Rozdział 8 - 12.pdf - Mead Richelle - m0rris

Rozdział 8

Paige rozpływała się w uśmiechach, kiedy następnego dnia

przyszłam na poranną zmianę.

- Świetnie to załatwiłaś z Sethem Mortensenem -

powiedziała, patrząc na mnie znad schludnej kupki

dokumentów na swoim biurku. Biurko, które dzielę z Dougiem

w gabinecie na zapleczu, przeważnie wygląda jak pole

apokaliptycznej bitwy.

- Jak to?

- No, przekonałaś go, żeby tutaj pisał.

Zamrugałam. Podczas naszych przygód w University District i

Krystal Starz ani słowem nie wspomniałam o tym, że

chcielibyśmy aby został naszym rezydentem.

- Tak?

- Przed chwilą spotkałam go w kawiarni. Powiedział, że

wczoraj świetnie się bawił.

Wyszłam z jej gabinetu osłupiała, zastanawiając się, czy

wczoraj coś przegapiłam. Mnie nasze wyjście nie wydawało

się szczególnie udane, ale może Seth był zadowolony i

wdzięczny z powodu zniżki na książki. Czy wydarzyło się

jeszcze coś istotnego?

Mimowolnie przypomniałam sobie dotyk dłoni Setha i

dziwaczne poczucie bliskości, jakie wywołał. To nie było nic

takiego, pomyślałam. Mam po prostu bujną wyobraźnię.

Wciąż zdumiona poszłam na górę, na kawę. I rzeczywiście -

Seth siedział nad laptopem przy stoliku w kącie. Wyglądał

niemal tak samo jak wczoraj, tyle że dziś na jego koszulce

widniał Beeker z Muppetów. Jego palce (Setha, nie Beekera)

stukały zawzięcie w klawiaturę, oczy były wbite w ekran. . -

Hej - przywitałam go.

- Hej.

Nie raczył powiedzieć nic więcej. Nawet na mnie nie spojrzał.

- Pracujesz?

- Tak.

Czekałam na rozwinięcie, ale nie się doczekałam. Brnęłam

więc dalej.

- Więc, eee, Paige powiedziała mi, że się do nas

wprowadzasz.

Nie odpowiedział. Nie wiedziałam nawet, czy mnie usłyszał.

Nagle uniósł wzrok i spojrzał na mnie badawczo.

- Byłaś kiedyś w Teksasie?

Zaskoczył mnie.

- Jasne. O którą część ci chodzi?

- Austin. Muszę wiedzieć, jaką tam mają pogodę.

- Kiedy? O tej porze roku?

- Nie... raczej wiosną albo wczesnym latem.

Zastanawiałam się przez chwilę.

- Gorąco. Deszcz i burze. Dość wilgotno. Wiesz, to skraj

alei tornad.

- Aha. - Seth zamyślił się na moment, po czym żwawo

skinął głową i wrócił do komputera. - Cady będzie

zachwycona. Dzięki.

Dopiero po chwili dotarło do mnie, że mówi o jednej ze

swoich postaci. Niechęć Niny Cady do brzydkiej pogody była

powszechnie znana. Poczułam ucisk w żołądku.

- Czy ty... czy ty piszesz coś z Cady i O'Neillem? W tej

chwili?

- Tak - rzucił od niechcenia, jakbyśmy wciąż rozmawiali

o pogodzie. - Następną powieść. A właściwie następną po

następnej. Następna jest już w wydawnictwie. A tej mam

jakąś jedną czwartą.

Gapiłam się w zachwycie na jego laptop, jakby to był złoty

bożek zdolny czynić cuda. Sprowadzać deszcz. Karmić narody.

Teraz to mnie zabrakło słów. Świadomość, że oto na moich

oczach powstaje kolejne arcydzieło i że być może

powiedziałam coś, co wpłynie na jego kształt, była

obezwładniająca. Głośno przełknęłam ślinę i oderwałam oczy

od laptopa, zmuszając się do zachowania spokoju. Nie

mogłam przecież podniecać się kolejną powieścią, skoro nie

przeczytałam jeszcze ostatniej.

- Książka o Cady i O'Neillu. Rety. To naprawdę...

- Eee, jestem trochę zajęty. Muszę się z tym spieszyć.

Przepraszam.

Te słowa mnie otrzeźwiły.

- Co? - Odprawiał mnie?

- Możemy pogadać później?

Naprawdę mnie odprawiał. I to nawet na mnie nie patrząc.

Policzki mi zapłonęły.

- A co z moją książką? - wypaliłam hardo.

- Hę?

- Pakt z Glasgow. Podpisałeś się?

- Och. To.

- Co to ma znaczyć?

- Wysłałem ci e-maila.

- Wysłałeś mi... więc nie masz mojej książki?

Pokręcił głową i pracował dalej.

- Och. Okej. - Nie rozumiałam o co chodzi z e-mailem,

ale nie zamierzałam tracić czasu na błaganie go o uwagę. - No

dobra. To do zobaczenia później. Daj nam znać, gdybyś czegoś

potrzebował. - Mój głos był twardy i zimny, ale wątpiłam, by

Seth to w ogóle zauważył.

Zmusiłam się, żeby zejść na dół spokojnie, nie tupiąc ze złości.

Jak on śmie tak się zachowywać? I to po tym, jak

oprowadziłam go wczoraj po mieście. Sławny pisarz czy nie,

nie ma prawa być takim palantem. Poczułam się upokorzona.

Upokorzona przez co? Że cię zignorował? - zbeształ mnie

wewnętrzny głos rozsądku. - Przecież nie zrobił ci sceny. W

końcu to ty narzekałaś, że nie pisze wystarczająco szybko.

Zignorowałam głos i zabrałam się do pracy, wciąż wytrącona z

równowagi. Obowiązki nie pozwoliły mi zbyt długo

pielęgnować urażonego -ego, TJO przedpołudniowy ruch i

braki personelu sprawiły, że byłaum bardzo zajęta. Do

swojego gabinetu zajrzałam dopiero po skończonej zmianie,

żeby zabrać torebkę.

Już miałam wyjść, kiedy zobaczyłam w skrzynce odbiorczej

maiła od Setha_ Siadłam do komputera i przeczytałam

wiadomość.

„Georgino,

Zwróciłaś kiedyś uwagę na agentów nieruchomości - na to, jak

się ubierają, jakimi jeżdżą samochodami? Jak to mówią,

prawda jest dziwniej sza od fikcji. Wczoraj wieczorem

przyznałem się bratu, że jestem zainteresowany

zamieszkaniem w U District, a on zadzwonił do znajomej

agentki. Zjawiła się po jakichś dwóch minutach, co było nie

lada wyczynem, jako że jej biuro mieści się w zachodnim

Seattle. Podjechała jaguarem, którego oślepiająca biel mogła

się r««3wnać jedynie z bielą jej promiennego uśmiechu a la

Miss Ameryki. Rozpływając się nad tym, jak to wspaniale, że

jestem w Sesattle, zaczęła wyszukiwać na laptopie

odpowiednie rezydencje, stukając w klawiaturę tak długimi

paznokciami, że mogłaby na każdy nadziać małe dziecko

(Widzisz? Zapamiętałem, jak bardzo lubisz słowo „nadziać").

Ilekroć znajdowała coś odpowiedniego, bardzo się

ekscytowała: „Tak... tak. O tak! To jest to! Właśnie tak! Tak!

Tak!" Przyznaję, że wtedy to się skończyło, czułem się

wykończony, a przy tym trochę zdeprawowany - jakbym miał

jej rzucić plik banknotów na poduszkę albo coś w tym rodzaju.

Pomijając jej egzaltację, udało nam się znaleźć w końcu miłe

mieszkanko niedaleko kampusu , całkiem nowe. Jest tak

drogie, jak sugerowałaś, ale to dokładnie to, czego szukam.

Mistee - naprawdę tak ma na imię — zabiera mnie tam dzisiaj

wieczorem. Trochę się boję jej reakcji., kiedy złożę ofertę.

Myśl o prowizji bez wątpienia doprowadzi ją do

wielokrotnego orgazmu, (l pomyśleć, że zawsze sądziłem, iż.

pozycja misjonarska nie pozwala kobietom zaznać spełnienia).

Tak czy inaczej chciałem, żebyś była na bieżąco, jako że to ty

pierwsza pokazałaś mi U District. Przepraszam, że wcześniej

nie mieliśmy okazji porozmawiać; chętnie skorzystałbym z

Twojej wiedzy na temat tamtejszych restauracji. Wciąż słabo

znam tę okolicę, a mój brat i bratowa są zbyt zajęci

podmiejskim życiem, by polecić jakikolwiek lokal, w którym

nie serwują zestawów dla dzieci.

Cóż, chyba powinienem wrócić do pisania, żeby móc sobie

pozwolić na rzeczone lokum. Cady i O'Neill to niecierpliwe

kochanki - hm, to znaczy, kochanka i kochanek - jak już

zdążyłaś zauważyć. A skoro o wilku mowa - nie zapomniałem

o twoim Pakcie z Glasgow. Zamierzałem napisać w nim coś

oryginalnego wczoraj wieczorem, po naszej miłej wycieczce,

ale wciągnął mnie wir rynku nieruchomości. Przepraszam.

Wkrótce przyniosę Ci książkę.

Do zobaczenia,

Seth"

Przeczytałam list dwa razy. Mogłam przysiąc, że w ciągu

naszej krótkiej znajomości nie wypowiedział w sumie tylu

słów, ile teraz napisał. Co więcej, to były dowcipne słowa.

Zabawne słowa. Jak mini powieść o Cady i O'Neillu, napisana

specjalnie dla mnie. Zupełne przeciwieństwo jego dukania

Rozdział 8 - 12.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: