KRZYSZTOF BORUŃ
MAŁE ZIELONE LUDZIKI
Tom 1
CZĘŚĆ I
ZIELONY PŁOMIEŃ
5
1.
23 listopada, Monachium, szesnaście godzin przed akcją... Właśnie otrzymałam wiadomość
od „Małego”, że wszystko gra i mogę lecieć.
Jestem w Muzeum Valentina w Bramie Izarskiej. Kręcone schody prowadzące w górę do
maleńkiego lokalu pełnego staroci. Po drodze mija się różne zabawne osobliwości wychodzące
ze ścian. Na przykład nogi murarza, który z pośpiechu sam się zamurował... Rzecz w tym,
iż można zostawić tam wiadomość, nie budząc żadnych podejrzeń, i łatwo ją odczytać, nie
zwracając niczyjej uwagi. To jeden z naszych sposobów przekazywania informacji. Kod
barwny – odpowiednio rozmieszczone skrawki kolorowych nitek lub papierki po cukierkach.
Z systemem korygującym w razie przypadkowych przekłamań. Tym właśnie sposobem
„Mały” potwierdził przylot Magnusena do Maroka i przekazał mi sygnał rozpoczęcia akcji.
Na schodach nikogo nie spotkałam, wątpię też, aby ktoś mnie śledził. Nawet zresztą gdyby
szedł cały czas obok mnie, nie znając kodu, nie mógłby nic dostrzec. Niezły system łączności,
wprowadzony przez Martina z przeznaczeniem na szczególne okazje, gdy kontakt bezpośredni
staje się zbyt ryzykowny.
20 listopada „Mały” zarządził pogotowie bojowe i przerwanie wszelkich bezpośrednich
kontaktów. Mój udział w akcji został ustalony już przed moim wyjazdem do Londynu. Pół
roku wcześniej przeszłam zresztą specjalne przeszkolenie dywersyjne. Moim instruktorem był
„Pers”, którego Martin mianował szefem grup uderzeniowych Zielonego Płomienia.
Od 21 listopada oczekiwałam na sygnał, prowadząc „normalne” studenckie życie. Punktami
kontaktowymi były: 21 listopada – „wnętrze kopalni” w Muzeum Niemieckim, następnego
dnia – wejście do ogrodu botanicznego na Menzinger Strasse i wreszcie dziś – Brama Izarska.
Czwartym punktem – na 24 listopada – miał być pewien klub jazzowy na Schwabingu, ale to
już nie będzie potrzebne. Na schodach „Valentin-Musäum” znalazłam to na co czekałam:
„Szczur w domu”, „Wejście drugie”. Oznacza to: „Magnusen przyleciał do Casablanki”,
„Akcję realizować według scenariusza drugiego”.
Po powrocie do domu, zgodnie z instrukcją, muszę spreparować z wycinków gazetowych
anonim do siebie: „Jeśli chcesz uratować dra Martina Barleya bądź sama 24 listopada w Casablance,
w hotelu „Bellerive”. Przyjaciel”. Chodzi o uzasadnienie wobec policji mego wyjazdu,
gdyby doszło do wpadki. Następnie mam zamówić telefonicznie bilet lotniczy i przygotować
się do drogi. Scenariusz nr 2 wyznacza jako miejsce spotkania z „Persem” w Casablance,
katedrę Sacre Coeur, skąd już niedaleko do „Alconu”. Ma to nastąpić około godziny
jedenastej czasu miejscowego i do tego momentu nie powinnam się z nikim kontaktować.
Tylko w sytuacji wyjątkowej mogę przekazać „Małemu” informacje przez Bramę Izarską i
sygnał z budki telefonicznej.
Teraz jeszcze, zgodnie z instrukcją, po odczytaniu komunikatu i zostawieniu „śladu”, że
odebrałam informację, muszę wejść do winiarni na szczycie, aby napić się kawy. Ma to
usprawiedliwić moją obecność w Bramie Izarskiej, gdybym była śledzona.
Na górze sporo gości – żaden stolik nie jest wolny, ale przy niektórych pozostało parę
miejsc. Po lewej stronie od wejścia, przy drugim czy może trzecim stole, siedzi samotnie przy
lampce wina jakiś nieznany mi mężczyzna około czterdziestki o ciemnych, z lekka siwiejących
włosach i ogorzałej twarzy. Z wyglądu południowiec i to raczej Arab niż Włoch. Rozglądam
się po salce, a on podnosi na mnie wzrok, i – jakby rozpoznając kogoś znajomego –
kłania się z uśmiechem, a potem zapraszającym gestem wskazuje mi wolne miejsce naprze-
6
ciw siebie. Jestem pewna, że widzę go po raz pierwszy. Myślę, że najlepiej zignorować faceta.
Wyraźnie próbuje „przygadać sobie babkę”. Ale przychodzi mi do głowy, że przygodny
towarzysz, jeśli nie będzie zbyt natrętny, może się tu przydać, gdyż samotna dziewczyna
zwraca większą uwagę niż w towarzystwie. Dziękuję więc za zaproszenie uśmiechem i siadam
przy jego stoliku.
– Pani pozwoli... Zamówię coś do picia. Może wino? Mają tu świetne wina. Czego się pani
napije?
Mówi po angielsku z wyraźnym amerykańskim akcentem. Wpatruje się we mnie dość natrętnie
i jestem niemal pewna, że wino uderzyło mu do głowy. Muszę go ochłodzić.
– Tylko kawy. Żadnego alkoholu! – staram się zachować dystans.
– Pani nie jest Niemką ani Angielką, prawda? – pyta patrząc mi w oczy.
– Czy to ważne?
– Nieważne – przytakuje niezrażony. – Pani wybaczy... Proszę dwie kawy! – woła po niemiecku
w stronę bufetu. Potem znów przenosi wzrok na mnie i uśmiechając się, wyciąga do
mnie rękę. – Pani pozwoli...
Ujmuje moją dłoń i pociąga ku sobie. Chcę wyrwać rękę, lecz przytrzymuje ją za palce,
delikatnie, choć stanowczo.
– Co pan... – nie kończę, uświadamiając sobie, że wszelkie nieprzemyślane reakcje z mojej
strony mogą doprowadzić do nieobliczalnych następstw.
Na szczęście jest to nieporozumienie.
– Niech się pani nie obawia – mówi nieznajomy, śmiejąc się. – Chciałbym obejrzeć pani
dłoń. To takie moje hobby...
Nie puszcza mojej ręki i obraca otwartą dłonią do góry. Jednocześnie patrzy mi z uporem
w oczy i nadal się uśmiecha.
– Pan jest chiromantą?
– Niezupełnie... – spogląda na moją dłoń i twarz mu poważnieje. Przymyka powieki i trwa
tak dłuższą chwilę w całkowitym bezruchu. Potem nagle puszcza rękę i sięga po papierosy.
Nie częstując mnie, zapala w milczeniu.
– I cóż pan wyczytał z mojej ręki? – pytam niezbyt pewnie.
Patrzy na mnie z powagą.
– Chce pani naprawdę wiedzieć? Przecież pani nie wierzy wróżbom. Prawda?
Trochę mnie zaskakuje tym stwierdzeniem.
– Rzeczywiście, nie wierzę. Ale dać sobie powróżyć i zobaczyć co z tego wyjdzie, to może
być zabawne...
– Czy na pewno? – pyta jakby z przyganą. – Bywają w życiu człowieka takie sytuacje, że
wiele by dał, aby poznać przyszłość i gotów wierzyć w najbardziej bzdurną przepowiednię.
Wbrew rozsądkowi! Na przykład: żołnierz przed bitwą. Albo gdy komuś bliskiemu zagraża
śmiertelne niebezpieczeństwo.
Czuję się nieswojo. Czyżby coś wiedział?... „Mały” ostrzegał, że mogę być śledzona.
Przecież dlatego zachowaliśmy tak daleko idące środki ostrożności. Ale jeśli nawet ten facet
coś wie, dlaczego próbuje mi to dać do zrozumienia? A może jestem przewrażliwiona. Może
to rzeczywiście chiromanta-amator, a te jego gadki to nic więcej tylko klasyczna metoda sondażu
psychologicznego? Powinnam więc skierować go na fałszywy trop.
– Mnie, mam nadzieję, zagraża co najwyżej oblanie kolokwium – mówię chyba dość naturalnym
tonem. – Jeśli potrafi pan wywróżyć jakie otrzymam pytania, gotowam uwierzyć, że
ma pan zdolności jasnowidza.
Wzmianka o kolokwium odpowiada prawdzie: za dwa dni mam zdawać. Oczywiście wiem
już, że nic z tego nie będzie.
„Chiromanta” nie spuszcza ze mnie wzroku, jeszcze bardziej się nachmurzył, a potem zaczyna
„strzelać”:
7
– Myślę, że nie będzie pani tego egzaminu zdawała. Czeka panią podróż, daleka podróż.
Chyba gdzieś na południe, może Ameryka Południowa albo Afryka. I nie wiem, czy pani
wróci do Monachium... To nie będzie bezpieczna podróż...
Siedzę przed nim spięta i czujna, choć staram się nie okazywać tego zewnętrznie. Z każdym
słowem tego człowieka wzrasta we mnie niepokój. Jestem już niemal pewna, że ktoś
musiał zdradzić.
Ale trzeba udawać dalej, że się nic nie rozumie. Śmieję się więc i mówię:
– Fantastyczne! Świetna zabawa. Lubi pan straszyć, ale to na mnie nie działa. Nie trafił
pan!
On na to z powagą:
– Ja nie straszę. Ja tylko ostrzegam. W najbliższych dniach grozi pani śmiertelne niebezpieczeństwo...
Źródłem tego niebezpieczeństwa mogą stać się również ci, których pani uważa
za przyjaciół. A niektórzy z tych, których pani uzna za wrogów mogą owo niebezpieczeństwo
od pani odsunąć.
Czuję, że teraz powinnam zareagować ostrzej.
– Czy nie za daleko posuwa się pan w tych żartach? Co mi pan sugeruje?!
– Ja nie żartuję. Mówię poważnie.
– I wszystkie te bzdury wyczytał pan z mojej ręki?
– Powiedzmy...
Daje mi do zrozumienia, że powinnam być bardziej domyślna. Rzecz jasna, udaję nadal, że
to do mnie nie dociera.
– Słowem, pozostaje mi czekać na spełnienie się tego, co mi wyroki losu wypisały na dłoni...
Patrzy na mnie z wyrzutem.
– Tego nie powiedziałem. To są tylko ostrzeżenia.
Ale ja jestem uparta:
– Czyli radzi pan siedzieć w domu, nigdzie nie wyjeżdżać, zwłaszcza na południe, zerwać
wszelkie kontakty z kolegami, przyjaciółmi i zabiegać o względy wrogów, a może moja przyszłość
nie będzie tak czarna...
Jakby nie dostrzegł ironii.
– Tego też nie powiedziałem. Tu nie chodzi o bierność czy zmianę podjętych już decyzji.
To co pani zamierza, niech pani robi. Ja daję tylko dodatkowe wskazówki.
Zastanawiam się do czego on właściwie zmierza.
– Nic z tego nie rozumiem – mówię tym razem dość szczerze. – Radzi mi pan, abym została
w Europie czy też mam wyjechać do Ameryki Południowej lub Afryki? Czy po to, aby
się pańska wróżba sprawdziła? Przecież widzi pan moją przyszłość w ciemnych barwach.
– Niezupełnie. Wszystko powinno się dobrze skończyć. Jeśli będzie pani rozsądna...
A więc jednak... Chodzi mu z pewnością o współpracę.
– Co mi pan więc proponuje? – próbuję zagrać va banque.
Bierze mnie za rękę, nachyla się i mówi ściszonym głosem:
– Trzymać się człowieka, który drogi nie widzi, ale rzadko błądzi.
Pytam go, jak mam to rozumieć, ale nie chce mi nic więcej powiedzieć.
– Każde podane przeze mnie bardziej dokładne wyjaśnienie zmniejsza szansę potwierdzenia
się wróżb – dodaje po chwili. I zaczyna wygłaszać coś w rodzaju prelekcji – jakąś dość
zawiłą „teorię” podświadomego przeciwdziałania konkretnym zdarzeniom, które potrafimy z
góry przewidzieć.
Wydaje mi się mętna i słucham „jednym uchem”. Jestem w tej chwili myślami daleko,
przy Martinie. Już wkrótce miną dwa lata jak poznałam go u Collinsa na Schwabingu. Było to
w noc sylwestrową, w trzy miesiące po moim przyjeździe do Monachium. Wydał mi się wtedy
strasznie zasadniczy i nudny, ale szybko zrozumiałam, że maskuje w ten sposób nieśmia-
8
łość i nieobycie towarzyskie. Miał wygląd typowego naukowca, nie widzącego świata poza
własną specjalnością – jeśli w ogóle można tu mówić o jakiejś typowości. Był stypendystą
Fundacji Piltza i asystentem Weisenhoffera. Mnie – raczkującej studentce filozofii – bardzo
imponowała znajomość z asystentem laureata Nobla. I nie tylko imponowała: przy bliższym
poznaniu okazało się, że nie jest on ani nudny, ani ślepy na to co się dzieje dookoła i bynajmniej
nie obojętny na uroki płci odmiennej. Byłam wręcz zaskoczona rozległością jego zainteresowań,
jak się zresztą okazało, nader szybko ulegającym zmianom. Nie chodziło tu o brak
wytrwałości czy wręcz lenistwo. W niektórych sprawach wykazywał zadziwiającą wytrwałość,
cierpliwość i upór. Częste zmiany zainteresowań wynikały z nadmiaru inwencji. Nowe
pomysły, nowe problemy, nowe przedsięwzięcia spychały na dalszy plan dotychczasowe. Jak
się to mówi – niespokojna natura. Myślę, że można by nazwać to również pogonią za wielką
przygodą. Chyba w niemałej mierze taką przygodą był dla niego nawet Zielony Płomień, a na
pewno nieszczęsna wyprawa do Afryki.
Zanim Martin począł montować Płomień, działały już od kilkunastu lat w różnych krajach
„zielone” organizacje – ruchy protestu przeciw niszczeniu naturalnego środowiska i groźbie
skażeń radioaktywnych. Znana sprawa: petycje, demonstracje, pikiety przed zakładami przemysłowymi
i terenami budowy elektrowni jądrowych. Pochody, wiece, ulotki, transparenty...
„Reaktory atomowe = radioaktywna śmierć!”, „Szybkie neutrony to powolne samobójstwo!”,
„Industrializacja, urbanizacja, motoryzacja, militaryzacja – czterech jeźdźców Apokalipsy!”,
„Niewolniku techniki, przebudź się i zerwij kajdany!”, „Komu służy cywilizacja betonu i plastyku?”,
„Żądamy zakazu...”, i tak dalej, i tak dalej...
Swego czasu te komitety i organizacje próbowały jednoczyć się i tworzyć coś w rodzaju
partii opozycyjnych. W niektórych krajach udawało im się nawet wpływać na wyniki wyborów,
osłabiając pozycje partii rządzących, ale poważniejszej, samodzielnej roli nigdy nie odegrały,
a ich akcje doprowadziły tylko do lepszego maskowania swych celów przez wielkie
korporacje i polityków z nimi związanych. Martin bardzo krytycznie odnosił się do tego legalnego
ruchu i twierdził, iż nieświadomie, a w pewnych przypadkach nawet świadomie toruje
drogę do władzy partiom prawicowym i nic poza tym nie zdziała. Z potęgami przemysłowymi,
finansowymi i militarnymi nie ma po co pertraktować czy politycznie współzawodniczyć.
Można je zmusić do ustępstw i podważyć ich władzę tylko uderzając z ukrycia w najczulsze
miejsca – w to, co stanowi o ich sile. Tak właśnie pojmował rolę Zielonego Płomienia.
Dojrzewało to w nim przez lata. Rodowód jest dość konkretny i sięga drugiej połowy lat
sześćdziesiątych. Martin rozpoczynał wtedy studia, a było to na uniwersytecie w Berkeley...
Wiadomo co się tam działo... A edukacja i perswazja metodami pałki policyjnej przedziwne
przynosi owoce. Martin mówił mi, że nieźle mu się dostało, zwłaszcza w słynnej „bitwie o
park”. A już tam wtedy mówiono wiele o konieczności powstrzymania procesu zatruwania
przyrody i likwidacji „cywilizacji betonu i plastyku”. „Nasz stosunek do natury będzie określać
rozsądek i poczucie piękna, a nie dążenie do zysku!”... Martin pamiętał to hasło jeszcze
po dwudziestu latach.
Zielony Płomień to oczywiście zupełnie inna epoka, ale w Martinie z pewnością coś z
tamtych studenckich czasów pozostało. Dlatego chyba przynajmniej w pierwszej fazie rozwoju
organizacji, szukał oparcia w środowiskach studenckich i próbował oddziaływać na masowe
akcje podejmowane przez ruchy protestu – legalne lub półlegalne.
Gdy zaczynałam wchodzić w te sprawy, rzecz jasna, nie wiedziałam nic o złożonej, wielostopniowej
strukturze Płomienia. Miałam nawet później trochę pretensji do Martina, że mi nie
mówił wszystkiego, chociaż już między nami sprawy zaszły bardzo daleko. Ale później doszłam
do wniosku, że miał rację i w jego sytuacji ja też bym tak postąpiła.
W tym czasie budował dopiero sieć organizacyjną, i to w skali międzynarodowej. Dużo też
dyskutowaliśmy na temat użyteczności różnych środków i metod walki. Nie były to tylko
9
rozważania teoretyczne, choć początkowo tak myślałam. Szczególnie zażarte spory toczyły
się wokół projektu stworzenia „pirackiej” rozgłośni, która pełniłaby jednocześnie funkcję
propagandową i przekaźnika szyfrowanych rozkazów. Ostatecznie zrezygnowano – z uwagi
na koszty i przejście do głębokiej konspiracji z różnymi stopniami wtajemniczenia i wyspecjalizowanymi
oddziałami „bojowymi”. Wkraczaliśmy w nową fazę...
Pierwszoplanowym zadaniem było precyzyjne przygotowanie akcji dywersyjnych. Dywersyjnych,
a nie terrorystycznych! Zielony Płomień nie jest organizacją terrorystyczną, a przynajmniej
w tym czasie nie był. Martin jest zdecydowanie przeciwny terrorowi. W tych sprawach
ma własne poglądy i nikt go nie potrafi przekonać. Nieraz dochodziło do kłótni między
nim a „Małym”. Jak długo kierował organizacją, granica między dywersją a terrorem nie była
nigdy przekraczana. Myślę, że wiązało się to z jakimiś przykrymi doświadczeniami z lat siedemdziesiątych.
Nigdy nie chciał mówić na ten temat, ale przecież nie jest tajemnicą, że z
„Małym” wiąże go coś więcej niż przyjaźń... Co robił „mały” w latach siedemdziesiątych –
nie wiem, ale jego prawa ręka – „Pers”, czyli Toszi Izumo – to „weteran” japońskiej Czerwonej
Armii i nie ulega wątpliwości, że Martin swego czasu był w bliskich kontaktach z ugrupowaniami
anarchistycznymi. Potem z nimi zerwał i poszedł własną drogą, ale nie wszystkie
nici się urwały. Ci jego dawni towarzysze odegrali też istotną rolę przy tworzeniu światowej
siatki Płomienia.
Nie wiem czy to można uznać za błąd. To już nie jest zabawa w zbuntowanych. Akcje dywersyjne,
jeśli mają stać się rzeczywiście skuteczną bronią, wymagają udziału fachowców
wysokiej klasy, ludzi z bogatym doświadczeniem. Tacy dawni terroryści jak „Mały” i „Pers”
są potrzebni. Martin potrafił ich zresztą trzymać krótko, o żadnych „samodzielnych inicjatywach”
nie było mowy.
Był to chyba najpiękniejszy okres w moim życiu. Żyłam jakby w transie. Wszystko co
działo się wokół mnie i w czym bezpośrednio uczestniczyłam przypominało pasjonujący film,
wciągający całkowicie w akcję i wprawiający w gorączkowe podniecenie. Może zresztą to, że
tak właśnie to odczuwałam, wynikało w dużej mierze stąd, iż po prostu – byłam wówczas
wariacko zakochana i to uczucie było w pełni odwzajemnione.
Martin, Zielony Płomień i uniwersytet – był to wówczas cały mój świat. Ciekawe, że i na
studiach miałam zupełnie dobre wyniki. Było w tym z pewnością trochę chęci naśladowania
Martina, który potrafił znaleźć na wszystko czas, ale nie tylko. Po prostu – takie były reguły
gry.
W tym czasie Martin zmusił mnie do pogodzenia się z matką. W zimie pojechaliśmy do
Anglii i przedstawiłam Martina rodzicom. Była nawet mowa o ślubie, „oczywiście” jak skończę
studia, a Martin zostanie profesorem. Odpowiadało to zresztą w pewnym stopniu naszym
planom. Martin pracował nadal z Weisenhofferem i pisał pracę o habitatach, a jednocześnie
zajmował się sprawą „Ekosu”, montował siatkę informacyjną i przygotowywał plany pierwszych
akcji „perswazyjnych”. Dopiero kiedy otrzymał od Vittoria wiadomość o tym, co dzieje
się na pograniczu Patope, Matavi i Dusklandu – wszystko inne przestało być ważne.
Chciałam z nim lecieć do Afryki, ale się nie zgodził, rzekomo dlatego, iż to fatalny klimatycznie
okres. Mówił, że jestem niezbędna w ośrodku monachijskim i że wróci pod koniec
lipca. Gdy go aresztowali myślałam początkowo, że zwariuję. Biegałam codziennie do Weisenhoffera
z pretensjami, że nic nie robi, choć to była nieprawda, gdyż interweniował gdzie
tylko mógł. To ja również przeforsowałam decyzję powierzenia „Małemu” kierownictwa
Płomienia, choć wiedziałam czym to grozi. Byłam pewna, że nie będzie się wahał. Chodzi
przecież o życie Martina. To sprawa zasadnicza. Jego powrót rozwiąże wszystkie problemy.
Jeśli postanowiliśmy złamać zasadę tak kategorycznie przestrzeganą przez Martina – jest to
konieczność usprawiedliwiona sytuacją. Z jego ostatnich depesz wysłanych tuż przed aresztowaniem,
wynikało, że jest na tropie jakiejś wielkiej afery czy spisku, którego ujawnienie
może wpłynąć w sposób zasadniczy na dalszą działalność Płomienia. Wiadomości były
10
oczywiście szyfrowane i nie zawierały żadnych konkretnych informacji, poza tą, że mikrofilmy
przywiezie Vittorio. Niestety, został on również aresztowany, prawdopodobnie na lotnisku
w Inuto.
Początkowo wydawało się, że wszelki ślad po nich zaginie, jak to już zdarzyło się pewnemu
dziennikarzowi francuskiemu, który zbyt krytycznie pisał o rządach Numy. Potem nagle
zapowiedziano proces. Rzecz jasna, nikt z nas nie wierzył w to, by Martin i Vittorio przygotowywali
zamach na „marszałka”, ale gdy ogłoszono wyrok skazujący ich na śmierć, nie ulegało
wątpliwości, że sytuacja jest bardzo poważna. Martin był przecież obywatelem amerykańskim
i musiały istnieć nie byle jakie powody jeśli, mimo apelu Weisenhoffera i interwencji
ambasadora USA, doszło do procesu i takiego wyroku. Czekanie na wynik jakiejś zakulisowej
gry nie ma sensu. Trzeba uderzyć w tych, na których Numie najbardziej zależy. A więc
– w „Alcon”.
To pomysł „Małego”. W rachubę wchodził tylko Magnusen. To mnie udało się zdobyć w
Londynie plan jego wyjazdów. Gdy przeczytałam, iż 24 listopada ma odwiedzić filię „Alconu”
w Casablance – byłam pewna, że to dar losu. „Mały”, co prawda, wątpił w wiarygodność
oficjalnego programu, ale natychmiast wysłał „Persa” do Maroka dla rozpoznania terenu i
przygotowania akcji. W Rabacie Toszi ma jakichś bliskich sobie ludzi, chyba dawnych członków
którejś z ekstremistycznych organizacji palestyńskich, co może bardzo ułatwić zadanie.
I oto informacje okazały się ścisłe: Magnusen przyleciał do Maroka. Wszystko gra!
Ale kim jest ten „Chiromanta”? Czy spotkanie było przypadkowe? Zachowuje się tak, jakby
wiedział dokąd i po co lecę... Jeśli jest z policji to dziwny z niego policjant. Czego naprawdę
ode mnie chce?
– Chyba panią nudzę... – nieznajomy przerywa swój „wykład” widząc, że nie słucham, ale
nie wydaje się być obrażony.
– Zamyśliłam się...
– Rozumiem.
Patrzę na zegarek. Robi się późno – powinnam już wracać do domu.
– Muszę już iść – mówię wstając. – Bardzo panu dziękuję za towarzystwo i wróżby. Chociaż,
jeśli dobrze pamiętam, za wróżby się nie dziękuje.
– Tak, ale to już nie ma znaczenia... – patrzy mi z powagą w oczy. – Ja również wychodzę.
Pani pozwoli, że panią odwiozę. Mam tu wóz.
– Dziękuję, wolę się trochę przejść.
Gdy jesteśmy już na ulicy, jeszcze raz ponawia propozycję. Odmawiam grzecznie, lecz
stanowczo. Nie mogę sobie pozwolić na żadne ryzyko.
– Pani się mnie boi – oświadcza z żalem. – Myśli pani, że jestem agentem policji lub IAT.
Pani się myli. W przyszłości przekona się pani, że miałem najuczciwsze intencje... Zresztą...
chyba się jeszcze spotkamy.
Nie wiem co odrzec.
– Kim pan właściwie jest?
Właśnie dochodzimy do parkingu. Widzę, że patrzy na mnie i zastanawia się, co odpowiedzieć.
Wreszcie mówi:
– Jestem dziennikarzem i wydawcą. Przepraszam, że się nie przedstawiłem. Nazywam się
Oriento. Hans Oriento. Do widzenia!
Wsiada do wozu i odjeżdża, a ja idę w kierunku stacji metro. Nie mam, niestety żadnych
możliwości przekazania „Małemu” relacji z tego dziwnego spotkania. Pozostał mi tylko Toszi,
ale to mogę zrobić dopiero jutro, tuż przed akcją.
11
2.
Filia „Alconu” w Casablance mieści się w nowym, wzniesionym na początku lat osiemdziesiątych
wieżowcu w dzielnicy handlowej na południe od Starej Mediny. Od katedry –
niespełna kilometr. Z lotniska przyjechałam taksówką do placu Mohammeda V i trochę klucząc
docieram do Sacre Coeur piechotą. W pobliżu kościoła, na parkingu stoją dwa autobusy
wycieczkowe i terenowe combi przedsiębiorstwa poszukiwań geologicznych związanego z
„Alconem”. Na schodach przed wejściem robią sobie pamiątkowe zdjęcia młode Japonki,
które prawdopodobnie odłączyły się od grupy zwiedzającej katedrę, zaliczaną do wybitnych
osiągnięć architektury XX wieku.
Toszi, tak jak było ustalone, czeka na mnie w ławce – w drugiej prawej nawie. ...
andzia361