RECENZJA ARTYKUŁU:
Józefa Bałachowicz „Wychowanie do akceptacji niepełnosprawnych”
Stosunek do niepełnosprawnych na przestrzeni wieków ewoluował od pełnej wrogości do względnej akceptacji. Wraz ze zmianami społecznymi zaczął się zmieniać stosunek do niepełnosprawności –wyrażający się w idei integracji.
Słowo „integracja” kojarzy się ze społeczeństwem pluralistycznym, w którym każdy człowiek nie jest spychany na margines, przeciwieństwem tak rozumianej integracji jest są wszelkie formy jawnej lub ukrytej dyskryminacji.
Początek rodzenia się idei integracji przypada na lata sześćdziesiąte, ale dojrzewanie do przyjęcia nowego sposobu myślenia, a w konsekwencji i działania, odbywało się w różnych krajach w różnym tempie:
· Najwcześniej -Stany Zjednoczone i kraje skandynawskie (Szwecja)
· Później Wielka Brytania, Włochy, Niemcy i inne kraje
· W Polsce w latach 70-tych, ale nie znaleziono wówczas szerszego odbicia w społecznym działaniu.
Dopiero w ostatnich latach zaczęły powstawać placówki kształcenia integracyjnego: grupy, klasy integracyjne w szkołach powszechnych, będące przejawem prointegracyjnych działań nauczycieli i środowiska lokalnego.
Kształcenie integracyjne – zakłada koegzystencję osób o zróżnicowanych możliwościach indywidualnych.
W procesie wspólnego uczenia się dzieci zdrowe uczą się:
· Dostrzegania potrzeb innych,
· Akceptacji i tolerancji wobec zachowań odmiennych,
· Opiekuńczości i odpowiedzialności za słabszych.
Dzieci niepełnosprawne zaś w czasie wspólnej zabawy i nauki nabywają wiele nowych umiejętności:
· Dostrzegają swoje mocne strony, a nie tylko słabości,
· Nobilitują się w oczach innych,
· Odzyskują psychiczna równowagę i warunki do właściwego rozwoju emocjonalnego
· Łatwiej pozbywa się lęków przed nowym środowiskiem
· Zauważają, że kalectwo nie musi dyskryminować
Powodzenie integracji szkolnej zależy od nauczyciela, to on kształtuje relacje między dziećmi i jakość środowiska wychowawczego. Od wiedzy nauczyciela, znajomości potrzeb rozwojowych dzieci, dostosowania treści i metod kształcenia, umiejętności nawiązanie kontaktu i ukierunkowania zachowań dzieci, będą zależały ich doświadczenia i świat subiektywnych przeżyć.
W procesie kształtowania środowiska wychowawczego sprzyjającego rozwojowi postaw prointegracyjnych istotna rolę odgrywają rodzice, ich przekonania i postawy wobec niepełnosprawnych będą kształtowały stosunek dzieci do kolegów. Nauczyciel powinien starać się zdobyć naturalnych sprzymierzeńców swoich działań wśród rodziców.
spodpowieki