Ironiczny zbieg okoliczności sprawił, że pierwiastkom, jak najbardziej oddalonym od rzymskiego ducha, za nazwę posłużył wyraz etymologicznie związany z rzymskością – bo wywodzący się ostatecznie od słowa „romanus”. Tylko już w wieka średnich „lingua romana” (tj. język rzymski, czyli łaciński) oznaczała właśnie język nierzymski. W przeciwieństwie do łaciny zwano romańskim język ludowy, który powstał z pomieszania łaciny i języków germańskich oraz galickich, i języki w ten sposób utworzone zachowały też do dziś dnia nazwę romańskich. Z nazw języka ludowego utworzono określenie utworów pisanych w takim języku: „romance, romans, romant” - romancą zwano zwłaszcza utwór drobny, romantami – obszerniejsze powieści, opowiadające o niezwykłych, awanturniczych, fantastycznych przygodach. W tym właśnie sensie pojawia się po raz pierwszy w rękopisie z w. XV wyraz „romanticus” - romantyczny. (Juliusz Kleiner, Romantyzm, Lublin 1946.
Romantyczny znaczył tyle co romansowy, przypominający romans: niezwykły, dziwaczny, malowniczy. Chodziło o specyficzny rodzaj malowniczości, związanej ze specyficznym ukształtowaniem pejzażu, prezentujący naturę jako „wzniosłą, groźną, posępną, niecodzienną” (Alina Witkowska, Literatura Romantyzmu, PWN, Warszawa 1989, s. 18.). Z upływem czasu słowo to narastało coraz to nowymi znaczeniami, nie związanymi z terminologią historycznoliteracką. Jako terminu w pewnym sensie specjalistycznego użyto określenia romantyczny po raz pierwszy w XVII wieku w Anglii, nazywając w ten sposób literaturę nowożytną: średniowieczną i renesansową, stojącą w opozycji do literatury starożytnej. W tym układzie romantyczny był Tasso, Ariosto oraz Szekspir. Popularna staje się dychotomia antyk - romantyczna nowożytność (takie rozróżnienie pojawia się np. u A. W. Schlegla) oraz opozycja określając dwa podstawowe typy sztuk: klasyczny – romantyczny. Trzeba zacytować tu słynne zdanie Goethego:
Klasyczne jest to, co zdrowe, romantyczne to, co chore.
Początkowo więc słowo romantyczny niosło ze sobą m.in. porcję negatywnych skojarzeń. Podobnie romantyk późno zostało związane z pewnym prądem myślowym czy literackim, początkowo określano w ten sposób autora baśni i romansów (tak było np. u Novalisa), jednocześnie jednak dla wielu było to określenie obraźliwe. Stabilizacje tego terminu jako nazwy prądu literackiego i umysłowego przynoszą lata trzydzieste XIX w..
Polski romantyzm tradycyjnie dzieli się na trzy fazy:1. Faza wczesnego romantyzmu przypada na lata 1822-1830. Jest to czas kształtowania się nowego, romantycznego światopoglądu. Rok 1820 przynosi wczesne wiersze Mickiewicz, słynną Odę do młodości oraz Pieśń filaretów – nie są to jeszcze dzieła romantyczne (ale klasycystyczne: odwołania mitologiczne, język oświecenia, poetyka klasycystyczna), ale zostały w nich wypowiedziane hasła wywoławcze postawy romantycznej (braterstwo i wspólnota, kult młodości). W 1822 ukazał się I tom Poezji Mickiewicza, a w nim dwa najważniejsze manifesty romantyzmu: Romantyczność oraz Przemowa – szkic wstępny tomu, który w późniejszych wydaniach pojawiał się pod tytułem O poezji romantycznej. Z dzisiejszej perspektywy trudno sobie uzmysłowić jaki szok u ówczesnych odbiorców wywołały Ballady i romanse - wiersze zawarte w tym tomie były zupełnie inne od tego, co dotąd publikowano i to one odwróciły uwagę pierwszych czytelników Przemowy, która uzyskała rangę manifestu nieco później, kiedy zaczęli się na nią powoływać „młodzi adepci nowego prądu”.
Mickiewicz pierwszy opowiedział się wyraźnie za romantycznością. Nie lawirował, nie szukał form pośrednich, (...) staną p stronie romantyzmu i z tej pozycji ustalał założenia nowej literatury, stanowiącej później punkt wyjścia dla wszelkich na ten temat dyskusji. Ukazał tradycję romantyzmu, zaproponował pewien kanon cech, które miały charakteryzować postawę romantyczną i romantyczny styl w sztuce. (Idee programowe romantyków polskich. Antologia, oprac. Alina Kowalczykowa, Ossolin., Wrocław 2000, s. XVIII).
Mickiewicz w Przemowie domaga się miejsca w literaturze dla pieśni gminnej, postuluje oryginalność (nie naśladowanie jak w klasycyzmie) oraz narodowość sztuki, ustala hierarchię tradycji, w której literatury francuska i rzymska - tak cenione przez oświeceniowców – otrzymują miejsce poślednie, natomiast na jej szczycie stają: grecka starożytność, średniowiecze oraz Szekspir (podobnie wartościowali kulturę niemieccy romantycy).W żywej dyskusji o kształcie polskiego romantyzmu wzięli udział ponadto: Antoni Edward Odyniec, Józef Bohdan Zalewski, Antoni Malczewski, Maurycy Mochnacki, Michał Grabowski, Stefan Witwicki oraz Kazimierz Brodziński.
Najważniejsze dzieła literackie tej fazy romantyzmu:Adam Mickiewicz: Ballady i romanse (1822), Grażyna 1823, Dziady cz. Ii i IV (1823), Sonety krymskie (1836) oraz Konrad Wallenrod (1828);Antoni Malczewski: Maria (1825)Seweryn Goszczyński: Zamek Kaniowski (1828)Maurycy Mochnacki: O duchu i źródłach poezji w Polszcze (1825)Koniec tej I fazy romantyzmu wyznacza wybuch powstania listopadowego. 2. faza szczytowa romantyzmu przypada na lata 1830-1849Od upadku powstania listopadowego w przypadku literatury polskiej należy wprowadzić rozróżnienie na romantyzm emigracyjny i krajowy. Upadek powstania listopadowego daje początek wielkiemu ruchowi migracyjnemu o podłożu polityczno-patriotycznym zwanemu Wielką Emigracją. Z kraju wyjeżdżała głównie szlachta i arystokracja, poza tym politycy, artyści, inteligencja oraz żołnierze – wśród emigrantów znaleźli się również pisarze, w większość mocno zaangażowani w sprawę niepodległościową (m. in. ci najwięksi: A. Mickiewicz, J. Słowacki, Z. Krasiński, C. K. Norwid). Głównym ośrodkiem polskiej emigracji był Paryż, po powstaniu we Francji znalazło się mniej więcej pięć do sześciu tysięcy Polaków, większość osiedliła się właśnie w Paryżu i jego okolicach. Nie dziwne, że szybko zaczęły pojawiać się tam polskie stowarzyszenia, zrzeszenia, salony, itp.. Środowisko emigracyjne było jednak podzielone – głównie pod względem poglądów politycznych oraz oceny powstania listopadowego. Zauważmy, że największe dzieła polskiego romantyzmu (Dziady cz. III, Kordian J. Słowackiego, Nie-boska komedia Z. Krasińskiego) powstały na emigracji, w oddali od ojczyzny właściwie w ciągu kilku lat. Okres bezpośrednio po upadku powstania listopadowego to istna erupcja sił twórczych polskich pisarzy, którzy jednak już w następnym dziesięcioleciu zamilkną. W tym czasie w kraju triumfy święci wspaniały komediopisarz Aleksander Fredro, w latach trzydziestych powstają jego najważniejsze dzieła: Śluby Panienski oraz Zemsta. W kraju ważną rolę zaczyna odgrywać powieściopisarstwo obyczajowe i historyczne. Najważniejszym prozaikiem tego czasu był bez wątpienia Józef Ignacy Kraszewski autor m.in. Ulany oraz Starej Baśni. Inni pisarze warci wspomnienia to Józef Korzeniowski (nie mylić Tedorem Józefem Konradem Korzeniowskim, piszącym pod pseudonimem Joseph Conrad) oraz Henryk Rzewuski.
3. faza schyłkowa romantyzmu przypada na lata 1849-1863Trzecia faza romantyzmu to okres epigoński, najwięksi nie żyją bądź zamilkli, nie pojawiają się żadne nowe tendencje w literaturze, w kraju tworzą jeszcze pisarze mniejszego formatu: Teofil Lenartowicz, Wincenty Pol, Władysław Syrokomla, Karol Ujejski. Wyjątek stanowi tu oryginalna wręcz rewolucyjna twórczość przebywającego na emigracji Cypriana Kamila Norwida. Niestety ten poeta nie znalazł zrozumienia u współczesnych, jako poruszyciel pokolenia wystąpił dopiero po śmierci, w epoce Młodej Polski.Trudno stworzyć podobną periodyzację dla romantyzmu jako zjawiska ogólnoeuropejskiego, głównie dlatego, ze każdy naród wykształcił swój własny, specyficzny romantyzm, dlatego jeśli chodzi o romantyzm europejski przyjmuje się podział topograficzny bądź narodowościowy, mamy więc romantyzm niemiecki, angielski, francuski, rosyjski, włoski z których za najważniejsza, najbardziej wpływowe uważa się romantyzm niemiecki (Goethe, Schiller, Schegel) oraz romantyzm angielski (W. Scott i Byron).
Pierwsze dwa dziesięciolecia XIX wieku to okres triumfu idei romantycznych w Niemczech, Francji i Anglii, polska literatura w porównaniu do literatury państw zachodnich pozostawała wyraźnie w tyle. Jednak to, że „prawdziwy” romantyzm zaczął się u nas w roku 1822 nie oznacza, że w tym czasie na ziemiach polskich nie odnotowano żadnych zmian. W wielu dziedzinach sztuki oświeceniowy klasycyzm zostawał wypierany przez nowe tendencje. W przemianach pomogła - w jak wielu innych wypadkach znanych historii literatury – kultura popularna, przeznaczona dla mniej wybrednych odbiorców. Szczególną rolę odgrywały tu teatry, w których na życzenie publiki wprowadzano liczne nowości, łamiące ścisłe zasady klasycyzmu.
(...)grywano licznie tak zwane dramy czyli popularne sztuki, toczące się w atmosferze grozy, cudowności i melodramatu. Gatunek ten rozwijał się dawniej w obrębie literatury sentymentalnej, dramy były traktowane jako rozrywka dla mało wybrednej publiczności; stopniowo jednak (do czego niemało przyczynił się ich nowy „gotycki” styl) za ich sprawą dochodziło do łamania konwencji, oddzielających dawniej rygorystycznie styl wysoki od niskiego: zdarzało się na przykład, że dla ożywienia akcji wprowadzano aktorów komicznych do tragedii i vice versa. Obok efektów grozy i melodramatu pojawiały się też w teatrze dzieła autorów, anektowanych jako własna tradycja przez romantyków: przeróbki dramatów Szekspira, sztuki Schillera. (Idee programowe romantyków polskich. Antologia, oprac. Alina Kowalczykowa, Ossolineum, Wrocław 2000, s. X.)
Zapowiedź nadchodzącego „nowego ducha” niesie ze sobą również sentymentalizm, mający swoje początki w oświeceniu. Nurt ten propagował uczuciowy stosunek do rzeczywistości, wytworzył nowego, czułego bohatera. Krytyce podlegała cywilizacja, konwenanse, nobilitowano natomiast autentyczne relacje miedzy ludzkie oraz naturę jako współuczestnika ludzkich przeżyć (szczególnie w poezji). Sentymentalizm nawiązywał do teoriopoznawczych tez empiryzmu i sensualizmu (David Hume, Etienne Bonnot Condillac) oraz antropologicznej myśli Jana Jakuba Rousseau. W literaturze czerpano głównie z tradycji rodzimej oraz antyklasycystycznych nurtów europejskich (np. z osjanizmu). Do jednych z najbardziej zasłużonych praktyków i teoretyków sentymentalizmu polskiego należał Franciszek Karpiński. Trzeba tu wspomnieć jeszcze Juliana Ursyna Niemcewicza (1758 – 1841) i jego słynne Śpiewy Historyczne (1816), czyli cykl dum opiewających ważniejsze postaci i wydarzenia z historii Polski.
„Śpiewy historyczne”, mimo artystycznej mierności spełniały doskonale rolę „elementarza powszechnego narodu polskiego”, wielokrotnie przedrukowywane (pierwsze 1500 egzemplarzy rozeszło się, rzecz ówcześnie niespotykana, w 7 miesięcy), śpiewane w całym kraju, stały się dla generacji XIX-wiecznych niezastąpioną szkołą godności narodowej i patriotyzmu (zeznania T. Zana w śledztwie 1823; świadectwo Mickiewicza, K. Sienkiewicza, licznych pamiętnikarzy, jak L. Jablonowski, W. Zawadzki, B. Limanowski); były też tępione przez władze zaborcze (m.in. przez N. Nowosilcowa). (Zofia Lewinówna, hasło: Śpiewy historyczne, w: Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, t. 2, pod red. J. Krzyżanowskiego, PWN, Warszawa 1984, s. 454.)
W obrębie literatury polskiej nurt sentymentalny zespolił się czy przenikną z tzw. preromantyzmem, który w europejskiej literaturze i myśli estetycznej drugiej polowy XVIII wieku stanowił odrębny zespół tendencji, przejawiających się w odrzuceniu sztywnych reguł twórczości, postulatach oryginalności i wzniosłości dzieła literackiego, nobilitacji natchnienia, wyobraźni i geniuszu jako źródeł twórczości. Preromantyzm przejawiał się również w zainteresowaniu twórczością ludową oraz historycznie traktowaną tradycją narodową. W polskiej literaturze natomiast takie odstępstwa od klasycznej poetyki występowały głownie w obrębie sentymentalizmu, tutaj też następowała recepcja zjawisk obcych, takich jak np. osjanizm. Wszystkie te zjawiska i tendencje miały przygotować czytelnika na przyjęcie nowej epoki.
Zanim niemiecki romantyzm rozkwitł na dobre, w latach siedemdziesiątych XVIII wieku na teranie Niemiec zapanował tzw. okres „burzy i naporu” (nazwa pochodzi od tytułu dramatu F. M. Klingera Sturm und Drang z 1776 r.), zwany przez Goethego „rewolucją kulturalną”. Najbardziej charakterystyczne cechy tego nurtu to:
· postawa buntu;
· eksponowanie genialnych jednostek (przedstawienie dramatu jednostki wybitnej, niezrozumianej przez otoczenie);
· fascynacja prawami natury;
· kult Szekspira;
· zainteresowanie folklorem;
· krytyka stosunków społecznych.
Cała ta formacja kulturowa, której głównymi przedstawicielami byli: J. W. Goethe (1749-1832) oraz Fryderyk Schiller (1759-1805), miała niezwykle duży wpływ na polskich romantyków.Do najważniejszych i najbardziej reprezentatywnych dzieł literackich tego okresu należą Cierpienia młodego Wertera Goethego oraz Zbójcy Schillera. Doskonale posumowała zawartość ideową utworu Goethego Zofia Ciechanowska:
Historia nieszczęśliwej miłości Wertera pozornie tylko idzie za modnym sentymentalizmem, powodem samobójstwa jest w części tylko skłonność do abstrakcyjnych spekulacji myślowych, zabijająca odporność życiową. Ważniejszy moment stanowi poruszone w powieści zagadnienie klasowe: zapory stawiane przed człowiekiem pochodzenia mieszczańskiego i spotykające go upokorzenie ze strony ograniczonej, zarozumiałej szlachty. Istotnym konfliktem nie jest tu jednak ani to, ani też sprzeczność między burżuazyjnym małżeństwem, opartym tylko na podstawach ekonomicznych, a miłością indywidualną. Werter i jego samobójstwo to płomienny – choć tylko bierny – protest przeciw ustrojowi społecznemu, hamującemu możność rozwoju nowego typu człowieka; jest to też literacki odpowiednik politycznych ideałów rewolucji, starcia się ideałów humanistyczno-rewolucyjnych z feudalnym absolutyzmem i mieszczańską kołtunerią. Zarazem kryje ta powieść w zarodku wewnętrzną sprzeczność rodzącego się kapitalizmu, niemożliwość właśnie takiego rozwoju – pełnego, wszechstronnego – w warunkach kapitalistycznej egzystencji z jej podziałem pracy. (Zofia Ciechanowska, Wstęp, w: J. W. Goethe, Wybór poezji, oprac. Z. Ciechanowska, Ossolin., Wrocław 1995, s. LXIX-LXX.)
Zbójcy – pięcioaktowa tragedia - to pierwsza sztuka Fryderyka Schillera, powstała z inspiracji Szekspirem a wyraźnie zapowiadająca romantyzm i nowego romantycznego bohatera. Karol Moor (tytułowy zbójca) to młody szlachcic, który na skutek intryg brata Franciszka i swojej własnej lekkomyślności zostaje wypędzony przez ojca z domu. Wydziedziczony mężczyzna staje się przywódcą bandy zbójców (popularny ówcześnie motyw „sprawiedliwych zbójów”). Tymczasem w zamku Franciszek zaprowadza nowe porządki, odsuwa ojca od władzy (więzi go w wieży) i próbuje zdobyć względy Amelii – narzeczonej Karola. Zbójca pragnąc spotkać narzeczoną powraca w rodzinne strony. Pojawia się na zamku w przebraniu i tylko dzięki ostrzeżeniu starego, wiernego sługi nie zostaje otruty przez brata. Karol opuszcza zamek, uwalnia ojca. Franciszek, którego intrygi wychodzą na jaw, popełnia samobójstwo (za pomocą sznura od kapelusza). Niestety ojciec Karola również umiera, na skutek wiadomości o nowym zajęciu syna. Natomiast Amelia nie chce się rozstać z ukochanym. Karol wiedząc, że jest związany przysięgą ze zbójami (żądają, by do nich wrócił), zabija Amelię, a sam oddaje się w ręce sprawiedliwości.Goethe i Schiller to dwaj najwięksi poeci niemieccy, twórczość z okresu „burzy i naporu” to tylko część ich dorobku. Poeci bardzo dobrze się znali i współpracowali ze sobą w latach 1794-1805 tworząc kolejny ważny rozdział w historii literatury niemieckiej zwany Klasyką Weimarską (od nazwy miasta, w którym w tym czasie obaj mieszkali i tworzyli). Paradoks niemieckiego romantyzmu polega na tym, że nie kształtował się on w opozycji do klasycyzmu (tak jak to się działo w innych krajach), ale próbował być jego kontynuacją. Jak pisze Tadeusz Namowicz we wstępie do Pism teoretycznych niemieckich romantyków:
Literatura romantyczna zrodziła się więc nie z walki z klasycyzmem XVIII w. lecz wprost przeciwnie: pierwsze manifesty romantyzmu nawiązywały, co najmniej werbalnie, do twórczości Goethega i Schillera, stawiały sobie za cel kontynuację klasyki weimarskiej.Z faktu, że w rzeczywistości nie mogło być mowy o prostej kontynuacji Weimaru, zdano sobie sprawę dopiero później. (T. Namowicz, Wstęp, w: Pisma teoretycznych niemieckich romantyków, wybrał i oprac. T. Namowicz, Ossolin., Wrocław 2000, XV-XVI.)
Do przedstawicieli właściwego romantyzmu niemieckiego (ok. 1799–1835) należą: Ludwig Tieck (1773-1853), Wilhelm Heinrich Wackenroder (1773-1798), Friedrich von Hardenberg (1772-1801), czyli słynny Novalis, Henryk Heine (1797-1856), bracia August Wilhelm (1767-1845) i Friedrich (1772-1829) Schleglowie, bracia Grimm (Jacob i Wilhelm) oraz E.T.A. Hoffmann (1776-1822). Z całej tej plejady niezwykłych twórców szczególnie wart kilku dodatkowych słów jest Heine (np. Księgi pieśni – 1827), rówieśnik Mickiewicza, poeta niezwykle zaangażowany nie tylko w sprawy swojej ojczyzny, ale również sprzymierzeniec polskich „męczenników wolności”. Heine to typowy romantyczny buntownik: jawnie występował przeciwko pruskiemu despotyzmowi, opowiadał się za demokracją oraz niepodległością narodów. Tak pisał o Polakach:
Jeżeli ojczyzna jest pierwszym słowem Polaka, to wolność jest drugim.
Jednak Heine dostrzegał, że niewielu Polaków rozumiało wolność jako ideę uniwersalną, dotyczącą wszystkich ludzi, stanów, narodów; wytykał polskiej szlachcie interesowność, używanie hasła „wolność”, dla uzyskania kolejnych przywilejów. Twórczość Heina cieszyła się dużą popularnością wśród polskich pozytywistów, tłumaczyli go m. in. Adam Asnyk, Maria Konopnicka oraz Felicjan Faleński.
George Gordon Byron (1788-1824) - jeden z najwybitniejszych poetów angielskich, niedoceniony we własnej ojczyźnie. Wpłynął w sposób znaczący na rozwój romantyzmu w wielu krajach europy, również na ziemiach polskich, chociaż otwarcie wykpiwał niektórych romantyków (np. E. A. Poe), przyznając się do dziedzictwa klasyków. Byron to swoisty fenomen początków dziewiętnastowiecznej Europy, pierwszy autor masowy, przedmiot pierwszej tak wielkiej legendy literackiej. Byron zapisał się na kartach literatury światowej jako twórca dwóch nowych gatunków literackich: powieści poetyckiej (Giaur -1813; Korsarz – 1813) oraz poematu dygresyjnego (Don Juan - 1819-1824). Ważną częścią jego dorobku są również wykwintne dramaty filozoficzne: Manfred (1817) i Kain (1821). Na bazie jego twórczości oraz legendy życia poety-awanturnika powstał nowy wzór bohatera literackiego (bohater bajroniczny) – romantycznego, mrocznego buntownika) oraz zespół tendencji literackich nazywany bajronizmem.W Polsce dzieła Byron doczekały się doskonałych przekładów, przede wszystkim Mickiewicza, ale również innych romantyków: Odyńca, Garczyńskiego, Krasińskiego.Walter Scott (1771-1832) - pisarz pochodzenia szkockiego, jeden z głównych twórców romantyzmu angielskiego. Początkowo pisał głównie powieści poetycki (Pieśń ostatniego minstrela, 1805; Pani Jeziora, 1810) i ballady, dopiero jako dojrzały pisarz zajął się twórczością prozatorską. Zasłynął jako autor wspaniałych powieści historycznych, takich jak Waverley, czyli lat temu sześćdziesiąt (1814), Rob Roy (1818) czy Ivanhoe (1819). W powieściach Scotta akcja toczy się na tle wydarzeń historycznych zawsze ukazanych w sposób wierny, malowniczy i szczegółowy, jednak postaci autentyczne odgrywają tu role drugoplanowe, natomiast na pierwszym planie pojawiają się fascynujące postaci fikcyjne. Duży nacisk kładzie się na sensacyjną fabułę, intrygi, nieoczekiwane zwroty akcji oraz spiski. Powieści historyczne Scotta cieszyły się ogromną popularnością nie tylko wśród czytelników, ale również wśród pisarzy, którzy rzeszami naśladowali technikę jego pisarską – w ten sposób powstał scottyzm. Scott wywarł wpływ na takich polskich pisarzy, jak Mickiewicz , Słowacki, Kraszewski.
Jan Jakub Rousseau (1712-1778) – pisarz, filozof i pedagog, działający na teranie Francji w dobie Oświecenia, jego myśl stała się fundamentem dla sentymentalizmu. Dla romantyków szczególnie inspirująca okazała się jego powieść zatytułowana Nowa Heloiza. Wizja miłości jako „związku dusz” została zaanektowana przez pisarzy romantycznych. (1761)Victor Hugo (1802-1885) jeden z największych i najważniejszych pisarzy w historii literatury francuskiej, to jego przedmowa do dramatu Cromwell (1827) jest uważana za pierwszy manifest francuskiego romantyzmu. To tu Hugo położył fundament pod nowy gatunek literacki – dramat romantyczny. Pisał:
Dramat jest poezją wszechstronną. Oda i epopeja zawierają dramat jedynie w zalążku. On je zawiera obie już rozwinięte, on je obie streszcza i obejmuje. (...) Gdyby nas zapytano o zdanie, jaki powinien być styl dramatu, życzylibyśmy sobie, aby wiersz był swobodny, bezpośredni, rzetelny, zdolny śmiało wszytko wypowiedzieć bez pruderii, wszytko wyrazić bez przesady; przechodzący z łatwością od komedii do tragedii, od wzniosłości do groteski, na przemian rzeczowy i poetycki, zarazem kunsztowny i natchniony, głęboki i zaskakujący, hojny i prawdziwy.
Wzorem dla romantycznego dramaturga powinna być twórczość Szekspira. Hugo postulował, by w dramacie:
· odrzucić klasycyzm i klasyczne reguły rządzące sztuką m.in. jedność akcji, miejsca i czasu (czyli klasyczną zasadę trzech jedności);
· ukazywać różnorodności problemów historycznych i moralnych;
· zawrzeć barwną, żywą i urozmaiconą akcję;
· postaci były historycznie wyraziste i prawdziwe, a przy tym bogate psychologicznie;
· dopuścić synkretyzm gatunkowy (elementy dramatyczne przeplatają się z lirycznymi i epickimi) i stylistyczny (np. groteska obok wzniosłości).
Najważniejsze dramaty Hugo to właśnie Cromwell (1827) oraz Hernani, czyli Honor kastylski (1830). Premiera Hermaniego odbyła się w atmosferze skandalu, wybuchły zamieszki między zwolennikami romantyzmu a klasykami. Hugo był pisarzem wszechstronnym, uprawiał różne gatunki literackie: poza dramatem, odę, hymn, pieśń, balladę, poemat, ale sławę na skalę ogólnoeuropejską zyskał jako autor monumentalnych powieści, takich jak:
· Katedra Marii Panny w Paryżu(1831) – powieść znana również pod tytułem Dzwonnik z Notre Dame, wielokrotnie ekranizowana;
· Nędznicy (1862) – powieść obnażająca bezduszność i niesprawiedliwość francuskiego społeczeństwa;
· Rok dziewięćdziesiąty trzeci (1874)
Podobnie jak wielu innych romantyków Hugo nie tylko piórem wyrażał swój protest przeciwko panującemu porządkowi społecznemu i politycznemu. Poeta brał udział w rewolucji lutowej 1848 roku, w latach 1851-1870, gdy we Francji panował Napoleon III, Hugo przebywał na dobrowolnym wygnaniu, a ponadto jako członek Zgromadzenia Narodowego bronił uczestników Komuny Paryskiej.Francoise Rene de Chateaubriand (1768-1848) - francuski pisarz i polityk, wróg rewolucji. Chateaubriand jest uważany za ojca romantyzmu francuskiego, choć sam nie chciał być identyfikowany z tym kierunkiem. Jednak, jako autor opowiadania Rene, stworzył nowy typ bohatera romantycznego - przesadnie przywiązanego do samotności, obdarzonego wybujałą wyobraźnią, nawiedzanego przez myśli samobójcze oraz uczucie pustki. Od imienia tytułowego bohatera tego opowiadania powstała nazwa postawy reprezentowanej prze niego - tzw. reneizm.
Aleksander Puszkin (1799-1837) – jeden z najwybitniejszych poetów rosyjskich. Szczególnie bliski Polakom poprzez jego przyjaźń z Mickiewiczem. Poeci ci znali się i cenili, nasz wieszcz tak pisał o Puszkinie po jego śmierci (poeta zginął w sprowokowanym pojedynku):
Kula, która ugodziła Puszkina, zadała cios straszliwy Rosji intelektualnej...Znałem poetę rosyjskiego z bliska i przez dość długi czas; uważałem go za człowieka natury zbyt wrażliwej i lekkiej niekiedy, ale zawsze szczerego, szlachetnego i wylanego. Wady jego zdawały się zależeć...
vld