Midnight sun.pdf

MIDNIGHT SUN

1. PIERWSZE SPOTKANIE

To była ta cześć dnia, którą najchętniej bym przespał.

Liceum.

Ale chyba lepszym określeniem tego miejsca byłby czyściec. Jeśli był

jakikolwiek sposób, bym odpokutował swoje grzechy, to co miało nadejść było

pewną miarą pokuty. Ta nuda nie była czymś, do czego mógłbym kiedykolwiek

przywyknąć. Każdy dzień stawał się bardziej niewyobrażalnie monotonny niż

poprzedni.

Przypuszczałem, ze to była forma snu, jeśli sen można definiować jako

bezładny stan między okresami aktywności.

Szybko przeszedłem przez pomieszczenie do najbardziej oddalonego kąta

kafeterii, wyobrażając sobie wzory na ścianach których tak naprawdę tam nie

było. Był to jedyny sposób, by zagłuszyć głosy, które gaworzyły niczym szum

rzeki w mojej głowie.

Setki tych głosów ignorowałem ze znudzenia.

Kiedy jakaś myśl przychodziła do ludzkiego umysłu, mimowolnie ją

słyszałem. Dzisiaj wszystko kręciło się wokół błahego 'dramatu’ wszystkich

uczniów. To śmieszne. Wystarczyło tak niewiele by wszystkie myśli skupiły się

wokół jednej osoby. Zwyczajnej dziewczyny, która była nową twarzą w tym

mieście. Ta ekscytacja, towarzysząca jej przybyciu była łatwa do przewidzenia.

To tak, jakby podarować błyszczący przedmiot dziecku. Część uczniów płci

męskiej wyobrażało sobie, ze są zakochani w tej dziewczynie tylko dlatego, że

była czymś nowym na co mogli popatrzeć. Tym usilniej starałem się zagłuszyć

ich myśli.

Były tylko cztery głosy, które zagłuszałem raczej z grzeczności, niż odrazy;

mojej rodziny - moich dwóch braci i dwóch sióstr. Nie mogłem dopuścić, by w

mojej obecności nie posiadali choć odrobiny prywatności. Dawałem im jej tyle,

ile byłem w stanie. Starałem się nie słuchać jeśli to miałoby im pomóc.

Robiłem wszystko co w mojej mocy, ale ciągle słyszałem…

Rosalie jak zwykle myślała o sobie. Lubiła przyglądać się odbiciom swojego

profilu w szklankach uczniów, oraz rozprawiać na temat swojej doskonałości.

Rosalie była płytka jak sadzawka z kilkoma niespodziankami.

Emett wściekał się o mecz, który przegrał zeszłej nocy z Jasperem. Zbierał całą

swoja energię na rewanż, który mieli rozegrać dziś po szkole. Nigdy nie miałem

wyrzutów sumienia podsłuchując jego myśli, bo nie było rzeczy, której nie

powiedziałby głośno lub nie sprawił by stała się rzeczywistością. Jedynie czułem

się winny czytając umysły innych, ponieważ wiedziałem, że są rzeczy, o których

woleliby żebym nie wiedział. Jeśli umysł Rosalie był płytką sadzawką, to ten,

Emetta można określić jako przejrzyste jezioro wolne od tajemnic.

A Jasper był… cierpiący. Stłumiłem westchnienie.

Edward – Alice wypowiedziała moje imię w swojej głowie, co zwróciło moją

uwagę. Było zupełnie tak samo, jakby wypowiedziała je na głos. Cieszyłem się,

że moje imię już dawno wyszło z mody – to byłoby wkurzające, gdy

kiedykolwiek i ktokolwiek myślałby o jakimś Edwardzie moja głowa

odwracałaby się automatycznie.

W tej chwili moja głowa się nie odwróciła. Byliśmy już wprawieni w tego

typu poufnych rozmowach. To taki kamuflaż, by nikt nas nie przyłapał. Cały

czas patrzyłem na brzeg naszego stolika.

Jak on się trzyma? spytała mnie.

Podniosłem jedynie kącik ust. Nic co mogłoby zaciekawić innych. To z

łatwością mogło być oznaką znudzenia.

Mentalny ton Alice zaalarmował mnie. Zobaczyłem w jej umyśle, że

obserwuje Jaspera w swojej wizji Czy istnieje jakieś niebezpieczeństwo?

Przeszukała najbliższą przyszłość ślizgając się przez wizje monotonii, do źródła

mojego znudzenia.

Powoli odwróciłem głowę w lewo w stronę ściany, potem w prawo w stronę

stolików, przy których siedzieli uczniowie. Tylko Alice wiedziała czemu to

robię. Po prostu to było znakiem zaprzeczenia.

Rozluźniła się. Daj mi znać, jak będzie z nim gorzej.

Poruszyłem tylko oczami w tą i z powrotem.

Dziękuję, że to robisz.

Byłem wdzięczny, że nie musiałem głośno udzielić jej odpowiedzi. Niby co

miałbym rzec? ‘Cała przyjemność po mojej stronie’? Było by to trudne. Nie

lubiłem słuchać zmagań Jaspera. Czy naprawdę było konieczne, by sprawdzać go

w ten sposób? Czy nie było bezpieczniejszego sposobu, by uświadomić sobie, że

on nigdy nie będzie na tyle silny by zagłuszyć swoje pragnienie? Nie

powinniśmy narażać go na takie pokusy jak stołówka pełna dzieciaków…

Czemu pozwalaliśmy balansować mu na granicy katastrofy?

Minęły dwa tygodnie od ostatniego polowania. To był trudny czas dla nas

wszystkich, ale potrafiliśmy sobie z tym radzić. Uczucie niewygody pojawiało

się tylko wtedy, gdy jakiś człowiek przechodził zbyt blisko, a wiatr wiał w złą

stronę. Jednak ludzie rzadko kiedy podchodzili zbyt blisko. Instynkt

podpowiadał im to, czego ich umysły mogłyby nigdy nie zrozumieć: byliśmy

niebezpieczni.

A Jasper był obecnie bardzo niebezpieczny…

W tej chwili mała dziewczynka zatrzymała się przy sąsiednim stoliku i

przestała rozmawiać z przyjaciółką. Zarzuciła swoje piaskowe włosy

przebierając z nich palcami. Jej zapach tak silnie przez nas odczuwalny poleciał

dokładnie w naszym kierunku. Przywyknąłem już do sposobu, w jaki

oddziałują na mnie takie zapachy. Poczułem suchość w gardle, puste

westchnienie w żołądku… Odruchowo moje mięśnie napięły się, a w ustach

poczułem nadmierny przypływ jadu.

To było całkiem normalne, dlatego łatwo to ignorowałem. Obecnie było po

prostu trudniej, ponieważ uczucia były silniejsze, podwojone, gdy

obserwowałem reakcję Jaspera… Podwójne pragnienie było dużo bardziej

uciążliwe.

Jasper odpłynął pogrążony w swoich fantazjach.. Wyobrażał sobie siebie

stojącego obok tej małej dziewczynki. Myślał o tym, że schyla się, tak jakby

chciał jej szepnąć do ucha, a zamiast tego pozwolił, by jego usta dotknęły jej

gardła. Rozkoszował się tym szalonym tętnem, które mógł czuć na swoich

wargach przez cienką warstwę skóry.

Kopnąłem jego krzesło.

Przez jakąś minutę siłował się ze mną na spojrzenie, a potem spuścił wzrok.

Słyszałem wstyd i buntowniczą walkę w jego głowie.

- Przepraszam – mruknął Jasper.

Wzruszyłem ramionami.

- Nie zamierzałeś nic zrobić – Alice szepnęła do niego z przekonaniem. –

zobaczyłabym to.

Na mojej twarzy pojawił się specyficzny grymas. Wiedziałem, ze to, co

mówiła było kłamstwem. Musieliśmy trzymać się razem. Alice i ja. Nie było

łatwo słyszeć głosy w głowie, czy mieć wizje przyszłości. Wiedziałem, ze nikt nie

powinien nam tego zazdrościć… Nie było czego… Dwa świry pomiędzy tymi, co

już od dawna byli szaleńcami. Starannie chroniliśmy nasze sekrety.

- Będzie ci łatwiej, jeśli pomyślisz o nich jak o ludziach – zasugerowała Alice.

Jej wysoki, melodyjny głos był zbyt szybki, by ludzkie ucho mogło go

zrozumieć. Jeśli ktoś byłby wystarczająco blisko, by go usłyszeć.

- Nazywa się Whitney. Ma malutką siostrę, którą uwielbia. Jej mama zaprosiła

Esme na to przyjęcie w ogrodzie, pamiętasz?

- Wiem, kim ona jest – powiedział szorstko Jasper. Następnie wyjrzał przez

okno. Jego ton był znakiem, że ta rozmowa dobiegła końca.

Powinien dzisiaj zapolować. To było niedorzeczne, że ryzykował w ten

sposób, próbując sprawdzić swoją wytrzymałość i zbudować silną wolę. Jasper

powinien zaakceptować swoje potrzeby i żyć z nimi, a nie przeciwko nim. Jego

dawne nawyki powinny odejść na drugi plan. Teraz jego życie wygląda inaczej.

On nie powinien katować się w ten sposób.

Alice w ciszy wstała i odeszła zabierając tacę z nietkniętym jedzeniem. Zostawiła

go samego. Wiedziała, kiedy ma dość jej towarzystwa. Chociaż Rosalie i

Emett mieli bardziej zabiegający stosunek o swój związek to Alice i Jasper,

którzy znali każdy kaprys swojego partnera jak swój własny, zupełnie tak, jakby

potrafili czytać swoje umysły…

Edward Cullen.

Natychmiastowa reakcja. Odwróciłem się do źródła dźwięku. Po chwili

zrozumiałem, że to nie było wołanie, tylko czyjaś myśl.

Spojrzałem dyskretnie - blada cera, zaokrąglona twarz i czekoladowe oczy…

Słyszałem już jej myśli, ale osobiście nigdy się w nich nie pojawiłem. Dzisiaj

wszystkie myśli były strasznie monotematyczne. Pewna dziewczyna zawładnęła

umysłami wszystkich uczniów. Nowa uczennica Isabella Swan. Córka

miejscowego szeryfa przeprowadziła się do Forks z powodów rodzinnych.

Bella… Poprawiała każdego, kto zwrócił się do niej jej pełnym imieniem.

Spojrzałem w przestrzeń znudzony. Zajęło mi chwilę, by uświadomić sobie,

że to nie ona o mnie myślała.

Oczywiście już zabujała się w Cullenach. Usłyszałem.

Teraz rozpoznałem ten 'głos'. Jessica Stanley – już od dawna nie zanudzała

mnie swoim wewnętrznym gadaniem. Jaka to była ulga, kiedy dała sobie

wreszcie spokój z tym gorącym uczuciem, którym do mnie pałała. Te dni jej

ciągłego rozmarzenia były dla mnie prawie nie do zniesienia. Wtedy miałem

ochotę powiedzieć jej, co właściwie może się stać, kiedy moje usta, a raczej zęby

znajdą się zbyt blisko niej. To może uciszyłoby te wkurzające fantazje. Jej myśli

czasami niemal mnie bawiły.

Trochę tłuszczu dobrze by jej zrobiło. Rozmyślała Jessica. Ona nie jest nawet

ładna. Nie rozumiem czemu Eric i Mike tak do niej startują., 'Powiedziała' z

naciskiem na drugie imię. Jej nowym obiektem westchnień był Mike Newton,

który zupełnie nie zwracał na nią uwagi. Najwyraźniej miał zupełnie inne

podejście do tej nowej dziewczyny. On był już kolejną osobą, która

zachowywała się całkowicie irracjonalnie. Daj dziecku cukierka, to się będzie

cieszyło. Tylko ja wiedziałem, co tak naprawdę chodziło jej po głowie. Pozornie

była bardzo ciepła dla tej nowo przybyłej. W tej chwili opowiadała historię

mojej rodziny. Nowa uczennica musiała o nas zapytać…

Dzisiaj każdy też się na mnie patrzy. pomyślała Jessica z satysfakcją. Ale ze

mnie szczęściara. Bella ma aż dwie lekcje ze mną. Mogę się założyć, że Mike

zapyta mnie, kim ona jest…

Próbowałem zagłuszyć tą bezmyślną paplaninę, zanim jej błahe i mało ważne

sprawy doprowadzą mnie do obłędu.

- Jessica Stanley pierze wszystkie nasze brudy. Opowiada tej nowej Swan

historię klanu Cullenów – bąknąłem do Emetta w roztargnieniu.

Zachichotał na wdechu. Mam nadzieję, że robi to dobrze.- pomyślał.

- Prawdę mówiąc, raczej bez wyobraźni. Tylko gołe wzmianki skandali.

Żadnej uncji dramaturgii. Jestem trochę rozczarowany….

A ta nowa? Czy tak samo jest rozczarowana tymi plotkami…?

Wsłuchałem się, by wyłapać reakcję tej nowej na historię Jess.

Co sobie myślała, kiedy patrzyła na tę dziwną, niezdrowo bladą rodzinę

generalnie stroniącą od ludzi?

Czułem się w pewnym stopniu odpowiedzialny, by znać jej reakcję.

Wiedziałem, że nie usłyszę ani jednego pochlebnego słowa na temat mojej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: