Michaels Fern - Przebój dla Sary.pdf - ✦Książki - boxingwomen

Fern Michaels

Przebój dla Sary

(Sara’s Song)

Przełożyła Agata Puciłowska

Prawdziwej Barbarze McDermott

Nellie Pulaski, pielęgniarka z czterdziestoletnim stażem, była w swojej pracy prawdziwą

weteranką. A wszystkie te lata spędziła na oddziale nagłych przypadków szpitala Benton

Memoriał. Poruszała się energicznie, szeleszcząc wykrochmalonym fartuchem, aż na siwych

lokach podskakiwał luźno przypięty czepek. Zarządzała oddziałem żelazną ręką. Pielęgniarki,

które pracowały krócej, zwłaszcza te młodsze, nosiły nylonowe fartuchy i dawno przestały

zakładać czepki. Ku dezaprobacie siostry Pulaski, niektóre chodziły nawet w skrzypiących

adidasach. Ona wolała skórzane pantofle na kauczukowej podeszwie, w których bezgłośnie

stąpało się po marmurowych posadzkach. Podczas dyżuru siostry Pulaski nigdy nikt nie

umarł. W Benton Memoriał, najlepszym szpitalu Los Angeles, mawiano, że pacjenci, których

życie dobiega kresu, czekają, aż Pulaski zakończy dyżur, i dopiero wtedy mogą spokojnie

przenieść się na łono Abrahama.

Nellie Pulaski była osobą szczerą aż do bólu. Bez skrupułów potrafiła oświadczyć

szorstkim, lekko zachrypniętym głosem: „Ma być tak, jak ja chcę”, albo: „Wylecisz stąd tak

szybko, że nawet się nie obejrzysz”. Ludzie ją albo kochali, albo nienawidzili i bali się jej.

Doktor Sara Killian kochała Nellie. W tej chwili słuchała jej z uśmiechem rozbawienia na

twarzy.

– Zobaczysz, Saro, to będzie pamiętna noc. Jest pełnia. Kiedy zajdzie słońce, na ulice

wylegną pomyleńcy i świry.

Sara uśmiechnęła się, otwierając puszkę z dietetycznym napojem.

– Nellie, zapomnij o przesądach. Chociaż rzeczywiście, od miesięcy nie było tak

spokojnie, jak dziś.

– To dlatego, że wszyscy są na koncercie dobroczynnym. Niedługo się skończy. To

znaczy koncert. I wtedy zaczną się stłuczki, bójki i nie wiadomo co jeszcze – jak zawsze przy

okazji tych okropnych koncertów. Będziemy musiały tu siedzieć dwie godziny dłużej. Mam

w kieszeni listę rzeczy, które muszę zrobić po pracy. Dziwię się, że ani ty, ani twoja siostra

nie poszłyście na koncert. Moja córka ma bzika na punkcie Dallasa Lorda, a ma już

czterdzieści trzy lata. Mówi, że Lord jest lepszy od Elvisa u szczytu sławy.

Sara udała przerażenie.

– Lepszy od Elvisa! Nie sądzę.

– Ja też. Naprawdę uwielbiałam, gdy kołysał biodrami. A co do ciebie, Saro, to już chyba

pora pomyśleć o założeniu rodziny. – Zmieniła temat, jak zwykle niespodziewanie. – Ci

wszyscy kochani, oddani lekarze tylko czekają, żebyś poświęciła im trochę czasu.

– Nie mam zamiaru ani umawiać się z lekarzami, ani wyjść za jednego z nich. Nie

interesuje mnie przygoda na jedną noc, a im tylko o to chodzi. Dwa razy zaczynałam i nic z

tego nie wyszło. Jeśli kiedyś zdecyduję się na małżeństwo, wybiorę hydraulika. A póki co,

życie, jakie prowadzę, bardzo mi odpowiada. Może ten dla mnie przeznaczony jeszcze mnie

nie odnalazł.

Nellie parsknęła śmiechem.

– A w jaki sposób mógłby cię odnaleźć? Pracujesz na dwie zmiany, a przez resztę czasu

śpisz. Musisz wyjść szczęściu naprzeciw. Zacznij się modnie ubierać i sama rozglądaj się

dookoła. Zrób makijaż. Idź do fryzjera.

– Chcesz mi coś zasugerować, Nellie?

– A niby po co? I tak mnie nie posłuchasz. Powinnaś dopasować swój image do

wystrzałowego jaguara, którym jeździsz. Mężczyźni nie oglądają się za kobietami z włosami

związanymi w kucyk i błyszczącym nosem. Chociażby teraz, w tej chwili. Siedzimy tu i nic

nie robimy. Mogłabyś pójść do łazienki, trochę się przyczesać, zrobić makijaż, a kiedy

wejdzie pierwszy pacjent – a na pewno się pojawi – od razu lepiej się poczuje, bo ty będziesz

ładniej wyglądać. Spróbuj, Saro. Na pewno masz kosmetyki w tej czarnej torbie, którą zawsze

nosisz. No jak? Zrób to!

– Nie. Jestem, jaka jestem. – W głosie Sary odezwał się ton obronny. – W moim

wyglądzie nie ma nic niewłaściwego.

– Bzdury, Saro. Myślę, że boisz się mężczyzn. A jeśli nie mężczyzn, to zobowiązań.

Uważam, że powinnaś się z kimś przespać!

– Nellie!

– Tylko nie „Nellie”. Masz trzydzieści dziewięć lat. Co z tego, że dwa razy nic nie

wyszło? To nie znaczy, że wszyscy mężczyźni są tacy, jak te dwa... łobuzy. Już czas, żebyś

ułożyła sobie życie. Nie chcę, żebyś skończyła tak jak ja.

– Och, Nellie, cudownie byłoby skończyć tak jak ty! Ten szpital nie mógłby bez ciebie

funkcjonować. A najważniejsze, że wszyscy to wiedzą. Kochają cię i szanują. Ze świecą

szukać drugiej takiej pielęgniarki. Jesteś najlepsza na świecie. To dzięki tobie pacjenci

zdrowieją. Masz prawdziwe powołanie, uwielbiasz to, co robisz.

– Ale po pracy wracam do mieszkania z dwoma kotami i psem, równie starymi i

zwariowanymi, jak ja. Siedzimy przed telewizorem i czekamy, aż zadzwoni telefon. I wiesz

co, Saro? Nikt nie dzwoni. Nikt nie dzwoni, bo wszyscy są zajęci swoimi rodzinami. Córka

mieszka w Nowym Jorku i nigdy nie może wygospodarować wolnej chwili. Chciałabym,

żebyś znalazła sobie kogoś, kto sprawi, że poczujesz, jakby ci wyrosły skrzydła u ramion. To

cudowne uczucie. Poznałam je, a byłam wtedy młodsza niż ty teraz. Więc idź, podtapiruj

sobie włosy i zrób makijaż. Później wpadnie tu doktor McGuire. Obiecał przynieść mi lek dla

kotów, żebym nie musiała fatygować się do jego gabinetu. Weterynarz to jest właściwy

wybór, Saro. Oni zarabiają więcej niż niektórzy lekarze. McGuire ma prywatny gabinet,

własny dom i samochód taki jak twój. Macie coś, co was łączy. Potrafi robić wiele rzeczy.

Wędkuje, lata na paralotni i ma licencję pilota. Umie gotować i prasuje poszewki na poduszki.

Na Boże Narodzenie ścina prawdziwą choinkę i urządza takie przyjęcie, że głowa mała. To

dobra partia. No i słyszałam, że jest świetny w łóżku. Nie chciałabyś tego sprawdzić? Zrób to

dla mnie, Saro.

– Dobrze już, dobrze! Skąd wiesz, że jest dobry w łóżku? – W głosie Sary słychać było

podejrzliwość.

Nellie wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

– Wiem.

Sara wyszła. Gdy po kwadransie wróciła na oddział, bujne loki luźno opadały jej na

ramiona, a spod delikatnie umalowanych powiek patrzyły roziskrzone oczy. Brwi miała

przyczernione. Usta, pociągnięte perłową pomadką, były bardziej różowe i lśniące.

Zdecydowanie godne pocałunku.

– Jesteś zadowolona, Nellie?

– Naprawdę świetnie ci poszło. Teraz tylko potrzebujesz takiej sukienki z lycry, jakie

noszą młode pielęgniarki.

– Żeby sobie zatamować krwiobieg? Co to, to nie. Nie ma mowy.

– Możemy nad tym popracować później. Coś wymyślisz. – Nellie zerknęła na zegarek. –

Pół do jedenastej. Obawiam się, że lada moment rozpęta się tu prawdziwe piekło. Mam złe

przeczucia, Saro.

– Nie mów takich rzeczy, Nellie. Nie znoszę, kiedy mnie straszysz. Jest przecież

spokojnie. Miewamy spokojne noce. Nie wywołuj wilka z lasu.

– Kiedy przeżyjesz tyle lat co ja, będziesz umiała rozpoznawać pewne rzeczy. Prawie

nigdy się nie mylę. Naprawdę, Saro. Muszę być albo dobrą wróżką, albo złą wiedźmą. Szkoda

tylko, że nie potrafię rzucić palenia.

– Ja też żałuję, Nellie. Ooo! No i mamy pacjenta. Skręca się z bólu. Wygląda mi to na

wyrostek robaczkowy. Zabierz go na trójkę. Ojciec wygląda jeszcze gorzej niż dzieciak. Do

roboty, Nellie.

Podjechało łóżko na kółkach. Nellie zawołała ojca na izbę przyjęć, potem popędziła z

powrotem do sali numer trzy, gdzie Sara zakładała gumowe rękawiczki.

– Doktor Joyce już tu jedzie. – W ustach chłopca tkwił termometr, a Nellie zakładała mu

na rękę aparat do mierzenia ciśnienia. – Pokaż, gdzie cię boli. Oj, a tu, tu i tu? Cicho, nie bój

się. Ja jestem doktor Killian, a to jest siostra Nellie. Powiesz nam, jak się nazywasz?

– Mickey. Mickey Logan. Chcę do mamy. Tata powiedział, że przyjdzie doktor Joyce.

Bardzo boli.

– Podoba mi się twoje imię. To jedno z moich ulubionych. Bo... uwielbiam Myszkę Miki.

Ile masz lat, Mickey? Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Tata czeka za drzwiami, a

doktor Joyce już tu jedzie. I mama też.

Chłopczyk skrzywił się.

– Jutro skończę siedem lat. Nigdy mnie tak nie bolał brzuch. Tata mówi, że to złe gazy.

– Ma gorączkę, trzydzieści osiem i osiem – powiedziała Nellie, strząsając termometr.

– Pobierzemy ci trochę krwi z ręki, Mickey. Obiecuję, że nie będzie bolało. Najpierw

trochę uszczypnie. Jeśli z całych sił będziesz mnie trzymać za ramię, to nawet nie poczujesz

ukłucia.

– Poziom białych krwinek na pewno jest podwyższony. Ten wyrostek aż się gotuje.

Chłopak naprawdę cierpi – powiedziała Nellie cicho.

– A niech to, gdzie jest jego lekarz? – szepnęła Sara, odgarniając chłopcu włosy z czoła.

Dziecko już nie próbowało walczyć ze łzami i rozpłakało się, zamiast – zgodnie z

pouczeniami ojca – starać się być dzielnym chłopcem.

– Chcę do mamy – chlipał. – Dajcie mi różowego syropu. Mama zawsze mi daje różowy

Michaels Fern - Przebój dla Sary.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: