Mozgol Ryszard - Bóg tak chce (historia wypraw krzyżowych).pdf - Mozgol Ryszard - K_F

Ryszard Mozgol

Bóg tak chce!

Historia wypraw krzyżowych

Od końca lat osiemdziesiątych obserwuje się w Watykanie „bitwę o historię”,

nazwaną przez kard. Arinze w przesłaniu skierowanym do muzułmanów w lutym

1996 r. z okazji zakończenia ramadanu „ przezwyciężaniem przeszłości ”. Dla

modernistów „ przezwyciężanie przeszłości ” jest istotnym elementem ich polityki,

zmierzającym do stworzenia Nowego Kościoła Ekumenicznego, będącego

synkretyczną wersją chrześcijaństwa, judaizmu i islamu opartego na fundamencie

praw człowieka i mundializmu. Można przypuszczać, że Jubileuszowy Rok 2000 z

publicznymi przeprosinami Papieża, książąt Kościoła i narodowych episkopatów za

rzekome winy Kościoła jest początkiem ostatniego aktu zastąpienia Kościoła

Katolickiego „kościołem synkretycznym”.

Centralnym punktem „żalu za grzechy” historii Kościoła stało się potępienie

stosowania metod „ nacechowanych nietolerancją, a nawet przemocą ” w formach

ewangelizacji. Wzorcowym przykładem „ zaangażowania niewłaściwych narzędzi do

głoszenia prawdy objawionej ”, niedokonania „ odpowiedniego rozeznania

ewangelicznego wartości kulturowych narodów ” i „ nieszanowania sumienia osób,

którym była przedstawiana wiara ” stały się dla modernistycznych purpuratów i

lewicowych intelektualistów WYPRAWY KRZYŻOWE. Jazgot liberalnych mediów

dotyczący wydarzeń sprzed dziewięciuset lat spotęgowany został przez mijającą w

lipcu ubiegłego roku rocznicę zdobycia przez krzyżowców Jerozolimy. Amerykańskie

środowiska protestanckie i katoliccy moderniści wpadli na pomysł zorganizowania

„Wędrówki Pojednania”, w której w ciągu czterech lat dwa tysiące ludzi z Europy i

USA przemierzyło odcinki trasy I krucjaty, przepraszając „ napotkanych ludzi –

muzułmanów, żydów, chrześcijan wschodnich – za zbrodnie krzyżowców ”.

Protestanci – Karen z USA, Marcus ze Szwajcarii i Lynn, Amerykanin z Anglii, opisani

w „Gazecie Wyborczej” – przepraszali... za zbrodnie katolików. „ Krucjaty odbywały

się w imię Chrystusa. Składały fałszywe świadectwo Jego nauce ”– twierdzi Lynn

Green.

Przeproszenie za wyprawy krzyżowe, odbierane przez wielu jako potępienie krucjat,

jest uderzeniem w „splot słoneczny” historii Kościoła. Trwające przez dwieście lat

zmagania chrześcijańskiej Europy z islamem były nie tylko centralnym wydarzeniem

średniowiecza, kiedy to kształtowały się europejskie narody w ramach Christianitas,

ale także historii Kościoła katolickiego. Historia Europy bez krucjat rozpoczyna się

wraz z oświeceniem i rewolucją francuską – jej prawami człowieka, a w następstwie

tego centralnym miejscem historii Kościoła staje się „modernistyczna rewolucja”

Soboru Watykańskiego II. W 1996 r. przemianowano w Mediolanie plac Wypraw

Krzyżowych na plac Pawła VI...

Czym jest istota bez przeszłości? – Bezkształtną, bezbarwną amebą, bez

„zakorzenienia”, swobodnie unoszoną przez prądy; czymś, co jest wszędzie i nigdzie.

Kim będą katolicy, którym wmawia się dziś, że ich historia to pasmo rzezi, oszustw i

morderstw? „Przyszedłem do wspólnoty dążącej do świętości, a okazało się, że

jestem w jaskini zbójców” – kto będzie chciał należeć do takiego Kościoła? Jak widać

cel jest prosty, zohydzić katolikom ich przeszłość, wbrew prawdzie zbrukać ją,

zniszczyć, aby łatwiej zbudować na tych zgliszczach Nowy Lepszy Świat, z Nowym

Lepszym Kościołem. My pozostajemy wierni Kościołowi założonemu przez

Chrystusa. Parafrazując słowa M. G. Davili, przywiązanie do Ojczyzny i Kościoła jest

hańbą, jeżeli nie ma w nich miejsca na groby przodków i ołtarze. Ołtarze moderniści

zniszczyli i zastąpili kalwińskimi stołami, teraz dewastują groby naszych przodków,

kajając się za coś, co przez wieki Europa czciła jako wyrazy poświęcenia, oddania,

heroizmu i honoru. Czy pozwolimy im na to?!

Bóg tak chce!

„ Pax in nomine Domini ” – głosił refrain rozpowszechnionej we Francji pieśni,

wzywającej do udziału w wyprawie krzyżowej. Synod w Clermont, który powszechnie

uważa się za początek krzyżowej epopei, był w istocie tzw. „wiecem pokoju”. W

listopadzie 1095 r. niewielkie Clermont we francuskiej Owernii przeżywało istny

najazd (związany z odbywającymi się tam obradami) prawie trzystu duchownych pod

przewodnictwem papieża Urbana II, zajmujących się wprowadzeniem w Europie

„pokoju Bożego”, zagrożonego nienawiścią i pychą feudałów. Jednak największym

zagrożeniem dla chrześcijańskiego ładu byli Turcy. W przedostatni dzień obrad, 27

listopada, ogłoszono, iż papież będzie przemawiał do zgromadzonych tłumów za

wschodnią bramą miasta na rozległych błoniach. Znamy tylko przybliżoną treść jego

przemówienia. Kronikarz Wilhelm z Tyru zanotował przypuszczalne słowa Urbana II:

Ziemia, nad którą zajaśniało słońce prawdy, gdzie Syn Boży żył,

nauczał i cierpiał, gdzie umarł i zmartwychwstał dopełniwszy dzieła

Odkupienia, święta ta ziemia wpadła w ręce niewiernych; zbezcześcili

Przybytek Pański, pomordowali świętych, a ciała ich stały się pastwą

dzikich zwierząt; krew chrześcijan płynęła strumieniem w Jerozolimie i

około jej murów, a nikt nie spieszy ich pogrzebać. (...) Pełen ufności w

miłosierdzie boskie, i z mocy władzy przekazanej mi przez świętych

Piotra i Pawła udzielam odpustu zupełnego każdemu chrześcijaninowi,

który ożywiony uczuciem szczerego nabożeństwa pójdzie walczyć

przeciw niewiernym.

Głównym motywem przemówienia papieża była jednak katastrofalna sytuacja

polityczna Cesarstwa Bizantyjskiego, zagrożonego agresywnymi działaniami Turków

w Azji Mniejszej i powtarzającymi się najazdami pogańskich, koczowniczych plemion

ciągnących znad Morza Czarnego. Mówiły o tym kolejne apele wysyłane do papieża i

zachodnioeuropejskich feudałów przez cesarza Aleksego. Papież mówił o

powtarzających się prześladowaniach pielgrzymów przez Turków, o hańbie

spotykającej wschodnich chrześcijan, ale również o szczęśliwości czekającej na

śmiałków gotowych iść bić się o Konstantynopol i Jerozolimę. Ochotnicy mogli liczyć

na przychylność Boga, odpuszczenie grzechów dotychczas popełnionych, a w razie

śmierci – na rozgrzeszenie. Zapał zgromadzonych przeszedł najśmielsze

oczekiwania. Niebo nad Owernią rozerwane zostało okrzykiem dobywającym się z

tysięcy gardeł w różnych językach i dialektach: Deus le volt! Dio li volt! Deus sic vult!

Dieu le veult! „ Europa wystąpiła ze swoich brzegów i runęła potężną falą na Wschód ”

– pisała Zofia Kossak. Nim papież zakończył ostatnie zdanie, biskup Ademar Le Puy

prosił go o pozwolenie wzięcia udziału w krucjacie. Kardynał Grzegorz zaintonował

Confiteor , podchwycone przez tłum. Symbolem „ zbrojnej pielgrzymki ”, jak nazwał

krucjaty Franco Cardini, stał się czerwony krzyż przyszyty do odzienia. Wszyscy

ochotnicy, przeważnie niskiego stanu, bo możni nie brali udziału w synodzie, mieli

być gotowi do wymarszu na dzień Wniebowzięcia roku 1096, po zebraniu plonów.

Kościół roztaczał pełną opiekę nad rodzinami i majątkiem krzyżowców. Duchowni

gotowi do udziału w krucjacie mieli obowiązek otrzymania zezwolenia biskupów,

nowożeńcy musieli uzyskać pozwolenie współmałżonków, parafianie swoich

przewodników duchowych. Nie udało się pohamować szczerego entuzjazmu mas.

Chesterton pisał:

Pierwsza zwłaszcza wyprawa krzyżowa była w znacznie większej

mierze jednomyślnym powstaniem ludu niż większość tzw. rozruchów i

rewolucji.

Krucjatowy zapał rozszerzał się jak pożar letnią porą, nie tylko ze względu na

kazania Urbana II, ale również słowa głoszone przez ludowych kaznodziejów, takich

jak Piotr z Amiens czy Robert z Arbissel. Paryski mediewista A. Vauchez pisze:

Fakt, że tysiące kobiet i mężczyzn przystąpiły do ruchu i gotowe były

znosić cierpienia w imię miłości do Boga, dowodzi głębokiej wrażliwości

mas na wielkie duchowe problemy chrześcijaństwa.

Odzew na wezwanie z Clermont był również potężny pośród możnych. Pierwszy

zgłosił swój udział Rajmund hrabia Tuluzy, widzący siebie jako świeckiego

przywódcę krucjaty, za nim w początkach 1096 r. przyjęli krzyż Robert II z Flandrii,

Robert książę Normandii, Stefan hrabia Blois, Boemund książę Tarentu wraz ze

swoim siostrzeńcem Tankredem, a także Hugon z Vermandois, brat

ekskomunikowanego w Clermont króla Francji Filipa, głoszącego również pełne

poparcie idei krucjaty. Gotowość udziału zgłosili stronnicy tryumfującego po Canossie

cesarza Henryka IV – Gotfryd z Bouillon, książę Lotaryngii i jego bracia Eustachy hr.

Boulogne i Baldwin. Udział zgłosiła też Republika Genuańska. Strumień ochotników

napływał z Italii, Rzeszy, Szkocji, Danii, Hiszpanii. Czy z Polski? ...tego niestety nie

wiemy. Od samego początku istniał czytelny podział na krucjatę ludową, do której

przyłączyło się drobne rycerstwo francuskie i niemieckie, oraz krucjatę rycerską,

podzieloną na kilka językowych kontyngentów. Miejscem spotkania miał być w 1096

r. Konstantynopol...

Historycy odrzucający chrześcijański punkt widzenia, omawiając przyczyny wypraw

krzyżowych zazwyczaj poprzestają na opisaniu splotu procesów ekonomicznych i

politycznych, czasem wspomną o przemianach w świadomości społecznej, czyli

fanatyzmie. Oczywiście nie negujemy wpływu tych przyczyn. „ Sufficiat nobis credere

quia sic est, et non quaerere propter quid est ” – niech nam wystarczy wierzyć, że tak

jest, a nie dociekać, dlaczego jest. Warto jednak przypomnieć jeszcze raz, że

najważniejszymi przyczynami krucjat był wzrost religijności w Europie oraz

powtarzające się prośby o pomoc nadchodzące z Bizancjum.

Ekspansja islamu

Sytuacja chrześcijaństwa na Wschodzie ulegała stopniowemu pogorszeniu od

przeszło czterystu lat. Europa znajdowała się w kleszczach islamu! W roku 632,

według tradycji arabskiej, nastąpiła śmierć twórcy tej religii, Mahometa. Od tego

momentu nastąpiła dynamiczna ekspansja opisywanych przez P. Browna obdartych

zastępów, które w tumanach pustynnego pyłu rzuciły pod jarzmo zielonego sztandaru

proroka sąsiednie krainy. Daleko było wtedy wyznawcom Allacha do

wyrafinowanych, pełnych kultury i ogłady mieszkańców Bliskiego Wschodu z XI

wieku, którymi tak bezkrytycznie zachwyca się S. Runciman w swoich książkach.

Serce „kultury śródziemnomorskiej”, cokolwiek miałoby to oznaczać, biło wtedy gdzie

indziej. Do 639 r. muzułmanie zawojowali całą Syrię i Palestynę, niszcząc wszystkie

kościoły. Patriarcha jerozolimski Sofroniusz, po tchórzliwej kapitulacji armii

bizantyjskiej, wprowadził kalifa Omara do kościoła Zmartwychwstania ze słowami:

„ Oto jest przepowiedziana przez Daniela obmierzłość spustoszenia w przybytku! ”. W

Jerozolimie zaginęły zbezczeszczone relikwie św. Krzyża. W 640 r. po zdradzie

żydów i monofizytów, z Egiptu wycofali się Bizantyjczycy. Dziesięć lat później

bohaterstwo zoroastryjskich Persów zostało utopione w morzu krwi. Islam stanął u

wrót Indii. Krainy nawrócone na chrześcijaństwo przez św. Marka w Afryce Płn. stały

się następnym celem ataku. To, czego nie zniszczyli w Afryce Płn. ariańscy

Wandalowie, zostało zniszczone przez bezrozumne hordy Arabów. Ziemia, która do

tej pory rodziła filozofów, poetów, teologów, historiografów, takich jak np. św.

Augustyn, została wydana bezpowrotnie na pastwę Sahary. Chrześcijańscy

potomkowie Rzymian opuścili Afrykę, uciekając do Italii lub Iberii, miejscowi

chrześcijanie zostali obróceni w ludność zależną lub wytępieni w myśl zasady

Mahometa: „ Nie można tolerować dwóch religii w jednym państwie ”. Jeszcze przez

Mozgol Ryszard - Bóg tak chce (historia wypraw krzyżowych).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: