Uproszczona wymowa języka niemieckiego. Nie używam znaków alfabetu fonetycznego a w nawiasach kwadratowych podane są „odpowiedniki” polskie.
a [a][1] ä [e] otwarte takie jak w języku polski äu [oj] b [b] c [k] ch [h]; [ś] chs [ks] ck [k] d [d] dt [t][2] e [e] zamknięte – „ściśnięte e” ei [aj] eu [oj] f [f] g [g] h [h]; [-] i [y]; [i] ie [i] ig [yś][3] j [j] k [k] l [l] m [m] n [n] o [o] ö [œ] zaokrąglamy usta jak do „o” a wymawiamy „y” lub „e” p [p] pf [pf][4] ph [f] qu [kw] r [r] s [z]; [s] sch [sz] ss [s] sp [szp][5] st [szt][6] ß [s] t [t] ti [c][7] tsch [cz] ts [c] tz [c] u [u] ü [y] zaokrąglamy usta jak do „o” a wymawiamy „i” v [f] w [w] x [ks]; [gz] y [y] z [c]
[1] Pamiętać należy, że niemieckie samogłoski mogą być długie (wymowa 2x dłuższa niż w języku polskim) lub długie odpowiadające mniej więcej długości polskich samogłosek.
[2] Na końcu wyrazu, np. Stadt
[3] Na końcu wyrazów
[4] Traktowane jest jak jeden dźwięk
[5] Tylko na początku wyrazu lub w wyrazach złożonych
[6] Tylko na początku wyrazu lub w złożonych
[7] W wyrazach pochodzenia łacińskiego
grudzien33