

Konduktorska 18/15, 00775 Warsaw, Poland

Tel/Fax: +48 22 406 07 82, email: office@pulaski.pl

NO. 6/09

1 IV 2009

The war against Islamic extremism –

a summary and perspectives

Tomasz Otłowski

T he war against Islamic fundamentalism and

extremism 15 initiated by the international coalition

after the terrorist attacks in New York and Pentagon

on September 11, 2001, has been continuing for eight

years now. This is a good time to summarize and

evaluate its course and potential achievements or

failures, and list the main points of strategic action and

priorities. There is a lot of evidence suggesting that

the most important goal of this war is the necessity to

achieve a strategic breakthrough in the Afghan

operation, which has been the main front of military

intervention against AlQaeda for eight years now.

Simultaneously, it is essential to stabilize the internal

situation in Pakistan which has been a key factor in

conditioning the direction of the development of the

geopolitical situation in the region of South Asia.

The war against Islamic fundamentalism in the

period from 2001 to 2008

A fter eight years of political and, predominantly,

military efforts, the general strategic situation of the

West in the war against Islamic extremism cannot be

seen as successful. The activities, prepared and taken

within this campaign have not contributed to the

realization of its main goals. Most importantly, the ‘old’

structures of AlQaeda, with its welldeveloped

networks of communication, control and leadership,

encompassing the whole globe, have not been

destroyed. The main leaders of AlQaeda, especially

the ones who represent the icons of the organization,

such as Osama bin Laden or Ayman alZawahiri, have

not been eliminated. Similarly, numerous points on the

map considered safe havens for international Islamic

terrorism have not been removed. Somalia is a perfect

example of such a place, where the largest (after

Afghanistan and Pakistan) training and logistics

structure of AlQaeda is located. However, the

Islamists feel equally free also in the larger parts of

Lebanon, Yemen, Kashmir, the Philippines, Indonesia

and the Palestinian Authority. Today, looking back, it is

clear that the reluctance to deliver a decisive blow in

the period between 2002 and 2003 in Afghanistan has

had a great impact on the course of the war and the

present strategic situation. Otherwise, it could have

destroyed the organization and deprived it of the

chance to regain its position.

So far, the war has not led to the realization of the

fundamental strategic goal of the members of the anti

terrorist coalition, at the turn of 2001 and beginning of

2002, which has been to prevent the idea of Islamic

fundamentalism from spreading. Quite the opposite:

the events of 20022009 prove that, every year,

Muslim extremism, as a socialpolitical ideology and a

form of religious outlook, is becoming stronger and

gaining more and more new advocates in the Islamic

world. Along with extremism and fundamentalism,

“terrorist craftsmanship” has been developing under

AlQaeda flagship, i.e. the peculiar means and

methods of terrorist fighting, prepared and enforced

by binLaden’s organization only after 2001.

Iraq appeared to be an ideal testing ground for

terrorists (especially in the period of terror

intensification there between 2003 and 2007).

Terrorist and guerrilla warfare against the Iraqi

government forces and the international coalition

enabled AlQaeda and its allies to work out new and

improved warfare tactics. Active involvement in Iraq

has also facilitated combat training of hundreds of

volunteers from almost all the Muslim states. Upon the

return to their countries they served well as instructors

of terrorist knowhow and initiated the creation of new

local terrorist units. This process has enhanced the

formation of “new AlQaeda” being a network of

loosely connected (and often unaware of one another)

groups and organizations acting according to

ideological, political and organizational “instructions” of

the “old” AlQaeda. More and more evidence shows

that this “new AlQaeda” maintains organizational and

financial ties with the “old” one, at least at operational

level. 16

An important element having an impact on the course

and the present situation in the war against Islamic

radicalism is the complete abandonment by the West

of any efforts to solve (or at least lessen) a range of

regional conflicts which influence the situation in the

indigenously Islamic parts of the world. It refers not

only to the “Palestinian issue” but also the situation in

Lebanon, Chechnya, Kashmir, etc. A vital element of

this problem is also the U.S.’s firm and unconditional

support for Israel in its regional policy. These conflicts,

and more precisely the Western states’ attitude to

them, act as a certain indicator of the actual policy of

the West towards Islam and Islamic states, having a

direct impact on the Muslim psychology and

propaganda.

As a consequence of this abandonment it was

impossible to change the negative approach of the

Muslim world towards the West itself and individual

Western states (especially the U.S.). As a result, the

war against Islamic fundamentalism is perceived by

the Muslims more as a war between the Judeo

Christian West and Islam itself. Under such

circumstances, the efforts of the democratic and liberal

West to eliminate (or limit) any extremism inside

Islam has developed into a battle against Islam as a

religion.

The above description of the situation after eight years

of continuing the campaign shows that the greatest

success of the war against Islamism has only been to

prevent further attacks on U.S. territory, and

hampering the plans of the “old” AlQaeda. However,

Fundacja im. Kazimierza Pułaskiego The Casimir Pulaski Foundation

Konduktorska 18/15, 00775 Warsaw, Poland

Tel/Fax: +48 22 406 07 82, email: office@pulaski.pl

Wojna z ekstremizmem islamskim – Otłowski T..pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: