Trocki Lew - Moje zycie.pdf - ebooki(2) - diagnoza2010

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

LEW TROCKI

MOJE ŻYCIE

PRÓBA AUTOBIOGRAFII

AUTORYZOWANY PRZEKŁAD Z ROSYJSKIEGO

JANA BARSKIEGO I STANISŁAWA ŁUKOMSKIEGO

Wydawnictwo „Tower Press ”

Gdańsk 2001

PRZEDMOWA

Ukazuje się obecnie znaczna liczba pamiętników, może znaczniejsza nawet,

niż w jakimkolwiek innym okresie czasu. Tłumaczy się to obfitością tematów.

Bieżące wypadki historyczne tem większe budzą zainteresowanie im

dramatyczniejsza i bogatsza w nagłe zmiany jest dana epoka. Malarstwo

pejzażowe nie mogłoby powstać na Saharze. „Kalejdoskopowe” epoki, jak

nasza, rodzą potrzebę spojrzenia na dzień wczorajszy, tak bardzo daleki,

oczami tych, którzy w nim byli czynni. Tem objaśnić należy ogromny rozwój

literatury pamiętnikarskiej podczas ostatniej wojny. Być może, że to

usprawiedliwia również ukazanie się książki niniejszej.

Przerwa w czynnej politycznej działalności autora umożliwiła wogóle

pojawienie się jej na świecie. Konstantynopol został jednym z

nieprzewidzianych, jakkolwiek nie przypadkowych, etapów mego życia.

Jestem tutaj na biwaku – nie po raz piewszy zresztą, – i czekam cierpliwie na

to, co się dalej stanie. Bez pewnej dozy ,,fatalizmu” życie rewolucjonisty

byłoby wogóle niemożliwe. Tak czy inaczej, konstantynopolski antrakt okazał

się najodpowiedniejszą chwilą do obejrzenia się za siebie, zanim okoliczności

pozwolą znowu ruszyć naprzód.

Początkowo napisałem pobieżne szkice autobiograficzne do gazet i

zamierzałem poprzestać na tem. Na tem miejscu zaznaczę, że ze swego

obecnego schroniska nie miałem możności sprawdzić, w jakiej postaci szkice

te doszły do czytelnika. Ale każda praca posiada własną logikę. Dopiero w

chwili, gdy kończyłem artykuły dziennikarskie, naprawdę zajął mnie mój

temat. Wówczas postanowiłem napisać książkę. Przyjąłem inną, bez

porównania szerszą, skalę i wykonałem calą pracę na nowo. Pierwotne

artykuły dzienikarskie i książka niniejsza mają tylko tyle wspólnego, że

omawiają ten sam przedmiot. Poza tem zaś są to dwie różne prace.

Ze szczególną dokładnością traktuję okres rewolucji sowieckiej, którego

początek przypada na chorobę Lenina i rozpoczęcie kampanji przeciw

„trockizmowi”. Walka epigonów o władzę, jak tego staram się dowieść, była

nietylko walką osobistą. Była wyrazem nowego politycznego okresu: reakcją

przeciw Październikowi i przygotowaniem Termidora. Z tego właśnie wynika

odpowiedź na pytanie, które mi tak często stawiano: „W jaki sposób

utraciliście władzę?”

Autobiografia rewolucyjnego polityka zazębia się w sposób nieunikniony o

cały szereg zagadnień teoretycznych, związanych ze społecznym rozwojem

Rosji, częściowo zaś i całej ludzkości, szczególnie zaś o te krytyczne okresy,

które zwą się rewolucjami. Oczywiście, nie miałem możności rozpatrywania w

tej książce istoty skomplikowanych problematów teoretycznych. Jednak tak

zwana teorja ciągłej rewolucji, grająca w mem osobistem życiu tak wielką rolę,

a która, co ważniejsze, staje się teraz tyle aktualna dla krajów wschodnich,

przewija się przez te stronice, jak odległy leitmotiv. Jeśli to nie zadowoli

czytelnika, to mogę mu tylko powiedzieć, że rozpatrywanie istoty problematu

rewolucji stanowić będzie treść oddzielnej książki, w której postaram się

zreasumować ważniejsze teoretyczne wnioski z doświadczeń ostatnich

dziesięcioleci.

Ponieważ na kartach mojej książki przewija się znaczna ilość osób,

niezawsze w tem oświetleniu, któreby one same wybrały dla siebie lub dla

swej partji, zapewne wiele z pośród nich uważać będzie, że moje wywody

pozbawione są koniecznego objektywizmu. Już ukazanie się urywków tej

pracy w czasopismach wywołało tu i owdzie protesty. To jest nieuniknione.

Nie należy wątpić, że gdyby mi się nawet udało zrobić z tej autobiografji

poprostu dagerotyp mego życia – do czego wcale nie dążyłem – to i taka

autobiografia obudziłaby echa sporów, które wywołane zostały w swoim

czasie przez opisywane w niej wypadki. Książka ta nie jest jednakże obojętną

fotografją mego życia, lecz jego częścią składową. Na kartach jej prowadzę w

dalszym ciągu walkę, której poświęciłem całe moje życie. Opisując,

charakteryzuję i oceniam, odpowiadając, bronię się i, częściej jeszcze,

nacieram. Zdaje mi się, że jest to jedyny sposób, stworzenia biografji

objektywnej w pewnem wyższem tego słowa znaczeniu, tzn. uczynienia jej

najwierniejszem odbiciem osoby, stosunków i epoki.

Objektywizm nie polega na udanej obojętności, z jaką należycie

skrystalizowana obłuda mówi o przyjaciołach i wrogach, narzucając

czytelnikowi pośrednio to, co niezręcznie byłoby powiedzieć wprost. Tego

rodzaju objektywizm jest jedynie tylko salonową pułapką. Nie jest mi ona

potrzebna. Z chwilą, gdy poddałem się konieczności mówienia o sobie –

nikomu jeszcze nie udało się napisać autobiografji, nie mówiąc o sobie, – nie

mam żadnych powodów do ukrywania moich sympatyj i antypatyj, mojej

miłości i nienawiści.

Książka ta jest pracą polemiczną. Odbija się w niej dynamika życia

społecznego, które całkowicie zbudowane, jest na sprzecznościach.

Zuchwałość ucznia w stosunku do nauczyciela, szpilki zawiści, ukrywane pod

pokrywką uprzejmości salonowych, nieprzerwana konkurencja handlowa,

zaciekła rywalizacja we wszystkich dziedzinach techniki, wiedzy, sztuki,

sportu, utarczki parlamentarne, w których pulsuje głęboka rozbieżność

interesów, codzienna nieludzka walka prasowa, strejki robotnicze,

rozstrzeliwanie demonstrantów, pyroksylinowe posyłki, które cywilizowani

sąsiedzi wymieniają drogą powietrzną, płomienne języki wojny domowej,

niewygasające prawie na naszej planecie – wszystko to są rozliczne formy

„polemiki” społecznej, od powszedniej, codziennej, normalnej, prawie

niedostrzegalnej, mimo napięcia – do zwykłej, wybuchowej, wulkanicznej

polemiki wojen i rewolucyj. Taka jest nasza epoka. Wzrośliśmy z nią razem.

Oddychamy nią i żyjemy. Czyż więc możemy nie być polemistami. jeśli

chcemy być wierni naszym ojczystym czasom?

Istnieje jednak inne, bardziej elementarne kryterjum, dotyczące zwykłej

uczciwości w przedstawianiu faktów. Podobnie, jak najbardziej nieubłagana

walka rewolucyjna liczyć się musi z okolicznościami miejsca i czasu,

najbardziej polemiczny utwór musi przestrzegać tych proporcyj, jakie istnieją

między rzeczami i ludźmi. Mam nadzieję, że przestrzegałem tego warunku, nie

tylko w stosunku do całości, ale i w szczegółach.

W niektórych, coprawda nielicznych, wypadkach podaję dyskusję w formie

dialogu. Nikt nie może wymagać dosłownego odtworzenia dyskusyj,

toczonych wiele lat temu. Nie roszczę nawet pretensyj do tego. Niektóre

dialogi mają raczej charakter symboliczny. Ale w życiu każdego człowieka są

chwile, kiedy ta czy inna rozmowa szczególnie mocno zapada w pamięć.

Zazwyczaj rozmowy takie często powtarza się bliskim i politycznym

Trocki Lew - Moje zycie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: