- Wiecie co? Mamy nową – oświadczyła Shaunee, wślizgując się na siedzisko w ławkach ustawionych przy stole, który zwyczajowo uznałyśmy za nasz w stołówce, czy raczej w pierwszorzędnej, szkolnej kafeterii.
- Porażka, Bliźniaczko, totalna porażka – zawtórowała jej Erin dokładnie takim samym tonem. Łączył je z Shaunee pewien rodzaj duchowego powinowactwa, które sprawiało, że w jakis sposób były do siebie podobne, przez co nazywałyśmi je Bliźniaczkami, mimo że Shaunee, Amerykanka jamajskiego pochodzenia, o cerze koloru kawy z mlekiem, mieszkająca w Connecticut, zewnętrznie w niczym nie przypominała jasnowłosej, niebieskookiej, białej mieszkanki Oklahomy.
- Na szczęście dzieli pokój z Sarą Freebird. - Damien ruchem głowy wskazał drobną dziewczynę ze zdecydowanie czarnymi włosami, która oprowadzała po jadalni inną nastolatkę sprawiajacą wrażenie zagunionej. Obrzucił obydwie jednym spojrzeniem, które wystarczyło, by ocenił ich wygląd od stóp do głów, od bucików po kolczyki w uszach. - Ponad wszelką wątpliwość, nowa ma lepsze wyczucie mody niż Sara, czego nie zatraciła pomimo stresu, jaki musi przechodzić w związku ze zmianą szkoły i Naznaczeniem. Może uda jej się wpłynąc na Sarę, by porzuciła swoje niefortunne preferencje dla brzydniego obuwia.
- Damien – odezwała się Shaunee – cholernie działasz mi...
- ...na nerwy tym swoim nadętym słownictwem – dokończyła Erin za przyjaciółkę.
Damiem pociągnął nosem, przybierając obrażoną i nieco wyniosłą minę, z czym wyglądał jeszcze bardziej gejowsko niż zwykle (a przecież był gejem).
- Gdyby twoje słownictwo nie było takie trywialne, nie potrzebowałabyś leksykonów, by się ze mną porozumieć.
Bliźniaczki przymrużyły oczy, gotowe zaatakować go serią obelg, ale moja współmieszkanka do tego nie dopuściła.
- Niefortunne preferencje – zły gust. Trywialne – prostackie – wyjaśniła zwięźle, jakby tłumaczyła, co autor miał na myśli. - A teraz przestańcie się spierać i posłuchajcie przez chwilę. Wiecie, że zaraz nastąpi pora odwiedzin, więc nie powinniśmy się zachowywać jak półgłówki w obecności naszych staruszków.
- O psiakostka – wyrwało mi się. - Zupełnie wyleciało mi z głowy, że to dzień rodzicielskich odwiedzin.
Damien jęknął i zaczął tłuc głową o blat stołu, i to wcale nie tak znowu delikatnie.
- Ja też na śmierć zapomniałem.
Cała nasza czwórka posłała mu współczujące spojrzenia. Rodzice Damiena niespecjalnie przemowali się jego Znakie, przeprowadzką do Domu Nocy i rozpoczęciem procesu Przemiany, która albi przeobrazi go w wampira, albo zabije, jeśli organizm ją odrzuci. Jedyne z czym się nie mogli pogodzić to z jego gejostwem.
W końcu stanowiło to jakąś pociechę, że chociaż pod tym względem nie było im wszystko jedno. Bo moja mama i jej obecy mąż, czyli mój ojciach, nienawidzili wszystkiego, co się ze mną wiązało.
- A moi wcale nie przyjdą. Pojawili się w zeszłym miesiącu, więc w tym nie znaleźli już czasu na odwiedziny.
- Bliźniaczko, to jeszcze jeden dowód na naszą identyczność – dodała Erin. - Bo moi starzy właśnie przysłali mi maila. Z okazji zbliżającego się Święta Dziękczynienia postanowili wybrać się w rejs na Alaskę wraz z moją ciocią Alane i wujem lujen Loydem. Zresztą co tam. - Wzruszyła ramionami najwyraźniej niezbyt przejęta nieobecnością swoich rodziców.
- Nie martw się Damien, może twoja mama i tata też się nie pojawią. - powiedziała Steve Rae pocieszającym tonem.
- Pojawią się – Damien ciężko westchnął. - W tym miesiącu przypadają moje urodziny. Przyjada z prezentami.
- To nie najgorsza nowina – zauważyłam. - Mówiłeś, że przydałby ci się nowy blok rysunkowy.
- Nie dadzą mi bloku – odrzekł. - W zeszłym roku prosiłem o sztalugi, a dostałem sprzęt na wyprawy kempingowe i prenumeratę Sport Illustrated.
- Cos takiego! - zgorszyły się jednocześnie Erin i Shaunee, a ja i Steve Rae wydałysmy okrzyki współczucia.
Damien najwyraźniej chcąc zmienić temat, zwrócił się do mnie:
- Dla twoich rodziców to pierwsza wizyta. Jak twoim zdaniem będzie wyglądała?
- Koszmarnie – prorokowałam. - Beznadziejnie.
- Zoey? Pomyślałam sobie, ze powinnam przedstawić ci swoją nową współmieszkankę. Diano poznaj Zoey Redbird, nową przewodniczącą Cór Ciemności.
Zadowolona, że nie muszę dalej rozprawiać o swoich beznadziejnych rodziacach, uśmiechnęłam się, słysząc stremowany głos Sary.
- Ojej, to prawda? - zawołała nowa, zanim zdążyłam powiedzieć jej „cześć”. I, do czego zdążyłam się już przyzwyczaić, czerwona jak burak, zaczęła się gapić na mój Znak.
- No, przepraszam, nie chciałam być nieuprzejma, ani nic w tym rodzaju...- tłumaczyła się z nieszczęśliwą miną.
- Nie ma sprawy. Tak to prawda. A mój Znak jest wypełniony kolorem i ma więcej elementów. - Nadal się uśmiechałam, chcąc jej poprawić samopoczucie, chociaż nie znoszę, kiedy jestem główną atrakcją na pokaznie dziwolągów.
Na szczęście Steve Rae włączyła się do rozmowy, nie pozwalając Dianie, zeby gapiła się na mnie zbyt długo i nieznośnie przedłużała krępujące milczenie.
- Ten spiralny tatuaż pojawił się u Z, kiedy uratowała swojego byłego chłopaka przed krwiożerczymi duchami wampirów – powiedziała lekko.
- Tak mi mówiła Sara – przyznała Diana ostrożnie – ale brzmiało to tak nieprawdopodobnie, że ...wiecie...
- Że nie wierzyłaś w to – podopowiedział usłużnie Damien.
- Tak, przepraszam – powtórzyła Diana, wyłamując sobie palce.
- Nie szkodzi – uśmiechnęłam się w miarę szczerze.
- Czasami mnie samej trudno uwierzyć, że tam byłam.
- I że dałaś im kopa w dupę – dodała Steve Rae.
Zgromiłam ją spojrzeniem, ale ona nic sobie z tego nie zrobiła. Cóż, może i jestem predestynowana na starszą kapłankę, jednakże przyjaciele jeszcze nie bardzo mnie słuchają.
- W kazdym razie to miejsce na początku wydaje się dość dziwne, ale potem to mija – pocieszyłam nową.
- To dobrze – odpowiedziała z ulgą.
- Chyba już pójdziemy – uznała Sara – bo muszę jeszcze pokazać Dianie, gdzie odbywa się jej piąta lekcja.
- Po czym złożyła formalny ukłon, przykładając do serca zwiniętą dłoń i skłaniając głowę w pełnym szacunku geście., czym kompletnie mnie zaskoczyła a nawet wprawiła w zakłopotanie.
- Naprawdę nie znoszę jak to robią – mruknęłam, wbijając widelec w sałatkę.
- Moim zdaniem to miłe – zaoponowała Steve Rae.
- Zasługujesz na to, by okazywać ci szacunek – dodał Damien mentorskim tonem. - Przechodzisz dopiero trzecie formatowanie, a już zostałaś przewodniczącą Cór Ciemności, a w dodoatki jesteś jedyną adeptką w historii, która kontaktuje się ze wszystkimi pięcioma żywiołami,
- Musisz przyznać ... - rezonowała Shaunee, zmagając się ze swoją porcją sałatki i mierząc we mnie widelcem.
- ...że jesteś wyjątkowa – dokonczyła za nią Erin (jak zwykle)
Trzecie formatowanie w Domu Nocy to tyle co pierwszy rok w college`u czy na studiach, czwarte odpowiada drugiemu rokowi i tak dalej. Zgadza się, jestem jedyną słuchaczką trzeciego formatowania, która przewodzi Córom Ciemności. Mam szczęście.
- Skoro mówimy o Córach Ciemności – włączyła się znów Shaunee – czy zdecydowałaś już, jakie wymagania należy spełnić, by się zakwalifikować do ich grona?
Ledwie się pohamowałam, żeby nie wrzasnąć: Nie, jeszcze nie wiem, bo ciągle nie mogę uwierzyc, że pełnię tę funkcję! Potrząsnęłam głową i wpadłam na genialny pomysł: przerzucę na nich część inicjatywy.
- Nie wiem, jakie wymagania trzeba postawić. Właściwie miałam nadzieję, że mi w tym pomożecie. Macie może już jakiś pomysł?
Tak jak myślałam, cała czwórka zamilkła. Zanim zdążyłam im podziękować za to milczenie, w interkomie rozległ się głos starszej kapłanki. Przez krótką chwilę byłam zadowolona, że niewygodny temat został zarzucony, ale zaraz dotarła do mnie treść komunikatu i ścisnęło mnie w żołądku.
- Uczniowie i nauczyciele proszeni są o przejście do holu przyjęć. Rozpoczął się czas comiesięcznych odwiedzin waszych rodziców.
Holender, nie ma rady.
- Steve Rae! Steve Rae! Ojejku, jak ja się za tobą stęskniłam!
- Mama! - zawołała Steve Rae i rzuciła się w ramiona kobiety, która wyglądała tak samo jak jej córka, tylko starsza o jakieś dwadzieścia lat i grubsza o dwadzieścia kilo.
Damien i ja staliśmy niezdecydowanie w holu, który zaczynał się zapełniać gośćmi wglądającymi na ludzkich rodziców, czasem na ludzkie rodzeństwo, mieszającymi się z adeptami i grupkami naszych nauczycieli.
- No cóż, widzę tam swoich rodziców – powiedział Damien z cięzkim westchnieniem. - Niech mam to już za sobą. Cześć.
- Cześć – mruknęłam, patrząc, jak podchodzi do dwojga całkiem zwyczajnie wyglądających ludzi z paczuszkami prezentów w rękach. Mama uściskała go raczej powściągliwie, a ojciec potrząsnął jego ręką przesadnie męskim gestem. Damien poddawał się temu z pobladłą twarzą, wyraźnie zestresowany.
Podeszłam do stołu zajmującego całą długość ściany, nakrytego obrusem. Pełno na nim było wyszukanych serów, mięs, deserów, a ponadto kawa, herbata, wino. Mieszkałam w Domu Nocy już przeszło miesiąc, a jeszcze szokowało mnie, że tak często serwuje się tu wino. Dało się to częściowo wytłumaczyć tym , że nasz Dom Nocy prowadzony był na wzór europejskich Domów Nocy. Widocznie tam wino podaje się równie często jak u nas coca-colę czy herbatę do posiłków. Następny argument za podawaniem wina to ten, że wampir praktycznie nie może się upić, adept najwyżej dostaje lekkiego kopa, przynajmniej jeśli chodzi o alkohol, bo co do krwi to całkiem inna sprawa. Tak więc wino nie przedstawia tu żadnego problemu, ale byłam ciekawa, jak rodzice z Oklahomy zareagują na widok wina podawanego w szkole.
- Mamo, poznaj moją współmieszkankę. Pamiętasz, jak ci o niej opowiadałam? To Zoey Redbird. Zoey, to moja mama.
- Dzień dobry, pani Johnson. Miło mi panią poznać – przywitałam się grzecznie..
- To mnie jest miło poznać ciebie Zoey. Ojejku, Stevie Rae wcale nie przesadziła, mówiąc, że masz taki ładny znak.
- Zaskoczyła mnie tym swoim maminym uściskiem, jak też wyszeptanym wyznaniem: - Tak się cieszę, że troszczysz się o moją Steve Rae. Ja się o nią martwię.
Też ją uścisnęłam i odpwoiedziałam szeptem:
- Nie ma sprawy, pani Johnson. Stevie Rae jest moją najlepszą przyjaciółką. - Nagle zapragnęłam, co było zupełnie nierealne, żeby moja mama martwiła się o mnie tak, jak pani Johnson martwi się o swoją córkę.
- Mamo, przyniosłaś mi czekoladowe chrupki? - zapytała Stevie Rae.
- Tak dziecino, przyniosłam, ale zostawiłam w samochodzie. - Mam Stevie Rae mówiła z tak samo silnym oklahomskim akcentem jak jej córka. - Chodź ze mną do samochodu, to je razem przyniesiemy. Wzięłam trochę więcej, zebyś poczęstowała przyjaciółki. - Uśmiechnęła się do mnie miło. - Chodź z nami Zoey, będzie nam przyjemniej.
- Zoey!
Usłyszałam własny głos niczym zmrożone echo ciepłej tonacji pani Johnson, gdy za jej plecami zobaczyłam, jak moja mama wchodzi do holu wraz z Johnem. Serce uciekło mi do pięt. Musiała go przyprowadzić. Nie mogła raz dla odmiany zostawić go w domu i przyjść sama, tak byśmy zostały tylko we dwie? Oczywiście znałam odpowiedź. On by się nigdy na to nie zgodził. A skoro on by nie pozwolił, to ona mu się nie sprzeciwi. I tyle. Koniec tematu. Od kiedy wyszła za Johna, nie musiała martwić się o pieniądze. Zamieszkała w przeogromnym domu na przedmieściach w spokojnej okolicy. Zgłosiła się na ochotnika do PTA ( Parents – Teachers Association – organizacja skupiająca rodziców, którzy działają na rzecz szkoły). Zaczęła się udzielać w kościele. Od czasu swojego ślubu przed trzema laty przestała być sobą. Zatraciła wszystkie swoje dotychczasowe cechy.
- Przepraszam pani Johnson, ale widzę, ze nadchodzą moi rodzice, więc lepiej już sobie pójdę.
- Ależ kochanie, z przyjemnością poznam twoją mamę i tatę. - I tak jakby to się działo w jakiejś innej, zwykłej szkole, zwróciła się z uśmiechem do moich rodziców.
Wymieniłyśmy ze Stevie Rae porozumiewawcze spojrzenia. Przepraszam , bezgłośnie wyartykułowałam w jej kierunku. Niby nie miałam całkowitej pewności, że wydarzy się coś złego, ale widząc jak ojciach, niczym generał dowodzący szwadronem śmierci, pilnuje, by zachować odpowiedni dystans pomiedzy nami, uświadomiłam sobie, że spory pasują do tej koszmarnej nocy.
Ale naraz poczułam się znacznie lepiej, gdy zobaczyłam jak zza pleców ojciacha, wyłania się najmilsza osoba pod słońcem i w powitalnym geście wyciąga do mnie ramiona. - Babcia!
Zamknęła mnie w mocnym uścisku swoich ramiona, poczułam zapach lawendy, który zawsze jej towarzyszył, jakby zabierała ze sobą w drogę kawałek swojej lawendowej farmy.
- Zoey, ptaszyno! Bardzo się za tobą stęskniłam, u-we-tsi a-ge-hu-tsa.
Uśmiechnęłam się do niej przez łzy, słysząc to czirokeskie słowo „córka”, które dla mnie oznaczało miłość, poczucie bezpieczeństwa i bezwarunkową akceptację, czego od trzech lat nie zaznałam we własym domu, a co przed przybyciem do Domu Nocy mogłam znaleźć jedynie na farmie Babci.
- Ja też tęskniłam za tobą Babciu. Tak się cieszę, ze przyjechałaś.
- Pani na pewno jest babcią Zoey – powiedziała pani Johnson, gdy tylko oderwałyśmy się od siebie.- Miło mi panią poznać. Ma pani świetną dziweczynkę.
Babcia uśmiechnęła się do niej ciepło, gotowa coś odpowiedzieć, ale John przerwał jej tym swoim nieznoszącym sprzeciwu tonem:
- Właściwie dziewczynka, którą pani tak komplementuje jest nasza.
Mama niczym podręcznikowa żona, odzyskała głos.
- Tak to my jesteśmy rodzicami Zoey. Nazywam się Linda Heffer. A to mój mąż, John i moja matka, Sylvia Red.....
- Urwała w pół słowa swoje eleganckie przedstawianie, kiedy wreszcie raczyła zaszczycić mnie spojrzeniem.
Zmusiłam się do uśmiechu, ale policzki mnie piekły i bolały, jakbym siedziała na słońcu, mając na twarzy twardniejącą maseczkę, która popęka i rozpadnie się na kawałki, jeśli nie będę dość ostrożna.
- Cześc, Mamo.
- Na litość boską, coś ty zrobiła z tym Znakiem? - To ostanie słowo Mama wymówiła, jakby miała powiedzieć „pedofil” albo „rak”.
- Uratowała życie pewnemu chłopcu i wykazała zdolności kontaktowania się z żywiołami, co właściwe jest jedynie boginii. Za to Nyks wyróżniła ją Znakami, jakich nie mają adepci. - wyjaśniła Neferet swym melodyjnym glosem, dołączając do grona niedobranych osób i wyciągając dłoń w stronę ojciacha. Neferet prezentowała się jak większość doroałych wampirów – chodząca doskonałość. Wysoka, z masą falujących złotych włosów, z wielkimi oczami o wykroju migdałów w orginalnym kolorze zielonego mchu. Poruszała się pewnie i z gracją boginii, cała jej sylwetka jaśniała nieziemskim blaskiem, jakby była rozświetlana od wewnątrz. Miała na sobie szafirowy kostium ze lśniącego jedwabiu, w uszach srebrne kolczyki w kształcie spirali (co miało oznaczać podążanie ścieżką boginii, z czego chyba większość rodziców nie zdawała sobie sprawy). Nad jej lewą piersią widniała wyhaftowana srebrną nitką sylwetka boginii ze wzniesionymi ramionami, ten sam symbol nosiły także pozostałe wykładowczynie. Zapraezentowała olśniewający uśmiech, gdy zwróciła się do ojciacha – Panie Heffer, jestem Neferet, starsza kapłanka w Domu Nocy, choć może łatwiej będzie panu przyjąć, ze jestem dyrektorką zwyczajnej szkoły średniej. Dziękuję, że przyszli państwo na nasz comiesięczny wieczór spotkań rodzicielskich.
Machinalnie uścisnął jej rękę. Jestem przekonana, że nie zrobiły by tego, gdyby nie wzięła go przez zaskoczenie. Potrząsneła energicznie jego dłonią i zwróciła się do mojej Mamy.
- Pani Heffer, miło mi poznać matkę Zoey. Bardzo się cieszymy, ze przybyła do naszego Domu Nocy.
- A tak, dziękuję – bąkała Mama rozbrojona urokiem i urodą Neferet.
Witając się z moją babcią, Neferet uśmiechnęła się szeroko i widać było, że to nie jest zdawkowa uprzejmość. Zauważyłam też, że uścisnęły sobie ręce w sposób typowy dla wampirów, ujmująć przedramiona.
- Sylvio Redbird, zawsze widuję cię z prawdziwą przyjemnością.
- Neferet, moje serce też się raduje na twój widok, poza tym jestem ci wdzięczna za to, że dotrzymując obietnicy, troszczysz się o moją wnuczkę.
- Bez trufu przyszło mi dotrzymać danego słowa. Zoey to wyjątkowa dziewczyna. - teraz mnie obdarzyła ciepłym uśmiechem. Następnie zwróciła się do Stevie Rae i jej matki: - A oto Stevie Rae Johnson, która dzieli pokój z Zoey, i jej matka. Słyszę, ze obie stały się nierozłączne i że nawet kot Zoey przekonał się do Stevie Rae.
- To prawda, wczoraj wieczorem, kiedy oglądałyśmy telewizję, siedziała mi na kolanach przez cały czas – przyznała ze śmiechem Stevie Rae. - A Nala lubi tylko Zoey, nikogo więcej.
- Kot? Nie przypominam siebie, by ktokolwiek z nas zgodził się, aby Zoey trzymała u ciebie kota – powiedział John tonem, który przyprawiał mnie o mdłości. Można by pomyśleć, że ktoś poza Babcią odezwał się do mnie choc raz w ciągu ostatniego miesiąca.
- Nie zrozumiał pan, panie Heffer. W Domu Nocy kotom wolno wszędzie chodzić. I to one wybierają swoich właścicieli, nie odwrotnie. Zoey więc nie potrzebuje niczyjego zezwolenia, skoro Nala ją wybrała – zręcznie wyjaśniła Neferet.
John chrząknął lekceważaco, co na szczęście wszyscy zignorowali. Ależ z niego dupek.
- Może napiją się państwo czegoś? - Neferet wdzięcznym ruchem wskazała na stół pełen orzeźwiających napoi.
- O kurcze! Miałam przynieśc ciasteczka, które zostawiłam w samochodzie. Właśnie szłysmy po nie ze Stevie Rae. Miło było państwa poznać – powiedziała pani Johnson, ściskając mnie na pożegnanie, a reszcie machając ręką. Poszły sobie i zostawiły mnie z moją rodziną, choć wolałabym znaleźć się w innym miejscu.
Idąc do stołu z poczęstunkiem, wzięłyśmy się z Babcią za ręce, a po drodze pomyslałam, o ileż byłoby łatwiej, gdyby tylko ona przyszła mnie odwiedzić. Zerknęłam na Mamę. Wydawało się, że wyraz nachmurzenia już nie opuszcza jej twarzy. Podpatrywała inne dzieci, a na mnie nawet nie spojrzała. Po coś tu przyszła?, miałam ochotę jej wykrzyczeć. Po co stwarzać pozory, że ci na mnie zależy, że tęskniłaś za mną, a jednocześnie okazywać, ze jest akurat odwrotnie?
- Może winka, Sylvio? Pani Heffer? Panie Heffer? - zapraszała Neferet.
- Ja chętnie się napiję czerwonego wina – odpowiedziała Babcia.
Zaciśnięte usta Johna wyrażały dezaprobatę.
- Nie. My nie pijemy.
Najwyższym wysiłkiem woli powstrzymałam się, by nie wznieść oczu do nieba. Od kiedy to on nie pije? Gotowa jestem założyć się od ostanie pięćdziesiąt dolarów swoich oszczędności, ze w tej chwili w lodówce czeka na niego sześciopak piwa. A Mama tak samo jak Babcia lubiła wypić trochę czerwonego wina. Podchwyciłam nawet jej pełne zazdrosci spojrzenie na widok Neferet nalewającej Babci wino. Ale nie, oni nie piją. W kazdym razie nie w miejscach publicznych. Co za hipokryzja.
- Mówiłaś że znak Zoey został wzbogacony, ponieważ dokonała czegoś wyjątkowego? - zapytala Babcia znacząco ściskajac mi palce. - Wspominała, że została przewodniczącą Cór Ciemości, ale nie powiedziała jak do tego doszło.
Napięcie wróciło. Mogłam sobie wyobrazić, co by to było, gdyby John i Mama dowiedzieli się, że była przewodnicząca Cór Ciemności utworzyła w krąg w noc Hallowen
( obchodzoną w Domu Nocy jako Samhain, święto zbiorów, kiedy to zasłona oddzielająca nasz świat od świata duchów, jest najcieńsza), ściągnęła przerażające duchy wampirów, nad którymi przestała panować, a w tym samym czasie pojawił się mój były chłopak, wreszcie mnie tu odnajdując. Poza tym za nic nie chciałam,a by dowiedzieli się tego, o czym wiedziało zaledwie parę osób – dlaczego Heath mnie szukał: otóż spróbowałam jego krwi, co sprawiło, że dostał hopla na moim punkcie, co często się zdarza ludziom, kiedy zadadzą się z wampirami, nawet jeśli to tylko adepci. Tak więc przewodnicząca Cór Ciemności, Afrodyta, przestala panować nas duchami wampirów, które zamierzały pozreć Heatha. Dosłownie. Co gorsza, wyglądało na to, że zamierzały chapsnąć po kawałku każdego z nas, nie wyłączając Erika Nighta, bardzo seksownego wampirskiego młodziana, który nie jest moim eks, co z zadowoleniem stwierdzam, ale moim prawie chłopakiem, ponieważ spotykam się z nim od mnie więcej miesiąca. Tak czy owak musiałam coś zrobic, więc przy wsparciu Stevie Rae, Damiena i Bliźniaczek utworzyłam własne koło, przywołując na pomoc pięć żywiołów: powietrze, ogień, wodę, ziemię i ducha. Dzięki zdolności kontaktowania się z żywiołami udało mi się przepędzić duchy tam, gdzie sobie żyją (albo nie żyją). Kiedy tego dokonałam, na moim ciele pojawił się now tatuaż, delikatne, jakby koronkowe szafirowe ornamenty okalające moją twarz – rzecz niesłychana, która jeszcze nigdy nie przydarzyła się najmłodszym adeptom – podobne elementy wraz z symbolami oznaczyły mi ramiona, czego też nie widziano jeszcze u żadnego adepta. Wtedy wyszło na jaw, jak marną przywódczynią Cór Ciemności okazała się Afrodyta, wobec czego Neferet wylała ją a mnie postawiła na jej miejscu. W związku z tym teraz ja przechodzę kurs na kapłankę Nyks, boginii wampirów i uosobienie Nocy.
Żadna z tych rewelacji nie mogłaby zostać pozytywnie przyjęta przez hiperreligijnych i bezkompromisowych rodziców.
- Och, zdarzył się mały wypadek. I tylko zimna krew i refleks Zoey sprawiły, ze nikt nie został ranny, przy czym wykazała tez podatność na oddziaływanie żywiołów, mogąć czerpać z nich energię. - Neferet uśmiechnęła się z dumą, co napełniło mnie szczęściem, ponieważ poczułam jej całkowitą akceptację. - Ten tatuaż jest po prostu zewnętrzną oznaką łask, jakimi boginii obdarzyła Zoey.
- To czyste bluźnierstwo – orzekł John tonem protekcjonalnym i wyniosłym, choć w jego głosie pobrzmiewała też zwyczajna złość. - W ten sposób wystawia pani jej nieśmiertelną duszę na wielkie niebezpieczeństwo.
Neferet obrzuciła Johna uważnym spojrzeniem swych zielonych oczu. Nie wyrażało ono złość, raczej rozbawienie.
- Musi pan być jednym z diakonów Ludzi Wiary – domyśliła się.
Wypiął dumnie swą ptasią pierś.
- Tak, zgadza się, jestem diakonem Ludzi Wiary.
- W takim razie od razu wyjaśnijmy sobie pewne rzeczy, panie Heffer. Nie zamierzam przystępować do pańskiego kościoła ani lekceważyć wyznawanej przez pana wiary, choć niezupełnie się z nią zgadzam. Z kolei nie spodziewam się, by pan nawrócił się na moją wiarę. Prawdę mówiąc, nawet by mi to głowy nie przyszło, by przekonywać pana do mojej religii, mimo że głęboko wierzę w moją boginię, którą darzę najwyższą czcią. Ale oczekuję jednego, ze okaże mi pan w tym względzie taką samą uprzejmość, jaką ja pana zaszczyciłam. Przebywając w moim domu, musi pan szanować moje przekonania.
Oczy Johna zwęziły się w szparki, zauwazyłam, jak zaciska nerwowo szczęki.
- Wstąpiła pani na drogę grzechu i występku – powiedział zapalczywie.
- I to mówi człowiek oddający cześć Bogu, który przyjemnościom odmawia wszelkiej wartości, kobiety sprowadza do roli służących i ami rozpłodowych, mimo że to na nich wspiera się Kościół, i który trzyma w ryzach swoich wyznawców, wzbudzajac w nich strach i poczucie winy – Neferet zaśmiała się cicho, ale nie był to śmiech radosny, brzmiała w nim groźba, która zjeżyła mi włosy na głowie. - Niech pan będzie bardziej powściągliwy w osądzaniu bliźnich, może powinien pan zacząć od oczyszczenia własnego domu.
John poczerwnienia, z sykiem wciągnął do płuc powietrze i już szykował się do riposty, z której by wynikało, ze jego przekonania są najsłuszniejsze pod słońcem, a wszystkie inne błędne, ale Neferet nie dopuściła go do głosu. Tonem, w którym brzmiała siła autorytetu starszej kapłanki i który przejął mnie trwogą, mimo że jej gniew nie był przeciwko mnie skierowany, zwróciła się do Johna:
- Ma pan dwa wyjscia. Może pan przychodzić do Domu Nocy na prawach gościa, jak wszyscy pozostali, co oznacza, że będzie pan szanował nasze poglądy, a swoje niezadowolenie i przekonania zachowa dla siebie. Drugie wyjście: może pan opuścić to miejsce i nie wracac tutaj. Nigdy. Proszę zdecydować. I to teraz.
Ostanie słowa uderzyły mnie jak obuchem, niemal skuliłam się pod ich ciężarem. Zauważyłam, że Mama wpatruje się w Neferet szklanym wzrokiem, blada jak płótno. Twarz Johna nabrała odmiennego koloru. Oczy mu się zrobiły wąskie jak szparki, policzki czerwone jak burak.
- Linda – wycedził przez zęby. - Idziemy. - Spojrzał na mnie z taką nienawiścią i wstrętem, że aż się cofnęłam. Wiedziałam, ze mnie nie lubi, ale nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo. - To jest miejsce akurat odpowiednie dla ciebie. Na nic lepszego nie zasługujesz. Nie wrócimy tu, ani ja, ani twoja matka. Zostawiamy cię samej sobie. - Odwrócił się na pięcie i ruszył do wyjścia.
Mama się zawahała, przez chwilę miała nadzieję, ze powie coś miłego, na przykład że przeprasza za jego zachowanie albo że za mną tęskniła czy żebym się nie martwiła, bo bez względu na to co on powiedział, ona i tak tu przyjedzie.
- Zoey, nie mogę uwierzyć, w co się tym razem wpakowałaś. - Potrząsnęła z naganą głową i zrobiła to, co zawsze robiła: podążyła za Johnem.
- Och kochanie, tak mi przykro.- Babcia rzuciła się pocieszać mnie i tulić. - Ja na pewno tu wrócę, obiecuję ci. Wiedz, że jestem taka dumna z ciebie. - Oparła mi ręce na ramionach i uśmiechnęła się przez łzy. - Nasi czirokescy przodkowie też są z ciebie dumni. Czuję to. Masz na sobie dotknięcie boginii, a na swoich przyjaciół możesz liczyć. - Spojrzała na Neferet i dodała: - Jak też na mądrych nauczycieli. Może kiedyś zdołasz przebaczyć swojej matce. Zanim to nastąpi pamiętaj, że w sercu jestes moją córką, u-we-tsi a-ge-hu-tsa. - pocałowała mnie mocno. - A teraz muszę już iść. Przyprowadziłam twój samochodzik, zostawiam ci go, więc będę musiała zabrać się z nimi. - Podała mi kluczyku do mojego sędziwego garbusa. - I nie zapominaj, że zawsze będę cię kochała, ptaszyno.
- I ja ciebie kocham, Babciu. - powiedziałam, też ją całując. Przytuliłam się do niej, wciągając głęboko do płuc jej zapach, tak jakbym mogła zatrzymać go w sobie tyle, by mi starczyło na następny miesiąc, kiedy będę za nią tęsknić.
- Pa, kochanie. Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz mogła. - Pocałowała mnnie raz jeszcze i wyszła.
Patrzyłam jak znika i nawet nie czułam, ze płaczę, dopóki łzy nie zaczęły spływać mi po szyi. Zapomniałam, że Neferet nadal stoi przy mnie, więc wzdrygnęłam się lekko kiedy podała mi husteczkę.
- Tak mi przykro, Zoey – powiedziała łagodnie.
- A mnie nie. - Otarłam łzy, wydmuchałam nos i powiedziałam – Dziękuję, że mu się postawiłaś.
- Nie zamierzałam wypraszać twojej matki.
- Wiem, ale ona postanowiła iść za nim. Zawsze tak robi od przeszło trzech lat. - Poczułam jak łzy ponownie napływają mi do oczu, więc alby się znów nie rozpłakać, dodałam szybko: - Kiedyś taka nie była. Wiem, to się może wydawać głupie, ale ciągle mam nadziej, ze znów stanie się taka jak przedtem. Ale jakoś to się nie zdarza. Tak jakby on zabił moją matkę i jej ciało napełnił kimś innym.
Neferet otoczyła mnie ramieniem.
- Podobało mi się to, co powiedziała twoja babcia: że może kiedyś znajdziesz w sobie dość siły, by przebaczyć matce.
Popatrzyłam w stronę drzwi, za którymi niedawno zniknęła.
- To „kiedyś” chyba nieprędko nastąpi.
Neferet objęła mnie współczująco.
Podniosłam głowę, popatrzyłam na nią i pomyślałam sobie, chyba po raz setny, jak bardzo bym chciała, zeby to ona była moją mamą. I zaraz przypomniałam sobie, co mi opowiadała przed miesiącem – jej mama umarła, gdy Neferet była małą dziewczynką, a ojciec wykorzystywał ją fizycznie i psychicznie, dopiero boginii ją ocaliła.
- Czy wybaczyłaś swojemu ojcu? - zapytałam ostrożnie
Neferet popatrzyła na mnie i zamrugała, jakby odrywała się od odległych wspomnień.
- Nie. Nigdy mu nie wybaczyłam, ale kiedy teraz o nim myślę, mam wrażenie, że myślę o kimś innym, o człowieku zupełnie mi obcym, jakbym rozpamiętywała życie kogoś inneho. Bo on wyrządził krzywdę małemu człowiekowi, a nie straszej kapłance, wampirzycy. A on, tak samo jak inni ludzie nie ma żadnego znaczenia dla starszej kapłanki ani dla wampirzycy.
Słowa te brzmiały mocno i przekonująco, ale kiedy spojrzałam w jej oczy, zobaczyłam błyski czegoś odległego i z pewnością nie puszczonego w niepamięć, co skłoniło mnie do refleksji...
Callistooo