Rafał Ziemkiewicz - Felietony - Imperium kontratakuje.pdf - Felietony - Apimek

26 listopada 2003

Imperium kontratakuje

Nie umiem sobie wyobrazić, jak zareagowano by na Zachodzie na pomysł, żeby polityk po

udzieleniu wywiadu redagował go „na czysto”, usuwając to, co palnął od rzeczy albo mu się

wypsnęło i wpisując zupełnie nowe, przemyślane odpowiedzi. A tymczasem w kraju, który

wstępuje do Unii Europejskiej, podobny idiotyzm funkcjonuje prawie w najlepsze. Sztuka wywiadu

polega na tym, że drugie pytanie wynika w nim zwykle z odpowiedzi na pierwsze, trzecie z drugie-

go i tak dalej. Jeżeli po fakcie rozmówca (a przeważnie - jego sekretariat) zmienia diametralnie

swoje odpowiedzi, to taki wywiad można sobie, oględnie mówiąc, o kant potłuc. A i tak jeszcze się

musi dziennikarz cieszyć, że jaśnie pan polityk nie powie mu -jak to się często zdarza -„nie będę w

ogóle tej rozmowy autoryzować, pytania mi się nie podobały”.

To nie jedyny prawny hak na dziennikarzy, jakim dysponują polscy politycy. Innym jest

przepis narzucający mediom obowiązek publikowania sprostowań, w którym to przepisie nie

zawarto żadnej definicji, czym sprostowanie różni się od polemiki. Duża część śledztw

prowadzonych obecnie przez prokuratury przeciwko dziennikarzom i toczących się przeciwko nim

postępowań sądowych to właśnie sprawy o „zamieszczenia sprostowania”. Politycy bowiem (a

coraz częściej i podejrzani o różne sprawy biznesmeni) zwykli uważać za sprostowanie każdy

wyprodukowany przez siebie papier, w którym nie zgadzają się z doniesieniami na swój temat.

Grzegorz Kołodko wręcz zamienił podległy sobie resort w istną fabrykę nazywanych

sprostowaniami polemik, rozliczając swych podwładnych z liczby rozsyłanych po redakcjach i

zamieszczanych na stronie internetowej ministerstwa listów. Powiedzmy - na Kołodkę można było

machnąć ręką. Ale nie można machnąć ręką na skwapliwość, z jaką stają po stronie dema-

skowanych przez media złoczyńców prokuratorzy. Zazwyczaj pod pretekstem „ujawnienia

tajemnicy służbowej” lub jeszcze śmieszniejszym - „podżegania” do jej ujawnienia. Tajemnicą

służbową pozwala nasze dziurawe prawo okryć każde łajdactwo, a o „podżeganie” do ujawnienia

takiej tajemnicy oskarżyć można każdego dziennikarza, który swoją pracę traktuje poważnie i nie

ogranicza się do cytowania oficjalnych komunikatów.

„ Rzeczpospolita ” zamieściła w ubiegłym tygodniu długą listę wołających o pomstę do nieba

spraw wytaczanych przeciwko dziennikarzom. Są na tej liście sądy, które latami nie potrafią

dokończyć procesu przeciwko ewidentnym aferzystom, które wykazują dziwną niemoc w

wyznaczaniu terminów rozpraw i bezradnie przypatrują się, jak przedawniają im się w szufladach

gigantyczne malwersacje i nadużycia - a jednocześnie wykazują ogromną energię i stanowczość w

nękaniu dziennikarzy, którzy o sprawcach tych malwersacji ośmielili się napisać. Są prokuratury,

które po ujawnieniu grubego przekrętu nie zajmują się wcale przestępcami, tylko tymi, którzy o

przestępstwie poinformowali opinię publiczną. Lista ta, mam nadzieję, stanowić może wstrząs dla

zwykłego czytelnika, ale ludziom ze środowiska nie mówi niczego nowego. Jest nawet za krótka.

Brak mi na niej przypadków - choćby tych opisanych na naszych łamach - w których prokurator

nęka dziennikarzy li tylko dlatego, że naruszyli błogi spokój ich samych i ich prywatnych

znajomych. Brak przypadków, bardzo licznych, pastwienia się różnych prowincjonalnych kacyków

nad prasą lokalną - których również trochę u nas opisaliśmy.

Wiele restrykcyjnych wobec mediów przepisów przez, długie lata było przepisami

martwymi bądź wykorzystywanymi incydentalnie. W ostatnich miesiącach, po serii afer i skandali z

udziałem przedstawicieli najwyższych władz, o których informowali polscy dziennikarze, nagle

zaczęto z tych przepisów masowo korzystać, niemal taśmowo śląc do redakcji pozwy i wezwania

na przesłuchania. Sprawia to wrażenie idącej z góry inspiracji, choć trudno ją udowodnić,

pokazując jakikolwiek pisemny prikaz z podpisem stosownego ministra.

Kiedy był na to czas, nie zadbano o prawne uregulowania wolności słowa, które

odpowiadałyby zachodnim standardom w tej kwestii. A teraz, gdy skorumpowana i nieudolna elita

polityczna wręcz wypowiedziała dziennikarzom wojnę, lepiej nawet nie próbować. W sejmie, w

którym giną z ustaw lub pojawiają się słowa zmieniające zupełnie ich sens, diabli wiedzą, co by z

takiej próby mogło wyniknąć.

Rafał Ziemkiewicz - Felietony - Imperium kontratakuje.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: