Holt_Victoria_-_Dwór_na_wrzosowisku.pdf

Rozdział 1

Gabriela i Piątka spotkałam tego samego dnia i utraciłam

ich jednocześnie; potem już nigdy nie mogłam myśleć

o nich oddzielnie. Ich życie stało się częścią mojego w spo

sób najmniej oczekiwany. Aż do dnia, w którym ich spotka

łam, byłam bardzo samotna i żyłam sama dla siebie. Czu

łam się więc szczęśliwa, że los zesłał mi kogoś, kogo

mogłam otoczyć opieką. Ich pojawienie się w mym życiu

odmieniło je całkowicie.

Pamiętam ten dzień doskonale. Była wczesna wiosna,

a orzeźwiający wiatr hulał nad wrzosowiskiem. Jechałam

konno z Glen House. Za każdym razem, gdy wyjeżdżałam

z domu, nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że z niego ucie

kam. Uczucie to pojawiło się od czasu, gdy wróciłam ze

szkoły w Dijon; zapewne nosiłam je w sercu od dawna, lecz

jako młoda kobieta łatwiej uświadamiałam sobie swoje

uczucia, niż wtedy, gdy byłam dzieckiem.

Mój dom wydawał mi się wyjątkowo ponurym miejscem.

Nie mogło być inaczej, gdyż ciążyła nad nim obecność ko

goś, kogo nie było już wśród nas. W pierwszych dniach po

powrocie do Glen House postanowiłam nigdy nie myśleć

o przeszłości. Miałam dziewiętnaście lat i chciałam żyć te

raźniejszością, o przeszłości zapomnieć, a przyszłości z na

dzieją wychodzić naprzeciw.

Kiedy sięgam myślą do początku tej historii, dopiero te

raz zdaję sobie sprawę, że idealnie nadawałam się na boha

terkę zdarzeń, jakie miały mi przypaść w udziale.

D wór

na wrzosowisku

Od sześciu tygodni byłam znów w Glen House, dokąd

wróciłam po ukończeniu szkoły. Spędziłam w niej ostatnie

cztery lata. Przez cały ten czas ani razu nie odwiedziłam

domu rodzinnego, gdyż podróż z Francji do Yorkshire w An

glii, gdzie mieszkałam, była zbyt długa i kosztowna, a wy

starczająco kosztowna była już sama moja edukacja.

W czasie tych szkolnych lat żyłam wspomnieniami o domu

wyidealizowanymi tak bardzo, że po powrocie przeżyłam

ogromne rozczarowanie.

Podróżowałam z Dijon w towarzystwie mej przyjaciółki,

Dilys Heston-Browne, i jej matki. Tak zadecydował mój oj

ciec. Było nie do pomyślenia, aby młoda dama podróżowała

samotnie. Pani Heston-Browne odprowadziła mnie aż do

stacji St Pancras i umieściła w przedziale pierwszej klasy.

Sama podróżowałam więc tylko z Londynu do Harrogate,

gdzie mnie już oczekiwano.

Spodziewałam się spotkać ojca. Miałam nadzieję, że

przywita mnie również wuj Dick. Było to irracjonalne pra

gnienie, gdyż wiedziałam, że gdyby wuj Dick przebywał

w Anglii, to z pewnością przyjechałby po mnie aż do Di

jon.

Jemmy Bell, stajenny mojego ojca, czekał na mnie przy

bryczce. Wyglądał nieco inaczej niż ten Jemmy, którego

znałam przed czterema laty. Był co prawda bardziej wysu-

szony, ale wydawał się jakby młodszy. To było pierwsze za

skoczenie - odkrycie, że ktoś, kogo znałam tak dobrze, był

inny, niż go sobie wyobrażałam.

Jemmy zagwizdała gdy zobaczył rozmiary mego kufra, po

czym uśmiechnął się szeroko.

- Ho, ho, panno Cathy - powiedział - wygląda na to, że

wyrosła panna na wspaniałą młodą damę.

Ogarnęło mnie dziwne uczucie. W Dijon byłam Catheri-

ne lub mademoiselle Corder. Panna Cathy... - myślałam,

że chodzi o zupełnie inną osobę.

Patrzył z niedowierzaniem na mój aksamitny płaszcz po

dróżny w kolorze głębokiej zieleni, z szerokimi rękawami,

Dwór na wrzosowisku

na mój słomkowy kapelusz, nieco zsunięty na czoło i ozdo

biony wiankiem stokrotek - nieczęsto widziało się w naszej

wiosce tak modny strój-

- Jak się ma mój ojciec? - zapytałam, - Spodziewałam

się, że przyjedzie tu, żeby mnie przywitać.

Jemmy wysunął dolną wargę i pokręcił głową.

- Cierpi na podagrę - odrzekł, - Źle znosi wstrząsy. Poza

tym ...

- Poza tym co? - spytałam ostro.

- No ... - zawahał się Jemmy. - Właśnie przechodzi je

den z tych swoich napadów złego humoru.

Uczułam lekki strach na wspomnienie tych nieprzyjem

nych chwil, które były charakterystycznym elementem

dawnych czasów. „Proszę o ciszę, panno Cathy, pani ojciec

jest dziś w złym humorze..." Zmiany nastroju ojca spadały

na dom z pewną regularnością. Gdy nadciągał kolejny

atak, stąpaliśmy na palcach i mówiliśmy szeptem, a kiedy

ojciec znów się pojawiał, był bledszy niż zwykle i miał głę

bokie cienie pod oczyma. Sprawiał wrażenie, źe nie słyszy,

co się do niego mówi. Przerażał mnie. Z dala od domu za

pomniałam o tym zupełnie.

- Wuja nie ma w domu? - zapytałam szybko.

Jemmy potrząsnął głową.

- Ostatnio widzieliśmy go przed sześcioma miesiącami.

I jeszcze minie osiemnaście, zanim go znów ujrzymy.

Pokiwałam głową. Wuj Dick był kapitanem na statku.

Pisał mi, że płynie na drugą półkulę. Miał tam pozostać

przez kilka miesięcy.

Czułam się przygnębiona, tak bardzo chciałam zastać

wuja w domu.

Jechaliśmy bryczką, drogami, które miejscami stawały

się tak wąskie, że gałązki niemal zrywały mi kapelusz z gło

wy, a we mnie budziły się wspomnienia. Myślałam o domu,

w którym mieszkałam do chwili, gdy wuj Dick zdecydował,

że już czas, abym wyjechała do szkoły. W wyobraźni nada

łam memu ojcu cechy wuja Dicka, Dom, o którym opowia-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: