Kryzys Czarnej Floty 02 - Tarcza Kłamstw.pdf - ▌Kryzys Czarnej Floty - Star-Wars-Center

Michael P. Kube-McDowell

Tarcza Kłamstw

PRZED BURZĄ

Tom I trylogii KRYZYS CZARNEJ FLOTY

MICHAEL P. KUBE-McDOWELL

Przekład

RADOSŁAW KOT

Michael P. Kube-McDowell

Tarcza Kłamstw

Tytuł oryginału

SHIELD OF LIES

Redaktor serii

ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna

MARCIN ADAMSKI

Redakcja techniczna

ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

JOANNA CIERKOWSKA

GRAŻYNA NAWROCKA

Ilustracja na okładce

DREW STRUZAN

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.amber.sm.pl

http://www.wydawnictwoamber.pl

Dla Matta, Amandy i Gwen

w podzięce

za ich miłość, wsparcie i zrozumienie.

Ali rights reserved. Used under authorization.

Published originally under the title

Shield of Lies by Bantam Books

I dla wszystkich dwunastolatków

którzy kiedyś, gdzieś,

podobnie jak ja,

uwierzyli, iż pewnego dnia polecą w kosmos.

A szczególnie dla tych, którzy naprawdę polecieli,

i tych, którzy wciąż ufają, że to jeszcze nastąpi.

Michael P. Kube-McDowell

Tarcza Kłamstw

ROZDZIAŁ

Teljkoński wagabunda ponownie skoczył w nadprzestrzeń. Tyle że tym razem z

autostopowiczami na pokładzie.

- Nadprzestrzeń? - powtórzył niedowierzającym tonem See-Threepio, próbując się

uwolnić. Kończynami splątał się z Lobotem, Artoo-Detoo i stelażem. Całe towarzystwo

tkwiło w narożniku śluzy wagabundy, pomieszczenia, które nagle zmieniło się w celę

samobieżnego, kosmicznego więzienia. - Myli się pan niechybnie, panie Lobot.

- Ani trochę - odparł Lobot, zsuwając złocistą metalową nogę ze swojej twarzy. -

Wszystkie moje łącza informatyczne zostały odcięte w jednej chwili. Dokładnie tak, jak

zdarza się to przy skokach nadprzestrzennych.

- Ponadto mieliśmy jeszcze związaną z przeciążeniem zmianę kursu - dodał Lando

z drugiego końca śluzy. Gimnastykował pozbawioną rękawicy i ciężko zmarzniętą

dłoń.

L A N D O

- Panie Lando! - zawołał nagle natarczywie See-Threepio. - Czy może pan

przestać?

- To nie moja sprawka, Threepio - warknął Lando.

- Z całym szacunkiem, panie Lando, na pewno pańska - burknął Threepio. - Teraz

proszę sięgnąć do tej dziury i zrobić to samo, co wcześniej, ale odwrotnie i o wiele

szybciej. Pułkownik Pakkpekatt będzie nad wyraz niezadowolony, że uciekliśmy mu z

tym statkiem.

- Pułkownik Pakkpekatt wynajduje teraz nowe słowa w języku Horteków -

mruknął Lando. - Ale przynajmniej wciąż rządzi na własnym statku. My, niestety, nie.

Jakieś szkody? Lobot? Artoo-Detoo?

Mały astromech wygramolił się spod plątaniny ciał i pisnął raz a dobitnie.

- Artoo-Detoo melduje, że wszystkie jego systemy pozostają sprawne - powiedział

Threepio.

- Nic mi nie jest, Lando - stwierdził Lobot. - Skafander zamortyzował uderzenie

stelaża. Ale łącza ciągle milczą. Trochę mnie to dezorientuje.

Lando skinął głową ze zrozumieniem.

- Artoo, możesz wspomóc Lobota?

Michael P. Kube-McDowell

Tarcza Kłamstw 8

pięćdziesiąt czy pięćset. A zwykła taktyka ucieczkowa przewiduje wyjście zmianę

kursu i następny skok. Starczy jeden taki manewr i już. To zupełnie jakby bawić się w

chowanego z Ewokami na Endorze.

- Ależ panie Lando, musi być jakiś sposób, żeby mogli nas uratować. Przecież nas

nie porzucą. Jeśli zrobiliby to, to przepadniemy jako więźniowie gdzieś w dalekim

kosmosie...

- Threepio, nie stać nas na taki luksus, by bezczynnie na nich czekać. - Lando

stuknął się w wizjer swojego hełmu, by przypomnieć androidowi, czemu jest tak, a nie

inaczej. - Czas płynie. My z Lobotem możemy nie doczekać nawet wyjścia statku z

nadprzestrzeni. I dlatego musimy działać. Teraz, zaraz. Nie możemy liczyć na pomoc

armady, chyba że sami znajdziemy sposób, jak ułatwić im robotę. Póki co, jesteśmy

zdani na własne siły.

Threepio uniósł ręce.

- Przepraszamy - zawołał pod adresem wagabundy. - Proszę, uwierzcie mi, nie

chcieliśmy nikogo skrzywdzić...

- Zamknij się, Threepio.

- Tak, proszę pana.

- Lando - odezwał się Lobot.

- Co?

- Może jednak warto. A jeśli ktoś nas słucha.

Lando zmarszczył brwi.

- Dla statku jesteśmy zwykłymi piratami, złodziejaszkami, rabusiami grobów albo

nawet i gorzej. Wątpię, by nagłe okazanie dobrych manier wystarczyło, szczególnie po

wyłamaniu frontowych drzwi.

- Owszem, prawdopodobieństwo powodzenia jest niewielkie - przyznał Lobot. -

Jednak co jak co, ale przemawiać dyplomatycznie to Threepio potrafi. Może właśnie

uprzejme przeprosiny otworzą nam następne drzwi.

Lando westchnął i machnął dłonią w rękawicy do androida.

- Dobra, Threepio, byle z godnością, jeśli łaska.

- Oczywiście, panie Lando - odparł See-Threepio nieco obrażonym tonem. -

Jestem tak zaprogramowany, by nigdy nie tracić stosownej dozy godności osobistej.

Ostatecznie to jedna z podstaw protokołu i etykiety...

- Dobra - uciął Lando. - Po prostu zrób, co trzeba. Nie mam pojęcia, ile czasu nam

zostało. Wykorzystaj drugi kanał, byśmy mogli wciąż słyszeć się z Lobotem.

- Tak jest, panie Lando - powiedział Threepio i pozornie umilkł.

- Lobot, masz dostęp do zapisów Artoo?

- Tak, Lando.

- Sprawdź, czy żyro i miernik przyspieszeń pozwoliłyby określić kierunek

obecnego skoku. Może to, wraz z astrograficznymi danymi Artoo, pozwoli określić, na

ile możemy jeszcze liczyć...

Obracający się powoli z pomocą silniczków manewrowych robot zapiszczał

protestująco.

- Nie bądź nieuprzejmy - zganił go Threepio.

- O co chodzi?

- Panie Lando, Artoo mówi, że wolałby nie dopuszczać nikogo do swoich

osobistych systemów.

- Cóż, ja też nie przepadam za telepatami, Artoo - powiedział Lando. - Chociaż

teraz gotów byłbym nawet myślą porozumieć się z pułkownikiem. Daj Lobotowi łącze

do twojego rejestru wydarzeń. Może znajdzie się tam coś przydatnego do rozplatania tej

zagadki. Czy ktoś widział moją prawą rękawicę?

- Wydaje mi się, że wyleciała przez śluzę podczas dekompresji - stwierdził

uczepiony jedną ręką stelaża Lobot.

- Wspaniale - Lando spojrzał na swą purpurową dłoń i na ściągacz rękawa, który

utrzymywał szczelność reszty skafandra. - Jakie tu mamy ciśnienie?

- Sześćset czterdzieści milibarów - powiedział Lobot. - Ciśnienie zaczęło wracać

do normy zaraz po zniknięciu przejścia.

- A to ciekawe. Wracać do normy? Skąd? - Lando rozejrzał się po gładkich

ścianach. - Artoo, widzisz jakieś dysze napływowe?

Mały robot zapikał z cicha i zaczął krążyć tuż pod ścianami.

- Dobra. Co do całej sprawy, to widzę ją tak: - stwierdził Lando. - Nie jesteśmy

już mile widzianymi gośćmi. Wagabunda strząsnął z siebie „Ślicznotkę”, nas próbował

wyrzucić w próżnię. I pewnie by mu się udało, gdyby nie zaczął równocześnie uciekać

przed zespołem floty.

- Z czego wynika następne pytanie - powiedział Lobot. - Czemu wagabunda

popełnił aż tak poważny błąd?

- Nastawiam uszu.

- Wygląda na to, że źle ocenił sytuację. Uruchomił równocześnie dwie procedury

obronne, nie zwracając uwagi na efekt mogący wyniknąć z ich nałożenia. Przywrócenie

ciśnienia w tym pomieszczeniu to jakby kolejna niekonsekwencja.

- Masz jakieś wyjaśnienie?

- Taki a nie inny ciąg wydarzeń sugeruje, że statkiem zawiaduje albo system o

ograniczonej inteligencji, albo jakieś niezbyt rozgarnięte istoty. W tej chwili nie

orzekniemy, która wersja jest prawdziwa - dodał, widząc krzywą minę Landa.

- Ale gdy rzecz rozstrzygniemy, to może znajdziemy i sposób, żeby się stąd

wydostać stwierdził Calrissian. - Jednego jestem pewien: śluza zamknęła się ze

względu na skok, a nie z miłosierdzia wobec naszych skromnych osób. Nie chcą nas

tutaj. Jeśli nie opuścimy tego pomieszczenia do czasu, gdy wagabunda wyjdzie z

nadprzestrzeni, to chyba nie uniesiemy cało skóry.

- Panie Lando, pewien jestem, ze pułkownik Pakkpekatt i go armada ruszyli już

naszym tropem - powiedział Threepio. - Im szybciej wyjdziemy z nadprzestrzeni, tym

szybciej nas uratują.

- To owszem, na pewno będą nas szukać - przyznał Lando. - Ale czy znajdą?..

Równie dobrze możemy wylądować pięć łat świetlnych od punktu wyjścia, jak

Noworepublikański szperacz „IX-26” wyszedł z nadprzestrzeni dość blisko celu,

by tarcza planety zajęła większość czołowego ekranu.

Michael P. Kube-McDowell

Tarcza Kłamstw 10

- Nie jest aż tak źle - mruknął w zamyśleniu Stopa. - Mamy zdobyć nieco próbek.

Lód dobrze przechowuje okazy.

- Chyba że zmiana klimatu została wywołana nienaturalnie. Jakaś wojna z

wypalaniem czy niwelowaniem powierzchni...

- Atmosfery nie zostało za wiele, ale mogę opuścić próbnik, niech trochę poniucha

- powiedział pilot. - Powinniśmy szybko rzecz ustalić.

- Nie - zaprotestował Stopa. - Wejdź na orbitę obserwacyjną. Tak jak wtedy, gdy

sporządza się mapy. Obadamy drugą stronę. Starczy jedno lądowanie i parę gramów

materiałów. Może trafimy na jakieś pole geotermiczne albo inne gorące miejsce, na

przykład źródło głębinowe. Czy fragment gołego brzegu morza. Byle znaleźć kawałek

wolnej od lodu gleby. Jeśli takie miejsca istnieją, to tam właśnie niechybnie chronili się

ostatni Quelli przed samym końcem.

- Nikogo żywego chyba się nie spodziewacie? Popatrzcie tylko na odczyty

temperatury na powierzchni.

- Żywego nie - przyznał Stopa. - Ale gdyby tak choć jedno ciało leżące płyciej niż

pod trzystoma metrami lodu...

- Jesteśmy na żądanej orbicie - oznajmił pilot, sięgając do kontrolek. - Maltha

Obex, do dyspozycji.

- Quelli - mruknęła Josala. - Jeśli nic nie zachowało się po nich na planecie, to

parę osób nie zdoła ukryć wielkiego rozczarowania.

- Sprawdzić współrzędne - rozkazał Kroddok Stopa, marszcząc brwi. - Według

siatki uniwersalnej.

- Astrogator podaje czterdzieści cztery, jeden dziewięć sześć, dwa jeden zero. -

Pilot obrócił dłonią krąg wskazujący logu. - Dokładnie to, co wcześniej dostałem.

- Dane pochodzą jeszcze z czasów Trzeciej Galaktycznej Wyprawy Badawczej. -

Stopa pokazał na wyświetlacz astrogatora. - Jeśli jednak dobrze rzecz odczytuję, to

planeta nazywa się Maltha Obex. To nazwa tobekańska.

Pilot przechylił głowę ku astrogatorowi.

- Zgadza się, Maltha Obex.

Stopa, dowódca quelleńskiej wyprawy Instytutu Obroańskiego, odczytał dane

napływające z czujników i pokręcił głową. - Wielkie nieba. Co tu się zdarzyło?

Pilot spojrzał na ekran.

- A co się miało zdarzyć? Takich kul lodowych w kosmosie na pęczki.

Josala Krenn, pozostała uczestniczka ekspedycji, przysunęła się od swojego

stanowiska.

- Tyle że zwiad Trzeciej podał, że to planeta o umiarkowanym klimacie.

Zamieszkana, populacja około siedmiu milionów. Złożoność ekosystemu na poziomie

drugim.

Pilot potrząsnął głową.

- Wygląda na to, że lato dawno już tu minęło - rzucił sucho.

- Należało tego oczekiwać - powiedział Stopa. - Gdy zjawiła się tutaj misja

kontaktowa Trzeciej, jedną trzecią kontynentów znaleźli pod lodem.

Nie dopowiedział już, że ekipa nie spotkała na planecie nikogo żywego. Po

cywilizacji Quellich zostały tylko ruiny.

- Gdy Tobekowie tu przylecieli, musieli uznać ją za świat niczyj, taki do wzięcia,

to i nadali mu nową nazwę - zasugerowała Josala.

- A co to za różnica, jak to się nazywa? Dotarliśmy, gdzie trzeba, prawda? O co

jeszcze chodzi?

- Misja Trzeciej była tu sto pięćdziesiąt osiem lat temu - wyjaśnił Stopa. - Od

tamtego czasu planeta powinna wrócić już nieco do równowagi.

- Nie wróciła. I co z tego?

- To, co dobrze widać - powiedziała Josala. - Lód.

- Po literce poproszę.

Josala westchnęła.

- Skąd nas zabrałeś?

- Z Babali - mruknął pilot. - Chwilę, chcesz powiedzieć, że nie macie wyposażenia

polarnego? Żadnych ciepłych namiotów ani ubrań?

- Babali to tropik. Wyposażenia polarnego jakoś nie było na liście. Nie wiem,

czemu - warknęła Josala. - Nasz łazik nie da sobie rady w takich warunkach.

Pilot gwizdnął ze współczuciem.

- Teraz rozumiem. W takim razie dlaczego wysłali właśnie was?

- Bo tak się złożyło. Byliśmy najbliższą ekipą bioarcheologów, mieliśmy

najszybszy dostępny środek transportu.

Obserwacja z niskiej orbity nie wniosła wiele do sprawy. Kontynenty spowijała

kilometrowa warstwa lodu, oceany zaś wprawdzie skurczone mocno i zbyt słone, by

zamarznąć pełne były masywnej kry i gór lodowych.

- Mam pomysł - powiedział Stopa, przeglądając dane - Niektórzy Quelli mogli

próbować przez jakiś czas żyć na lodzie. Przy odrobinie szczęścia znaleźlibyśmy ich

szczątki na głębokości ledwie pięćdziesięciu czy stu metrów. Akurat, by zająć się takim

stanowiskiem do czasu przybycia posiłków. Musimy się jednak liczyć z najgorszym,

dlatego dobrze będzie poprosić o pomoc.

- Może dałoby się ściągnąć zespół doktora Eckelsa - powiedziała Josala. - Powinni

byli skończyć już wykopaliska na Hoth.

- Spróbujemy. Otwórz hiperłącze z instytutem - polecił Stopa.

- Gotowe - oznajmił pilot.

- Mówi doktor Kruddok Stopa, kod sprawdzający alfa-pilne-cztery-cztery-dwa.

Wiadomość również dla działu zaopatrzenia i przydziałów.

- Na linii. Słuchamy, doktorze.

- Potrzebuję pilnie dodatkowego sprzętu i personelu. - Stopa szybko wyłożył

detale i przedstawił listę. Macie to wszystko?

- Materiały tak. Już je pakujemy.

- Potrzebny nam zespół wprawiony w klimacie polarnym. Co z ekipą doktora

Eckelsa na Hoth?

- Wczoraj zameldowali powrót. Nie znam ich obecnej sytuacji - odpowiedział

dyspozytor. - Zaraz wyślę waszą prośbę do komitetu, odpowiedź przekażę natychmiast.

Kryzys Czarnej Floty 02 - Tarcza Kłamstw.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: