Diagnoza psychologiczna w zaburzeniach zachowania u dzieci i młodzieży.pdf

Diagnoza psychologiczna w zaburzeniach zachowania u dzieci i młodzieży

Diagnoza psychologiczna rozważana jako wynik badania powinna być systemem twierdzeń:

– opisujących zaburzenia zachowania

– wyjaśniających te zaburzenia przez wykrycie dysfunkcji procesów psychicznych (emocjonalno-

motywacyjnych, orientacyjno-intelektualnych i wykonawczych)

– określających jaki udział w genezie zaburzeń mają czynniki sytuacyjne i osobowościowe

– wskazujących, czy zaburzenia osobowości uwarunkowane są bezpośrednio i pośrednio

czynnikami somatycznymi czy środowiskowymi

Diagnoza psychologiczna:

– ujęcie szerokie – diagnoza całościowa, dotyczy całokształtu funkcjonowania psychologicznego

badanego dziecka (diagnoza osobowości)

– ujęcie wąskie – diagnoza cząstkowa (problemowa) – dotyczy tylko wybranego aspektu

psychologicznego funkcjonowania dziecka

Diagnoza psychologiczna dziecka ma z diagnozą kliniczną dorosłego wspólne podstawy

teoretyczne i metodologiczne, ma również swoje cechy specyficzne, które należy mieć na uwadze

podczas procesu diagnostycznego. Do nich zalicza się:

– brak motywacji u dzieci do poddawania się badaniom diagnostycznym spowodowany brakiem

poczucia choroby i potrzeby leczenia się

– niski stopień trafności diagnozy zmniejszający się wraz z wiekiem dziecka, ponieważ objawy

zaburzeń zachowania nie są stałe i konsekwentne i są silnie uzależnione od aktualnej sytuacji

życiowej dziecka

– potrzebę ujęcia diagnozy jako procesu, ponieważ powinna ona być wynikiem wielokrotnych,

odległych w czasie kontaktów z dzieckiem np. w domu, w szkole

– kliniczno ontogenetyczny charakter diagnozy jako procesu, ponieważ sama ocena powinna

uwzględniać nie tylko aktualny rozwój dziecka, ale i dotychczasowy przebieg rozwoju

psychoruchowego np. tempa, rytmu i dynamiki

– diagnoza całościowa tzn. wszechstronna ocena psychologicznego rozwoju choroby dziecka, jak

również studium przypadku dokonywane przez zespół specjalistów z różnych dyscyplin

naukowych

Kryteria diagnostyczne stosowane w psychologii klinicznej dzieci i młodzieży

Zasady rozwoju psychicznego człowieka:

– globalność (oznacza różnicowanie i swoistość oraz brak integracji-integracja), zasada ta dotyczy

wszystkich procesów funkcjonowania człowieka (poznawczych, poznawczych, wolitywnych)

– eksterioryzacja-interioryzacja – zasada ta podkreśla fakt, iż pierwotne dla dziecka jest

manipulowanie przedmiotami, wtórnie zaś rozwija się możliwość symbolicznego wyobrażania

sobie przedmiotów i dokonywania na nich w myślach symbolicznych operacji

– uświadamianie i automatyzacja – człowiek ma możliwość werbalizacji własnych przeżyć i

doznań, które z czasem ulegają automatyzacji w kierunku prawidłowym bądź patologicznym

– socjalizacja i indywidualizacja – dziecko od zabaw indywidualnych przechodzi do zabaw w

grupie, od koncentracji na narcystycznym zaspokajaniu potrzeb do więzi społecznych i szukania

w nich oparcia. Jednocześnie tworzy swoiste, wyłącznie dla siebie, sposoby zachowania,

myślenia i działania czyli tzw własną niepowtarzalną indywidualność

„Ja” charakteryzuje (Chłopkiewicz):

– jedność – poczucie, że jest się jedynym i niepowtarzalnym, co umożliwia integrację różnych

elementów psychiki i działania

– zdolność uświadamiania siebie samego, jako podmiotu, co z kolei umożliwia orientację w

otoczeniu

– odrębność, która umożliwia osiągnięcie autonomii

– możliwość identyfikacji czyli możliwość utożsamiania się z wytworzonymi elementami

otoczenia

– możliwością ukierunkowania zachowania przez uruchomienie różnych motywacji zachowań i

wyboru jakiegoś celu działania

Pedagogiczne kryterium klasyfikacji stanów chorobowych i pochorobowych, z którymi należy

wiązać przyszły start życiowy dziecka:

– drogi – kanały informacyjne, które zostały uszkodzone lub zachowane

– stopień wyuczalności właściwy osobie po przebytej chorobie na skutek trwałego bądź

okresowego inwalidztwa

– możliwość kontaktów społecznych, do których zalicza się: stopień samodzielności w

poruszaniu, poczucie zagrożenia własnego bezpieczeństwa i stopień ewentualnej agresji

przejawianej wobec otoczenia społecznego, zarówno wobec rówieśników jak i osób starszych

bądź młodszych wiekiem

Podstawowe zasady, które muszą być uwzględnione zarówno w leczeniu farmakologicznym, jak i

psychoterapii:

– całościowe i wieloaspektowe ujmowanie problemów i potrzeb dziecka

– wykorzystanie zdolności organizmu do kompensacji

– rozwijanie zachowanych sprawności danego narządu czy układu – zmienionych chorobowo

– przystosowanie dziecka do sytuacji chorowania

– przystosowanie rodziców dziecka chorego do jego potrzeb

– aktywność własna dziecka w procesach chorowania i zdrowienia

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: