108. Small Lass - W tę noc wigilijną.pdf - W wigilijną noc - chomciomania

Lass Small

W tę noc wigilijną

Rozdział 1

Tego lata Bob Brown wrócił do rodzinnego miasteczka Tempie, rozciągającego

się za południowymi przedmieściami Cleveland w stanie Ohio. Rozglądał się

wokół, jadąc wolno znajomymi ulicami. Był upalny sierpniowy dzień, wiał lekki

wiaterek.

Lato na Środkowym Zachodzie nie jest dla ludzi. Gorąco i wilgoć odpowiadają

tylko kukurydzy, a rodzice Boba nie uznawali klimatyzacji. Dom Brownów

znajdował się na południowym przedmieściu Tempie, w kierunku przeciwnym niż

Cleveland.

Bob niechętnie poprosił rodziców o schronienie, jednak alternatywą była

wyłącznie pożyczka – coś w jego rodzinie nie do pomyślenia. Nie chodziło o

skąpstwo; dzieci Brownów, naturalne i przygarnięte, mogły zawsze liczyć na

gościnę. Wystarczyło powściągnąć dumę... Bob miał trzydzieści lat, ponad metr

osiemdziesiąt wzrostu, ciemne włosy, niebieskie oczy... nie miał pracy i był bez

grosza.

Zaparkował w cieniu wiązu na bocznym podwórku. Poza traktorem i innymi

miejscowymi pojazdami zobaczył dwa obce samochody. Na pewno goście;

adoptowane dzieci Brownów wyprowadzały się zwykle w wieku, w którym można

już dostać prawo jazdy.

Jeden z samochodów miał rejestrację z Indiany. Drugi musiał należeć do siostry

Boba, Georgii, tyle że zmienił kolor z różowego na zielony. Powinna teraz być w

Indianapolis. Co ją tu przygnało? Bob zmarszczył brwi.

Pierwszy na ganek wyszedł ojciec. Koszulka i szorty podkreślały atletyczną

budowę ciała starszego mężczyzny. Miał krótko ostrzyżone włosy, przepasany był

fartuchem. Z wysokości ganku obrzucił spojrzeniem wyładowany samochód i

swego najstarszego syna.

– Wszystko w porządku? – zapytał.

Ojciec Boba, Salty, służył przez dwadzieścia lat w marynarce. Walczył też na

ringu i zainkasował zbyt wiele ciosów, co sprawiło, że jego głos brzmiał

chrapliwie.

Bob otworzył drzwiczki i wysiadł z samochodu.

– Wróciłem – odpowiedział.

– Wprost nie mogę uwierzyć, że jesteś tu, a nie w Bostonie. Jeśli potrzebujesz

pomocy...

Ojciec miał słabość zarówno do całego swego potomstwa, jak i do wszystkich

adoptowanych dzieci. Bob, najstarszy z naturalnych synów, doskonale o tym

wiedział. Rzucił szorstko:

– Potrzebuję tylko miejsca, w którym mógłbym złapać trochę oddechu.

– Już je masz. – Chrapliwy głos ojca podziałał na Boba jak balsam.

– Kto przyjechał z Indiany? – zapytał.

– Niespodzianka. – Ojciec uśmiechnął się.

– Widzę, że Georgia pomalowała samochód. Zrobiła to sama?

– Mogłaby, ale nie. Wyręczył ją ukochany.

– Ukochany? Nie była w Indianapolis aż tak długo, żeby... prawda?

– Jakoś zdążyła. – Ojciec pokręcił nieznacznie głową, ale nie przestał się

uśmiechać.

– Lubisz go? – bardziej stwierdził niż zapytał Bob.

– Aha.

Bob przeciągnął zmęczone ramiona.

– Wszyscy dobrze się czują? – spytał ojca.

– Mamy też nowych domowników... – odparł Salty.

– Dzieci to ci nigdy nie zabraknie, prawda?

– Ktoś musi jeść to, co ugotuję.

– Co mamy dzisiaj w karcie?

– Zupę ogórkową, szynkę na zimno, sałatkę i arbuza.

– Jezu, jak ja tęskniłem za tym domem. – Zdumiał się, że takie wyznanie

przeszło mu przez gardło.

Ojciec skinął głową.

– Fajnie, że trochę tu pobędziesz. Mieliśmy kłopoty ze skompletowaniem

drużyny do baseballu.

Bob zerknął na pochyloną stodołę, krowę, która wlepiała w nich zdumione

spojrzenie, a dopiero potem znów na ojca.

– Jak idzie z samochodami?

Salty od niedawna sprzedawał samochody w Tempie.

– Mam parę wozów i płacę uczciwie komuś, kto umie tyle samo, ile nauczyłem

ciebie.

Bob stał przy schodkach czując się tak, jakby miał dziewięć lat, a ojciec mógł

rozwiązać wszystkie jego problemy. Pomyślał nagle, że chciałby, żeby tak było;

chciałby przytulić głowę do brzucha ojca i pozbyć się straszliwej pustki, jaka go

przepełniała. Rozdrażniło go to trochę, jednak uśmiechnął się do staruszka.

– Wojownik wrócił do domu lizać rany? – skomentował Salty.

Bob skinął powoli głową, potwierdzając celność uwagi.

– Fakt, tak właśnie się czuję.

– Ja też wracałem. Raz, czy dwa...

– Ale byłeś naprawdę na wojnie, a ja tylko próbowałem samodzielności.

– To najtrudniejsze. Nie wiedziałeś? Na wojnie masz kolegów. A tak? Jesteś

sam.

Bob nie odważył się spojrzeć ojcu w twarz.

– No i mam tutaj ciebie, na wszelki wypadek...

– Nigdy o tym nie zapominaj. Jesteśmy tu zawsze – odpowiedział mu chrapliwy

głos.

Po chwili na ganek wyszła matka Boba, Felicja, znacznie młodsza od swego

męża. Zauważyła wszystko: pomięte ubranie, zarost na twarzy i przepełnione

zmęczeniem spojrzenie syna.

– Dzięki Bogu, wróciłeś! – wykrzyknęła, jakby już dawno chciała go do tego

nakłonić.

Bob uśmiechnął się smutno i skinął głową. Ruszył po schodkach, by wpaść w

jej czułe ramiona.

– Dobrze, że jesteś. Salty właśnie szukał kogoś do pomocy. Nie mogłeś trafić

na lepszy moment. Te samochody, które musi naprawić, spędzają mu sen z oczu.

Ludzie trzymają je zbyt długo, tylko dlatego, że kupili je od Salty'ego. Uważają, że

już piętnaście lat temu powinien był zadbać, żeby teraz chodziły jak nowe!

– I to za darmo – uzupełnił spokojnie ojciec.

– Jednym słowem, jak zwykle – podsumował Bob.

Felicja i Salty mieli pięcioro własnych dzieci; najmłodsze przebywało poza

domem, w college'u. Zawsze przyjmowali do siebie obce dzieci; niektóre zostawały

i były adoptowane, inne korzystały tylko z chwilowego schronienia. Teraz, w domu

mieszkało ich sześcioro: szesnastoletni Saul, inny piętnastoletni chłopak, jeszcze

inny jedenastoletni i dwie sześcioletnie dziewczynki. Potem doszedł jeszcze

dwunastoletni chłopiec.

– Ten nowy chłopak może cię trochę zdenerwować – poinformował go ojciec. –

Mamy z nim kłopoty.

– Tak? – Bob wchodził z matką po schodkach, prowadząc ją do jednego z

białych, wiklinowych foteli na ganku.

Salty spojrzał przeciągle na syna.

– Nazywa się Teller.

Bob pojął, że to dziecko zmusiło jego rodziców do skupienia na nim całej

uwagi.

– Skąd to imię?

– On nie wie. – Salty nadal usiłował dać coś do zrozumienia wzrokiem.

Bob zmarszczył brwi. Ojciec próbuje go w coś wciągnąć? Mam dość własnych

kłopotów, pomyślał. Muszę sam się pozbierać. Nie mam ani czasu, ani sił, żeby

zajmować się jeszcze kimś innym. Potarł dłońmi twarz; potem opuścił ręce i wziął

głęboki oddech:

– Pachnie tak samo, jak zawsze.

– To koza. – Salty zachichotał.

– Nie – w oczach Boba malowała się bezbronność – to dom. – Rozejrzał się po

ganku, który aż prosił się o nową warstwę farby. – Widzę, że Abner jeszcze tu nie

działał?

– Zwykle czekali z malowaniem na swego przyjaciela.

– Nie, ale wpadł ze swoim chłopakiem, żeby to obejrzeć; jest więc pewna

nadzieja...

– Mógłbym to pomalować.

– Abner by się obraził – złajała go Felicja.

Siostra Boba, Georgia, wyłoniła się z wnętrza domu, a za nią jakiś mężczyzna.

– Bob! – wykrzyknęła i uściskała swego potężnego brata.

Bob odwzajemnił uścisk, jednak spojrzał przez ramię siostry na towarzyszącego

jej mężczyznę. Zmierzyli się wzrokiem i nieznacznie uśmiechnęli. Narzeczony

Georgii nazywał się Lukę.

Ganek zapełniał się stopniowo pozostałymi domownikami. Bob witał się z

rodziną; poznał też małą dziewczynkę zwaną Bratkiem z powodu ogromnych oczu.

Brakowało tylko Tellera.

Salty obserwował swego najstarszego syna. Dostrzegał nie tylko jego udrękę.

Widział, że kłopoty nie złamały go całkowicie; pozostawiły miejsce na troskę także

o innych ludzi.

Wszyscy pomagali przy przenoszeniu rzeczy Boba z samochodu do jego

starego pokoju. To go zdziwiło.

– Nikt tu nie śpi?

– Wiek ma swoje przywileje – odparła Felicja.

– Trzymamy pokoje, twój i Georgii, takimi, jak były.

Sypiają w nich czasem goście. Małym dzieciom imponuje to, że mogą spać w

pokojach starszych.

108. Small Lass - W tę noc wigilijną.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: